28 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μός 52

Κυ­ρια­κὴ με­τὰ τὴν Χρι­στοῦ Γέν­νη­σιν

28 Δε­κεμ­βρί­ου 2014

Ματ­θαί­ου β΄ 13 – 23

Τὰ γε­γο­νό­τα ποὺ ση­μα­το­δο­τοῦν τὴ Γέν­νη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ὅ­πως αὐ­τὰ προ­βάλ­λουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴ γρα­φί­δα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στῆ Ματ­θαί­ου, δί­νουν τὸ στίγ­μα τῆς πο­ρεί­ας ποὺ θὰ ἀ­κο­λου­θοῦ­σε ὁ Μεσ­σί­ας μέ­σα στὸν κό­σμο. Τὸ νε­ο­γέν­νη­το βρέ­φος τῆς Βη­θλε­ὲμ γνω­ρί­ζει ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χὴ τὸ μέ­γε­θος τῆς κα­κί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ γεύ­ε­ται μὲ τὸν πιὸ πι­κρὸ τρό­πο τὴν ἐ­χθρό­τη­τα ποὺ ἐκ­δη­λώ­νουν οἱ ἄρ­χον­τες ἀ­πέ­ναν­τί του.

Τὰ γε­γο­νό­τα τὰ ὁ­ποί­α δι­α­δρα­μα­τί­στη­καν μὲ πρω­τα­γω­νι­στή τὸ βα­σι­λιὰ Ἡ­ρώ­δη, ὁ ὁ­ποῖ­ος μὲ τὸν πιὸ ἀ­δί­στα­κτο καὶ αἱ­μο­στα­γῆ τρό­πο ἐκ­δή­λω­σε τὶς θη­ρι­ω­δί­ες του, ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νουν τοῦ λό­γου τὸ ἀ­λη­θὲς ποὺ μαρ­τυ­ρεῖ­ται ἄλ­λω­στε καὶ ἀ­πὸ τοὺς ἱ­στο­ρι­κούς τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κεί­νης.

Ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο δη­μι­ούρ­γη­σε νέ­ους καὶ ἀ­λη­θι­νοὺς δεῖ­κτες ζω­ῆς γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο, οἱ ὁ­ποῖ­οι πα­ρα­πέμ­πουν σὲ μί­α πο­ρεί­α ποὺ τὸν ἀ­νε­βά­ζει ψη­λά. Ἐ­κεῖ ὅ­που συν­τε­λεῖ­ται μί­α σω­τή­ρια συ­νάν­τη­ση μὲ τὴν κα­τερ­χό­με­νη ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Εἶ­ναι μί­α πο­ρεί­α στὴν ἐ­ξέ­λι­ξη τῆς ὁ­ποί­ας συν­θλί­βον­ται οἱ δαι­μο­νι­κὲς δυ­νά­μεις καὶ ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ νὰ ἐγ­κολ­πω­θεῖ αὐ­θεν­τι­κὰ τὰ αἰ­ώ­νια μη­νύ­μα­τα ποὺ ἐκ­πέμ­πει τὸ Θεῖ­ο Βρέ­φος τῆς Βη­θλε­έμ. Βέ­βαι­α, μπο­ρεῖ νὰ φαί­νε­ται ὅ­τι ἡ δύ­να­μη τοῦ σα­τα­νᾶ κυ­ρια­ρχεῖ ἀ­κό­μα πά­νω στὴν ἀν­θρω­πό­τη­τα, μὲ ὅ­λα τὰ ὀ­δυ­νη­ρὰ συ­νε­πα­κό­λου­θα. Ὡ­στό­σο, ἡ ἐ­πι­κρά­τη­σή τους εἶ­ναι φαι­νο­με­νι­κὴ καὶ προ­σω­ρι­νή. Καὶ αὐ­τὸ για­τί μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται τὸ σω­τή­ριο σχέ­διο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας, τὸ ὁ­ποῖ­ο κα­νέ­νας δὲν μπο­ρεῖ νὰ ἀ­να­τρέ­ψει ἢ νὰ μα­ται­ώ­σει. Οὔ­τε ἡ ἀ­γρι­ό­τη­τα καὶ θη­ρι­ω­δί­α τοῦ Ἡ­ρώ­δη ποὺ ἐκ­δη­λώ­θη­καν μὲ τὸν πιὸ ἀ­πε­χθῆ τρό­πο, μὲ τὴν ἀ­πάν­θρω­πη σφα­γὴ τῶν νη­πί­ων στὴ Βη­θλε­ὲμ καὶ στὴ γύ­ρω πε­ρι­ο­χή, δὲν ἦ­ταν δυ­να­τὸ νὰ μα­ται­ώ­σουν τὸ ἔρ­γο τοῦ νε­ο­γέν­νη­του βρέ­φους τῆς Βη­θλε­ὲμ ποὺ βρι­σκό­ταν κά­τω ἀ­πὸ τὴν προ­στα­τευ­τι­κὴ πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ.

Μέ­σα ἀ­πὸ τὸ σχέ­διο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας τί­πο­τε δὲν μπο­ρεῖ νὰ θε­ω­ρη­θεῖ τυ­χαῖ­ο. Ὅ­λα ἔ­χουν τὸ νό­η­μα καὶ τὸ σκο­πό τους. Ὅ­λα δεί­χνουν ὅ­τι ἡ Πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ κα­θο­δη­γεῖ τὰ πάν­τα στὴ ζω­ὴ καὶ δὲν ἐ­πι­τρέ­πει στὶς δυ­νά­μεις τοῦ κα­κοῦ νὰ κυ­ρι­αρ­χή­σουν πά­νω στὸν ἄν­θρω­πο καὶ νὰ τὸν ἀ­φή­σουν ἐγ­κα­τα­λειμ­μέ­νο στὴν κα­τα­στρο­φὴ καὶ τὸ θά­να­το. Τὸ ὅ­τι ἡ πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ προ­στα­τεύ­ει τὸ θεῖ­ο βρέ­φος ἀ­πὸ τὴν ἀ­πει­λη­τι­κὴ μα­νί­α ἑ­νὸς κο­σμι­κοῦ ἄρ­χον­τα, τὸ ὅ­τι τὸ κα­θο­δη­γεῖ σὲ ἀ­σφα­λὲς μέ­ρος καὶ τὸ προ­ει­δο­ποι­εῖ τε­λι­κὰ γιὰ τὴ δυ­να­τό­τη­τα ἐ­πι­στρο­φῆς στὴν πα­τρί­δα του, τί ἄλ­λο μπο­ρεῖ νὰ φα­νε­ρώ­νει πα­ρὰ τὴν ἐ­πι­βε­βαί­ω­ση τῶν πιὸ πά­νω; Εἶ­ναι τό­σο φα­νε­ρὰ τὰ ση­μεῖ­α ποὺ δί­νον­ται γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν ἰ­σχυ­ρὴ πα­ρου­σί­α τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας, ὥ­στε νὰ μὴ­ν χω­ροῦν ὁ­ποι­εσ­δή­πο­τε ἀμ­φι­βο­λί­ες, ἐ­πι­φυ­λά­ξεις ἢ ἀμ­φι­σβη­τή­σεις. Ἄλ­λω­στε, ὁ κα­θέ­νας ἀ­πὸ ἐ­μᾶς προ­σω­πι­κά, μέ­σα ἀ­πὸ βι­ώ­μα­τα καὶ ἐμ­πει­ρί­ες, θὰ πρέ­πει νὰ ἔ­χει ἀν­τι­λη­φθεῖ πολ­λὲς φο­ρὲς στὴ ζω­ὴ του τὴν πα­ρου­σί­α τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας, ἡ ὁ­ποί­α ἐκ­δη­λώ­νε­ται ὁ­πο­τε­δή­πο­τε καὶ ὁ­που­δή­πο­τε. Εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ κα­θο­δη­γεῖ κά­θε βῆ­μα στὴ ζω­ή μας καὶ μᾶς πα­ρέ­χει τὴν πιὸ ἀ­σφα­λῆ προ­στα­σί­α. Ἀ­κό­μα καὶ μέ­σα ἀ­πὸ γε­γο­νό­τα ποὺ μπο­ρεῖ νὰ σκορ­ποῦν θλί­ψη στὴ ζω­ή, ἡ εὐ­ερ­γε­τι­κὴ πα­ρου­σί­α τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­σχυ­ρὸ ἐ­χέγ­γυ­ο γιὰ τὴν πο­ρεί­α ποὺ ἀ­κο­λου­θοῦ­με. Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, τὰ γε­γο­νό­τα ποὺ μᾶς πε­ρι­γρά­φει ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ δι­ή­γη­ση δὲν ἀ­φή­νουν τὴν πα­ρα­μι­κρὴ ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος θὰ πρέ­πει νὰ πο­ρεύ­ε­ται μὲ αἰ­σι­ο­δο­ξί­α πρὸς τὸ μέλ­λον. Πα­ρὰ τὸ φαι­νο­με­νι­κὸ θρί­αμ­βο τοῦ κα­κοῦ, τοῦ μί­σους καὶ τῆς θη­ρι­ω­δί­ας μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α, τε­λι­κὰ ἐ­κεῖ­νο ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ εἶ­ναι ἡ δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης. Καὶ ἡ δύ­να­μη αὐ­τὴ εἶ­ναι τε­ρά­στια, για­τί ἔ­χει ἀ­λη­θι­νὴ πη­γὴ της τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Τὸ ὅ­τι ὁ Θε­ὸς προσ­λαμ­βά­νει τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση καὶ σαρ­κώ­νε­ται, ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὸ μέ­γε­θος τῆς ἀ­γά­πης καὶ φι­λαν­θρω­πί­ας του ἀλ­λὰ καὶ τὴν κα­τάρ­γη­ση τῶν δυ­νά­με­ων τοῦ κα­κοῦ. Ἂς ἐγ­κολ­πω­θοῦ­με, λοι­πόν, αὐ­τὸ τὸ σω­τή­ριο μή­νυ­μα μέ­σα ἀ­πὸ τὸ νέ­ο ἦ­θος ποὺ φα­νε­ρώ­νε­ται στὴ θεί­α Φάτ­νη καὶ δι­α­πο­τί­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τὸ εἶ­ναι μας. Μό­νον ἔ­τσι μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­ξι­ω­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος ὡς χα­ρι­τω­μέ­νη καὶ χρι­στο­ει­δὴς ὕ­παρ­ξη. Ἀ­μήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

