Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ


ICXCNIKAἈριθμός 8
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017
ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
(Α΄Κορ. η΄8-θ΄2)
Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, ὡς γνωστόν, ὀνομάζεται Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω. Γιατί; Διότι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε ἀπό αὔριο νά ἀπέχωμε τοῦ κρέατος. Δηλαδή σταδιακά, σιγά σιγά μᾶς προετοιμάζει γιά τήν νηστείαν πού θά ἀκολουθήσῃ, τήν νηστείαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Δέν θέλει νά μᾶς βάλῃ ἀπότομα στήν αὐστηρή νηστείαν. Τώρα "κόβει" τό κρέας, μᾶς ἀφήνει τά γαλακτερά, γιά νά τά κόψῃ καί αὐτά τήν Καθαρά Δευτέρα.
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα, ἔχει ληφθῆ ἀπό τήν Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Θέλει νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό τά διάφορα αἴσχη τῆς εἰδωλολατρίας καί νά μᾶς προτρέψῃ στή σωφροσύνη καί τήν ἐγκράτειαν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς κατοίκους τῆς Κορίνθου, ἡ ὁποία τότε ἦτο ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα κέντρα εἰδωλολατρίας. Ἐκεῖ λατρευόταν ἡ θεά Ἀφροδίτη. Ὑπῆρχε ναός τῆς Ἀφροδίτης, ὅπου ὑπηρετοῦσαν σάν ἱέρειες χίλιες περίπου πόρνες. Ἡ πορνεία δέν ἐθεωρεῖτο ἁμαρτία, ὅπως δέν θεωρεῖται σήμερα ἁμαρτία ἡ σύγχρονη μορφή πορνείας, ὁ πολιτικός γάμος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἁμαρτία, ἀφοῦ δέν ἱερολογεῖται, ἀφοῦ λείπει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.
Σ’ αὐτήν τήν πόλιν,τήν Κόρινθον,τήν τόσο διεφθαρμένην, ἦλθε καί ἐκήρυξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κορίνθου. Ἀλλά οἱ χριστιανοί τῆς Κορίνθου, οἱ ὁποῖοι προήρχοντο ἀπό τούς εἰδωλολάτρας καί ἐξακολουθοῦσαν νά ζοῦν μέσα σέ ἕνα περιβάλλον εἰδωλολατρικό, δέν μποροῦσαν νά ἀποκοποῦν ἀπό τά εἰδωλολατρικά ἤθη καί ἔθιμα. Ἐνῶ δέν πίστευαν στούς ψεύτικους θεούς, συμμετεῖχαν στά πλούσια τραπέζια τῶν εἰδωλολατρῶν καί ἔτρωγαν ἀπό τά κρέατα πού προσέφεραν ὡς θυσία στούς ψεύτικους θεούς οἱ εἰδωλολάτρες, τά λεγόμενα εἰδωλόθυτα. Αὐτό ἀποτελοῦσε σκάνδαλο γιά τούς ἄλλους χριστιανούς.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, ἐλέγχει τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου, γι’ αὐτόν τόν τρόπον ζωῆς, γι’ αὐτήν τους τήν συμπεριφοράν, ἐφιστᾶ τήν προσοχήν τους στό πάθος τῆς λαιμαργίας, λέγει μακριά ἀπό τά εἰδωλόθυτα καί προσθέτει: Ἐάν πρόκειται, τρώγοντας τέτοια κρέατα, νά σκανδαλίσω τόν ἀδελφόν μου, ποτέ ἄς μή φάω κρέας.
Μέ αὐτά τά λόγια συνιστᾶ καί σέ μᾶς τούς χριστιανούς νά ἀποφεύγωμε τήν γαστριμαργία, νά μή γινώμεθα κοιλιόδουλοι, τώρα μάλιστα πού ἀρχίζει ἡ περίοδος τῆς νηστείας.
Καί τί παρατηρεῖται; Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μας παραγγέλλει αὐτά καί μᾶς προετοιμάζει γιά τήν ἔναρξιν τῆς νηστείας, ἐμεῖς δίνομεν ἑαυτούς στό φαγοπότι, στό γλέντι, τίς μεταμφιέσεις καί σέ ἄλλα εἰδωλολατρικά κατάλοιπα. Ποῦ καί ποιά ἡ προετοιμασία μας γιά τήν νηστείαν; Γιά τήν νηστείαν, ἡ ὁποία μᾶς εἶναι ἀπαραίτητος στόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί ὁ ὁποῖος ἐντείνεται κατά τήν διάρκειαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς; Ἐάν δέν χρησιμοποιήσομε τό μέσον πού λέγεται νηστεία, πῶς θά μπορέσωμε νά φθάσωμε στόν σκοπόν πού εἶναι ἡ αὐτοσυγκράτησις, ὁ ἔλεγχος τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας, προκειμένου νά ἀποφεύγωμεν τήν διάπραξιν τῆς ἁμαρτίας;
Ἀδελφοί μου!
Ὑπάρχομε στή ζωή, τήν ὁποίαν ζωήν μᾶς ἐχάρισεν ὁ χορηγός τῆς ζωῆς Κύριος καί Θεός. Ἡ τροφή μᾶς χρειάζεται γιά νά διατηρούμεθα στήν ζωήν, ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς. Νά προσέξωμεν, ὅμως, κάτι: Δέν ζοῦμε γιά νά τρῶμε, ἀλλά τρῶμε γιά νά ζοῦμε. Δίνομε στόν ὀργανισμόν μας αὐτά πού χρειάζεται γιά νά ζῇ. Ὅμως καί ἡ ψυχή μας χρειάζεται τήν δική της τροφήν. Τροφή της εἶναι, κατ’ ἐξοχήν, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, ἐφόσον μεταλαμβάνωμεν ἀξίως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἐσωτερική γαλήνη μετά τήν εἰλικρινῆ ἐξομολόγησί μας, τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη καί κάθε ἀγαθοεργία, τροφή τῆς ψυχῆς μας εἶναι καί ἡ νηστεία. Συμβάλλει τά μέγιστα στήν ὑγιείαν καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ἄς παρακαλέσομεν τόν Παντοδύναμον Θεόν νά μᾶς φωτίσῃ καί νά μᾶς ἐνδυναμώσῃ, ὥστε νά τήν βιώσωμεν, ὅπως θέλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. ΑΜΗΝ. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ


ICXCNIKA
Ἀριθμός 5
Κυριακή 29 Ἰανουαρίου 2017
( Β΄Κορ. στ΄16-ζ΄1 )
Διδακτικός καί παραινετικός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, ὅπως πάντα, ἔχοντας πλήρη συναίσθησιν τῆς ἀποστολῆς του, γράφει τήν Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολήν του, διδάσκει, νουθετεῖ, συμβουλεύει, οἰκοδομεῖ, πρωτίστως τούς κατοίκους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, ἀλλά καί ὅλον τόν νέον Ἰσραήλ, ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τόν Χριστιανόν τῆς κάθε ἐποχῆς, ἄρα καί ὅλους ἐμᾶς.
