ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

18.12.2016

Κυριακή

πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

(Ματθ. α΄ 1-25)

Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὶς παραμονές τῆς μεγάλης καὶ οἰκουμενικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε τὴν ἐγκόσμια παρουσία, τὴ γέννηση στὴ Βηθλεὲμ τοῦ Χριστοῦ, καὶ θὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς ἐπιφανείας τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα μὲ διάφορους τρόπους, εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα,  θὰ ἑορτάσει τὰ Χριστούγεννα.

Ἀνατρέχοντας στὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου στὸ σημερινὸ Εὐ­αγγέλιο, στεκόμαστε ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ ὁ ἱερὸς συγγραφέας μᾶς περιγράφει τὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Νὰ τί ἀναφέρει: «Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο».

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ξεκινάει νὰ καταγράφει τὸ γεγονὸς μὲ ἕνα λιτὸ καὶ ἁπλὸ τρόπο. Τόσο λιτὸ καὶ τόσο ἁπλό, λὲς καὶ περιγράφει κάτι συνηθισμένο καὶ καθημερινό, ἀνθρώπινο. Λὲς καὶ τέτοια γεγονότα συμβαίνουν πολλὲς φορές. Ἐτοῦτος ὅμως ὁ λιτὸς καὶ ἁπλὸς τρόπος ἐκφράζει τὸ γνήσιο καὶ τὸ αὐθεντικό. Δίχως τὴν ἀνθρώπινη ἐπέμβαση καὶ δίχως προσπάθεια ἀλλοιώσεως τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔχει τὰ φτιασιδώματα τὰ ἀνθρώπινα μήτε τὰ παραγεμίσματα καὶ τὰ παχιὰ καὶ ἀνούσια λόγια. Γιατὶ ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι ψεύτικα καὶ ἀπατηλά.

Ἀνεπιτήδευτος ἡ περιγραφή· γνήσια καὶ αὐθεντικὴ ἡ παρουσίαση· ἐλάχιστη ὡς καὶ μηδαμινὴ ἡ ἀνθρώπινη ἐπέμβαση, δίχως ὄχληση καὶ ἀλλοίωση τοῦ περιεχομένου τῶν γεγονότων. Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς τονίζει μὲ σαφήνεια ὅτι ἡ κύηση τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἦταν ἀπὸ τὴ δημιουργικὴ ἐπενέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Δὲν χωρεῖ λοιπὸν καμμία ἀμφιβολία πὼς ὁ Χριστὸς γεννιέται ἀπὸ τὴ Θεοτόκο ὡς ἄνθρωπος καὶ μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀποκαλύπτεται ἡ Θεότητά Του.

Στὸν προβληματισμὸ τοῦ δικαίου Ἰωσὴφ μπροστὰ στὸ γεγονὸς τῆς κυήσεως τῆς Θεοτόκου, παρεμβαίνει ὁ Ἄγγελος, ποὺ τὸν πληροφορεῖ γιὰ τὴν ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ τοῦ ἐπισημαίνει τὸν λόγο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου ποὺ ἀναφέρει· «ἰδοὺ ἡ παρθένος ποὺ δὲν γνώρισε ἄνδρα, θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει υἱό· καὶ ὅσοι θὰ πιστεύσουν σ᾿ αὐτὸν θὰ τὸν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, ποὺ σημαίνει ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας».

Ἀναλογιζόμενοι τὸ μέγιστο καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, αἰσθανόμαστε πὼς ἐτοῦτο τὸ φαινόμενο ἀνθρωπίνως εἶναι ἀδύνατο νὰ καταγραφεῖ. Πόσο λίγα καὶ πόσο ἀδύναμα εἶναι τὰ ἀνθρώπινα λόγια, ὅταν καταπιάνονται μέ τέτοια θεϊκὰ γεγονότα! Καὶ πόσο λειψὰ καὶ λυμφατικὰ νὰ περιλάβουν τὰ μεγάλα οὐράνια πράγματα!

Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, πόσο μεγάλη συγκατάβαση θεϊκὴ νὰ χωρέσει τὸ μέγεθός Της στὰ ἀνθρώπινα μέτρα! Ἀδειάζει ὁ Χριστὸς τὸ μεγαλεῖο Του καὶ κατεβάζει τὴν οὐράνια δόξα Του, γιὰ νὰ συγκατοικήσει μὲ τὴν ἀνθρώπινη μικρότητα. Προετοιμάζει μὲ τὴ δική Του κάθοδο τὴ δική μας ἄνοδο καὶ τὴ συμμετοχή μας στὴν οὐράνια πολιτεία Του!

Ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκφράζεται ποιητικὰ γιὰ τὸ γεγονὸς καὶ διατυπώνει τὰ ἐρωτήματά του, ποὺ πάντως δὲν μποροῦν ἀνθρωπίνως νὰ ἀπαντηθοῦν. Λέγει λοιπὸν ὁ ὑμνωδός: «Ἐκεῖνος ποὺ δὲν χωράει παντοῦ, πῶς χώρεσε στὴν γαστέρα; Ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται στοὺς κόλπους τοῦ Πατέρα, τώρα πῶς θὰ χωρέσει στοὺς κόλπους τῆς Μητρός; Αὐτὸς ὁ δίχως σάρκα, πῆρε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ ἔγινε γιὰ ἐμᾶς ὁ Ὑπάρχων, ἔχοντας ἐπάνω Του καὶ τὴ θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση...».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἀκούσαμε ὅλοι τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ μᾶς ἀναφέρει πώς «ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο». Καὶ στὴ συνέχεια μᾶς περιγράφει μὲ τὸν ἀνθρώπινο λόγο τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως. Καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ καλὰ καὶ σωστὰ. Μὰ ἆραγε φτάνουν μονάχα ἔτσι, σὰν μιὰ ἱστορία, νὰ μᾶς διασώσουν; Φυσικὰ ὄχι! Τότε, τί χρειάζεται λοιπόν;

Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταλάβουμε μιὰ γιὰ πάντα πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας φιλόσοφος μήτε σπουδαῖος διδάσκαλος. Δὲν εἶναι ἕνας πολιτικὸς ἡγέτης μήτε ἕνας κοινωνικὸς ἐπαναστάτης. Τίποτε ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά. Εἶναι ἀσυγκρίτως κάτι πολὺ περισσότερο, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει μέτρο σύγκρισης. Γιατὶ εἶναι ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλ᾿ ἐτοῦτα τὰ ἀνθρώπινα καὶ τὰ ἐγκόσμια. Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Θεὸς μαζί μας. Καὶ ὅταν εἶναι ὁ Θεὸς μαζί μας, τότε ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε τὰ ἀδέλφια Του, μετέχουμε τῆς δικῆς Του δόξας καὶ τιμῆς! Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016

11.12.2016

Κυριακή ΙΑ΄ Λουκᾶ

(Λουκ. ιδ΄ 16-24)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ στὸ βασιλικὸ δεῖπνο Του εἶναι βέβαιο. Αὐτὸ τὸ δεῖπνο τὸ ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ ὅλους μας κι αὐτὸ εἶναι βέβαιο. Τὸ ἂν ὅμως θὰ εἴμαστε παρόντες σ᾿ αὐτὸ, αὐτὸ μονάχα δὲν εἶναι βέβαιο. Καὶ δὲν εἶναι βέβαιο, γιατὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας διάθεση καὶ βούληση νὰ ἀνταποκριθοῦμε θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ στὴν πρόσκλησή Του.

Ὅ,τι φυσικὰ προέρχεται ἀπ᾿ τὸ Θεὸ καὶ ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπ᾿ Αὐτὸν, αὐτὸ καὶ βέβαιο εἶναι καὶ σίγουρο. Γιατὶ ὁ Θεὸς ὅ,τι ὑπόσχεται καὶ ὅ,τι ἐξαγγέλλει, τὸ ἐκπληρώνει στὸ ἀκέραιο, ἄφθονα καὶ πλούσια. Ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, αὐτὸ εἶναι καὶ φτωχὸ καὶ μίζερο. Μὰ τὸ σπουδαιότερο εἶναι πὼς χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀβεβαιότητα, ἔλλειψη σιγουριᾶς καὶ ἐπανειλημμένες μεταβλητότητες.

Κάνει ὅμως ἐντύπωση ἡ ἰδιαίτερη ἐπιμονὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ μᾶς πείσει νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο Του. Νὰ ἀκριβῶς τί γράφει στὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ Εὐ­αγγελίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ: «Καὶ εἶπε ὁ Κύριος πρὸς τὸν ὑπηρέτη του· βγὲς ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, στοὺς δρόμους καὶ στοὺς φράκτες τῶν κτημάτων, ὅπου συνήθως μαζεύονται οἱ περιπλανώμενοι... καὶ παρακίνησε ἐπιμόνως ὅσους βρεῖς ἐκεῖ νὰ ἔλθουν, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ σπίτι μου...».

Μένοντας σ᾿ αὐτὸ τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦμε νὰ ἐπισημάνουμε τὰ ἀκόλουθα σημαντικὰ θέματα:

Πρῶτο. Μπροστά μας ὑπάρχει ἕνα δεῖπνο καὶ ἔχει ἑτοιμαστεῖ ἀποκλειστικὰ γιὰ ἐμᾶς, ὅλους μας. Αὐτὸ τὸ δεῖπνο εἶναι ἡ θεία Εὐχαριστία, ὅπου καλούμαστε νὰ λάβουμε μέρος καὶ νὰ κοινωνήσουμε τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ αὐτοῦ ποὺ μᾶς προσκαλεῖ.

Δεύτερο. Αὐτὸς ποὺ μᾶς προσκαλεῖ ἐπιμένει νὰ μᾶς εἰσάγει στὸ δεῖπνο Του καὶ νὰ μᾶς κάνει συνδαιτημόνες Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Χριστοῦ χρησιμοποιεῖ τὴν πειθὼ, προκειμένου νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους.

Τρίτο. Ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἀπεσταλμένου, γιὰ νὰ βρεῖ τοὺς περιπλανώμενους ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, ὑποδηλώνει τὸ γεγονὸς πὼς ὁ Χριστός, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἀπευθύνεται πρὸς τὰ ἔθνη. Καλεῖ ὅλα τὰ ἔθνη, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχθοῦν τὸ μήνυμά Του, μήνυμα ἀγάπης, γιατὶ αὐτὸ εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τους.

Τέταρτο. Ὁ Χριστὸς ἐπιθυμεῖ νὰ εἰσάγει τοὺς πάντες στὸν ἄπειρο πλοῦτο τῆς ἀγάπης Του. Δίνει σ᾿ ὅλους τὴν εὐκαιρία νὰ γευτοῦν τοῦ πλούτου τοῦ δείπνου Του καὶ νὰ βιώσουν τὴ βαρύτιμη δωρεά Του, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή Του.

Γνωρίζοντας ὁ Χριστὸς τὶς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ πὼς στὴν πρόσκλησή Του βρίσκουν φθηνὲς καὶ ἐπιπόλαιες δικαιολογίες, προκειμένου οἱ περισσότεροι νὰ τὴν ἀρνηθοῦν, λέγει τὰ πιὸ κάτω λόγια, ὅπως μᾶς τὰ διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.

«Σᾶς βεβαιώνω ὅτι κανένας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους τοὺς προσκαλεσμένους, ὄχι μόνο δὲν θὰ παρακαθίσει, ἀλλά οὔτε κἂν θὰ γευθεῖ τοῦ δείπνου μου!». Διαβεβαιώνει μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστός πὼς εἶναι σταθερὴ ἡ ἀπόφασή Του, ποὺ δημοσίως τὴ διακηρύσσει, ὅτι αὐτοὶ ποὺ περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή Του δὲν θὰ λάβουν μέρος στὸ δεῖπνο Του.

Συνεπῶς αὐτοὶ ποὺ δὲν περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή Του, αὐτοὶ ποὺ δέχθηκαν νὰ εἰσέλθουν στὸ δεῖπνο Του, εἶναι ἐλεύθεροι νὰ τὸ κάνουν. Δὲν θὰ τοὺς ἐμποδίσει κανείς μήτε θὰ τοὺς ἐλέγξει κανείς.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ θὰ τοὺς ἐμποδίσει ὁριστικὰ καὶ τελεσίδικα, εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς, ἂν μέσα στὸν οἶκο τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν πρόσκλησή Του θελήσουν νὰ σταθοῦν δίπλα Του μὲ ὅλο τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν τους, φέροντας τὴν ρυπαρότητα τῶν ἐνδυμάτων τους, δὲν θὰ τὰ καταφέρουν, γιατὶ ὁ Χριστὸς παρέχει  τὸ καινούργιο ἔνδυμα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς διάσωσης τοῦ ἀνθρώπου καὶ ζητεῖ νὰ τὸ ἀλλάξουμε μὲ τὸ δικό μας τὸ ρυπαρό. Νὰ ἐνδυθοῦμε τὸ ἔνδυμά Του, δηλαδὴ τὴ ζωή Του. Νὰ βαδίσουμε δίπλα Του ὡς νέοι, δίχως ρυπαρότητα καὶ κηλίδα μὰ καθαροὶ καὶ λαμπεροί!

 Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνα ἑτοιμασμένο δεῖπνο καὶ τί νόημα ἔχει ὅτι αὐτὸ ἑτοιμάσθηκε γιὰ ἐμᾶς, ἄν δὲν ὑπάρχει ἡ δική μας συμμετοχή; Μπορεῖ νὰ λειτουργήσει δίχως ἐμᾶς; Καὶ μπορεῖ νὰ γεμίσει ἡ οἰκία δίχως τὴ δική μας παρουσία; Δίχως τὴν ἀνθρώπινη συμμετοχή;

 Γι᾿ αὐτὸ, ἂς τὸ καταλάβουμε πὼς εἴμαστε οἱ τιμώμενοι ἀπὸ τὸ Θεό. Μᾶς στέλνει τὴν τιμητική Του πρόσκληση· «ἐλᾶτε εἶναι ὅλα ἕτοιμα!». Ἄς ἀφήσουμε τὶς φθηνὲς καὶ ἐπιπόλαιες ἀρνήσεις. Δὲν θὰ χάσουμε τὴ μοναδικὴ καὶ σωτήρια εὐκαιρία νὰ γευτοῦμε τοῦ δείπνου Του, ποὺ παρέχει τὴ ζωή. Ἄς γίνουμε μέτοχοι τῆς ζωῆς Του ποὺ χορηγεῖται, γιατὶ μᾶς ἀγαπάει καὶ θέλει νὰ ζήσουμε στὸ σπίτι Του τρεφόμενοι ἀπὸ δικό Του τραπέζι. Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ  ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

4.12.2016

 Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ

(Λουκ. ιγ΄ 10-17)

Ὁ Χριστὸς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐνῶ ἔχει μιὰ ἀγάπη ἀπέραντη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μισεῖ τὴν ὑποκρισία. Κι αὐτὴ τὴν τακτική Του ἔδειξε καθ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐγκόσμιας ζωῆς Του, ὅπως καταγράφεται στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. Στάθηκε ἀπέναντι στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ πεσμένο ἄνθρωπο μὲ στοργή, συμπόνια καὶ ἀγάπη. Συγχώρεσε τὰ λάθη του καὶ τὸν βοήθησε νὰ ἀνασηκωθεῖ. Μὰ ἔναντι τῆς ὑποκρισίας στάθηκε μὲ σκληρότητα καὶ ἦταν πάντα ἄτεγκτος.

Μιὰ τέτοια ὑποκριτικὴ στάση στηλιτεύει ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ἡ συγκύπτουσα γυναίκα θεραπεύεται κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, τῆς ἀργίας τῶν Ἰουδαίων, ὁ ἀρχισυνάγωγος βρίσκει ἀφορμή, νὰ κατηγορήσει τὸν Χριστό πὼς θεραπεύει κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς ἀργίας.

Αὐτὴν τὴν ὑποκριτικὴ διάθεση μὲ σκληρὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἀποδοκιμάζει καὶ ἀκολούθως θέτει τὴν ἀλήθεια στὴ θεσή της. Νὰ τί λέγει ἀκριβῶς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μεταφέροντας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ὑποκριτή, ὁ καθένας σας τὸ Σάββατο δὲν λύνει τὸ βόδι του καὶ τὸν ὄνο ἀπὸ τὸ παχνὶ καὶ τὰ ποτίζει; Κι αὐτὴ ἐδῶ ποὺ εἶναι κόρη τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τὴν ἔδεσε ὁ σατανᾶς δεκαοκτὼ χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ αὐτὸ τὸ δέσιμο τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;».

Ξεσκεπάζεται ἡ ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυναγώγου, ποὺ δῆθεν ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, τὴν ἐντολὴ δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ. Τηροῦσε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, μὰ δὲν ἔκανε τὸ καλὸ κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή. Ἔτσι ἄλλα αἰσθανόταν καὶ ἄλλα διακήρυσσε· ἄλλα εἶχε στὸ νοῦ του καὶ ἄλλα ἔδειχνε στοὺς ἀνθρώπους.

Λείπουν ἄραγε τέτοιοι ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε ἐποχή; Γεμᾶτος εἶναι ὁ κόσμος μας ἀπ᾿ αὐτούς, ἀφοῦ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κάποιες φορές περάσαμε ἀπὸ τὰ μονοπάτια τῆς ὑποκρισίας. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ γνωρίζουμε νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ αὐτὴν καὶ τοὺς ὑποκριτὲς πού «ἀπ᾿ ἔξω φαίνονται ἅγιοι καὶ μέσα τους εἶναι γεμᾶτοι μὲ ὅλες τὶς κακίες ποὺ ὑπάρχουν».

Οἱ ὑποκριτὲς εἶναι αὐτοὶ ποὺ φωνάζουν περισσότερο γιὰ τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὴν τάξη καὶ τὴν ἀλήθεια. Μὰ δὲν τὰ πιστεύουν. Ἁπλῶς ὑποκρίνονται.

Γι᾿ αὐτὸ σ᾿ αὐτοὺς ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς εἶπε τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα «οὐαί» Του, τὰ «ἀλλοίμονο!». «Ἀλλοίμονό σας γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριτές, γιατὶ μοιάζετε μὲ τάφους ἀσβεστωμένους, οἱ ὁποῖοι ἐξωτερικὰ μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ὀστᾶ νεκρῶν καὶ κάθε εἴδους ἀκαθαρσίας. Ἔτσι καὶ ἐσεῖς, ἐξωτερικὰ μὲν φαίνεσθε στοὺς ἀνθρώπους δίκαιοι, ὅμως ἐσωτερικὰ εἶστε γεμᾶτοι ὑποκρισίας καὶ ἀνομίας».

Ὁ Χριστὸς μὲ τὰ λόγια Του αὐτὰ ὑπαινίσσεται τὰ πολλὰ ἐμπόδια ποὺ βάζει ἡ ὑποκρισία, γιὰ νὰ σταματήσει κάθε καλό. Γιατί ὁ ὑποκριτὴς θέλει νὰ δείχνει αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ δὲν εἶναι. Νὰ διακηρύσσει πὼς ἐνδιαφέρεται καὶ κόπτεται γιὰ τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ σκοπὸ του ἔχει νὰ ματαιώνει τὴν ἐκτέλεση κάθε καλοῦ καὶ σωστοῦ.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, διαβάζοντας τὰ ἱερὰ Εὑαγγέλια, γνωρίζουμε πὼς ὁ Χριστὸς ἀγάπησε καὶ ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς κουρασμένους, τοὺς ἀρρώστους καὶ ταπεινούς, τοὺς ἁπλοὺς καὶ καλοπροαίρετους· ὅλους δίχως διάκριση μὲ τὴν ἴδια δύναμη καὶ πλουσιότητα.

Αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀγάπησε εἶναι οἱ ὑποκριτὲς, γιατὶ τελικὰ αὐτοὶ μὲ τὴ στάση τους Τὸν ἀποδιώχνουν ἀπό τὴ ζωή τους καὶ χαράσσουν δικό τους δρόμο νὰ διαβοῦν. Γιατὶ πῶς νὰ τὸ ποῦμε· ἡ ἀγάπη δὲν συμβαδίζει μήτε μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μαζὶ μὲ τὴν ὑποκρισία.

Τελικά, ἂν λέμε πὼς ἀγαποῦμε τὸ Θεὸ καὶ πιστεύουμε σ᾿ Αὐτὸν καὶ δὲν ἀγαποῦμε τοὺς ἀνθρώπους οὔτε τοὺς ἐμπιστεύομαστε, τότε εἴμαστε ὑποκριτὲς καὶ ψεῦτες. Τὸ λέγει ἄλλωστε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διὰ στόματος τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννου· «ἐὰν κάποιος εἰπεῖ ὅτι ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφό του μισεῖ, ἐκεῖνος εἶναι ψεύτης!».

Τί νὰ τὸ κάνουμε πὼς φωνάζουμε καὶ κοπτόμαστε μερικὲς φορὲς γιὰ τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δίχως νὰ γνωρίζουμε πὼς ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀγάπη καὶ μόνο μὲ τὴν ἀγάπη ἐφαρμόζονται; Στηρίζονται στὴν ἀγάπη καὶ δίχως αὐτὴν δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν.

Ἄς μὴ λησμονοῦμε ν᾿ ἀγαποῦμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τότε ὁ νόμος, οἱ ἐντολές Του θὰ ᾿ρθουν νὰ στερεώσουν τὴν ἀγάπη μας καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν πίστη μας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, λέγεται «παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὴν διηγηθεῖ ὁ Κύριος δόθηκε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό: Κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε εἶπε τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομία μετ᾿ ἐμοῦ» καὶ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ ἐρώτημα «τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, λέγεται «παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὴν διηγηθεῖ ὁ Κύριος δόθηκε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό: Κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε εἶπε τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομία μετ᾿ ἐμοῦ» καὶ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ ἐρώτημα «τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;».

Ὅταν δυὸ ἀδέλφια, ποὺ μεταξύ τους συνδέονται μὲ δεσμοὺς ἐξ αἵματος, πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ἀδελφοσύνη βάζουν τὴν πλεονεξία, ποιὸς μπορεῖ νὰ τοὺς ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ τοὺς συμβιβάσει; Ἡ πλεονεξία ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου κάθε εὐγενικὸ συναίσθημα, ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια. Καὶ γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅλοι ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι ἀφροσύνη καὶ ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὸ καὶ σωματικὸ ὄλεθρο, διηγήθηκε τὴν παραβολὴ τοῦ «ἄφρονος πλουσίου».

Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς εἶναι πράγματι ἀφροσύνη. Διότι πρῶτον λησμονεῖ τὸν Θεὸ τὴν ὥρα τῆς εὐφορίας τῶν ἀγρῶν του. Λησμονεῖ ἢ μᾶλλον δὲν πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ ὅτι, ἂν Ἐκεῖνος δὲν θέλει, ὅσο καὶ ἂν κοπιάσει, οὔτε οἱ ἀγροί του οὔτε τὰ χωράφια του θὰ ἀπέδιδαν καρπούς οὔτε οἱ ἐλιές του σταγόνα λάδι. Δεύτερον λησμονεῖ ὅτι ἔχει προικισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ἀθάνατη ψυχὴ καὶ ἔχει ὑποχρέωση νὰ τὴν καλλιεργήσει. Ξεχνᾶ ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν διατρέφεται μὲ προϊόντα καὶ καρποὺς τῆς γῆς καὶ ὑλικὰ μέσα. Ἔτσι γίνεται ὁ ἴδιος δολοφόνος τῆς ψυχῆς του. Τί μεγάλη στ᾿ ἀλήθεια ἀφροσύνη. Ὅμως προχωρεῖ καὶ σὲ ἄλλη ἄφρονα ἐνέργεια ὁ πλούσιος. Παραμελεῖ καὶ ἀγνοεῖ τοὺς συνανθρώπους του. Ἡ στάση του εἶναι προκλητική. Χωρὶς συναίσθηση καὶ χωρὶς ντροπὴ τακτοποιεῖ τὰ ἔσοδα ἀπὸ τὴν εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς του μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του «συνάξω πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου» ποῦ; «Καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω».

Ἀδελφοί μου, γκρέμισε ὁ πλούσιος ἄφρων τὶς ἀποθῆκες του καὶ ἔκτισε μεγαλύτερες. Κουράστηκε πολὺ ἕως ὅτου συνάξει ὅλα τὰ ἀγαθά του. Ξάπλωσε κατόπιν νὰ ξεκουραστεῖ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν ἀγωνία καὶ γεμᾶτος αὐταρέσκεια μονολογοῦσε: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ γιὰ ἔτη πολλά. Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἡ ἀφροσύνη σὲ ὅλο τὸ δῆθεν «μεγαλεῖο» της, ἀφοῦ σὲ αὐτὴν τὴν δῆθεν «μακαριότητα» ἀκούγεται φωνή, ποὺ μὲ σαφήνεια καὶ καθαρότητα προσγειώνει στὴν πραγματικότητα τὸν ἄφρονα πλούσιο. «Ταύτη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ, ἃ δὲ ἠτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἀνόητε ἄνθρωπε, ἐστήριξες τὴ ζωὴ στὸν πλοῦτο σου καὶ τὴν ἐλπίδα σου στὶς ἀποθῆκες σου καὶ τὰ ἔκαμες θεό σου. Νόμισες τὸν πλοῦτο χορηγὸ πολλῶν ἐτῶν ζωῆς, ἀλλὰ γελάσθηκες. Ναί, τὸν πλοῦτο σου τὸν ὁρίζεις. Τὴ ζωή σου ὅμως ὁρίζει ἄλλος. Αὐτὸς ποὺ «ἀνιστᾷ καὶ ζωοποιεῖ, ἀνάγει ἐξ ἅδου καὶ κατάγει».

Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἐναγώνιου κόπου. Ἀγωνιᾶ καὶ ὑποφέρει σὲ ποιὸ τόπο καὶ χῶρο θὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἀπροσδόκητη καρποφορία καὶ τὰ ἀγαθά του. Ἡ πλεονεξία του ἀποβλέπει στὴν προσωπική του ἱκανοποίηση. Διάβηκε τὴ ζωὴ του μέσα σὲ μία συνεχῆ ἀγωνία ἀλλὰ καὶ μὲ χαμένη τὴν ψυχή του.

Ἀδελφοί μου, ἂς ἔχουμε πάντα στὸ μυαλό μας τὴ φράση τοῦ εὐαγγελίου «ταύτη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχὴν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ» καὶ ἂς ἀκούσουμε τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας «γίνεσθε ἕτοιμοι ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». Τοῦτο ἰσχύει γιὰ ὅλους, πλουσίους καὶ φτωχούς. Ἄφρονες καὶ συνετούς, ἔνθεους καὶ μή. Γιὰ τοῦτο «γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε. Προσευχή, ἔργα ἀγαθά, μετάνοια, θεία κοινωνία, ἀγάπη. Νά, ἡ καλύτερη προετοιμασία γιὰ τὴν ὥρα ἐκείνη. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς κρίνει ἀνάλογα μὲ τὸν χρόνο ποὺ ζήσαμε, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς ποὺ κάναμε. «Μακάριος ὁ γρηγορῶν καὶ τηρῶν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ εὐαγγελικὴ πληροφορία «τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν» ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς εἴτε εἴμεθα καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο ἄφρονες εἴτε εἴμεθα σώφρονες. Γι᾿ αὐτὸ ἂς εἶναι συνεχὲς αἴτημα στὴν προσευχή μας: «Κύριε βοήθησον, ὥστε τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», γιὰ νὰ εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας καὶ τὰ τέλη μας «χριστιανά, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά», χωρὶς ἀφροσύνη, ὥστε νὰ ἔχουμε «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ». Ἀμήν.

ΠΗΓΗ  simantrochios.gr

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ICXCNIKA 13.11.2016 Κυριακή Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. ι΄ 25-37) Ἡ πρόκληση ἑνὸς Νομικοῦ, ἀδελφοί μου, πρὸς τὸν Κύριό μας, ποὺ προσποιήθηκε πὼς δὲν καταλάβαινε τάχα ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον παρέδωσε στὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ τὰ ἀψευδῆ χείλη τοῦ Ἰησοῦ μία ἀπὸ τὶς πιὸ θαυμαστές παραβολές, τὴν παραβολὴ τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

13.11.2016

Κυριακή Η΄ Λουκᾶ

(Λουκ. ι΄ 25-37)

Ἡ πρόκληση ἑνὸς Νομικοῦ, ἀδελφοί μου, πρὸς τὸν Κύριό μας, ποὺ προσποιήθηκε πὼς δὲν καταλάβαινε τάχα ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον παρέδωσε στὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ τὰ ἀψευδῆ χείλη τοῦ Ἰησοῦ μία ἀπὸ τὶς πιὸ θαυμαστές παραβολές, τὴν παραβολὴ τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη».

Στὴν μοναδικῆς ἁπλότητας καὶ σοφίας διήγηση ἐξαίρεται ἡ πλέον ριζικὴ καὶ ἐπαναστατικὴ ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅσους νομίζουν πὼς μποροῦν νὰ λύσουν τὰ ἀνθρώπινα προβλήματα μὲ τὸ φυλετικὸ ἢ κοινωνικὸ μῖσος ἢ καὶ τὴν ὑποτίμηση, ὅπως ὁ μακρινὸς ἐκεῖνος ἱερέας καὶ ὁ λευΐτης εἶναι ἡ ἀγαθοποιὸς πράξη τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη» ποὺ οἰκοδομεῖ τὴν ἠθικὴ προσωπικότητα, προάγει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἀγκαλιάζει τοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονεμένους, τοὺς φτωχοὺς καὶ δυστυχεῖς, τοὺς πεινασμένους γιὰ δικαιοσύνη, τοὺς ἀδικημένους, τοὺς ἀλλόφυλους καὶ ἀλλοεθνεῖς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους.

Ἡ παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ παραβολὴ ποὺ μπορεῖ νὰ σταθεῖ πλάι σὲ ἐκείνη τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ἐκείνη μιλεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἡ σημερινὴ ὁριοθετεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Στὴν πρώτη (τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ) ἀντιφεγγίζεται ὅλο τὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο, στὴν σημερινὴ ἀκτινοβολεῖ τὸ ἀνθρώπινο μεγαλεῖο, ἀφοῦ ὁ καλὸς Σαμαρείτης εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καλοσύνης, ἡ τέλεια ἔκφραση τῆς θυσίας, ὁ εὐγενέστερος ἡρωϊσμὸς στὴν ἀποκορύφωσή του.

Ἂς παρακολουθήσουμε, ἀγαπητοί, τὸν ὁδοιπόρο τῆς παραβολῆς. Κατεβαίνει ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἱεριχὼ σὲ μιὰ πορεία καὶ διαδρομὴ ἐπικίνδυνη. Ἔπεσε σὲ ἐνέδρα ληστῶν ποὺ τὸν ἐλήστεψαν, τὸν ἀπεγύμνωσαν, τὸν ἐπλήγωσαν καὶ τὸν ἄφησαν ἔρημο καὶ κινδυνεύοντα νὰ ἀποθάνει. Ὁ ὁδοιπόρος αὐτὸς στενάζει, ἀναζητεῖ βοήθεια, πονάει, ἐλπίζει.

Κατὰ σύμπτωση κατεβαίνει στὸ δρόμο αὐτὸ τοῦ αἵματος καὶ τοῦ μαρτυρίου ἕνας ἱερέας, ὁ ὁποῖος μόλις ἀντίκρυσε ἀπὸ μακριὰ τὸν πληγωμένο καὶ πονεμένο «ἀντιπαρῆλθεν», πέρασε ἀντίκρυ καὶ ἔφυγε. Δὲν ὑστέρησε ὅμως σὲ ἀπανθρωπιὰ καὶ ἀδιαφορία οὔτε καὶ ὁ ἑπόμενος διαβάτης, ὁ λευΐτης. Φίλαυτοι καὶ σκληροί, ἄσπλαχνοι καὶ ἄκαρδοι δὲν ἔδωσαν χεῖρα βοηθείας στὸν «λησταῖς περιπεσόντα». Ἦσαν καὶ οἱ δυὸ λειτουργοί. Στὴν Ἱερουσαλὴμ ἑρμήνευαν τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ἐδίδασκαν, προσέφεραν θυσίες. Παρὰ ταῦτα «ἰδόντες τὸν περιπεσόντα εἰς τοὺς ληστὰς ἀντιπαρῆλθον».

Ὅμως ἔρχεται κάποιος ἀκόμα. Εἶναι ὅμως Σαμαρείτης καὶ  «Ἰουδαῖοι οὐ συγχρῶνται Σαμαρείταις». Ὅμως τοῦτος ὁ Σαμαρείτης εὑρίσκει στὸν πονεμένο καὶ ἀναγνωρίζει «τὸν κατὰ φύσιν καὶ ὄχι τὸν κατὰ φυλὴν πλησίον». Τίποτα δὲν τὸν ἐφόβησε. Δὲν ἐδειλίασε. Ἄφησε μόνο τὴν σκέψη τοῦ καθήκοντος στὸ μυαλό του. Τὴν ὑποχρέωση τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης.

Ἡ διαγωγή, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη εἶναι πράξη ἀγάπης καὶ αὐτοθυσίας. «Ἐσπλαγχνίσθη» τὸν τραυματία, τὸν συμπόνεσε καὶ τὸν λυπήθηκε. Ἂς ἦταν ἀλλοεθνής. Καὶ μᾶς πληροφόρησε ὅτι «πλησίον» εἶναι κάθε πάσχων, καθένας ποὺ ὑποφέρει, ἀνεξαρτήτως χρώματος, φυλῆς, γλώσσας, ἔθνους, γένους, θρησκείας.

Ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευίτης ἔδειξαν ἐγκληματικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸν δυστυχῆ ποὺ «λησταῖς περιέπεσε» ὁ Σαμαρείτης ποὺ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου ἐθεωρεῖτο κάτι τὸ βδεληρὸ καὶ μισητό, γιατί εἶχε μολύνει τὴν Ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ἔδειξε ἔλεος καὶ ἀγάπη. Ἀπὸ τὴν παραβολὴ αὐτὴ προκύπτει, ὅπως καὶ ἀπὸ ἄλλες τῆς Καινῆς Διαθήκης παραβολὲς, ἡ παγκοσμιότητα τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ θυσία Του ὑπερέβη τὰ στενὰ ὅρια τῆς ἰουδαϊκῆς γῆς. Προσέλαβε στὸ σωτηριῶδες ἔργο Του ὅλον τὸν κόσμο. Προσέφερε τὴν θυσία του γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Διαφαίνεται ἔτσι ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας ὅπως τὴν ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». «Καθολικὴ» σημαίνει τὸ ὁλοκληρωμένο, τὸ ἀληθινὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ περιέχει καὶ περιλαμβάνει «τὰ πάντα τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνος, εἴτε κυριότητες, εἴτε ἀρχαί, εἴτε ἐξουσίαι».

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «μία ποίμνη», ἔχει ἕνα ποιμένα καὶ σὲ αὐτὴν «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος ἢ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ πάντες γὰρ εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἀβίαστα ἐπίσης, ἀδελφοί μου, προκύπτει ἀπὸ τὴν σημερινή παραβολὴ καὶ μία ἀκόμη διάσταση. Εἶναι αὐτὴ ποὺ προβάλλει τὸ ἔργο τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, ποὺ πραγματοποίησε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς. Ἔργο πού μᾶς καλεῖ νὰ μιμηθοῦμε καὶ νὰ εἶναι ἔργο ἀγάπης πρὸς ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας ἡ ζωή μας, ὑλοποιῶντας στὴν καθημερινὴ πράξη τὴν ὑπόδειξη καὶ ἐντολή Του. «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως». Γίνε δηλαδὴ καὶ ἐσὺ «καλὸς Σαμαρείτης». Ἀμήν.ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ICXCNIKA Ἀριθμὸς 44 Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ 30 Ὀκτωβρίου 2016 (Λουκ. ιστ΄ 19-31) Ὁ Κύριος, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, στὴ σημερινὴ παραβολὴ πολὺ ἐκφραστικὰ παρουσιάζει τὴν μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, τοῦ ἀνώνυμου πλουσίου καὶ τοῦ ἐπώνυμου φτωχοῦ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμὸς 44

Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ

30 Ὀκτωβρίου 2016

(Λουκ. ιστ΄ 19-31)

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, στὴ σημερινὴ παραβολὴ πολὺ ἐκφραστικὰ παρουσιάζει τὴν μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, τοῦ ἀνώνυμου πλουσίου καὶ τοῦ ἐπώνυμου φτωχοῦ.

Παρουσιάζονται σήμερα δυὸ εἰκόνες τόσο ἀντίθετες μεταξὺ τους μὰ καὶ τόσο συγκλονιστικές. Παρουσιάζονται οἱ μεγάλες ἀντιθέσεις τῆς ζωῆς. Πλούσιοι καὶ φτωχοί. Τὸ δρᾶμα τῶν ἐποχῶν. Κοινωνικὲς διακρίσεις μὲ μισάνθρωπα ἐπακόλουθα. Χέρια χρυσοστόλιστα ποὺ ὑψώνονται προκλητικὰ καὶ γροθιὲς σφιγμένες ποὺ σηκώνονται ἐπαναστατικά. Χορτᾶτοι καὶ πεινασμένοι. Ἀρχοντόσπιτα καὶ καλύβες. Ἄλλοι εὐφραίνονται «καθ᾿ἡμέραν λαμπρῶς» καὶ ἄλλοι ἐπιζητοῦν μερικὰ ψίχουλα. Ἄλλοι ζοῦνε σὲ μία ἐκθαμβωτικὴ πολυτέλεια καὶ ἄλλοι ἀργοπεθαίνουν ξαπλωμένοι στὶς ψάθες. Ἄλλοι πεινοῦν καὶ ἄλλοι μεθοῦν.