21 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Κυ­ρια­κὴ πρὸ τῆς Χρι­στοῦ Γεν­νή­σε­ως

21 Δε­κεμ­βρί­ου 2014

Ματ­θαί­ου α΄ 1 – 25

Λί­γες μό­λις ὧ­ρες πρὶν ἀ­πὸ τὴ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῆς Χρι­στι­α­νο­σύ­νης, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, καὶ ὁ κό­σμος ἀ­να­μέ­νει νὰ ἀν­τλή­σει ἀ­πὸ αὐ­τὴν μη­νύ­μα­τα ἐλ­πί­δας καὶ ζω­ῆς. Τὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα ποὺ βι­ώ­νει τό­σο ἐ­φι­αλ­τι­κὰ στρέ­φουν τὴν προ­σο­χὴ στὴ Γέν­νη­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που ὡς τὸ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν γε­γο­νὸς ποὺ τὸν ἀ­νε­βά­ζει ἀ­πὸ τὰ ἔ­σχα­τα ση­μεῖ­α κα­τά­πτω­σης στὰ ὁ­ποῖ­α ἔ­χει βρε­θεῖ σή­με­ρα. Χρι­στού­γεν­να! Μιὰ μο­να­δι­κὴ εὐ­και­ρί­α νὰ ἀ­να­βα­πτί­σου­με τὴν ὕ­παρ­ξή μας στὸ μυ­στή­ριο τοῦ Θε­οῦ, μέ­σα ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται καὶ φω­τί­ζε­ται τὸ μυ­στή­ριο τοῦ ἀν­θρώ­που.

Τὸ πλη­σί­α­σμα στὴν ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων προ­ϋ­πο­θέ­τει ἀλ­λα­γὴ στά­σης, ἀλ­λα­γὴ νοῦ, ξε­ρί­ζω­μα τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ καὶ κυ­ρί­ως ἄ­νοιγ­μα τῆς προ­ο­πτι­κῆς γιὰ νέ­α θέ­α­ση τῶν πραγ­μά­των στὴν ἄ­πει­ρη προ­ο­πτι­κή τοῦ Θε­οῦ.

Πρέ­πει νὰ ἀν­τι­λη­φθοῦ­με ἐ­πι­τέ­λους ὅ­τι αὐ­τὸ ποὺ συν­τε­λέ­στη­κε στὴ Βη­θλε­ὲμ δὲν εἶ­ναι μί­α ρο­μαν­τι­κὴ ἱ­στο­ρί­α συμ­βο­λι­κοῦ πε­ρι­ε­χο­μέ­νου, γιὰ νὰ τρέ­φει στὴν ἐ­πι­φά­νεια τῶν πραγ­μά­των ἁ­πλῶς τὴν φαν­τα­σί­α μας, ἀλ­λὰ ἕ­να πραγ­μα­τι­κὸ γε­γο­νός, τὸ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν γε­γο­νὸς μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Μέ­σα στὸ σπή­λαι­ο τῆς Βη­θλε­ὲμ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται τὸ με­γά­λο μυ­στή­ριο τοῦ Σαρ­κω­μέ­νου Θε­οῦ, ὡς τὸ μυ­στή­ριο τῆς ἀ­γά­πης, τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, τῆς ἀ­να­καί­νι­σης. Ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὅ­τι ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι μα­ζί μας. «Ἰ­δού, ἡ Παρ­θέ­νος θὰ γεν­νή­σει υἱ­ὸ καὶ θὰ τὸν ὀ­νο­μά­σουν Ἐμ­μα­νου­ήλ, ποὺ ση­μαί­νει, ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι μα­ζί μας».

Ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ ὁ­ποί­α, σύμ­φω­να μὲ τὸν ἅ­γιο Γρη­γό­ριο τὸν Θε­ο­λό­γο, ἀ­πο­τε­λεῖ «σει­σμὸν γῆς», βρί­σκε­ται στὸ κέν­τρο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας. Εἶ­ναι ὁ ἄ­ξο­νας, ἡ πε­ρι­στρο­φὴ τοῦ ὁ­ποί­ου ἐ­πα­να­συν­δέ­ει τὴν ὕ­παρ­ξη τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸν Θε­ό. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στὰ Χρι­στού­γεν­να, θὰ δι­α­κη­ρύ­ξει ὅ­τι πα­νη­γυ­ρί­ζον­ται σὰν «τὰ σω­τή­ρια τοῦ κό­σμου, ἡ γε­νέ­θλια ἡ­μέ­ρα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, ἡ κοι­νὴ ἑ­ορ­τὴ πά­σης τῆς κτί­σε­ως». Ὁ «ἐ­πι­δη­μή­σας Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ἐ­κέ­νω­σεν ἑ­αυ­τόν, ἵ­να τῷ κε­νώ­μα­τι αὐ­τοῦ πλη­ρω­θεῖ ὁ κό­σμος». Ὁ Θε­ὸς γί­νε­ται ἄν­θρω­πος, «ἄν­θρω­πος ἐν πλη­γῇ», «ἐν δού­λου μορ­φὴ» καὶ εἶ­ναι συ­νά­μα τέ­λει­ος καὶ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ός, γιὰ νὰ κα­τα­στή­σει τὸν ἄν­θρω­πο πλή­ρη καὶ τέ­λει­ο υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ καὶ Θε­ὸ κα­τὰ χά­ρη.

Ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ μη­τρό­πο­λη ὅ­λων τῶν ἑ­ορ­τῶν, κα­τὰ τὸν ἱ­ε­ρὸ Χρυ­σό­στο­μο, λει­τουρ­γεῖ καὶ ὡς μί­α με­γά­λη πρό­κλη­ση γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο. Νὰ ἐ­πα­να­συν­δέ­σει τὴν ὕ­παρ­ξή του μὲ τὸν Θε­ὸ καὶ ὅ­λη ἡ ζω­ή του νὰ δι­α­πο­τί­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη Του. Αὐ­τὸ προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ τα­πει­νὸ φρό­νη­μα καὶ τὴν «κέ­νω­ση» τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Βλέ­που­με ὅ­μως ὅ­τι στὶς μέ­ρες μας πολ­λοὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται γιὰ τὴν αὐ­το­νο­μί­α καὶ τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν προ­ο­πτι­κή τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ. Ὁ ἄν­θρω­πος ὅ­μως χω­ρὶς τὸν Χρι­στὸ ἀρ­νεῖ­ται οὐ­σι­α­στι­κὰ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ἐ­ρη­μώ­νει τὴν ὕ­παρ­ξή του ἀ­πὸ τὴν αὐ­θεν­τι­κὴ ἀν­θρω­πό­τη­τά του, ἀ­φή­νει με­τέ­ω­ρο τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ὑ­πο­δου­λώ­νε­ται στὴν ἁ­μαρ­τί­α, τὴ φθο­ρὰ καὶ τὸν θά­να­το.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, σὲ λί­γες μό­νο ἡ­μέ­ρες ποὺ θὰ γι­ορ­τά­σου­με τὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τῆς Γέν­νη­σης τοῦ Σω­τῆ­ρα καὶ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ ἂς ἀ­παγ­κι­στρω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸν κλοι­ὸ τῆς φι­λαυ­τί­ας μας, ἂς ἀ­να­κα­λύ­ψου­με μέ­σα στὸ σκο­τά­δι τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας τὸ πρό­σω­πο τοῦ συ­ναν­θρώ­που μας καὶ ἂς τὸ ψη­λα­φή­σου­με μὲ συμ­πά­θεια. Τό­τε μό­νο μπο­ρεῖ νὰ ἀ­νοί­ξει χῶ­ρος καὶ στὴ δι­κή μας ὕ­παρ­ξη γιὰ νὰ γεν­νη­θεῖ καὶ ἐ­κεῖ τὸ βρέ­φος τῆς θεί­ας Φάτ­νης. Γιὰ νὰ μπο­ροῦ­με κι ἐ­μεῖς νὰ ψάλ­λου­με: «Χρι­στὸς γεν­νᾶ­ται δο­ξά­σα­τε, Χρι­στὸν ἐξ οὐ­ρα­νῶν ἀ­παν­τή­σα­τε, Χρι­στὸς ἐ­πὶ γῆς ὑ­ψώ­θη­τε…». Ἀ­μήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ρ/Σ ΣΗΜΑΝΤΡΟΥ

21 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Κυ­ρια­κὴ πρὸ τῆς Χρι­στοῦ Γεν­νή­σε­ως

21 Δε­κεμ­βρί­ου 2014

Ματ­θαί­ου α΄ 1 – 25

Λί­γες μό­λις ὧ­ρες πρὶν ἀ­πὸ τὴ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῆς Χρι­στι­α­νο­σύ­νης, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, καὶ ὁ κό­σμος ἀ­να­μέ­νει νὰ ἀν­τλή­σει ἀ­πὸ αὐ­τὴν μη­νύ­μα­τα ἐλ­πί­δας καὶ ζω­ῆς. Τὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα ποὺ βι­ώ­νει τό­σο ἐ­φι­αλ­τι­κὰ στρέ­φουν τὴν προ­σο­χὴ στὴ Γέν­νη­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που ὡς τὸ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν γε­γο­νὸς ποὺ τὸν ἀ­νε­βά­ζει ἀ­πὸ τὰ ἔ­σχα­τα ση­μεῖ­α κα­τά­πτω­σης στὰ ὁ­ποῖ­α ἔ­χει βρε­θεῖ σή­με­ρα. Χρι­στού­γεν­να! Μιὰ μο­να­δι­κὴ εὐ­και­ρί­α νὰ ἀ­να­βα­πτί­σου­με τὴν ὕ­παρ­ξή μας στὸ μυ­στή­ριο τοῦ Θε­οῦ, μέ­σα ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται καὶ φω­τί­ζε­ται τὸ μυ­στή­ριο τοῦ ἀν­θρώ­που.

Τὸ πλη­σί­α­σμα στὴν ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων προ­ϋ­πο­θέ­τει ἀλ­λα­γὴ στά­σης, ἀλ­λα­γὴ νοῦ, ξε­ρί­ζω­μα τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ καὶ κυ­ρί­ως ἄ­νοιγ­μα τῆς προ­ο­πτι­κῆς γιὰ νέ­α θέ­α­ση τῶν πραγ­μά­των στὴν ἄ­πει­ρη προ­ο­πτι­κή τοῦ Θε­οῦ.

Πρέ­πει νὰ ἀν­τι­λη­φθοῦ­με ἐ­πι­τέ­λους ὅ­τι αὐ­τὸ ποὺ συν­τε­λέ­στη­κε στὴ Βη­θλε­ὲμ δὲν εἶ­ναι μί­α ρο­μαν­τι­κὴ ἱ­στο­ρί­α συμ­βο­λι­κοῦ πε­ρι­ε­χο­μέ­νου, γιὰ νὰ τρέ­φει στὴν ἐ­πι­φά­νεια τῶν πραγ­μά­των ἁ­πλῶς τὴν φαν­τα­σί­α μας, ἀλ­λὰ ἕ­να πραγ­μα­τι­κὸ γε­γο­νός, τὸ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν γε­γο­νὸς μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Μέ­σα στὸ σπή­λαι­ο τῆς Βη­θλε­ὲμ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται τὸ με­γά­λο μυ­στή­ριο τοῦ Σαρ­κω­μέ­νου Θε­οῦ, ὡς τὸ μυ­στή­ριο τῆς ἀ­γά­πης, τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, τῆς ἀ­να­καί­νι­σης. Ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὅ­τι ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι μα­ζί μας. «Ἰ­δού, ἡ Παρ­θέ­νος θὰ γεν­νή­σει υἱ­ὸ καὶ θὰ τὸν ὀ­νο­μά­σουν Ἐμ­μα­νου­ήλ, ποὺ ση­μαί­νει, ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι μα­ζί μας».

Ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ ὁ­ποί­α, σύμ­φω­να μὲ τὸν ἅ­γιο Γρη­γό­ριο τὸν Θε­ο­λό­γο, ἀ­πο­τε­λεῖ «σει­σμὸν γῆς», βρί­σκε­ται στὸ κέν­τρο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας. Εἶ­ναι ὁ ἄ­ξο­νας, ἡ πε­ρι­στρο­φὴ τοῦ ὁ­ποί­ου ἐ­πα­να­συν­δέ­ει τὴν ὕ­παρ­ξη τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸν Θε­ό. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στὰ Χρι­στού­γεν­να, θὰ δι­α­κη­ρύ­ξει ὅ­τι πα­νη­γυ­ρί­ζον­ται σὰν «τὰ σω­τή­ρια τοῦ κό­σμου, ἡ γε­νέ­θλια ἡ­μέ­ρα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, ἡ κοι­νὴ ἑ­ορ­τὴ πά­σης τῆς κτί­σε­ως». Ὁ «ἐ­πι­δη­μή­σας Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ἐ­κέ­νω­σεν ἑ­αυ­τόν, ἵ­να τῷ κε­νώ­μα­τι αὐ­τοῦ πλη­ρω­θεῖ ὁ κό­σμος». Ὁ Θε­ὸς γί­νε­ται ἄν­θρω­πος, «ἄν­θρω­πος ἐν πλη­γῇ», «ἐν δού­λου μορ­φὴ» καὶ εἶ­ναι συ­νά­μα τέ­λει­ος καὶ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ός, γιὰ νὰ κα­τα­στή­σει τὸν ἄν­θρω­πο πλή­ρη καὶ τέ­λει­ο υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ καὶ Θε­ὸ κα­τὰ χά­ρη.

Ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ μη­τρό­πο­λη ὅ­λων τῶν ἑ­ορ­τῶν, κα­τὰ τὸν ἱ­ε­ρὸ Χρυ­σό­στο­μο, λει­τουρ­γεῖ καὶ ὡς μί­α με­γά­λη πρό­κλη­ση γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο. Νὰ ἐ­πα­να­συν­δέ­σει τὴν ὕ­παρ­ξή του μὲ τὸν Θε­ὸ καὶ ὅ­λη ἡ ζω­ή του νὰ δι­α­πο­τί­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη Του. Αὐ­τὸ προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ τα­πει­νὸ φρό­νη­μα καὶ τὴν «κέ­νω­ση» τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Βλέ­που­με ὅ­μως ὅ­τι στὶς μέ­ρες μας πολ­λοὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται γιὰ τὴν αὐ­το­νο­μί­α καὶ τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν προ­ο­πτι­κή τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ. Ὁ ἄν­θρω­πος ὅ­μως χω­ρὶς τὸν Χρι­στὸ ἀρ­νεῖ­ται οὐ­σι­α­στι­κὰ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ἐ­ρη­μώ­νει τὴν ὕ­παρ­ξή του ἀ­πὸ τὴν αὐ­θεν­τι­κὴ ἀν­θρω­πό­τη­τά του, ἀ­φή­νει με­τέ­ω­ρο τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ὑ­πο­δου­λώ­νε­ται στὴν ἁ­μαρ­τί­α, τὴ φθο­ρὰ καὶ τὸν θά­να­το.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, σὲ λί­γες μό­νο ἡ­μέ­ρες ποὺ θὰ γι­ορ­τά­σου­με τὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τῆς Γέν­νη­σης τοῦ Σω­τῆ­ρα καὶ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ ἂς ἀ­παγ­κι­στρω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸν κλοι­ὸ τῆς φι­λαυ­τί­ας μας, ἂς ἀ­να­κα­λύ­ψου­με μέ­σα στὸ σκο­τά­δι τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας τὸ πρό­σω­πο τοῦ συ­ναν­θρώ­που μας καὶ ἂς τὸ ψη­λα­φή­σου­με μὲ συμ­πά­θεια. Τό­τε μό­νο μπο­ρεῖ νὰ ἀ­νοί­ξει χῶ­ρος καὶ στὴ δι­κή μας ὕ­παρ­ξη γιὰ νὰ γεν­νη­θεῖ καὶ ἐ­κεῖ τὸ βρέ­φος τῆς θεί­ας Φάτ­νης. Γιὰ νὰ μπο­ροῦ­με κι ἐ­μεῖς νὰ ψάλ­λου­με: «Χρι­στὸς γεν­νᾶ­ται δο­ξά­σα­τε, Χρι­στὸν ἐξ οὐ­ρα­νῶν ἀ­παν­τή­σα­τε, Χρι­στὸς ἐ­πὶ γῆς ὑ­ψώ­θη­τε…». Ἀ­μήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ρ/Σ ΣΗΜΑΝΤΡΟΥ

14 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 50

Κυ­ρια­κὴ ΙΑ΄ Λου­κᾶ

14 Δε­κεμ­βρί­ου 2014

Λου­κᾶ ιδ΄ 16 – 24, Ματ­θαί­ου κβ΄ 14

Σ’ ἕ­να δεῖ­πνο ἀλ­λι­ώ­τι­κο, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, σ’ ἕ­να δεῖ­πνο τὸ ὁ­ποῖ­ο πα­ρο­μοι­ά­ζε­ται μὲ τὴ Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν, προ­σκα­λεῖ τὸν ἄν­θρω­πο ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Στὴν τι­μη­τι­κὴ πρό­σκλη­ση ποὺ τοὺς ἀ­πευ­θύ­νει γιὰ συμ­με­το­χὴ στὸ ξε­χω­ρι­στὸ αὐ­τὸ δεῖ­πνο, οἱ προ­σκε­κλη­μέ­νοι μὲ εὔ­σχη­μο τρό­πο προ­φα­σί­ζον­ται καὶ ἐ­πι­κα­λοῦν­ται τὶς μέ­ρι­μνες τῆς κα­θη­με­ρι­νῆς ζω­ῆς γιὰ ν’ ἀρ­νη­θοῦν νὰ πα­ρα­στοῦν. Τὸ χω­ρά­φι, ἡ ἀ­γο­ρὰ βο­δι­ῶν καὶ ὁ γά­μος, ἀ­πὸ εὐ­λο­γί­α τοῦ Θε­οῦ με­τα­τρά­πη­καν σὲ προ­φά­σεις γιὰ ν’ ἀ­πορ­ρί­ψει ὁ ἄν­θρω­πος τὸ με­γα­λεῖ­ο ποὺ τοῦ πρό­σφε­ρε ἡ θε­ϊ­κὴ ἀ­γά­πη.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

30 Νο­ε­βρί­ου 2014 - Τοῦ Ἁ­γί­ου Ἀ­πο­στό­λου Ἀν­δρέ­ου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 48

Τοῦ Ἁ­γί­ου Ἀ­πο­στό­λου Ἀν­δρέ­ου

30 Νο­ε­βρί­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου α΄ 35 - 52

Μὲ τὸ κλεί­σι­μο τοῦ φθι­νο­πώ­ρου, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, σή­με­ρα 30 Νο­εμ­βρί­ου, γι­ορ­τά­ζου­με τὴ μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Ἀ­πο­στό­λου Ἀν­δρέ­α.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

23 Νοεμβρίου 2014 - Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 47

Κυ­ρια­κὴ Θ΄ Λου­κᾶ

23 Νο­ε­βρί­ου 2014

Λου­κᾶ ιβ΄ 16 - 21

Ὁ ζῆ­λος τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ὄ­χι γιὰ τὸν ἀ­λη­θι­νὸ πλοῦ­το ποὺ κα­τα­ξι­ώ­νει τὴν ὕ­παρ­ξή του ὡς «εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ» ἀλ­λὰ γιὰ τὴν ἐ­ξα­σφά­λι­ση ὑ­λι­κῶν στη­ριγ­μά­των, τὸν ἀ­φή­νει πολ­λὲς φο­ρὲς με­τέ­ω­ρο καὶ ξε­κρέ­μα­στο μὲ φο­βε­ρὲς πα­ρε­νέρ­γει­ε­ς ὡς πρὸς τοὺς προ­σα­να­το­λι­σμούς του.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

16 Νοεβρίου 2014 - Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 46

Τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ματ­θαί­ου

16 Νο­ε­βρί­ου 2014

Ματ­θαί­ου η΄ 9 - 13

Συγ­κι­νη­τι­κὴ καὶ ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κὴ πα­ρου­σι­ά­ζε­ται, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἡ πε­ρι­γρα­φὴ τῆς κλή­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου ἀ­πο­στό­λου καὶ εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Ματ­θαί­ου ποὺ σή­με­ρα ἡ ἁ­γί­α Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει τὴ μνή­μη του.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

2 Νοεμβρίου 2014 - Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 44

Κυ­ρια­κὴ Ε΄ Λου­κᾶ

2 Νο­εμ­βρί­ου 2014

Λου­κᾶ ι­στ΄ 19 – 31

Ἡ φι­λαρ­γυ­ρί­α τῶν Γραμ­μα­τέ­ων καὶ τῶν Φα­ρι­σαί­ων στά­θη­κε ἀ­φορ­μὴ γιὰ νὰ μᾶς προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στὸς τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ πλού­σιου καὶ τοῦ φτω­χοῦ Λα­ζά­ρου, τὴν ὁ­ποί­α ἀ­κού­σα­με σή­με­ρα, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, καὶ ἡ ὁ­ποί­α μᾶς με­τα­φέ­ρει μη­νύ­μα­τα καὶ νο­ή­μα­τα οὐ­ρά­νιας ἐμ­βέ­λειας καὶ ἀ­κτι­νο­βο­λί­ας.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