Τί διδάσκει; Ὅτι ὁ κάθε χριστιανός εἶναι «ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γεννιέται τό ἐρώτημα: Πῶς καί πότε συντελεῖται, γίνεται αὐτό; Κατά τήν τέλεσιν τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος. Ἀπό τήν στιγμήν ἐκείνην ἐνοικοῖ μέσα μας ὁ Χριστός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἐν συνεχείᾳ, παραινετικός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως προείπαμεν. Μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς λέγει: Ἀκριβῶς ἐπειδή εἴμαστε ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Μᾶς μιλάει γιά τήν  καθαρότητα καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Σέ ἄλλη του ἐπιστολή, γράφοντας τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν του, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὀομάζει καθαρότητα τήν ἀπελευθέρωσιν ἀπό τήν ἁμαρτίαν, τήν ἀπέκδυσιν τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νά ἐνδυθῇ τόν νέον ἄνθρωπον, «τόν ἀνακαινούμενον κατ’εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν».
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι ὡς ἄνθρωποι ὅλοι μας ἁμαρτάνομε. Καί τί μᾶς συνιστᾶ; Τήν μετάνοιαν καί τήν κάθαρσιν ἀπό τόν μολυσμόν τῆς σαρκός καί τοῦ πνεύματος. Τί σημαίνει μετανοῶ; Συνειδητοποιῶ τά λάθη μου, τίς ἁμαρτίες μου, πονάω ψυχικά γι’αὐτές, συμμετέχω στό Ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ὁπλίζομαι μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί προσπαθῶ νά βιώσω τό θέλημα καί τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ στή ζωή μου, καί, βεβαίως, νά μήν ἐπαναλάβω τίς ἁμαρτίες αὐτές.
Τοῦτο ἀπαιτεῖ μεγάλην προσπάθειαν, ἔντονον ἀγῶνα. Ἀγῶνα μέσω τοῦ ὁποίου ἐπιδιώκομε τόν ἁγιασμόν, τήν ἁγιωσύνην, καί αὐτά ἐπιτυγχάνονται μέ φόβον Θεοῦ, μέ σεβασμόν τῶν θείων Του ἐντολῶν, τῆς θείας διδασκαλίας Του, τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ.
Ἄν θέλομε νά  θυμηθοῦμε σχετικές ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά ἀνατρέξωμε στούς Μακαρισμούς, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων ὁ Χριστός μᾶς λέγει: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Μακάριοι, δηλαδή εὐλογημένοι, ὅσοι ἔχουν καθαροί τήν καρδιά τους ἀπό κάθε μουσμόν ἁμαρτίας, διότι αὐτοί θά δοῦν τόν Θεόν. Σέ ἄλλο δέ σημεῖον ὁ Χριστός μᾶς παραγγέλλει «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί».
Καί τώρα τό ἐρώτημα: Πῶς φθάνομε στήν ἁγιωσύνη; Πρωτίστως μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι δεδομένη γιά τόν κάθε ἄνθρωπον. Δέν ἐξαιρεῖ ὁ Θεός κανέαν. Ὅμως θά πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία συνίσταται:
Πρῶτον, στήν ζωντανή καί συνειδητή συμμετοχή τοῦ χριστιανοῦ στήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή ζωή (προσευχή, ἐκκλησιασμός, μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μετάνοια, ἐξομολόγησις, Θεία Κοινωνία, ἀγαθά και θεάρεστα ἔργα, κ.ἄ.). Καί Δεύτερον, στήν τήρησι καί φύλαξι τῶν θείων ἐντολῶν, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου πρός τούς μαθητάς Του «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἅγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».
Ἀδελφοί μου!