Ὁ πλούσιος ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἐκπροσωπεῖ τὴν τάξη ἐκείνη τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χρήματος ποὺ δὲν ἔχει αἰσθήματα, ποὺ δὲν γνωρίζει τί θὰ πεῖ κακοπέραση καὶ φτώχεια, ποὺ δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ προσεγγίσει τὴν μάστιγα ποὺ εἶναι ἡ φτώχεια. Δεμένος καὶ συρόμενος ἀπὸ τὴν ἐγωκεντρικὴ καὶ δαιμονική του ἀτομικότητα δὲν ἔχει μάτια, γιὰ νὰ δεῖ γύρω του, δίπλα του, στὴν αὐλή του. Νὰ δεῖ συγκεκριμένα τὸ φτωχὸ Λάζαρο ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὶς στρατιὲς τῶν πεινασμένων, τὰ πληγωμένα σώματα, τὶς συντριμμένες καρδιές, τὸ ἐξουθενωμένο φιλότιμο, τὴν πληγωμένη ἀξιοπρέπεια. Αὐτὰ ἀκριβῶς ἐκφράζει ὁ φτωχός, ὁ Λάζαρος, δηλαδὴ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν γύμνια, τὴν πεῖνα ἀλλὰ καὶ τὴν καρτερία καὶ ὑπομονή. Προσπαθεῖ νὰ χορτάσει τὴν πεῖνα του ἀπὸ τὰ ψίχουλα τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου. Καὶ ὑπομένει. Καὶ ἐλπίζει. Καὶ προσδοκᾶ.

Εἶναι λάθος νὰ νομίζουμε πὼς ὁ Χριστὸς θεωρεῖ τὴ φτώχεια σὰν εἰσιτήριο στὴν Βασιλεία Του. Ὄχι. Ἀπόδειξη ὑπάρχει ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία τοῦ φτωχοῦ ἀλλὰ ἀχάριστου δούλου, ποὺ γιὰ τὴν ἀπάνθρωπη συμπεριφορὰ του πρὸς τὸν σύνδουλό του «παρεδόθη τοῖς βασανισταῖς». Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια εἶναι καταστάσεις ξεχωριστὲς καὶ οὐδέτερες, ποὺ γίνονται ἐπαινετὲς ἢ ἀξιόμεμπτες ἀνάλογα μὲ τὴν χρησιμοποίησή τους.

Ὁ πλοῦτος εἶναι καλὸς ἢ κακὸς ἀνάλογα μὲ τὰ χέρια ποὺ τὸν κρατοῦν. Ἀλλοίμονο σὰν πέσει σὲ ἀνάξια χέρια. Γίνεται ποτάμι ποὺ πνίγει. Γίνεται ὄλεθρος καὶ ἀπώλεια. «Πολλοὺς γὰρ ἀπώλεσε τὸ χρυσίον». Ἡ δίψα τοῦ πλούτου παρασύρει καὶ παραπλανᾶ τοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς στήνει μύριες παγίδες θανάτου καὶ τοὺς ἀφαιρεῖ κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα.

Ἂν τὰ ἀνάξια χέρια, ἀγαπητοί μου, σκορπίζουν ἀπερίσκεπτα καὶ ἀκόλαστα τὸν πλοῦτο ποὺ τοὺς χάρισε ὁ Θεός, τὰ ἄξια καὶ θεοκίνητα χέρια προσφέρουν καὶ διακονοῦν τὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης. Κλείνουν πληγές, θεραπεύουν τραύματα, ντύνουν γυμνούς, τρέφουν πεινασμένους, προστατεύουν χῆρες καὶ ὀρφανά, οἰκοδομοῦν ἄσυλα ἀγάπης, χτίζουν καὶ στολίζουν ναοὺς τοῦ Θεοῦ. Σὲ τέτοια χέρια ὁ πλοῦτος γίνεται ὑπηρέτης τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας ποὺ λέγεται καὶ εἶναι φλοθεΐα. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης ξέρει ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχὸν».

Στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης ὅλοι μποροῦν νὰ προσφέρουν. Κάθε θυσία ὑλικῶν ἀγαθῶν γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολὺ μικρὴ καὶ ἀσήμαντη. Τὴν δέχεται ὅμως μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ διαβεβαιώνει: «Ἐφ᾿ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε».

Ἀδελφοί μου, ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς. Εἶναι ἡ εἴσοδος στὴν πραγματικὴ ζωή, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός. Ἐκείνη ἡ μέλλουσα ζωὴ παρουσιάζει τὶς ἴδιες ἀντιθέσεις ποὺ συμβαίνουν καὶ στὴν ἐπίγεια ζωή. Καθὼς διδάσκει τὸ εὐαγγέλιο ἄλλη θὰ εἶναι ἡ ζωὴ γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἀνθρώπους τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ ἄλλη γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀμετανόητους γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν κακία τους. Γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, τὸ αἰώνιο μέλλον ἐπιφυλάσσει εὐτυχία οὐράνια, ποὺ δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἐπίγεια καὶ ὑλικὴ «δῆθεν εὐτυχία». Ἂν στὴν ἐπίγειο ζωὴ ἦταν φτωχοὶ καὶ ἄστεγοι, ἂν περιφρονήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἂν ἀνάγκες καὶ θλίψεις καὶ ἀσθένειες τοὺς ταλαιπώρησαν, ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ θὰ βροῦν τὴν τέλεια ἀνάπαυση καὶ εὐτυχία. Γιὰ αὐτοὺς εἶναι ἕτοιμο τὸ οὐράνιο δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου, «τὴν δυστυχία» ποὺ περιμένει τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀμετανόητους ἁμαρτωλοὺς παρουσίασε σήμερα ὁ Κύριος στὸ πρόσωπο τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς. Αὐτός, ἀφοῦ πέθανε καὶ ἐτάφη καὶ παρέδωσε τὴν ψυχήν του, εὑρέθη «ὑπάρχων ἐν βασάνοις». Ζεῖ πλέον μέσα στὴν ὀδύνη, τὴν φλόγα καὶ τὸ αἰώνιο σκοτάδι. Ὄχι γιατί ἦταν πλούσιος, ἀλλὰ γιατί ὑπῆρξε σκληρός, ἀνάλγητος, ἀμετανόητος, δεμένος μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μόνον. Ἄς μὴ φοβηθοῦμε τὴν φτώχεια καὶ τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀδιαφορία. Ἄς φοβηθοῦμε μόνο τὴν ἁμαρτία. Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ICXCNIKA Ἀριθμὸς 44 Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ 30 Ὀκτωβρίου 2016 (Λουκ. ιστ΄ 19-31) Ὁ Κύριος, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, στὴ σημερινὴ παραβολὴ πολὺ ἐκφραστικὰ παρουσιάζει τὴν μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, τοῦ ἀνώνυμου πλουσίου καὶ τοῦ ἐπώνυμου φτωχοῦ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμὸς 44

Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ

30 Ὀκτωβρίου 2016

(Λουκ. ιστ΄ 19-31)

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, στὴ σημερινὴ παραβολὴ πολὺ ἐκφραστικὰ παρουσιάζει τὴν μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, τοῦ ἀνώνυμου πλουσίου καὶ τοῦ ἐπώνυμου φτωχοῦ.

Παρουσιάζονται σήμερα δυὸ εἰκόνες τόσο ἀντίθετες μεταξὺ τους μὰ καὶ τόσο συγκλονιστικές. Παρουσιάζονται οἱ μεγάλες ἀντιθέσεις τῆς ζωῆς. Πλούσιοι καὶ φτωχοί. Τὸ δρᾶμα τῶν ἐποχῶν. Κοινωνικὲς διακρίσεις μὲ μισάνθρωπα ἐπακόλουθα. Χέρια χρυσοστόλιστα ποὺ ὑψώνονται προκλητικὰ καὶ γροθιὲς σφιγμένες ποὺ σηκώνονται ἐπαναστατικά. Χορτᾶτοι καὶ πεινασμένοι. Ἀρχοντόσπιτα καὶ καλύβες. Ἄλλοι εὐφραίνονται «καθ᾿ἡμέραν λαμπρῶς» καὶ ἄλλοι ἐπιζητοῦν μερικὰ ψίχουλα. Ἄλλοι ζοῦνε σὲ μία ἐκθαμβωτικὴ πολυτέλεια καὶ ἄλλοι ἀργοπεθαίνουν ξαπλωμένοι στὶς ψάθες. Ἄλλοι πεινοῦν καὶ ἄλλοι μεθοῦν.

Ὁ πλούσιος ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἐκπροσωπεῖ τὴν τάξη ἐκείνη τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χρήματος ποὺ δὲν ἔχει αἰσθήματα, ποὺ δὲν γνωρίζει τί θὰ πεῖ κακοπέραση καὶ φτώχεια, ποὺ δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ προσεγγίσει τὴν μάστιγα ποὺ εἶναι ἡ φτώχεια. Δεμένος καὶ συρόμενος ἀπὸ τὴν ἐγωκεντρικὴ καὶ δαιμονική του ἀτομικότητα δὲν ἔχει μάτια, γιὰ νὰ δεῖ γύρω του, δίπλα του, στὴν αὐλή του. Νὰ δεῖ συγκεκριμένα τὸ φτωχὸ Λάζαρο ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὶς στρατιὲς τῶν πεινασμένων, τὰ πληγωμένα σώματα, τὶς συντριμμένες καρδιές, τὸ ἐξουθενωμένο φιλότιμο, τὴν πληγωμένη ἀξιοπρέπεια. Αὐτὰ ἀκριβῶς ἐκφράζει ὁ φτωχός, ὁ Λάζαρος, δηλαδὴ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν γύμνια, τὴν πεῖνα ἀλλὰ καὶ τὴν καρτερία καὶ ὑπομονή. Προσπαθεῖ νὰ χορτάσει τὴν πεῖνα του ἀπὸ τὰ ψίχουλα τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου. Καὶ ὑπομένει. Καὶ ἐλπίζει. Καὶ προσδοκᾶ.

Εἶναι λάθος νὰ νομίζουμε πὼς ὁ Χριστὸς θεωρεῖ τὴ φτώχεια σὰν εἰσιτήριο στὴν Βασιλεία Του. Ὄχι. Ἀπόδειξη ὑπάρχει ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία τοῦ φτωχοῦ ἀλλὰ ἀχάριστου δούλου, ποὺ γιὰ τὴν ἀπάνθρωπη συμπεριφορὰ του πρὸς τὸν σύνδουλό του «παρεδόθη τοῖς βασανισταῖς». Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια εἶναι καταστάσεις ξεχωριστὲς καὶ οὐδέτερες, ποὺ γίνονται ἐπαινετὲς ἢ ἀξιόμεμπτες ἀνάλογα μὲ τὴν χρησιμοποίησή τους.

Ὁ πλοῦτος εἶναι καλὸς ἢ κακὸς ἀνάλογα μὲ τὰ χέρια ποὺ τὸν κρατοῦν. Ἀλλοίμονο σὰν πέσει σὲ ἀνάξια χέρια. Γίνεται ποτάμι ποὺ πνίγει. Γίνεται ὄλεθρος καὶ ἀπώλεια. «Πολλοὺς γὰρ ἀπώλεσε τὸ χρυσίον». Ἡ δίψα τοῦ πλούτου παρασύρει καὶ παραπλανᾶ τοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς στήνει μύριες παγίδες θανάτου καὶ τοὺς ἀφαιρεῖ κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα.

Ἂν τὰ ἀνάξια χέρια, ἀγαπητοί μου, σκορπίζουν ἀπερίσκεπτα καὶ ἀκόλαστα τὸν πλοῦτο ποὺ τοὺς χάρισε ὁ Θεός, τὰ ἄξια καὶ θεοκίνητα χέρια προσφέρουν καὶ διακονοῦν τὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης. Κλείνουν πληγές, θεραπεύουν τραύματα, ντύνουν γυμνούς, τρέφουν πεινασμένους, προστατεύουν χῆρες καὶ ὀρφανά, οἰκοδομοῦν ἄσυλα ἀγάπης, χτίζουν καὶ στολίζουν ναοὺς τοῦ Θεοῦ. Σὲ τέτοια χέρια ὁ πλοῦτος γίνεται ὑπηρέτης τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας ποὺ λέγεται καὶ εἶναι φλοθεΐα. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης ξέρει ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχὸν».

Στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης ὅλοι μποροῦν νὰ προσφέρουν. Κάθε θυσία ὑλικῶν ἀγαθῶν γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολὺ μικρὴ καὶ ἀσήμαντη. Τὴν δέχεται ὅμως μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ διαβεβαιώνει: «Ἐφ᾿ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε».