26 Ὀκτωβρίου 2014 - Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 43

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ

26 Ὀκτωβρίου 2014

Λουκᾶ η΄ 27 – 39

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου άδελφοί, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ θαῦμα τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν, ἀποκαλύπτει μία τραγικὴ πτυχὴ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ταυτόχρονα μεταγγίζει τὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα στὴ ζωή του.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

19 Ὀκτωβρίου 2014 - Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ

      

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 42

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ

19 Ὀκτωβρίου 2014

Λουκᾶ  ζ΄ 11 – 16

Τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ γιοῦ τῆς χήρας της Ναϊν, στὴν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, μᾶς προσφέρει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὰ πιὸ ἐλπιδοφόρα μηνύματα γιὰ τὴ ζωή μας. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης Του νικᾶ τὸ θάνατο. Μᾶς μεταγγίζει ἐπίσης τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός, τὸ πλέον σταθερὸ στήριγμα στὴν πορεία μας, εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα ποὺ παραπέμπει στὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Τὸ δρόμο γι’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ποὺ διακλαδώνεται μέσα ἀπὸ τὴ Ζωηφόρο Ἀνάστασή Του, δείχνει ὁ Κύριος καὶ μὲ τὸ θαῦμα ποὺ μᾶς παρουσιάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.

Περισσότερα... ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ  
 

12 Ὀκτωβρίου 2014 - Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (τοῦ Σπορέως)

Σάββατο, 11 Οκτωβρίου 2014

12 Ὀκτωβρίου 2014 - Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (τοῦ Σπορέως)

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 41

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (τοῦ Σπορέως)

12 Ὀκτωβρίου 2014

Λουκᾶ η΄ 5 – 15

Σὲ ἕνα σκηνικὸ ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν γεωργικὴ ζωὴ παραπέμπει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιὰ νὰ ἀναδείξει ἀλήθειες ποὺ ἀγγίζουν βαθιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

5 Ὀκτωβρίου 2014 - Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 40

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ

5 Ὀκτωβρίου 2014

Λουκᾶ στ΄ 31 – 36

Μὲ τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου άδελφοί, ἡ ὁποία εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία μᾶς βοηθᾶ νὰ προσεγγίσουμε μία σπουδαία ἀλήθεια, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ διαποτίζει ὅλες τὶς δραστηριότητες τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. Ἡ ἀλήθεια ποὺ ἀποκαλύπτεται ὡς πραγματικότητα καὶ δυνατότητα ἀληθινῆς ζωῆς, εἶναι ὅτι κριτήριο τῆς ἀγάπης μας στὸ Θεὸ εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου μας.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

28 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακή Α΄Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 39

Κυριακή Α΄Λουκᾶ

28 Σεπτεμβρίου 2014

Λουκᾶ ε΄ 1 – 11

Ἡ κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μεγάλο Διδάσκαλο Ἰησοῦ Χριστό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τὸ θέμα ποὺ ξεδιπλώνει μπροστὰ μας ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Στὸ βάθος τῆς διήγησης τοῦ Εὐαγγελίου μπορεῖ κάποιος νὰ ἀποκρυπτογραφήσει μεγάλες ἀλήθειες. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ καλεῖ πρῶτα ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη ὁμολογοῦμε: «Σύ ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες».

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ  ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

21 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 38

Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

21 Σεπτεμβρίου 2014

Μάρκου η΄ 34 – θ΄1

Στὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους ὁμιλία Του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἀνοίγει μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο τοὺς ὁρίζοντες τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ τοῦ δίνει προσανατολισμοὺς αἰώνιους. Συγκεκριμένα, δίνει ὅλες ἐκεῖνες τὶς προϋποθέσεις πάνω στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ ἡ αὐθεντικὴ ζωὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

14 Σεπτεμβρίου 2014 - Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 37

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

14 Σεπτεμβρίου 2014

Ἰωάννου ιθ΄ 6 – 11, 13-20, 25-28, 30-35

Τιμοῦμε σήμερα καὶ προσκυνοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐνθυμούμαστε τὸ Πάθος Του καὶ τὴν σταύρωσή Του.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑ Ι ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

7 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 36

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

7 Σεπτεμβρίου 2014

Ἰωάννου γ΄ 13 - 17 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς νὰ γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι αὐστηρὸς τιμωρὸς ἢ μόνον κριτής, ἀλλὰ κυρίως ὁ γεμάτος ἀγάπη Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ προσφέρει τὴν αἰώνια ζωὴ στὸν ἄνθρωπο, βοηθώντας τον νὰ ὑπερβεῖ τὶς δεσμεύσεις τοῦ παρόντος χρόνου. Αὐτὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ἐπιλέγεται κάθε χρόνο νὰ διαβάζεται σήμερα, Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀναπτύσσεται καὶ συμπιέζεται μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ χῶρο. Ὁ χρόνος ἀποτελεῖ τὸν μετρητὴ ὄχι μόνο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀναπτύξεως, ἀλλὰ καὶ τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ ἀφανισμοῦ. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μετριέται μὲ βάση τὸ μέρος της τὸ ὁποῖο δαπανήθηκε. Αὐτὸ ἄλλωστε προσδιορίζει καὶ τὴν ἡλικία του. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει χαρακτηριστικά: «Χαιρόμαστε ποὺ μεγαλώνουμε καὶ προσθέτουμε χρόνια στὴν ἡλικία μας, σὰν κάτι νὰ κερδίζουμε. Καὶ θεωροῦμε εὐχάριστο πρᾶγμα, ὅταν κάποιος ἀπὸ παιδὶ γίνεται ἄνδρας καὶ ἀπὸ ἄνδρας γέροντας. Λησμονοῦμε ὅμως ὅτι κάθε φορά χάνουμε ἀπὸ τὴ ζωὴ μᾶς τόσο, ὅσο ἀκριβῶς ζήσαμε. Καὶ δὲν ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι δαπανᾶται ἡ ζωή μας, μολονότι τὴν μετρᾶμε πάντοτε μὲ τὸ μέρος της ποὺ πέρασε καὶ ἔφυγε». Ἐπιπλέον, στὴ σύγχρονη ἐποχή, ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν χρόνο ἐχθρικά. Συχνὰ δὲν ξέρει πῶς νὰ ἀξιοποιήσει τὸν χρόνο του καὶ θέλει νὰ τὸν «σκοτώσει», βιώνοντας οὐσιαστικὰ μία ὀδυνηρὴ τραγικότητα.

Ἡ μετοχὴ στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀποδεσμεύει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ θεώρηση τοῦ χρόνου. Ὁλόκληρος ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ εἶναι «καιρὸς» ἢ εὐκαιρία γιὰ τὴν καταξίωση τῶν θείων δωρεῶν. Εἶναι χρόνος μετανοίας καὶ σωτηρίας. Ἡ ἀπώλεια τοῦ χρόνου ἢ τοῦ καιροῦ αὐτοῦ, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπώλεια ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ πιστός. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μετράει τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ βλέπει πὼς τὰ ἀξιοποιήσαμε γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἀφιερώνοντας ὁ πιστὸς τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του στὸν Θεό, γεμίζει μὲ τὴν παρουσία Του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸν φόβο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ ἀντιμετωπίζει δημιουργικὰ τὴ ζωὴ του μέσα στὸν χρόνο. Καὶ ὅπως ὁ φυσικὸς θάνατος μετατρέπεται μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ σὲ γέφυρα ζωῆς, ἔτσι καὶ ὁ χρόνος, μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μεταβάλλεται σὲ παράγοντα πνευματικῆς προκοπῆς καὶ τελείωσης.