Ὁ δρόμος τῆς θεώσεως, τοῦ ἁγιασμοῦ, τῆς ἁγιωσύνης εἶναι δύσβατος, εἶναι δρόμος μετ’ ἐμποδίων, ἀπαιτεῖ ἐπίπονον ἀγῶνα καί συνεχῆ ἄσκησιν. Τόν ἔχουν διαβῆ οἱ ἀναρίθμητοι ΑΓΙΟΙ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Χριστός μας εἶναι συνοδοιπόρος, μᾶς ἐνισχύει, εἶναι κοντά μας, εἶναι δίπλα μας. Ἄς Τόν παρακαλέσομε νά εὐλογῇ τήν προσπάθειά μας, ὥστε νά πορευώμεθα στόν δρόμον τῆς ἐσωτερικῆς καθαρότητος, ζῶντας πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό μεγάλο ἐργαστήρι τῆς ἁγιότητος. Γένοιτο ! ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017


ICXCNIKA

Ἀριθμός 2
Κυριακή 8 Ἰανουαρίου 2017
( Ἐφεσ.δ΄7-13 )
Μία ἀπό ἐκεῖνες τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀδελφοί μου, πού ὀνομάζονται ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας, εἶναι καί ἡ πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀκούσαμε σήμερα ὡς Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὀνομάζονται ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας, διότι ἐγράφησαν μέσα στή φυλακή, στή φυλακή τῆς Ρώμης, ὅπου βρισκόταν δέσμιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Σέ σκοτεινό κελί κλεισμένος, καί ὅμως βρίσκει τόν τρόπον νά νουθετήσῃ, νά παραγγείλλῃ, νά διδάξῃ, νά φωτίσῃ τά πνευματικά του τέκνα, ἀλλά καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ φυλακή, γιά τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἶναι ὁ ἄμβωνας ἀπ’ ὅπου κηρύττει τήν Ἀλήθεια (τό Α κεφαλαῖο), τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Τί διδάσκει μεταξύ τῶν ἄλλων; Ὅτι «ἑνί ἑκάστῳ ἐδόθη ἡ χάρις κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ».Ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει λάβει τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὡς δῶρον, ὡς δωρεά ἀπό τόν Θεόν. Τί σημαίνει αὐτό; Τί σημαίνει Χάρις τοῦ Θεοῦ; Στό ἐρώτημα θά μᾶς ἀπαντήσουν θεόπνευστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύοντες αὐτήν τήν φράσιν μᾶς λέγουν:
Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δυνατότης πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός νά ζήσωμε τήν αἰώνιον ζωήν κοντά Του, νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν σωτηρία. Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλον τό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος, ἔζησε ἀνάμεσά μας, ἐδίδαξε, ἐπόνεσε, ἐσταυρώθη, ἀλλά καί ἀνέστη ὡς Θεός, Ὅλ’αὐτά συνιστοῦν αὐτό πού ὀνομάζομε σωτηρία. Καί ἡ σωτηρία εἶναι χάρις, εἶναι δωρεά τοῦ Χριστοῦ, εἶναι δῶρον τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ἔκτοτε « ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».
Κατά μίαν ἄλλην ἑρμηνείαν, Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τά πολλά καί ποικίλα χαρίσματα πού λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν στιγμήν πού βαπτίζεται καί γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί, κατόπιν, καθώς τελεῖται τό Ἱερό Μυστήριον τοῦ Χρίσματος, ὁπότε ὁ Ἱερεύς χρίει τόν νεοφώτιστον μέ τό Ἅγιο Μύρο, λέγοντας «σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Τότε μεταδίδονται σ’αὐτόν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάποια ἀπό αὐτά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τά κατονομάζει, ὅταν μᾶς λέγει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια».
«Ἑνί ἑκάστῳ ἐδόθη ἡ Χάρις κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» σημαίνει ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστός ἔχει δώσει στόν καθένα μας, ἔχει προικίσει τόν καθένα μας μέ κάποια ἰδιαίτερα, ξεχωριστά, εἰδικά χαρίσματα, τά ὁποῖα διαφέρουν ἀπό ἄνθρωπον σέ ἄνθρωπον. Γιά παράδειγμα, κάποιος ἔχει τό χάρισμα τῆς ὑπομονῆς καί λέμε «αὐτός εἶναι πέτρα τῆς ὑπομονῆς», ἐνῶ κάποιος ἄλλος εἶναι εὐέξαπτος, «ἀνάβει σάν τό σπίρτο », ὅπως λέμε. Ἕνας ἄλλος ἔχει τό χάρισμα τῆς φιλανθρωπίας, δηλαδή ὁ πόνος τοῦ ἄλλου τόν ἀγγίζει στήν ψυχή, τόν εὐαισθητοποιεῖ, τρέχει νά βοηθήσῃ σάν καλός Σαμαρείτης, ἐνῶ κάποιος ἄλλος ἀδιαφορεῖ, μένει ἀσιγκίνητος, ψυχρός, βλέποντας μόνον τό ἄτομό του, τόν ἑαυτούλην του, τό ΕΓΩ του. Ἤ, ὁ ἕνας εἶναι ταπεινός, φθονεῖ τήν προβολή, ὅταν κάνει τό καλό θέλει νά τό γνωρίζῃ μόνον ὁ Θεός, ζητάει ὡς ὁ τελώνης τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, λέγοντας «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», ἐνῶ κάποιος ἄλλος διαχωρίζει τόν ἑαυτόν του ὡς ἄλλος Φαρισαῖος λέγοντας «οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, …». Ἄλλο παράδειγμα: ὁ ἕνας δέχεται μέ καρτερία καί ἀγογγύστως τήν ἀνίατη ἀρρώστια καί… δοξάζει τόν Θεόν,ναί δοξάζει καί εὐχαριστεῖ τόν Θεόν γι’αὐτήν τήν ἐπίσκεψίν Του, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὀλιγοπιστεῖ καί τά βάζει μέ τόν Θεόν. Θέλετε κι ἄλλο παράδειγμα;  Κάποιος εἶναι εὐχαριστημένος ἀπό τά λίγα ἀγαθά πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ἐνῶ κάποιος ἄλλος, ἀχόρταγος ὤν, ἄν καί ἔχει πολλά, δέν εὐχαριστεῖ τόν δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν Θεόν, γιατί θέλει κι ἄλλα.
Ὅμως, εἴτε μέ τήν πρώτην ἔννοιαν δοῦμε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, εἴτε μέ τήν δευτέραν, εἴτε μέ τήν τρίτην, σημασίαν ἔχει κι ἄς τό προσέξωμε τοῦτο: Ποιός ὁ σκοπός καί ποιό τό χρέος μας; Δηλαδή,  γιατί μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τά χαρίσματα; «Πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων…», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, σκοπός τῶν χαρισμάτων εἶναι: Πρῶτον, ἡ προκοπή τῶν πιστῶν στήν ὀρθή πίστι καί τήν ἐν Χριστῷ ζωήν. Δεύτερον, τό ἔργον τῆς διακονίας. Πού σημαίνει, μᾶς τά ἔδωσε ὁ Θεός ὄχι μόνον γιά τόν ἑαυτόν μας, ἀλλά καί γιά τό καλό τῶν ἀδελφῶν μας, γιά νά θέσωμε τά χαρίσματά μας στήν ὑπηρεσία τοῦ κοινοῦ συμφέροντος. Καί τρίτον, γιά νά στερεώνεται τό πνευματικό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δοξάζεται ὁ Θεός.