Ἀδελφοί μου, ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς. Εἶναι ἡ εἴσοδος στὴν πραγματικὴ ζωή, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός. Ἐκείνη ἡ μέλλουσα ζωὴ παρουσιάζει τὶς ἴδιες ἀντιθέσεις ποὺ συμβαίνουν καὶ στὴν ἐπίγεια ζωή. Καθὼς διδάσκει τὸ εὐαγγέλιο ἄλλη θὰ εἶναι ἡ ζωὴ γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἀνθρώπους τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ ἄλλη γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀμετανόητους γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν κακία τους. Γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, τὸ αἰώνιο μέλλον ἐπιφυλάσσει εὐτυχία οὐράνια, ποὺ δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἐπίγεια καὶ ὑλικὴ «δῆθεν εὐτυχία». Ἂν στὴν ἐπίγειο ζωὴ ἦταν φτωχοὶ καὶ ἄστεγοι, ἂν περιφρονήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἂν ἀνάγκες καὶ θλίψεις καὶ ἀσθένειες τοὺς ταλαιπώρησαν, ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ θὰ βροῦν τὴν τέλεια ἀνάπαυση καὶ εὐτυχία. Γιὰ αὐτοὺς εἶναι ἕτοιμο τὸ οὐράνιο δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου, «τὴν δυστυχία» ποὺ περιμένει τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀμετανόητους ἁμαρτωλοὺς παρουσίασε σήμερα ὁ Κύριος στὸ πρόσωπο τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς. Αὐτός, ἀφοῦ πέθανε καὶ ἐτάφη καὶ παρέδωσε τὴν ψυχήν του, εὑρέθη «ὑπάρχων ἐν βασάνοις». Ζεῖ πλέον μέσα στὴν ὀδύνη, τὴν φλόγα καὶ τὸ αἰώνιο σκοτάδι. Ὄχι γιατί ἦταν πλούσιος, ἀλλὰ γιατί ὑπῆρξε σκληρός, ἀνάλγητος, ἀμετανόητος, δεμένος μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μόνον. Ἄς μὴ φοβηθοῦμε τὴν φτώχεια καὶ τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀδιαφορία. Ἄς φοβηθοῦμε μόνο τὴν ἁμαρτία. Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ICXCNIKA Ἀριθμὸς 43 Κυριακή ΣΤ΄ Λουκᾶ 23 Ὀκτωβρίου 2016 (Λουκ. η΄ 27-39) Πολλὲς φορὲς στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περιγράφονται οἱ ἐπεμβάσεις τοῦ Χριστοῦ στοὺς δαιμονιζόμενους, ὅπως στὸ σημερινὸ δαιμονιζόμενο τῶν Γαδαρηνῶν. Ὁ Χριστὸς ἐπεμβαίνοντας, ἀπαλλάσσει τοὺς δυστυχισμένους καὶ ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμὸς 43

Κυριακή ΣΤ΄ Λουκᾶ

23 Ὀκτωβρίου 2016

(Λουκ. η΄ 27-39)

Πολλὲς φορὲς στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περιγράφονται οἱ ἐπεμβάσεις τοῦ Χριστοῦ στοὺς δαιμονιζόμενους, ὅπως στὸ σημερινὸ δαιμονιζόμενο τῶν Γαδαρηνῶν. Ὁ Χριστὸς ἐπεμβαίνοντας, ἀπαλλάσσει τοὺς δυστυχισμένους καὶ ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων.

Πέραν ὅμως τῆς θεϊκῆς δυνάμεως καὶ ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ πράγματα· πέραν τῆς εὐσπλαγχνίας καὶ φιλανθρωπίας Του, ὑπάρχει καὶ τὸ πνευματικὸ μέρος. Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν παρουσίαση αὐτῶν τῶν ἐπεμβάσεων τοῦ Χριστοῦ, ἐπιθυμεῖ νὰ τονίσει ὅτι ὁ μοναδικός μας ἐχθρὸς εἶναι ὁ διάβολος.

Αὐτὸ βεβαίως δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνοῦμε. Νὰ μὴν ξεχνοῦμε δηλαδὴ τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχουμε κάθε στιγμὴ ἀπὸ τὴν κακότητα καὶ διαστροφὴ τοῦ διαβόλου, ποὺ πάντα παραμονεύει νὰ βρεῖ τὴν κατάλληλη στιγμή.

Γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «πραγματικὰ δὲν ἔχουμε νὰ παλαίψουμε πρὸς ἀντιπάλους ὅμοιους μὲ ἐμᾶς μὲ αἷμα καὶ σάρκα σὰν τὴν δική μας. Ἀλλ᾿ ἡ πάλη καὶ ὁ πόλεμος εἶναι πρὸς τὶς ἐξουσίες, πρὸς τὰ διαβολικὰ αὐτὰ πράγματα, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορες τῶν βυθισμένων στὸ ἠθικὸ σκοτάδι, τὸ ὁποῖο ἐπικρατεῖ στὸν αἰῶνα τοῦτο».

Ἐπειδὴ ἡ πάλη ἡ δική μας εἶναι ἐναντίον τῶν διαβολικῶν ἐνεργειῶν, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν σταματᾶ τὸ ἔργο της, «νὰ μορφώσει κοινωνικῶς εὐπρεπεῖς καὶ πολιτικῶς χρηστοὺς τύπους ἀνθρώπων». Πάει πιὸ πέρα καὶ ζητεῖ νὰ μορφώσει τὸν Χριστὸ στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν· νὰ κάνει ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ θὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα γιὰ τὴν πάλη μὲ τὸ κακὸ καὶ συνεπῶς νὰ διασώζουν τὴν ὕπαρξή τους.

Ἔτσι, ὅπως γίνεται ἀντιληπτό, ὁ κίνδυνος ποὺ διατρέχουμε δὲν εἶναι φυσικός, δηλαδὴ κάποια καταστροφή ἢ πείνα ἢ ἀρρώστια ἢ θάνατος, μήτε ὅ,τι συνήθως λέγεται «ἠθικός», μὰ εἶναι κίνδυνος «πνευματικός». Καὶ ἀκόμη καλύτερα, κίνδυνος ὑπερφυσικός· κίνδυνος ποὺ προέρχεται ὄχι ἀπὸ τὴ γῆ, ἀλλὰ ἀπ᾿ τὸν οὐρανό. Τὸ λέγει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ὑπογραμμίζει μὲ νόημα· «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις».

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, παλεύοντας μὲ ἕναν τέτοιο πνευματικὸ-ὑπερφυσικὸ ἐχθρό, τὸν διάβολο, δὲν εἶναι ἀρκετὴ ἡ καταπολέμηση «διὰ μόνης τῆς ἐπιβολῆς τῆς θελήσεως καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου». Αὐτὰ μόνα τους δὲν φθάνουν, χαρακτηριζόμενα ἄλλωστε ὡς ἀνεπαρκῆ καὶ ἀδύναμα.

Χρειάζεται πρωτίστως ἡ Θεία Χάρη, πού «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Αὐτὴ «καθαίρει, φωτίζει καὶ ἐνισχύει» τοὺς ἀνθρώπους. Καθιστᾶ τὶς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις ἄτρωτες καὶ φρούρια ἀπόρθητα. Ἔτσι αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς καὶ ἐνδυναμώνουν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό.

Πρέπει δὲ νὰ ποῦμε πὼς ἐτοῦτος ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου ἐνάντια στὸν ἄνθρωπο, εἶναι πολὺ παλιός, ὅσο καὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Γνωστὴ εἶναι ἡ παρακοὴ τοῦ θεϊκοῦ θελήματος καὶ ἡ παράβαση τῆς ἐντολῆς Του.

Καὶ ἀπὸ τότε ἀρχίζουν τὰ βάσανα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὡς κληρονομιὰ τῆς παρακοῆς καὶ τῆς παράβασης τῆς θεϊκῆς ἐντολῆς. Ἡ τότε παρακοὴ καὶ παράβαση γέννησε στὸν ἄνθρωπο τὴν ἀρρώστια, τὴν ἐξαθλίωση, τὴν ἐγκατάλειψη, τὸν πόνο καὶ τέλος τὸν θάνατο. Μπροστὰ σ᾿ αὐτὰ τὰ δεινὰ ὁ ἄνθρωπος εὐτυχῶς δὲν ἔμεινε μόνος. Γιατὶ ἀπὸ τότε ἀκριβῶς ξεκινάει τὸ σωτήριο ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ Χριστὸς ἐρχόμενος ὡς σωτήρας τοῦ ἀνθρώπου, ὑποσχέθηκε πὼς θὰ εἶναι μαζί του καὶ τελικὰ ἡ νίκη θὰ εἶναι δική του.

Ἐνῶ λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι, πρὶν ἔλθει ὁ Χριστός, βρισκόντουσαν στὰ χέρια τοῦ διαβόλου, τώρα μὲ τὴν ἔλευσή Του, εἶναι στὰ δικά Του χέρια. Αὐτὸ βεβαίως δὲν σημαίνει πὼς ὁ διάβολος καταργήθηκε. Ὄχι, γιατὶ δὲν ἦλθε ἀκόμη ἡ ὥρα του. Ὑπάρχει καὶ συνεχίζει νὰ πειράζει καὶ νὰ διαστρεβλώνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὑπάρχει ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἡ πρεσβεία τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων μας, μαζὶ μὲ τὴ δική μας ἀγωνιστικότητα, ποὺ μᾶς φυλάει καὶ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὴν κακότητα τοῦ διαβόλου.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός μᾶς ἔμαθε νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ζητοῦμε τὸ «ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ», δηλαδὴ νὰ μᾶς γλιτώνει ἀπὸ τὴν κακότητα τοῦ διαβόλου.

Καὶ ἡ Ἐκκλησία προβάλλοντας τὶς θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Χριστοῦ στοὺς δαιμονιζόμενους, μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ὀφείλουμε νὰ βρισκόμαστε πάντα ἄγρυπνοι καὶ ἑτοιμοπόλεμοι γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα. Ἐπειδὴ ὁ διάβολος ποτὲ δὲν κοιμᾶται· ποτὲ δὲν ἡσυχάζει καὶ ποτὲ δὲν παρατάει τὰ ὀδυνηρὰ βέλη του.

Ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἐπιθυμεῖ καὶ ἐργάζεται γιὰ τὴν σωτηρία, τὸ ὠφέλιμο, τὸ δίκαιο, τὸ ἅγιο. Τιμάει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν περιβάλλει μὲ τὴν ἀγάπη Του. Ἐπιθυμεῖ νὰ προσφέρει τὴ δική Του ζωὴ μὲ μιὰ μονάχα προϋπόθεση· νὰ τὸ θέλουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ICXCNIKA Ἀριθμὸς 42 Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ (Σπορέως) 16 Ὀκτωβρίου 2016 (Λουκ. η΄ 5-15) Ὅλα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περνοῦν καὶ φεύγουν. Ὅλα ἔρχονται καὶ παρέρχονται· ὕστερα χάνονται καὶ σβήνουν καὶ κανένας δὲν τὰ θυμᾶται. Καὶ οἱ ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου καὶ οἱ ἀσχήμιες του· ἡ σοφία καὶ ἡ ἐξυπνάδα· ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη· ὁ πλοῦτος καὶ ἡ αἴγλη... Καὶ μαζὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος περνάει καὶ φεύγει σὰν τὸν διαβάτη ποὺ χάνεται στὸ βάθος τοῦ δρόμου...

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμὸς 42

Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ (Σπορέως)

16 Ὀκτωβρίου 2016

(Λουκ. η΄ 5-15)

Ὅλα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περνοῦν καὶ φεύγουν. Ὅλα ἔρχονται καὶ παρέρχονται· ὕστερα χάνονται καὶ σβήνουν καὶ κανένας δὲν τὰ θυμᾶται. Καὶ οἱ ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου καὶ οἱ ἀσχήμιες του· ἡ σοφία καὶ ἡ ἐξυπνάδα· ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη· ὁ πλοῦτος καὶ ἡ αἴγλη... Καὶ μαζὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος περνάει καὶ φεύγει σὰν τὸν διαβάτη ποὺ χάνεται στὸ βάθος τοῦ δρόμου...

Ἕνα μονάχα ἀντιστέκεται στὴ φθορά· ἕνα μόνο μένει ἀμετακίνητο στὴ φυγὴ καὶ στὸ πέρασμα· κι αὐτὸ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸς ὁ λόγος μένει πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο μὲ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει τὴ βούληση νὰ τὸν ἀκούει καὶ νὰ τὸν φυλάει μέσα του ὡς τὸν πιὸ πολύτιμο καὶ ἀνεκτίμητο θησαυρό.

Ἔτσι, μιλώντας τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, Τὸν παρομοιάζει ὡς τὸν γεωργὸ ποὺ σπέρνει. Καὶ ἡ σπορά Του εἶναι ὁ λόγος. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε τὸ χωράφι Του· τὸ γόνιμο καὶ τὸ ἄγονο· τὸ καλλιεργημένο καὶ τὸ ἀκαλλιέργητο. Αὐτὸ τὸ χωράφι, ποὺ δὲχεται μὲ θαλπωρὴ τὸν σπόρο, τὸν λόγο Του ἢ ποὺ ἀπορρίπτει τὴ σπορὰ καὶ μένει δίχως καρπό.