Ἡ δύναμη τοῦ πιστοῦ στηρίζεται στὴν προσδοκία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὑπάρχει ἤδη στὸ παρὸν καὶ τρέφει τὴ χριστιανικὴ ζωή. Τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία καὶ ἡ Οὐράνια Βασιλεία, προσφέρονται στὸ παρὸν μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανὸς καλεῖται νὰ ζεῖ ἐξαγοραζόμενος τὸ σήμερα, ὅπου προσφέρεται ἡ σωτηρία, καὶ νὰ ἐπεκτείνεται πρὸς τὸ μέλλον, ὅπου βρίσκεται ὁ τελικός του σκοπός. Τὸ μέλλον δὲν ἀναμένεται ἀπὸ τὸν πιστὸ ὡς ἄγνωστο, ἀλλὰ ὡς φανέρωση καὶ ὁλοκλήρωση αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει ἤδη στὸ παρόν. Ταυτόχρονα ὅμως τὸ μέλλον, εἶναι κάτι καινούργιο γιὰ τὸν κόσμο. Εἶναι οἱ καινοὶ οὐρανοὶ καὶ ἡ καινὴ γῆ, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ θεία δικαιοσύνη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σὲ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐπιστολές του.

Ὁ χρόνος συνδέεται τελικὰ μὲ τὴν προοπτική τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος μοιραία ὁδηγεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ τόσο ἐπώδυνα κυριεύει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔχει τὴν ἰδιαίτερη σημασία της ἡ δυναμική τοῦ Σταυροῦ, ποὺ τὸν ὑψώνει γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε σὲ λίγες μέρες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ τὸ Σταυρὸ ξεπηγάζει ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ κινεῖται στὴν προοπτική τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῆς φθορᾶς ποὺ ἐπέρχεται μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Μὲ τὸ αἷμα Του, ὁ Θεὸς καὶ Κύριός μας, ὑπέγραψε τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης. Μὲ τὰ δικά Του καρφιὰ καρφώθηκαν οἱ δικές μας ἁμαρτίες. Κάθε σταγόνα ποὺ ρέει ἀπὸ τὶς πληγές, μιλᾶ γιὰ ἀγάπη. Μὲ τὸν πόνο Του ἀνακαλύπτουμε τὴ χαρὰ καὶ τὴ σωτηρία μας μέσα στὸ χρόνο. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὑψωμένος στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ εἶπε «τετέλεσται», ὁ διάβολος καὶ τὰ ἔργα του συνετρίβησαν. Ὁ ἄνθρωπος ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν τραγικότητά του καὶ ἔτσι ὁ χρόνος δὲν κυλᾶ πλέον πρὸς τὴν ἀπώλεια ἀλλὰ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ὁ ἄνθρωπος γιγαντώθηκε καὶ μπορεῖ νὰ πολεμᾶ ἀποτελεσματικὰ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβᾶται πλέον τὶς καταιγίδες τῶν πειρασμῶν. Δὲν δειλιάζει μπροστὰ στῆς ζωῆς τὰ ἀφρισμένα κύματα. Ὁ ματωμένος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας μετατράπηκε σὲ «ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, διὰ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ξεπερνᾶ τὴν τραγικότητα τοῦ χρόνου ὡς πορεία πρὸς τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο καὶ φθάνει μέχρι τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτὴ τὴ διάσταση, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται σὲ μία πορεία ἀνερχόμενης ἀγάπης ποὺ νὰ συναντᾶ τὴν κατερχόμενη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεπηγάζει ἀπὸ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτὴ τὴν πορεία ὁ χρόνος γίνεται εὐπρόσδεκτος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμήν

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

31 Αὐγούστου 2014 - Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 35

Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου

31 Αὐγούστου 2014

Ματθαίου ιθ΄ 16 - 26 

Στὴ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς μεταφέρει τὸ διάλογο τοῦ Χριστοῦ μὲ ἕναν Ἰουδαῖο ἄρχοντα.

Διαβάστε περισσότερα »   ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

24 Αὐγούστου 2014 - Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 34

Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου

24 Αὐγούστου 2014

Ματθαίου ιη΄ 23 - 35 

Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐπιείκεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἐκδηλώσεις ποὺ καταξιώνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν αὐθεντικότητά του.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

17 Αὐγούστου 2014 - Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

Ἀριθμὸς 33

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου

17 Αὐγούστου 2014

Ματθαίου ιζ΄ 14 - 23

Στὴ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ τραγικὸς πατέρας ζητοῦσε ἐναγωνίως τὴ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του, ποὺ τὸ ἔβλεπε μὲ πόνο ψυχῆς νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα.

Διαβάστε περισσότερα »

PHGH ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

10 Αὐγούστου 2014 - Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 32

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου

10 Αὐγούστου 2014

Ματθαίου ιδ΄ 22 - 34

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐπέδειξε πραγματικὰ μεγάλη τόλμη καὶ θάρρος, ὅταν ζήτησε νὰ περπατήσει πάνω στὴ γεμάτη τρικυμίες καὶ φουρτοῦνα θάλασσα. Μπορεῖ βέβαια ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἦταν ἐξοικειωμένος μὲ τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶχε καὶ πικρὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὸ θυμὸ τῆς θάλασσας ὅταν ξεσποῦσαν φουρτοῦνες.

Διαβάστε περισσότερα

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

3 Αὐγούστου 2014 - Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 31

Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου

3 Αὐγούστου 2014

Ματθαίου ιδ΄ 14 - 22

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς φέρνει Μπροστὰ σὲ ἄλλο ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου μας. Πρόκειται γιὰ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων, μὲ τοὺς ὁποίους μπόρεσαν νὰ χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι.

Πλησίαζε τὸ ἡλιοβασίλεμα. Ὅταν οἱ μαθητὲς ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἡ ὥρα ἦταν περασμένη, καὶ τὸν κόσμο ἤδη ἄρχισε νὰ τὸν καταλαμβάνει ἡ πεῖνα, θεώρησαν φρόνιμο νὰ ἀπευθυνθοῦν στὸ Διδάσκαλό τους. Ἦταν σίγουροι ὅτι ὅπως πάντα θὰ ἔδινε καὶ ἐδῶ λύση. Γνώριζαν πολὺ καλὰ ὅτι ἐκεῖ ποὺ σταματᾶ ἡ ἀνθρώπινη δύναμη, ἐπενεργεῖ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ ἀπαιτούμενη πίστη. Καὶ δὲν ὑπολόγισαν λάθος. Μὲ τὴ θαυματουργικὴ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου, ἀποδείχθηκαν ἀρκετὰ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια γιὰ νὰ χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄντρες, χωρὶς νὰ ὑπολογίζονται οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά. «Ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις».

Κατὰ τὴν ἐπίγεια παρουσία του, ὁ Κύριος ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ γιὰ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε, ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος θὰ χαρακτηρίσει τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄλλωστε βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστὸς θεραπεύει ἀσθενεῖς, ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀποκαθιστᾶ τὴν ὑγεία ταλαιπωρημένων ἀνθρώπων. Δὲν ἦταν λοιπὸν δυνατὸ νὰ μὴν ἐνδιαφερθεῖ γιὰ νὰ χορτάσουν πεινασμένοι ἄνθρωποι. Μὲ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων σὲ ἔρημο τόπο χόρτασαν πέντε χιλιάδες ἄνδρες ποὺ ἦλθαν γιὰ νὰ Τὸν ἀκούσουν καὶ ἕνα πλῆθος ἀπὸ γυναικόπαιδα. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σχολιάζει σχετικὰ: «Ὁ τόπος μπορεῖ νὰ εἶναι ἔρημος, ὅμως ἀναμεσὰ σας βρίσκεται Ἐκεῖνος ποὺ τρέφει τὴν οἰκουμένη. Ἡ ὥρα ἔχει περάσει, ἀλλὰ μαζί σας συνομιλεῖ Ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ὑπόκειται στὸ χρόνο».