Τό χρέος μας; Ποιό τό χρέος μας; «Νά καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς ἄνδρα τέλειον». Δηλαδή, νά προσπαθοῦμε νά ὁμοιάσωμε μέ τόν Χριστόν, νά γίνωμε, κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, τέλειοι, ἅγιοι, ξερριζώνοντας μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τά πάθη πού φωλιάζουν καί κατατρώγουν ὡς ἄλλος καρκίνος τήν ψυχή μας, ὅπως αὐτά τοῦ θυμοῦ, τῆς ὀργῆς, τῆς ὑπερηφανείας, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς πλεονεξίας, τῆς ἀχαριστίας, τῆς φιλαυτίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας κ.λπ. Δύσκολο, βεβαίως, τοῦτο, ὅμως ὄχι ἀκατόρθωτο.
Ἀδελφοί μου!
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη. Ὁ Θεός « πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ὅμως δέν σώζει μόνη ἡ Χάρις, διότι ὁ Θεός σέβεται τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου. Τά χαρίσματα, ἐπίσης, εἶναι δεδομένα. Ὁ Θεός ἔχει προικίσει τόν κάθενα μας μέ ἰδιαίτερα χαρίσματα. Τί μένει σέ μᾶς; Ἡ δική μας διάθεσις, ἡ θέλησίς μας, ὁ ζῆλος μας, ἡ προσπάθεια νά ζήσωμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά τηρήσωμε τίς ζωηφόρες ἐντολές Του, ἀξιοποιώντας κατ’αὐτόν τόν τρόπον καί ἐπαυξάνοντας τά δοθέντα ἀπό τόν Θεόν σέ μᾶς χαρίσματα, μέ ἀπώτερο σκοπόν τήν ΣΩΤΗΡΙΑ μας. Γένοιτο!
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ


ICXCNIKA
18.12.2016
Κυριακή
πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως
(Ματθ. α΄ 1-25)
Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὶς παραμονές τῆς μεγάλης καὶ οἰκουμενικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε τὴν ἐγκόσμια παρουσία, τὴ γέννηση στὴ Βηθλεὲμ τοῦ Χριστοῦ, καὶ θὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς ἐπιφανείας τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα μὲ διάφορους τρόπους, εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα,  θὰ ἑορτάσει τὰ Χριστούγεννα.
Ἀνατρέχοντας στὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου στὸ σημερινὸ Εὐ­αγγέλιο, στεκόμαστε ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ ὁ ἱερὸς συγγραφέας μᾶς περιγράφει τὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Νὰ τί ἀναφέρει: «Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο».
Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ξεκινάει νὰ καταγράφει τὸ γεγονὸς μὲ ἕνα λιτὸ καὶ ἁπλὸ τρόπο. Τόσο λιτὸ καὶ τόσο ἁπλό, λὲς καὶ περιγράφει κάτι συνηθισμένο καὶ καθημερινό, ἀνθρώπινο. Λὲς καὶ τέτοια γεγονότα συμβαίνουν πολλὲς φορές. Ἐτοῦτος ὅμως ὁ λιτὸς καὶ ἁπλὸς τρόπος ἐκφράζει τὸ γνήσιο καὶ τὸ αὐθεντικό. Δίχως τὴν ἀνθρώπινη ἐπέμβαση καὶ δίχως προσπάθεια ἀλλοιώσεως τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔχει τὰ φτιασιδώματα τὰ ἀνθρώπινα μήτε τὰ παραγεμίσματα καὶ τὰ παχιὰ καὶ ἀνούσια λόγια. Γιατὶ ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι ψεύτικα καὶ ἀπατηλά.
Ἀνεπιτήδευτος ἡ περιγραφή· γνήσια καὶ αὐθεντικὴ ἡ παρουσίαση· ἐλάχιστη ὡς καὶ μηδαμινὴ ἡ ἀνθρώπινη ἐπέμβαση, δίχως ὄχληση καὶ ἀλλοίωση τοῦ περιεχομένου τῶν γεγονότων. Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς τονίζει μὲ σαφήνεια ὅτι ἡ κύηση τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἦταν ἀπὸ τὴ δημιουργικὴ ἐπενέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Δὲν χωρεῖ λοιπὸν καμμία ἀμφιβολία πὼς ὁ Χριστὸς γεννιέται ἀπὸ τὴ Θεοτόκο ὡς ἄνθρωπος καὶ μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀποκαλύπτεται ἡ Θεότητά Του.
Στὸν προβληματισμὸ τοῦ δικαίου Ἰωσὴφ μπροστὰ στὸ γεγονὸς τῆς κυήσεως τῆς Θεοτόκου, παρεμβαίνει ὁ Ἄγγελος, ποὺ τὸν πληροφορεῖ γιὰ τὴν ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ τοῦ ἐπισημαίνει τὸν λόγο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου ποὺ ἀναφέρει· «ἰδοὺ ἡ παρθένος ποὺ δὲν γνώρισε ἄνδρα, θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει υἱό· καὶ ὅσοι θὰ πιστεύσουν σ᾿ αὐτὸν θὰ τὸν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, ποὺ σημαίνει ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας».
Ἀναλογιζόμενοι τὸ μέγιστο καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, αἰσθανόμαστε πὼς ἐτοῦτο τὸ φαινόμενο ἀνθρωπίνως εἶναι ἀδύνατο νὰ καταγραφεῖ. Πόσο λίγα καὶ πόσο ἀδύναμα εἶναι τὰ ἀνθρώπινα λόγια, ὅταν καταπιάνονται μέ τέτοια θεϊκὰ γεγονότα! Καὶ πόσο λειψὰ καὶ λυμφατικὰ νὰ περιλάβουν τὰ μεγάλα οὐράνια πράγματα!
Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, πόσο μεγάλη συγκατάβαση θεϊκὴ νὰ χωρέσει τὸ μέγεθός Της στὰ ἀνθρώπινα μέτρα! Ἀδειάζει ὁ Χριστὸς τὸ μεγαλεῖο Του καὶ κατεβάζει τὴν οὐράνια δόξα Του, γιὰ νὰ συγκατοικήσει μὲ τὴν ἀνθρώπινη μικρότητα. Προετοιμάζει μὲ τὴ δική Του κάθοδο τὴ δική μας ἄνοδο καὶ τὴ συμμετοχή μας στὴν οὐράνια πολιτεία Του!
Ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκφράζεται ποιητικὰ γιὰ τὸ γεγονὸς καὶ διατυπώνει τὰ ἐρωτήματά του, ποὺ πάντως δὲν μποροῦν ἀνθρωπίνως νὰ ἀπαντηθοῦν. Λέγει λοιπὸν ὁ ὑμνωδός: «Ἐκεῖνος ποὺ δὲν χωράει παντοῦ, πῶς χώρεσε στὴν γαστέρα; Ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται στοὺς κόλπους τοῦ Πατέρα, τώρα πῶς θὰ χωρέσει στοὺς κόλπους τῆς Μητρός; Αὐτὸς ὁ δίχως σάρκα, πῆρε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ ἔγινε γιὰ ἐμᾶς ὁ Ὑπάρχων, ἔχοντας ἐπάνω Του καὶ τὴ θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση...».
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἀκούσαμε ὅλοι τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ μᾶς ἀναφέρει πώς «ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο». Καὶ στὴ συνέχεια μᾶς περιγράφει μὲ τὸν ἀνθρώπινο λόγο τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως. Καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ καλὰ καὶ σωστὰ. Μὰ ἆραγε φτάνουν μονάχα ἔτσι, σὰν μιὰ ἱστορία, νὰ μᾶς διασώσουν; Φυσικὰ ὄχι! Τότε, τί χρειάζεται λοιπόν;
Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταλάβουμε μιὰ γιὰ πάντα πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας φιλόσοφος μήτε σπουδαῖος διδάσκαλος. Δὲν εἶναι ἕνας πολιτικὸς ἡγέτης μήτε ἕνας κοινωνικὸς ἐπαναστάτης. Τίποτε ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά. Εἶναι ἀσυγκρίτως κάτι πολὺ περισσότερο, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει μέτρο σύγκρισης. Γιατὶ εἶναι ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλ᾿ ἐτοῦτα τὰ ἀνθρώπινα καὶ τὰ ἐγκόσμια. Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Θεὸς μαζί μας. Καὶ ὅταν εἶναι ὁ Θεὸς μαζί μας, τότε ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε τὰ ἀδέλφια Του, μετέχουμε τῆς δικῆς Του δόξας καὶ τιμῆς! Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016


ICXCNIKA
11.12.2016
Κυριακή ΙΑ΄ Λουκᾶ
(Λουκ. ιδ΄ 16-24)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ στὸ βασιλικὸ δεῖπνο Του εἶναι βέβαιο. Αὐτὸ τὸ δεῖπνο τὸ ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ ὅλους μας κι αὐτὸ εἶναι βέβαιο. Τὸ ἂν ὅμως θὰ εἴμαστε παρόντες σ᾿ αὐτὸ, αὐτὸ μονάχα δὲν εἶναι βέβαιο. Καὶ δὲν εἶναι βέβαιο, γιατὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας διάθεση καὶ βούληση νὰ ἀνταποκριθοῦμε θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ στὴν πρόσκλησή Του.
Ὅ,τι φυσικὰ προέρχεται ἀπ᾿ τὸ Θεὸ καὶ ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπ᾿ Αὐτὸν, αὐτὸ καὶ βέβαιο εἶναι καὶ σίγουρο. Γιατὶ ὁ Θεὸς ὅ,τι ὑπόσχεται καὶ ὅ,τι ἐξαγγέλλει, τὸ ἐκπληρώνει στὸ ἀκέραιο, ἄφθονα καὶ πλούσια. Ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, αὐτὸ εἶναι καὶ φτωχὸ καὶ μίζερο. Μὰ τὸ σπουδαιότερο εἶναι πὼς χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀβεβαιότητα, ἔλλειψη σιγουριᾶς καὶ ἐπανειλημμένες μεταβλητότητες.
Κάνει ὅμως ἐντύπωση ἡ ἰδιαίτερη ἐπιμονὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ μᾶς πείσει νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο Του. Νὰ ἀκριβῶς τί γράφει στὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ Εὐ­αγγελίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ: «Καὶ εἶπε ὁ Κύριος πρὸς τὸν ὑπηρέτη του· βγὲς ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, στοὺς δρόμους καὶ στοὺς φράκτες τῶν κτημάτων, ὅπου συνήθως μαζεύονται οἱ περιπλανώμενοι... καὶ παρακίνησε ἐπιμόνως ὅσους βρεῖς ἐκεῖ νὰ ἔλθουν, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ σπίτι μου...».
Μένοντας σ᾿ αὐτὸ τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦμε νὰ ἐπισημάνουμε τὰ ἀκόλουθα σημαντικὰ θέματα:
Πρῶτο. Μπροστά μας ὑπάρχει ἕνα δεῖπνο καὶ ἔχει ἑτοιμαστεῖ ἀποκλειστικὰ γιὰ ἐμᾶς, ὅλους μας. Αὐτὸ τὸ δεῖπνο εἶναι ἡ θεία Εὐχαριστία, ὅπου καλούμαστε νὰ λάβουμε μέρος καὶ νὰ κοινωνήσουμε τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ αὐτοῦ ποὺ μᾶς προσκαλεῖ.
Δεύτερο. Αὐτὸς ποὺ μᾶς προσκαλεῖ ἐπιμένει νὰ μᾶς εἰσάγει στὸ δεῖπνο Του καὶ νὰ μᾶς κάνει συνδαιτημόνες Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Χριστοῦ χρησιμοποιεῖ τὴν πειθὼ, προκειμένου νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους.
Τρίτο. Ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἀπεσταλμένου, γιὰ νὰ βρεῖ τοὺς περιπλανώμενους ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, ὑποδηλώνει τὸ γεγονὸς πὼς ὁ Χριστός, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἀπευθύνεται πρὸς τὰ ἔθνη. Καλεῖ ὅλα τὰ ἔθνη, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχθοῦν τὸ μήνυμά Του, μήνυμα ἀγάπης, γιατὶ αὐτὸ εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τους.