Ὁ Χριστὸς μας ἦλθε «γιὰ νὰ κηρύξει τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» καὶ στὴ συνέχεια «γιὰ νὰ γιατρεύσει κάθε ἀρρώστια καὶ κάθε ἀδιαθεσία ἀνάμεσα στὸ λαό». Καὶ ἀποτελεῖ τὸν μεγάλο καὶ μοναδικὸ σπορέα τοῦ θεϊκοῦ λόγου. Σπέρνει ἀδιάκοπα καὶ ἀφειδώλευτα πρὸς κάθε κατεύθυνση. Πλούσια παρέχει τὸν λόγο καὶ μὲ ἀφθονία δωρίζει τὰ οὐράνια δῶρα Του.

Ὁ λόγος Του φέρει τὸ θεϊκὸ κῦρος· ἡ δυναμικὴ καὶ βαρύτητά Του καταγράφεται ὡς μοναδικὴ ἀπὸ τὸν λαό. Γιατὶ αὐτὸς ὁ λαὸς τονίζει πὼς «οὐδέποτε μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο λάλησε ἄνθρωπος, ὅπως ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος», δηλαδὴ ὁ Χριστός.

Στὴ συνέχεια, ἦλθαν καὶ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μέχρι τὰ σημερινὰ χρόνια. Διάκονοι τοῦ θεϊκοῦ λόγου, γεωργοὶ στὸ χωράφι τοῦ Θεοῦ. Σπέρνουν δίχως διακοπὴ. Γι᾿ αὐτὸ «ἡ φωνὴ τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου... ἐβγῆκεν εἰς ὅλην τὴν γῆν καὶ οἱ λόγοι τους ἀκούσθηκαν εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης» κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Μὲ ἁπλοχεριὰ λοιπόν, πλούσια καὶ ἄφθονα παρέχουν τὸν καρποφόρο σπόρο στὸ χωράφι καὶ ὁ Θεὸς τελικὰ θὰ εὐλογήσει γιὰ τὴν καρποφορία του.

Άκριβῶς ὅπως ὁ γεωργὸς σὰν σπέρνει, δὲν μετράει τοὺς σπόρους, μήτε ὁρίζει τὸν τόπο ποὺ θὰ πέσει, ἔτσι καὶ οἱ διάκονοι τοῦ θεϊκοῦ λόγου, δὲν μετροῦν τὸ πόσο, μὰ τὸ πῶς θὰ σπείρουν. Γιατὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν πλούσια σπορά, ἄλλοι σπόροι θὰ πᾶνε χαμένοι καὶ ἄλλοι θὰ πιάσουν τόπο· θὰ ριζοβολήσουν καὶ θὰ καρποφορήσουν.

Τελικὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πῶς ριζώνει, πῶς αὐξάνει, πῶς καρποφορεῖ, εἶναι ἕνα μυστήριο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Πῶς κάνει δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν ἀκούσει, νὰ τὸν φέρει σὲ κατάνυξη! Πῶς πιάνει στὴ σαγήνη του τὸν κάθε ἕνα μας καὶ παρέχει νάματα σωτήρια! Πῶς ριζοβολάει ἐντός μας καὶ ρίχνει ρίζες στέρεες καὶ βαθιές, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ξεριζώσουν τὰ διάφορα χτυπήματα. Πῶς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴ μετάνοια καὶ τὴν συγγνώμη. Πῶς; Μὲ ποιὸ τρόπο; Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ; Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ ἑρμηνεύσει; Μονάχα ὁ Θεὸς γνωρίζει κι Αὐτὸς τὸν καθοδηγεῖ!

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ Εὐαγγέλιο, ἔχει μιὰ μυστηριακὴ ἐσωτερικὴ δυναμική. Γι᾿ αὐτό, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀνθρώπινος λόγος στέκεται ἀνήμπορος καὶ ἀδυνατεῖ νὰ πράξει κάθε τὶ ἢ νὰ φέρει κάποια ἀλλαγή, ὁ θεϊκὸς λόγος λειτουργεῖ μὲ ἄνεση καὶ εὐκολία περισσή.

Ὁ ἀνθρώπινος λόγος εἶναι γνωστὸ πὼς μπορεῖ νὰ μᾶς ὁμιλήσει γιὰ τὴ σοφία καὶ τὴν ἐπιστημοσύνη· γιὰ τὴν τέχνη καὶ τὶς μηχανὲς ποὺ μποροῦν ἀκόμη νὰ μᾶς πᾶνε στ᾿ ἄστρα καὶ τόσα ἄλλα. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ μᾶς πεῖ τίποτε γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς πτώσεις μας. Πῶς μποροῦμε νὰ κατακτήσουμε τὴν σωτηρία τῆς ὑπάρξεώς μας. Γιατὶ αὐτὸ μονάχα ὁ θεϊκὸς λόγος μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ πεῖ. Ἑπομένως ὀφείλουμε νὰ Τὸν ἀκοῦμε. Μιλάει ὁ Ἴδιος ὁ Θεός!

Καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸν διαφυλάττουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὕστερα νὰ πράττουμε κατὰ πῶς αὐτὸς ὁ θεϊκὸς λόγος μᾶς καθοδηγεῖ. Ἔτσι μόνο εἴμαστε τὰ δικά Του παιδιά, ποὺ Τὸν ἀκοῦμε καὶ Τὸν ἀκολουθοῦμε, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ καὶ ὑπαρξιακό μας συμφέρον. Κι αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνοῦμε ποτέ. Ἀμήν.ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ICXCNIKA Ἀριθμὸς 41 Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ 9 Ὀκτωβρίου 2016 (Λουκ. ζ΄ 11-16) Μέσα στὰ πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἐτέλεσε ὁ Χριστὸς στοὺς ἀνθρώπους, ἐξέχουσα θέση κατέχουν οἱ ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν. Εἶναι ὁ υἱὸς τῆς χήρας τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου, ὁ φίλος Του Λάζαρος, οἱ νεκροὶ κατὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὅταν «πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς» καὶ τέλος ἡ ἀνάσταση τοῦ Ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ Του.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμὸς 41

Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ

9 Ὀκτωβρίου 2016

(Λουκ. ζ΄ 11-16)

Μέσα στὰ πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἐτέλεσε ὁ Χριστὸς στοὺς ἀνθρώπους, ἐξέχουσα θέση κατέχουν οἱ ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν. Εἶναι ὁ υἱὸς τῆς χήρας τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου, ὁ φίλος Του Λάζαρος, οἱ νεκροὶ κατὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὅταν «πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς» καὶ τέλος ἡ ἀνάσταση τοῦ Ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ Του.

Καὶ εἶναι σημαντικὲς αὐτὲς οἱ ἀναστάσεις, γιατὶ ἀκριβῶς ἐκφράζουν τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ, ἐπάνω στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο. Αὐτὸς ἄλλωστε ἔχει στὰ χέρια Του τὴ ζωή μας καὶ Αὐτὸς ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ τὴν δίνει καὶ νὰ τὴν παίρνει.

Μιλώντας γιὰ τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου, ἔτσι καθὼς τὸν ἀντικρύζουμε στὸν υἱὸ τῆς χήρας στὴν πόλη Ναΐν, κατανοοῦμε πὼς πρόκειται γιὰ ἕνα μεγάλο μυστήριο. Ὁ θάνατος εἶναι τὸ μεγάλο μυστήριο! Μονάχα ποὺ αὐτὸ μᾶς φοβίζει καὶ, ὅταν κάποιες φορὲς τὸ σκεπτόμαστε, μᾶς παγώνει τὸ αἷμα καὶ νεκρώνει τὴν ὕπαρξή μας.

Καὶ παρ᾿ ὅτι καθημερινὰ τονίζουμε στὸ σύμβολο τῆς πίστεώς μας «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν», ἐντούτοις μοιάζουμε μ᾿ αὐτοὺς ποὺ πέραν τοῦ θανάτου καὶ τῆς πλάκας τοῦ τάφου, «δὲν ἐλπίζουμε πιὰ σὲ τίποτε». Νομίζουμε πὼς ὅλα τελειώνουν ἐδῶ καὶ δὲν περιμένουμε τίποτε. Γι᾿ αὐτὸ «πολλοὶ κλαῖνε καὶ χάνουν τὰ λογικά τους κι ἀκόμη τὰ βάζουν μὲ τὸ Θεό». Ὅλη αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ ἁπλά μᾶς λέγει πὼς ἐτοῦτοι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ χριστιανισμό, καὶ ἂς λέγουν πὼς πιστεύουν.

Στὸ θάνατο ἑνὸς ἀνθρώπου βέβαια καὶ θὰ λυπηθοῦμε καὶ θὰ κλαύσουμε, γιατὶ αὐτὸ εἶναι καὶ ἀνθρώπινο καὶ φυσικό. «Μὰ δὲν ἀφήνουμε νὰ μᾶς πνίξει ὁ πόνος καὶ νὰ μᾶς θολώσει τὰ λογικά μας ἡ λύπη». Γιατὶ οἱ νεκροί μας φεύγουν μέν, ἀλλὰ δὲν χάνονται. Αὐτοὶ πηγαίνουν μπροστὰ καὶ ἐμεῖς τοὺς ἀκολουθοῦμε, γιὰ νὰ τοὺς ξαναβροῦμε.

Ὁ Χριστὸς μὲ τὶς ἀναστάσεις αὐτὲς, καὶ κυρίως μὲ τὴ δική Του ἀνάσταση, ἐπιθυμεῖ νὰ τονίσει πὼς δὲν ὑπάρχουν νεκροί. Ναί! ἀκριβῶς ἔτσι! Τὸ λέγει ἄλλωστε ὁ Ἴδιος πώς «ὁ Θεὸς δὲν εἶναι Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων». Ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ θάνατο, μιλάει γιὰ ὕπνο καὶ βεβαιώνει πὼς ὅσοι φεύγουν ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, δὲν πεθαίνουν, ἀλλὰ κοιμοῦνται.

Ὅλα ἐτοῦτα τὰ θαυμαστὰ γεγονότα, δύσκολα τὰ ἀκούει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ λιγότερο τὰ πιστεύει. Ἀκούγοντας γιὰ τὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση ἀποφεύγει καὶ νὰ τὰ ὀνομάσει, πρῶτα, γιατὶ τὸν φοβᾶται καὶ τὸν τρέμει, καὶ ἔπειτα, γιατὶ δὲν τὴν πιστεύει.

Μὰ ἐδῶ μᾶς μιλάει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Σ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια Του δὲν καθόμαστε νὰ ρωτήσουμε ἢ νὰ ἐρευνήσουμε τὸ πῶς αὐτὰ μποροῦν νὰ πραγματωθοῦν. Μήτε τὸ γιατί πρέπει νὰ γίνουν. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀκοῦμε τὸ λόγο τοῦ Πατέρα μας, ποὺ γνωρίζει τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί, νὰ τὸν δεχόμαστε καὶ νὰ τὸν ἐμπιστεύομαστε.