Πρὶν ὁ Χριστὸς προβεῖ στὴ θαυματουργία Του, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὸ ἔνστικτο τῆς πείνας στοὺς ἀκροατές Του, εἶχε προηγουμένως ἱκανοποιήσει ἕνα ἄλλο πνευματικὸ ἔνστικτό τους. Μὲ τὴ διδασκαλία του προσέφερε στὸ πλῆθος ἀληθινὴ πνευματικὴ τροφή. Δὲν εἶναι μόνο ἡ σωματικὴ πεῖνα ποὺ κυριεύει τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ πεινᾶ πρωτίστως γιὰ χαρά, γιὰ εὐτυχία, γιὰ ζωή. Πεινᾶ ἀκόμα γιὰ τὴ δικαιοσύνη, γιὰ τὴν ἀλήθεια, γιὰ τὴν ἁγιότητα. Ἕνα πλῆθος πόθων καὶ ἐφέσεων, τὸν φέρει νὰ βρίσκεται σὲ μία διαρκῆ ἀναζήτηση. Μὲ τὰ χέρια ἁπλωμένα καὶ μὲ λαχτάρα στὴν ψυχή, ζητεῖ νὰ ἀγκαλιάσει καὶ νὰ κρατήσει σφιχτὰ τὴ χαρὰ καὶ τὸ φῶς. Ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὁ Θεὸς θέλησε νὰ τὸν καταστήσει μέτοχο τῆς μακαριότητάς Του. Γι’ αὐτὸ τοῦ προσφέρει καὶ τὸν ἴδιο τὸν Ἑαυτό Του, ποὺ εἶναι ἡ πληρότητα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιθυμήσει ἡ ἀνθρώπινη ψυχή.

Πίσω ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο θαῦμα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀποκρυπτογραφεῖ βαθύτερα μηνύματα ποὺ τρέφουν πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταξιώνουν σὲ ἀνώτερες πνευματικὲς τροχιές. Διέκρινε ἀκριβῶς τὴν προτύπωση τοῦ «Ἄρτου τῆς Ζωῆς», τῆς τροφῆς ἐκείνης ποὺ καταξιώνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀτενίζει τοὺς ὁρίζοντες τῆς αἰωνιότητας. Πολὺ σοφὰ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας παρομοίωσαν τὸ Εὐχαριστιακὸ Δεῖπνο μὲ «φάρμακο ἀθανασίας». Ἀψευδὴς μάρτυρας εἶναι καὶ ἡ εἰκονογραφικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ παρουσία τῶν ἰχθύων στὶς συμβολικὲς παραστάσεις τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὶς τοιχογραφίες τῶν κατακομβῶν, μαρτυρεῖ ὅτι στὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων, εἶδε ἡ Ἐκκλησία τὸν χορτασμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν «Ἄρτο τῆς Ζωῆς».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, μόνον ὁ Κύριος μπορεῖ νὰ ρίξει στὴν ἔρημο τῆς ψυχῆς μας τὸ πολύτιμο ἐκεῖνο μάννα ποὺ θὰ τὴν στηρίξει καὶ θὰ τὴν ἀνυψώσει. Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ προσέλθουμε κοντά Του, ὅπως ἔπραξαν τὰ πεινασμένα τότε πλήθη. Νὰ Τοῦ ζητήσουμε νὰ τραβήξει τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα ἀγαθὰ καὶ νὰ ἐμφυτεύσει μέσα μας τὴν εὐλογημένη πεῖνα καὶ δίψα γι’ Αὐτόν. Νὰ γίνουμε ἀκόμα δέκτες τοῦ λόγου Του: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται». Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

27 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

Ἀριθμὸς 30

Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου

27 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου θ΄ 27 - 35

Μεγάλα θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Στὴ σημερινὴ εὐαγγελική περικοπὴ γίνεται λόγος γιὰ τὴ θεραπεία δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς κωφοῦ δαιμονιζομένου.

Πολὺ συχνὰ οἱ Εὐαγγελιστὲς ἀφηγοῦνται περιστατικὰ θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δείξουν ὅτι στὸ πρόσωπό Του ἀποκαλύπτεται ἕνας νέος κόσμος, ἐκεῖνος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἕνας κόσμος ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς συνέπειές της.

Ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο προβάλλει εἶναι: γιατί ὁ Χριστὸς ἔκανε θαύματα; Μήπως τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ἀπαλλάξει ἁπλὰ κάποιους συνανθρώπους μας ἀπὸ τὴ δυστυχία τους; Ὅπως γνωρίζουμε ὁ Θεὸς Πατέρας μας, μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἐγκολπωθοῦμε μία ζωὴ ἀγάπης καὶ ἐλευθερίας, ὀμορφιᾶς καὶ δημιουργίας. Ὅμως ἡ ἁμαρτία μὲ ὅλες τὶς φοβερὲς συνέπειές της, μπῆκε σὰν παράσιτο στὸν κόσμο, σηματοδοτώντας μία πορεία ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν καταστροφή. Τὰ πάθη, τὰ μίση, οἱ πόλεμοι, οἱ ἀσθένειες, εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ κυριαρχοῦν ἀπό τότε ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πλησίασε τὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας. Ἑπομένως, τὸ κακὸ δὲν εἶναι μία ἐπιφανειακὴ κατάσταση ἡ ὁποία περιορίζεται ἁπλὰ στὴν ἐκδήλωση κάποιας ἀσθένειας ἢ κάποιας δοκιμασίας. Ριζοβολεῖ στὸ βάθος τῆς ἁμαρτίας.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Χριστὸς προσφέρει γιατρειὰ σὲ ἀσθενεῖς μὲ τὴ θαυματουργία του, ὅπως καὶ στὶς περιπτώσεις ποὺ ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, φανερώνει ὅτι εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἐλευθερωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ τὸν καταδυναστεύει. Τοῦ προσφέρει μία βαθύτερη γιατρειὰ ποὺ τὸν ἀπαλλάσσει καὶ τὸν ἐλευθερώνει πλήρως ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς συνέπειές του. Τὸ βαθύτερο μήνυμα τῶν ὅσων ἐνεργεῖ ὁ Κύριος εἶναι ὅτι μπροστὰ στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ξανοίγεται τώρα ὁ δρόμος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δυνατότητάς του νὰ εἰσέλθει στὴν αἰωνιότητα. Ὁ Χριστὸς σηματοδοτεῖ μία νέα πορεία ποὺ εἶναι πορεία νίκης ἐναντίον τοῦ κακοῦ καὶ τῶν δυνάμεών του, μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν θέλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὰ σωτηριώδη μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. Μέσα στὴν πραγματικότητά της μποροῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς συνταγὲς ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴ βαθύτερη θεραπεία ποὺ ἀναζητοῦμε.

Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπελευθέρωσε, τότε γιατί ἀρρωσταίνουμε καὶ πεθαίνουμε, διερωτοῦνται πολλοί. Ἰσχυρὴ ἀπάντηση δίνουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι τονίζουν ὅτι τὸ κακό, ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος, ἡ δυστυχία καὶ ὁ θάνατος ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, μέχρι τὴν ὁριστικὴ κατάργησή τους ποὺ σηματοδοτήθηκε μὲ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου. Μέχρι τότε, μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν ὅλα αὐτὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὄχι μόνο δὲν μποροῦν νὰ τὸν ὑποδουλώνουν, ἂν ὁ ἴδιος βέβαια τὸ θέλει, ἀλλὰ ἀντίθετα οἱ ὁποιεσδήποτε δοκιμασίες στὴ ζωὴ προσλαμβάνουν νέο περιεχόμενο ποὺ μὲ τὴν ἀξιοποίησή του ἀντλοῦμε δύναμη καὶ βοήθεια ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς σωτηρίας.

Μὲ ἰδιαίτερη συμπάθεια καὶ ἀγάπη, ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε σήμερα καὶ τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα. Πολλοὶ προστρέχουμε στὴ Χάρη του περιμένοντας νὰ μᾶς προσφέρει κάτι. Μέσα σὲ ἕναν κόσμο γεμάτο πόνο, ἀρρώστια καὶ θάνατο τιμοῦμε ἕναν θαυματουργὸ καὶ ἀνάργυρο ἰατρό. Καὶ στὴν ἐποχὴ του οἱ ἄνθρωποι λάμβαναν ἀπὸ τὸν Ἅγιο τὴ θεραπεία, ἀλλά καὶ σήμερα ἐμεῖς προστρέχουμε σ’ αὐτὸν γιὰ νὰ τὸν παρακαλέσουμε γιὰ τὴν ὑγεία μας καὶ τὴ ζωή μας.