Τέταρτο. Ὁ Χριστὸς ἐπιθυμεῖ νὰ εἰσάγει τοὺς πάντες στὸν ἄπειρο πλοῦτο τῆς ἀγάπης Του. Δίνει σ᾿ ὅλους τὴν εὐκαιρία νὰ γευτοῦν τοῦ πλούτου τοῦ δείπνου Του καὶ νὰ βιώσουν τὴ βαρύτιμη δωρεά Του, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή Του.
Γνωρίζοντας ὁ Χριστὸς τὶς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ πὼς στὴν πρόσκλησή Του βρίσκουν φθηνὲς καὶ ἐπιπόλαιες δικαιολογίες, προκειμένου οἱ περισσότεροι νὰ τὴν ἀρνηθοῦν, λέγει τὰ πιὸ κάτω λόγια, ὅπως μᾶς τὰ διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.
«Σᾶς βεβαιώνω ὅτι κανένας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους τοὺς προσκαλεσμένους, ὄχι μόνο δὲν θὰ παρακαθίσει, ἀλλά οὔτε κἂν θὰ γευθεῖ τοῦ δείπνου μου!». Διαβεβαιώνει μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστός πὼς εἶναι σταθερὴ ἡ ἀπόφασή Του, ποὺ δημοσίως τὴ διακηρύσσει, ὅτι αὐτοὶ ποὺ περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή Του δὲν θὰ λάβουν μέρος στὸ δεῖπνο Του.
Συνεπῶς αὐτοὶ ποὺ δὲν περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή Του, αὐτοὶ ποὺ δέχθηκαν νὰ εἰσέλθουν στὸ δεῖπνο Του, εἶναι ἐλεύθεροι νὰ τὸ κάνουν. Δὲν θὰ τοὺς ἐμποδίσει κανείς μήτε θὰ τοὺς ἐλέγξει κανείς.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ θὰ τοὺς ἐμποδίσει ὁριστικὰ καὶ τελεσίδικα, εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς, ἂν μέσα στὸν οἶκο τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν πρόσκλησή Του θελήσουν νὰ σταθοῦν δίπλα Του μὲ ὅλο τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν τους, φέροντας τὴν ρυπαρότητα τῶν ἐνδυμάτων τους, δὲν θὰ τὰ καταφέρουν, γιατὶ ὁ Χριστὸς παρέχει  τὸ καινούργιο ἔνδυμα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς διάσωσης τοῦ ἀνθρώπου καὶ ζητεῖ νὰ τὸ ἀλλάξουμε μὲ τὸ δικό μας τὸ ρυπαρό. Νὰ ἐνδυθοῦμε τὸ ἔνδυμά Του, δηλαδὴ τὴ ζωή Του. Νὰ βαδίσουμε δίπλα Του ὡς νέοι, δίχως ρυπαρότητα καὶ κηλίδα μὰ καθαροὶ καὶ λαμπεροί!
 Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνα ἑτοιμασμένο δεῖπνο καὶ τί νόημα ἔχει ὅτι αὐτὸ ἑτοιμάσθηκε γιὰ ἐμᾶς, ἄν δὲν ὑπάρχει ἡ δική μας συμμετοχή; Μπορεῖ νὰ λειτουργήσει δίχως ἐμᾶς; Καὶ μπορεῖ νὰ γεμίσει ἡ οἰκία δίχως τὴ δική μας παρουσία; Δίχως τὴν ἀνθρώπινη συμμετοχή;
 Γι᾿ αὐτὸ, ἂς τὸ καταλάβουμε πὼς εἴμαστε οἱ τιμώμενοι ἀπὸ τὸ Θεό. Μᾶς στέλνει τὴν τιμητική Του πρόσκληση· «ἐλᾶτε εἶναι ὅλα ἕτοιμα!». Ἄς ἀφήσουμε τὶς φθηνὲς καὶ ἐπιπόλαιες ἀρνήσεις. Δὲν θὰ χάσουμε τὴ μοναδικὴ καὶ σωτήρια εὐκαιρία νὰ γευτοῦμε τοῦ δείπνου Του, ποὺ παρέχει τὴ ζωή. Ἄς γίνουμε μέτοχοι τῆς ζωῆς Του ποὺ χορηγεῖται, γιατὶ μᾶς ἀγαπάει καὶ θέλει νὰ ζήσουμε στὸ σπίτι Του τρεφόμενοι ἀπὸ δικό Του τραπέζι. Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ  ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ICXCNIKA
4.12.2016
 Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ
(Λουκ. ιγ΄ 10-17)
Ὁ Χριστὸς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐνῶ ἔχει μιὰ ἀγάπη ἀπέραντη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μισεῖ τὴν ὑποκρισία. Κι αὐτὴ τὴν τακτική Του ἔδειξε καθ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐγκόσμιας ζωῆς Του, ὅπως καταγράφεται στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. Στάθηκε ἀπέναντι στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ πεσμένο ἄνθρωπο μὲ στοργή, συμπόνια καὶ ἀγάπη. Συγχώρεσε τὰ λάθη του καὶ τὸν βοήθησε νὰ ἀνασηκωθεῖ. Μὰ ἔναντι τῆς ὑποκρισίας στάθηκε μὲ σκληρότητα καὶ ἦταν πάντα ἄτεγκτος.
Μιὰ τέτοια ὑποκριτικὴ στάση στηλιτεύει ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ἡ συγκύπτουσα γυναίκα θεραπεύεται κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, τῆς ἀργίας τῶν Ἰουδαίων, ὁ ἀρχισυνάγωγος βρίσκει ἀφορμή, νὰ κατηγορήσει τὸν Χριστό πὼς θεραπεύει κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς ἀργίας.