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ πιστεύουμε ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία, ὄχι ὡς πρόσωπα ἀλλὰ ὡς σύνολο, μᾶς διδάσκει. Αὐτὴ γνωρίζει καὶ κατέχει ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ τελικὰ ἡ Ἐκκλησία εἶναι «κήρυγμα γεγονότων, ἀναποσπάστως συνδεδεμένων πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ὁ θάνατος λοιπόν, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μιὰ μετάβαση πρὸς τὴ ζωή, γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ τέλος γίνεται τελείωση· ἀπὸ σιωπὴ γίνεται ζωή· ἀπὸ νέκρωση γίνεται ἀνάσταση! Τὸν νικοῦμε τελικὰ καὶ ἡ νίκη αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται μόνο διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τὸ νὰ φοβούμαστε καὶ νὰ λυπούμαστε, ὅταν ἀντικρύζουμε τὸ θάνατο, εἶναι καὶ ἀνθρώπινο καὶ φυσικό. Ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅμως αὐτό, μέχρι τοῦ σημείου νὰ κυριευόμαστε ἀπὸ τὸν τρόμο καὶ τὴν ἀπελπισία, νὰ τὰ χάνουμε καὶ νὰ θολώνει ἡ ὕπαρξή μας, εἶναι τεράστια ἡ ἀπόσταση. Καὶ δὲν εἶναι σωστὴ μήτε χριστιανική. Εἰδεμὴ πορεύομαστε ὡς μὴ ἔχοντες ἐλπίδα, κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

Πρὸ πάντων ὅμως, ὀφείλουμε νὰ μὴν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως συνηθίζουν μερικοὶ, ὅταν ἔχουν πένθος, νὰ σταματοῦνε νὰ πηγαίνουν στὸ Ναό. Ἂν εἶναι ἀνάγκη γιὰ ὅλους μας νὰ βρισκόμαστε στὴν Ἐκκλησία, πολὺ περισσότερο τὸ χρειαζόμαστε ὅταν ἔχουμε πένθος. Γιατὶ στὴν Ἐκκλησία ἠρεμεῖ ἡ ψυχή, γαληνεύει ἡ ὕπαρξή μας, ἀφοῦ εἶναι τὸ ὑπήνεμο λιμάνι· ἡ παρηγοριὰ καὶ τὸ στήριγμά μας· θερμαίνει μὲ τὴ ζεστασιά της καὶ μᾶς φωτίζει τὸ νοῦ. Μέσα στὸ φωτισμὸ τῆς ψυχῆς καὶ στὴ θερμότητα τῆς καρδιᾶς, κρύβεται ὁλόκληρη ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίδα μας· ὅτι δὲν ὑπάρχει πιὰ θάνατος, παρὰ μόνο ἡ ζωὴ ἡ αἰώνιος, ἔτσι καθὼς μᾶς τὴ δώρισε ὁ Χριστός.ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016 Ἀριθμὸς 39 Κυριακή Α΄ Λουκᾶ 25 Σεπτεμβρίου 2016 Λουκ. ε΄ 1-11) Στὸν ἀγαπημένο Του χῶρο, τὴ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, βρίσκουμε τὸν Χριστὸ νὰ διδάσκει τὸ λαὸ καὶ νὰ ἐξαγγέλει τὸ Εὐαγγέλιό Του. Καὶ ὅταν τελειώνει τὴ διδαχή, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἀπόστολο Πέτρο, δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ ρίξει τὸ δίχτυ, γιὰ νὰ πιάσουν ψάρια. Ἔτσι ἀρχίζει καὶ αὐτὰ διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Εὐαγγέλιό του. Στὴ συνέχεια, καθὼς ἐξελίσσεται ἡ διήγηση, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐκφράζει τὴ δυσκολία τοῦ ἐγχειρήματος μετὰ καὶ τὴν ὁλονύκτια ἀποτυχία τους. Μὰ τελικὰ ὑπακούει στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ λέγοντας, «ἀφοῦ ὅμως τὸ διατάζεις, μὲ τέλεια πεποίθηση καὶ ὑπακοή, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ πάλι στὴ λίμνη».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ἀριθμὸς 39

Κυριακή Α΄ Λουκᾶ

25 Σεπτεμβρίου 2016

Λουκ. ε΄ 1-11)

Στὸν ἀγαπημένο Του χῶρο, τὴ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, βρίσκουμε τὸν Χριστὸ νὰ διδάσκει τὸ λαὸ καὶ νὰ ἐξαγγέλει τὸ Εὐαγγέλιό Του. Καὶ ὅταν τελειώνει τὴ διδαχή, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἀπόστολο Πέτρο, δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ ρίξει τὸ δίχτυ, γιὰ νὰ πιάσουν ψάρια. Ἔτσι ἀρχίζει καὶ αὐτὰ διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Εὐαγγέλιό του.

Στὴ συνέχεια, καθὼς ἐξελίσσεται ἡ διήγηση, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐκφράζει τὴ δυσκολία τοῦ ἐγχειρήματος μετὰ καὶ τὴν ὁλονύκτια ἀποτυχία τους. Μὰ τελικὰ ὑπακούει στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ λέγοντας, «ἀφοῦ ὅμως τὸ διατάζεις, μὲ τέλεια πεποίθηση καὶ ὑπακοή, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ πάλι στὴ λίμνη».

Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν πλούσιο, γιατὶ ἦταν εὐλογημένο. Τόσα πολλὰ ψάρια δὲν εἶχαν ποτὲ ψαρέψει, μήτε εἶχαν δεῖ. Τώρα τὸ δίχτυ κοντεύει νὰ σπάσει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν. Γι᾿ αὐτὸ προσκάλεσαν καὶ τοὺς ἄλλους ψαράδες ἀπὸ τὸ ἄλλο πλοιάριο νἄρθουν νὰ βοηθήσουν. Ἐπειδὴ ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρνει τὸν πλοῦτο εἶναι τέτοια, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ψαρὰς ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ, γνωρίζει πὼς μιὰ τέτοια ἐπιτυχία στὸ ψάρεμα οὐδέποτε εἶχε συμβεῖ. Ἄρα λοιπὸν ὁ πλοῦτος αὐτῶν τῶν ψαριῶν ὀφειλόταν στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ λόγο Του πρὸς τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος αἰσθάνθηκε τὴ δύναμη τῶν λόγων τοῦ Διδασκάλου καὶ ἐπέδειξε ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ σ' Αὐτόν. Τὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν ἦταν ἡ ἀμοιβὴ στὴν ὑπακοή τους, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννου. Γιατί ὅποιος ἐλπίζει καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, ἀκουμπώντας μὲ σιγουριὰ ἐπάνω Του, ποτὲ δὲν ντροπιάζεται, μήτε φεύγει ἀπογοητευμένος. Καὶ τελικὰ δὲν βγαίνει χαμένος, ἐκεῖνος ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν Χριστό.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, βρισκόμενος μπροστὰ στὸ θαῦμα τοῦ πλήθους τῶν ψαριῶν, αἰσθάνεται τὴν μικρότητα καὶ ἁμαρτωλότητά του καὶ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ πλοιάριο.

«Ὅταν δὲ εἶδε ὁ Σίμων Πέτρος τὸ καταπληκτικὸ αὐτὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν, ἔπεσε κάτω στὰ γόνατα τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶπε· Βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ φύγε ἀπὸ ἐμένα Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ εἶμαι ἀνάξιος νὰ Σὲ δεχθῶ στὸ πλοῖο μου». Πόσο ταιριάζουν τὰ λόγια τοῦ πολυπαθοῦς Ἰὼβ ποὺ μιλώντας στὸ Θεὸ αἰσθάνεται τὴ μηδαμινότητά του καὶ τὴν ἐκφράζει μὲ ἐτοῦτα τὰ λόγια: «Μέχρι τώρα μόνο μὲ τὰ αὐτιά μου ἄκουγα γιὰ Σένα, τώρα ὅμως Σὲ εἶδαν τὰ μάτια μου. Γι᾿ αὐτὸ ἐλεεινολόγησα τὸν ἑαυτό μου, ἔλιωσα ἀπὸ ψυχικὴ συντριβὴ, αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι χῶμα καὶ στάχτη».

Συνεπῶς ἡ παρουσία καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καθίσταται ἀποκαλυπτικὸς γιὰ τὴν γνωριμία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἔτσι ἄλλωστε αἰσθάνθηκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Τὸ φῶς τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ «ἀντανακλᾶ συγχρόνως καὶ στὴν καρδιά του καὶ ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό του, ὅσο οὐδέποτε ἄλλοτε τὸν ἔχει γνωρίσει».

Θὰ συνεχίσει φυσικὰ τὴν ἐργασία του ὁ Πέτρος, ἀλλὰ μιὰ ἐργασία ὄχι μόνο μὲ τὰ χέρια. Τώρα περισσότερο θὰ ἐργαζέται μὲ τὴν καρδιά. Δηλαδὴ «ἐργασία ὄχι μόνο ἐξωτερική, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερική». Ἐργασία βιοποριστικὴ γιὰ τὴν καθημερινὴ τροφή, ἀλλὰ καὶ ἐργασία πνευματικῆς ἀναγέννησης.

Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς θέλει ὄχι μόνο νὰ μᾶς παρέχει πλούσια τὰ δῶρα Του γιὰ τὶς καθημερινὲς ἀνάγκες μας ἀλλὰ διὰ τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου Του νὰ παρέχει πνευματικὴ τροφὴ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς.

Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνοντας τὰ πλούσια δῶρα Του, τρέφεται καὶ ἱκανοποιεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς. Καὶ μεταλαμβάνοντας τῆς γλυκύτητος τῶν λόγων Του, αἰσθάνεται τὴν ἐνδόμυχη ἀνάγκη νὰ Τὸν εὐχαριστήσει καὶ νὰ δοξολογήσει καθημερινῶς τὸ μεγάλο ὄνομά Του.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα ἐκεῖ ποὺ βρίσκουμε ἀδιέξοδα, ἀδυναμίες καὶ ἀποτυχίες, αἴφνης μὲ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἢ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του, τὰ πάντα νὰ ἀνατρέπονται. Καὶ ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ὑπῆρχε ἀδιέξοδο, τώρα νὰ ἀνοίγονται δρόμοι μὲ λύσεις. Ἐκεῖ ποὺ δείχναμε ἀδυναμίες γιὰ ἕνα ἔργο, τώρα νὰ βρίσκουμε δυνάμεις καὶ κουράγιο, γιὰ νὰ προχωρήσουμε. Καὶ ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς ἀποτυχαίνουμε καὶ ἀπογοητευόμαστε, νὰ γεμίζουμε τὶς ὑπάρξεις μας μὲ ἐλπίδα καὶ σιγουριὰ πὼς θὰ πετύχουμε.

Ὅλα αὐτὰ ἢ κάποια ἀπό αὐτὰ, τὰ ἔχουμε ζήσει, τὰ ἔχουμε ἀντιμετωπίσει. Νὰ λοιπὸν πὼς δὲν εἴμαστε μόνοι· δὲν βαδίζουμε ξεχασμένοι. Γιατί δίπλα μας συμπαραστέκεται μὲ διάκριση ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζητήσουμε τὴ δική Του ἀρωγὴ καὶ ν᾿ ἀφήσουμε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ νὰ διαβεῖ καὶ νὰ ἀναδομήσει τὶς ὑπάρξεις μας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016 Ἀριθμὸς 38 Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν 18 Σεπτεμβρίου 2016 (Μαρκ. η΄ 34 - θ΄1) Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ, ἀδελφοί μου, ὀνομάζεται Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ποὺ διαβάσθηκε, ἀκούσαμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ περὶ αὐταπαρνήσεως. Νὰ τί λέγει ἀκριβῶς ὁ Κύριος στοὺς ἀνθρώπους: «Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνει ὁπαδός μου καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό του, ἂς λάβει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ ἐμένα κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία μὰ καὶ θάνατο καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθήσει...».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ἀριθμὸς 38

Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν

18 Σεπτεμβρίου 2016

(Μαρκ. η΄ 34 - θ΄1)

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ, ἀδελφοί μου, ὀνομάζεται Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ποὺ διαβάσθηκε, ἀκούσαμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ περὶ αὐταπαρνήσεως. Νὰ τί λέγει ἀκριβῶς ὁ Κύριος στοὺς ἀνθρώπους: «Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνει ὁπαδός μου καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό του, ἂς λάβει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ ἐμένα κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία μὰ καὶ θάνατο καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθήσει...».

Μὲ τὴν πρόσκληση αὐτὴ ὁ Χριστὸς δηλώνει πὼς ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ Τὸν ἀκολουθήσει μὲ ἐλεύθερη διάθεση καὶ καθαρὴ προθυμία. Μὲ ἀπόφαση σταθερή, γιατὶ μόνο μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς μπορεῖ νὰ κάνει τὴν ἐκλογή του. Στὴν κλήση τῶν Μαθητῶν Του ὁ Χριστὸς νὰ θυμηθοῦμε πὼς χρησιμοποίησε τὸ ἴδιο προσκλητήριο· «Ἀκολούθησέ με!». Ἐτοῦτο τὸ «ἀκολούθησέ με» ἐκφράζει τὴν πρόσκληση γιὰ ἀληθινὴ μαθητεία. Δηλαδὴ συνακολουθία Χριστοῦ στὸ καθῆκον, στὸν ἀγῶνα καὶ τὴ θυσία, γιὰ νὰ καταλήξει στὴ συνέχεια συνακολουθία καὶ στὴ δόξα Του.

Ἡ μαθητεία ὅμως τοῦ Χριστοῦ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας γιὰ τὸ θέλημά Του καὶ τὴ δόξα Του. Ὕστερα ὀφείλουμε νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ τέλος ν᾿ ἀπαρνηθοῦμε ἕναν κακὸ ἑαυτό, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὰ κάτω καὶ νὰ ἐνστερνιστοῦμε τὸν καλό, ποὺ κατευθύνει τὴν ὕπαρξή μας πρὸς τὰ ἐπάνω.

Ἡ ἀπάντηση ὅμως καὶ ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ εἶναι πρωτίστως συνακολουθία τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὸ θάνατο καὶ μάλιστα ὀδυνηρό. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ μποροῦμε; Νὰ εἴμαστε δηλαδὴ μαζί του ὄχι μόνο στὶς χαρὲς καὶ τὶς δόξες, μὰ καὶ στὶς θλίψεις καὶ στὸν πόνο; Κι ἀκόμη, ὄχι ὡς ἕνα γεγονὸς ἅπαξ γενόμενο «ἀλλὰ διὰ παντὸς τοῦ βίου τοῦτο δεῖ ποιεῖν».

Αὐτὸ ὅμως τὸ σημεῖο τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸν ὕψιστο βαθμὸ αὐταπαρνήσεως, «νὰ ἀρνηθεῖ κάποιος τὸν ἑαυτόν του μέχρι τὸν θάνατο». Μὲ ἄλλα λόγια ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ διακόψει ὁριστικὰ κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό του καὶ νὰ θάψει κάθε ἁμαρτωλὴ σκέψη, ἀπόφαση, ἐνέργεια, πράξη. Δηλαδὴ νὰ πεθάνει μέσα μας ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος καὶ νὰ ζήσει ὁ καινούργιος, αὐτὸς ποὺ εἶναι σύμφυτος μὲ τὸν Χριστὸ, κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπιτυγχάνεται πλήρης συμμόρφωση πρὸς τὸ ὑπόδειγμα τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καὶ ἐλεύθερη ὑπόταξη στὸ θέλημά Του. Ταυτόχρονα ἀποδεχόμαστε κάθε θλίψη ποὺ ὁ κόσμος παρέχει μὲ τὶς ποικίλες ἐνέργειές του. Ἐπειδὴ ἡ ἐκτέλεση τοῦ καλοῦ καὶ ἡ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ πολλὲς φορὲς κοστίζει, κάποτε καὶ ἐπώδυνα.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ δικό του σταυρό «καὶ ἐπ᾿ αὐτοῦ πρέπει νὰ ὑπολογίζει». Αὐτὸν ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε καὶ προσαρμόζεται στὰ μέτρα μας καὶ στὶς δυνάμεις μας. Συνεπῶς δὲν πρέπει ἐμεῖς νὰ δημιουργοῦμε δικούς μας σταυρούς, ὑπερεκτιμώντας ἢ ὑποτιμώντας τὶς δυνάμεις μας, γιατὶ ἔτσι ἀντιβαίνουμε στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ, δὲν πρέπει νὰ γίνεται μὲ γογγυσμό, ἀντίδραση ἢ μοιρολατρία. Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν θέση στὸ χῶρο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ γίνεται μὲ διάθεση ἀγωνιστική, μὲ ἐσωτερικὴ χαρὰ καὶ γνήσια ταπείνωση, γνωρίζοντας πὼς ἀπό αὐτήν τὴν ἐνέργεια θὰ προκύψει βέβαιη ὠφέλεια γιὰ ἐμᾶς.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ εἶναι σπουδαῖο καὶ βασικὸ ἔργο ὅλων μας. Ἡ ἀκολουθία αὐτή, ποὺ προϋποθέτει τὴν ἀπάρνηση τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν ἄρση τοῦ σταυροῦ γιὰ ἀγῶνα τοῦ καλοῦ, ταυτίζεται μὲ τὴν ὁμολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀναφέρεται στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του: «Ἔχω σταυρωθεῖ καὶ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ...δὲν ζῶ πλέον ἐγὼ, ὁ παλαιὸς δηλαδὴ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός».

Βρισκόμενοι ἐμεῖς μπροστὰ σ᾿ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀναστήματα μ᾿ αὐτὴ τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴ θυσιαστικὴ προσφορά, αἰσθανόμαστε μικροὶ καὶ ἀδύναμοι. Εἴμαστε πολὺ λίγοι. Μὰ κι αὐτὸ τὸ λίγο, ὅταν τὸ προσφέρουμε μὲ στέρεη θέληση, βαθειὰ ἀγάπη καὶ γνήσια ταπείνωση, στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ γίνεται μεγάλο καὶ σπουδαῖο καὶ πλούσιο. Γιατί ἐμεῖς οἱ μικροὶ αὐτὸ ἔχουμε νὰ δώσουμε, τὸ λίγο, ποὺ μὲ τὴ δική Του χάρη πολλαπλασιάζεται καὶ πλουτίζεται.

Γι᾿ αὐτό, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, τῶν Μαθητῶν, τῶν Ἁγίων, τῶν ἀνθρώπων μὲ πνευματικὴ ἀκτινοβολία καὶ θυσιαστικὴ προσφορά, ἀκουμπᾶμε στὰ πόδια Του τὸ δικό μας λίγο καὶ εἴμαστε σίγουροι πὼς θὰ τὸ κάνει πολύ, εὐλογώντας το. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016 Ἀριθμὸς 37 Κυριακή πρὸ τῆς Ὑψώσεως 11 Σεπτεμβρίου 2016 (Ἰωάν. γ΄ 13-17) Ὁ Χριστὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὄργανο κρίσεως καὶ κατακρίσεως τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὄργανο σωτηρίας καὶ λυτρώσεως. Ὁ λόγος ἄλλωστε τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρει μὲ ἔμφαση στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο πώς «ὁ Θεὸς δὲν ἀπέστειλε τὸν Υἱόν Του, τὸν Χριστό, γιὰ νὰ κατακρίνει καὶ καταδικάσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁλόκληρος ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ἀριθμὸς 37

Κυριακή πρὸ τῆς Ὑψώσεως

11 Σεπτεμβρίου 2016

(Ἰωάν. γ΄ 13-17)

Ὁ Χριστὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὄργανο κρίσεως καὶ κατακρίσεως τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὄργανο σωτηρίας καὶ λυτρώσεως. Ὁ λόγος ἄλλωστε τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρει μὲ ἔμφαση στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο πώς «ὁ Θεὸς δὲν ἀπέστειλε τὸν Υἱόν Του, τὸν Χριστό, γιὰ νὰ κατακρίνει καὶ καταδικάσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁλόκληρος ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ».

Ἄρα, ἐκεῖνο ποὺ διακρίνει τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ τέλεια καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Τόσο τέλεια καὶ ἀληθινή, ὥστε δὲν δίστασε οὔτε τὸν μονογενῆ Υἱό Του νὰ θυσιάσει γι᾿ αὐτούς. Ἐτούτη ἡ μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη Θεϊκὴ προσφορὰ καταγράφεται στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ὥστε ὁ Θεὸς ἀγάπησε καὶ ἀγαπᾶ ὁλόκληρο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Ὅλους αὐτοὺς ποὺ διατελοῦν ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπεγνωσμένα διαβαίνουν τὸ βίο τους. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ Θεός «ὁ ἀθάνατος, ὁ ἄναρχος, ἡ μεγαλωσύνη ἡ ἀπέραντος, αὐτοὺς ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ τὸ χῶμα καὶ τὴ στάχτη, τοὺς γεμάτους ἀπὸ μύρια ἁμαρτήματα... αὐτοὺς ἀγάπησε».

Γι᾿ αὐτὸ, πρέπει νὰ τονιστεῖ πὼς ὁ Χριστιανισμός «δὲν εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες ἀποσκοποῦν στὴν ἀτομικὴ λύτρωση. Εἶναι ἡ μία καὶ μόνη θρησκεία, ποὺ ἀποβλέπει στὴν λύτρωση τοῦ κόσμου».

Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἦρθε, γιὰ νὰ σηκώσει στοὺς δικούς Του ὤμους τὴν ἁμαρτία ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, ὅπως ἀκριβῶς ὑπογραμμίζεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη. Εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ προφήτου Ἰωάννου, ὅταν βλέπει τὸν Χριστὸ νὰ πλησιάζει πρὸς τὸ μέρος του· «Νὰ λοιπὸν ἐκεῖνος ποὺ προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας, ποὺ μᾶς ἀπέστειλε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θυσιαστεῖ ὡς ἀρνίο καὶ νὰ σηκώσει ὁλόκληρη τὴν ἁμαρτία καὶ ἐνοχὴ τοῦ κόσμου, ἐξαλείφοντάς την».

Συνεπῶς ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ὄργανο γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴ λύτρωσή μας. Κι αὐτὸ τὸ σωτήριο ἔργο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, πραγματώθηκε κατὰ τὴν πρώτη ἔλευση στὸν κόσμο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἡ πρώτη ἔλευσή Του ἦταν ἀκριβῶς, γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὴ Βασιλεία Του· νὰ ἑτοιμάσει τὶς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις γι᾿ αὐτὴ τὴ συμμετοχὴ καὶ νὰ συγχωρήσει τὰ λάθη καὶ τὰ παραπτώματα.

Ἡ δεύτερη ἔλευσή Του στὰ ἔσχατα τοῦ χρόνου, θὰ εἶναι ὄχι γιὰ τὴ διδαχὴ καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἀνθρωπίνων ἀνομιῶν, μὰ γιὰ νὰ ἐξετάσει τὰ δικά μας πεπραγμένα. Νὰ ἐξετάσει ἐὰν ἐμεῖς ἐφαρμόσαμε τὸν λόγο Του, ἂν πράξαμε κατὰ πῶς Αὐτὸς μᾶς ἔδωσε τὶς ἐντολές Του.

Νὰ μὲ πόσο εὔγλωττο καὶ σαφῆ τρόπο περιγράφει τὸ θέμα αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Λέγει μεταξὺ ἄλλων· «δύο λοιπὸν εἶναι οἱ παρουσίες τοῦ Χριστοῦ· ἡ μία ποὺ ἤδη ἔχει γίνει καὶ ἡ ἄλλη ποὺ εἶναι μελλούμενη. Ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα καὶ οἱ δύο. Ἡ μὲν πρώτη ἔγινε ὄχι γιὰ νὰ ἐξετάσει τὰ πεπραγμένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ συγχωρήσει. Ἡ δὲ δεύτερη θὰ γίνει ὄχι γιὰ νὰ συγχωρήσει τὰ πεπραγμένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ ἐξετάσει».

Ὁ Χριστὸς προσφέρει πρῶτα τὶς οὐράνιες δωρεές Του, προσφέρει τὴν σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὕστερα ἐξετάζει μὲ ἀκρίβεια τὸν τρόπο κατὰ τὸν ὁποῖο ἡ προσφορά Του αὐτὴ ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπ᾿ αὐτούς.

Μεταφέροντας αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς λειτουργίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης περιγράφει στὴ συνάντησή Του μὲ τὴν ἁμαρτωλή γυναίκα τὰ ἀκόλουθα· Ὁ Χριστὸς κατ᾿ ἀρχὰς ἀποτρέπει τὸν λιθοβολισμό της μὲ τὸν λόγο Του: ὁ ἀναμάρτητος ἂς ρίψει πρῶτος τὸν λίθο. Καὶ ἔφυγαν ὅλοι, γιατὶ κανένας τους δὲν ἦταν δίχως ἁμαρτήματα ἢ παραπτώματα. Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἀπευθυνόμενος σ᾿ αὐτήν, τῆς λέγει «οὔτε ἐγὼ ποὺ εἶμαι ἀναμάρτητος σὲ κατακρίνω. Πήγαινε καὶ ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς μὴν ἁμαρτάνεις πλέον».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἂν ἦταν νἄρθει ὁ Χριστὸς ὡς δικαστής, κανένας μας δὲν θ᾿ ἀπέφευγε τὴν τιμωρία καὶ τὴν καταδίκη. Ἐπειδὴ ὅλοι μας ἔχουμε βαρύνει τὸ σακκίδιο ποὺ φέρουμε μὲ ἁμαρτωλὲς καὶ παράνομες πράξεις. Πολλὲς φορὲς κάνουμε λάθη καὶ ἔχουμε πέσει... Καὶ συνεχίζουμε...

Μὰ ὁ Χριστὸς θἄρθει γιὰ νὰ ἐξετάσει κατὰ πῶς ἐμεῖς κάναμε ἀποδεκτὴ τὴν προσφορά Του. Ἂν ἐργαστήκαμε ἐπάνω σ᾿ αὐτὴ καὶ τὴν πολλαπλασιάσαμε ἢ τὴν ἀφήσαμε ἀνενεργὸ καὶ ἀνεκμετάλλευτη. Πράξαμε δηλαδὴ τὰ διατεταγμένα, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο Του καὶ ἀπορρίψαμε τὸ κακὸ καὶ ἁμαρτωλό;

Τότε, πόσο ὄμορφα καὶ ἐλπιδοφόρα θὰ ἀκούγονται καὶ γιὰ ἐμᾶς τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος γράφει πρὸς τοὺς Ρωμαίους: «Πόσο ὡραῖα εἶναι τὰ πόδια ἐκείνων ποὺ ἀναγγέλλουν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς εἰρήνης... τὰ πόδια ἐκείνων ποὺ εὐαγγελίζονται τὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς ἐξασφάλισε ὁ Λυτρωτής»! Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