Αὐτὴν τὴν ὑποκριτικὴ διάθεση μὲ σκληρὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἀποδοκιμάζει καὶ ἀκολούθως θέτει τὴν ἀλήθεια στὴ θεσή της. Νὰ τί λέγει ἀκριβῶς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μεταφέροντας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ὑποκριτή, ὁ καθένας σας τὸ Σάββατο δὲν λύνει τὸ βόδι του καὶ τὸν ὄνο ἀπὸ τὸ παχνὶ καὶ τὰ ποτίζει; Κι αὐτὴ ἐδῶ ποὺ εἶναι κόρη τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τὴν ἔδεσε ὁ σατανᾶς δεκαοκτὼ χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ αὐτὸ τὸ δέσιμο τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;».
Ξεσκεπάζεται ἡ ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυναγώγου, ποὺ δῆθεν ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, τὴν ἐντολὴ δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ. Τηροῦσε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, μὰ δὲν ἔκανε τὸ καλὸ κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή. Ἔτσι ἄλλα αἰσθανόταν καὶ ἄλλα διακήρυσσε· ἄλλα εἶχε στὸ νοῦ του καὶ ἄλλα ἔδειχνε στοὺς ἀνθρώπους.
Λείπουν ἄραγε τέτοιοι ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε ἐποχή; Γεμᾶτος εἶναι ὁ κόσμος μας ἀπ᾿ αὐτούς, ἀφοῦ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κάποιες φορές περάσαμε ἀπὸ τὰ μονοπάτια τῆς ὑποκρισίας. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ γνωρίζουμε νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ αὐτὴν καὶ τοὺς ὑποκριτὲς πού «ἀπ᾿ ἔξω φαίνονται ἅγιοι καὶ μέσα τους εἶναι γεμᾶτοι μὲ ὅλες τὶς κακίες ποὺ ὑπάρχουν».
Οἱ ὑποκριτὲς εἶναι αὐτοὶ ποὺ φωνάζουν περισσότερο γιὰ τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὴν τάξη καὶ τὴν ἀλήθεια. Μὰ δὲν τὰ πιστεύουν. Ἁπλῶς ὑποκρίνονται.
Γι᾿ αὐτὸ σ᾿ αὐτοὺς ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς εἶπε τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα «οὐαί» Του, τὰ «ἀλλοίμονο!». «Ἀλλοίμονό σας γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριτές, γιατὶ μοιάζετε μὲ τάφους ἀσβεστωμένους, οἱ ὁποῖοι ἐξωτερικὰ μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ὀστᾶ νεκρῶν καὶ κάθε εἴδους ἀκαθαρσίας. Ἔτσι καὶ ἐσεῖς, ἐξωτερικὰ μὲν φαίνεσθε στοὺς ἀνθρώπους δίκαιοι, ὅμως ἐσωτερικὰ εἶστε γεμᾶτοι ὑποκρισίας καὶ ἀνομίας».
Ὁ Χριστὸς μὲ τὰ λόγια Του αὐτὰ ὑπαινίσσεται τὰ πολλὰ ἐμπόδια ποὺ βάζει ἡ ὑποκρισία, γιὰ νὰ σταματήσει κάθε καλό. Γιατί ὁ ὑποκριτὴς θέλει νὰ δείχνει αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ δὲν εἶναι. Νὰ διακηρύσσει πὼς ἐνδιαφέρεται καὶ κόπτεται γιὰ τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ σκοπὸ του ἔχει νὰ ματαιώνει τὴν ἐκτέλεση κάθε καλοῦ καὶ σωστοῦ.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, διαβάζοντας τὰ ἱερὰ Εὑαγγέλια, γνωρίζουμε πὼς ὁ Χριστὸς ἀγάπησε καὶ ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς κουρασμένους, τοὺς ἀρρώστους καὶ ταπεινούς, τοὺς ἁπλοὺς καὶ καλοπροαίρετους· ὅλους δίχως διάκριση μὲ τὴν ἴδια δύναμη καὶ πλουσιότητα.
Αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀγάπησε εἶναι οἱ ὑποκριτὲς, γιατὶ τελικὰ αὐτοὶ μὲ τὴ στάση τους Τὸν ἀποδιώχνουν ἀπό τὴ ζωή τους καὶ χαράσσουν δικό τους δρόμο νὰ διαβοῦν. Γιατὶ πῶς νὰ τὸ ποῦμε· ἡ ἀγάπη δὲν συμβαδίζει μήτε μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μαζὶ μὲ τὴν ὑποκρισία.
Τελικά, ἂν λέμε πὼς ἀγαποῦμε τὸ Θεὸ καὶ πιστεύουμε σ᾿ Αὐτὸν καὶ δὲν ἀγαποῦμε τοὺς ἀνθρώπους οὔτε τοὺς ἐμπιστεύομαστε, τότε εἴμαστε ὑποκριτὲς καὶ ψεῦτες. Τὸ λέγει ἄλλωστε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διὰ στόματος τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννου· «ἐὰν κάποιος εἰπεῖ ὅτι ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφό του μισεῖ, ἐκεῖνος εἶναι ψεύτης!».
Τί νὰ τὸ κάνουμε πὼς φωνάζουμε καὶ κοπτόμαστε μερικὲς φορὲς γιὰ τὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δίχως νὰ γνωρίζουμε πὼς ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀγάπη καὶ μόνο μὲ τὴν ἀγάπη ἐφαρμόζονται; Στηρίζονται στὴν ἀγάπη καὶ δίχως αὐτὴν δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν.
Ἄς μὴ λησμονοῦμε ν᾿ ἀγαποῦμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τότε ὁ νόμος, οἱ ἐντολές Του θὰ ᾿ρθουν νὰ στερεώσουν τὴν ἀγάπη μας καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν πίστη μας. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, λέγεται «παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὴν διηγηθεῖ ὁ Κύριος δόθηκε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό: Κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε εἶπε τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομία μετ᾿ ἐμοῦ» καὶ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ ἐρώτημα «τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, λέγεται «παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὴν διηγηθεῖ ὁ Κύριος δόθηκε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό: Κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε εἶπε τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομία μετ᾿ ἐμοῦ» καὶ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ ἐρώτημα «τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;».
Ὅταν δυὸ ἀδέλφια, ποὺ μεταξύ τους συνδέονται μὲ δεσμοὺς ἐξ αἵματος, πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ἀδελφοσύνη βάζουν τὴν πλεονεξία, ποιὸς μπορεῖ νὰ τοὺς ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ τοὺς συμβιβάσει; Ἡ πλεονεξία ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου κάθε εὐγενικὸ συναίσθημα, ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια. Καὶ γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅλοι ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι ἀφροσύνη καὶ ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὸ καὶ σωματικὸ ὄλεθρο, διηγήθηκε τὴν παραβολὴ τοῦ «ἄφρονος πλουσίου».

Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς εἶναι πράγματι ἀφροσύνη. Διότι πρῶτον λησμονεῖ τὸν Θεὸ τὴν ὥρα τῆς εὐφορίας τῶν ἀγρῶν του. Λησμονεῖ ἢ μᾶλλον δὲν πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ ὅτι, ἂν Ἐκεῖνος δὲν θέλει, ὅσο καὶ ἂν κοπιάσει, οὔτε οἱ ἀγροί του οὔτε τὰ χωράφια του θὰ ἀπέδιδαν καρπούς οὔτε οἱ ἐλιές του σταγόνα λάδι. Δεύτερον λησμονεῖ ὅτι ἔχει προικισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ἀθάνατη ψυχὴ καὶ ἔχει ὑποχρέωση νὰ τὴν καλλιεργήσει. Ξεχνᾶ ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν διατρέφεται μὲ προϊόντα καὶ καρποὺς τῆς γῆς καὶ ὑλικὰ μέσα. Ἔτσι γίνεται ὁ ἴδιος δολοφόνος τῆς ψυχῆς του. Τί μεγάλη στ᾿ ἀλήθεια ἀφροσύνη. Ὅμως προχωρεῖ καὶ σὲ ἄλλη ἄφρονα ἐνέργεια ὁ πλούσιος. Παραμελεῖ καὶ ἀγνοεῖ τοὺς συνανθρώπους του. Ἡ στάση του εἶναι προκλητική. Χωρὶς συναίσθηση καὶ χωρὶς ντροπὴ τακτοποιεῖ τὰ ἔσοδα ἀπὸ τὴν εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς του μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του «συνάξω πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου» ποῦ; «Καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω».
Ἀδελφοί μου, γκρέμισε ὁ πλούσιος ἄφρων τὶς ἀποθῆκες του καὶ ἔκτισε μεγαλύτερες. Κουράστηκε πολὺ ἕως ὅτου συνάξει ὅλα τὰ ἀγαθά του. Ξάπλωσε κατόπιν νὰ ξεκουραστεῖ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν ἀγωνία καὶ γεμᾶτος αὐταρέσκεια μονολογοῦσε: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ γιὰ ἔτη πολλά. Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἡ ἀφροσύνη σὲ ὅλο τὸ δῆθεν «μεγαλεῖο» της, ἀφοῦ σὲ αὐτὴν τὴν δῆθεν «μακαριότητα» ἀκούγεται φωνή, ποὺ μὲ σαφήνεια καὶ καθαρότητα προσγειώνει στὴν πραγματικότητα τὸν ἄφρονα πλούσιο. «Ταύτη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ, ἃ δὲ ἠτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἀνόητε ἄνθρωπε, ἐστήριξες τὴ ζωὴ στὸν πλοῦτο σου καὶ τὴν ἐλπίδα σου στὶς ἀποθῆκες σου καὶ τὰ ἔκαμες θεό σου. Νόμισες τὸν πλοῦτο χορηγὸ πολλῶν ἐτῶν ζωῆς, ἀλλὰ γελάσθηκες. Ναί, τὸν πλοῦτο σου τὸν ὁρίζεις. Τὴ ζωή σου ὅμως ὁρίζει ἄλλος. Αὐτὸς ποὺ «ἀνιστᾷ καὶ ζωοποιεῖ, ἀνάγει ἐξ ἅδου καὶ κατάγει».
Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἐναγώνιου κόπου. Ἀγωνιᾶ καὶ ὑποφέρει σὲ ποιὸ τόπο καὶ χῶρο θὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἀπροσδόκητη καρποφορία καὶ τὰ ἀγαθά του. Ἡ πλεονεξία του ἀποβλέπει στὴν προσωπική του ἱκανοποίηση. Διάβηκε τὴ ζωὴ του μέσα σὲ μία συνεχῆ ἀγωνία ἀλλὰ καὶ μὲ χαμένη τὴν ψυχή του.
Ἀδελφοί μου, ἂς ἔχουμε πάντα στὸ μυαλό μας τὴ φράση τοῦ εὐαγγελίου «ταύτη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχὴν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ» καὶ ἂς ἀκούσουμε τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας «γίνεσθε ἕτοιμοι ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». Τοῦτο ἰσχύει γιὰ ὅλους, πλουσίους καὶ φτωχούς. Ἄφρονες καὶ συνετούς, ἔνθεους καὶ μή. Γιὰ τοῦτο «γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε. Προσευχή, ἔργα ἀγαθά, μετάνοια, θεία κοινωνία, ἀγάπη. Νά, ἡ καλύτερη προετοιμασία γιὰ τὴν ὥρα ἐκείνη. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς κρίνει ἀνάλογα μὲ τὸν χρόνο ποὺ ζήσαμε, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς ποὺ κάναμε. «Μακάριος ὁ γρηγορῶν καὶ τηρῶν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ».
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ εὐαγγελικὴ πληροφορία «τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν» ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς εἴτε εἴμεθα καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο ἄφρονες εἴτε εἴμεθα σώφρονες. Γι᾿ αὐτὸ ἂς εἶναι συνεχὲς αἴτημα στὴν προσευχή μας: «Κύριε βοήθησον, ὥστε τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», γιὰ νὰ εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας καὶ τὰ τέλη μας «χριστιανά, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά», χωρὶς ἀφροσύνη, ὥστε νὰ ἔχουμε «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ». Ἀμήν.