Ὁ κόσμος μας εἶναι κόσμος πτώσης, ποὺ ἔχει δεδομένο τὸ θάνατο. Κι ἂν σήμερα εἴμαστε ὑγιεῖς, δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνει σὲ λίγο. Κι ἂν δὲν πεθάνουμε σήμερα, θὰ πεθάνουμε αὔριο. Ὅσο κι ἂν ζήσουμε, θὰ ἔχουμε κάτι ἀκόμη νὰ ἐπιθυμοῦμε γιὰ νὰ τὸ ζήσουμε, νὰ τὸ ἀπολαύσουμε, νὰ τὸ δοῦμε.

Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς χαρίζει τὴν ὑγεία, τὴ δύναμη ἢ τὴν ἀτελείωτη ζωὴ σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μᾶς χαρίζει τὴν ἀθανασία, τὴν αἰωνιότητα. Τὰ προβλήματα, οἱ δυσκολίες, οἱ στεναχώριες μᾶς βοηθοῦν νὰ καταλάβουμε τὴν ἀδυναμία μας, νὰ ταπεινωθοῦμε, νὰ θυμηθοῦμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν προορισμό μας.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ πόνος καὶ οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή μας, ἀπό τότε ποὺ ὁ Κύριος ἄνοιξε τὴν ὁδὸ τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ, μπορεῖ νὰ γίνονται ἀφορμὲς γιὰ νὰ ἀνακαλύπτουμε μέσα ἀπὸ τὶς φουρτοῦνες τὸ γαλήνιο λιμάνι τῆς σωτηρίας ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ πιὸ μεγάλη πρόκληση εἶναι νὰ γευθοῦμε κι ἐμεῖς τὰ ἀγαθὰ τῶν θαυματουργικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ γίνουμε δέκτες τῶν ἐλπιδοφόρων μηνυμάτων Του τὰ ὁποία πηγάζουν μέσα ἀπὸ τοὺς σωτήριους λόγους Του, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀκούσαμε σήμερα: «Καὶ ἀνεώχθησαν αὐτῷ οἱ ὀφθαλμοί». Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

20 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 29

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου

20 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου  θ΄ 1 - 8

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ξεδιπλώνει μπροστὰ μας βασικὲς παραμέτρους ποὺ ἅπτονται τοῦ θέματος τοῦ πόνου στὴ ζωή μας καὶ κυρίως γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ στεκόμαστε ἀπέναντί του.

Ὁ πόνος, σύμφωνα μὲ τὴν πατερικὴ σκέψη, δὲν εἶναι κατὰ φύσιν κατάσταση. Προέκυψε στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης καὶ ἔκτοτε εἶναι συνυφασμένος μὲ τὴν ἴδια του τὴ ζωή. Ἀποκαλύπτεται στὴν καθημερινότητα μὲ διάφορες μορφὲς καὶ παραμονεύει σὲ κάθε του βῆμα. Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ δὲν ἐγκαταλείπει τὸ πλάσμα του, γιὰ νὰ τὸ ἀφήσει ἕρμαιο στὴν τραγικότητα τῆς ἀσθένειας, τοῦ πόνου καὶ τῆς δυστυχίας, ἀλλὰ διὰ μέσου τους εἶναι δυνατὸ νὰ ἀνιχνευθεῖ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γι’ αὐτὸ ὅμως εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τὴν αὐθεντικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀκυρώνει τὴν τραγικότητα ὄχι μόνο τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ καὶ τοῦ θανάτου, ὡς τοῦ ἔσχατου σημείου ἐξαθλίωσης τοῦ προσώπου.

Αὐτὰ εἶναι τὰ βαθύτερα μηνύματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ διήγηση τῆς θεραπείας ἑνὸς παραλύτου. Ἡ δυστυχισμένη ἐκείνη ὕπαρξη ὁδηγεῖται μπροστὰ στὸν Χριστό, στὸν ἀληθινὸ ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄλλοι συνάνθρωποί του ἦταν ὑγιεῖς, ὁ παράλυτος ἐκεῖνος βρισκόταν στὴν κλίνη τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου. Ὅλα γι’ αὐτὸν κυλοῦσαν μέσα σὲ μία τραγικότητα. Ὄνειρα, ἐλπίδες, προσδοκίες, εἶχαν συνθλιβεῖ καὶ κατακρημνιστεῖ. Σὲ μία τέτοια κατάσταση εὑρισκόμενος, ὁ παράλυτος ἦταν φυσικὸ νὰ διερωτᾶται μέσα ἀπὸ τὶς μεγάλες δόσεις πικρίας ποὺ γευόταν, γιατί ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτρέπει νὰ ὑποφέρει; Γιατί ὁ πόνος καὶ ἡ δυστυχία νὰ συνοδεύουν τόσο ἀσφυκτικὰ τὴ ζωή του; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔχει διαχρονικὸ, ἀλλὰ καὶ ἐπίκαιρο χαρακτῆρα καὶ ὑψώνεται βασανιστικὰ καὶ ἀδυσώπητα στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὁ καθένας ψάχνει γιὰ νὰ βρεῖ μία ἀπάντηση, ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ βάθος, τὴν οὐσία καὶ τὴν πεμπτουσία τῆς ζωῆς. Δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζεται σὲ ἐπιφανειακὲς ἠθικιστικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ψυχολογικὲς προσεγγίσεις, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία ὑπαρξιακὴ τοποθέτηση, μὲ ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ περιεχόμενο.

Ἀφετηρία γιὰ τὴν σωστὴ κατανόηση τοῦ βαθύτερου περιεχομένου τῶν θλίψεων εἶναι ἡ παραδοχὴ ὅτι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν τὶς ἀρνήθηκε. Μάλιστα ὁ Κύριος διακήρυξε ξεκάθαρα ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε». Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικὰ ὅτι θὰ πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ πολλὲς θλίψεις. Σὲ κάποιες περιπτώσεις, ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει μία ἀρρώστια, μία δοκιμασία, ἕναν πόνο, ὄχι βέβαια γιὰ νὰ τιμωρήσει ἀλλὰ γιὰ νὰ παιδαγωγήσει καὶ ἐξαγιάσει τὰ ἀγαπημένα του παιδιά. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν ἐμφαντικὰ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν δοκιμάζεται παραμένει ἄπειρος καὶ ἀνώριμος στὴ ζωή του. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ δοκιμάζεται γίνεται ὅπως τὸν χρυσὸ ποὺ καθαρίζεται καὶ λαμπικάρεται μέσα στὴ φωτιά. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς διαβεβαιώνει ὅτι κάθε πιστὸς ποὺ διαθέτει πνευματικὸ καρπό, κλαδεύεται ὅπως τὸ κλῆμα γιὰ νὰ καρποφορήσει ἀκόμα πιὸ πολύ. Ἀκόμα, δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ οἱ θλίψεις στὴ ζωὴ λειτουργοῦν ὡς ἕνα ξύπνημα ἀπὸ ἕναν πνευματικὸ λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ἕνα πνευματικὸ γύμνασμα τῆς ψυχῆς. Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν εἶναι ἂν θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες ἀλλὰ πῶς στεκόμαστε ἀπέναντί τους. Μποροῦμε ἐδῶ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἐνῶ πέρασε μέσα ἀπὸ συμπληγάδες δοκιμασιῶν, ὄχι μόνο δὲν βαρυγκώμησε ἐναντίον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ μὲ ὑποδειγματικὴ ὑπομονὴ καὶ βαθιὰ πίστη ἔλεγε: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».

Ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη, ἀπὸ μία ἄλλη σκοπιά, εἶναι στοιχεῖα ποὺ ρίχνουν ἀκόμα καὶ γέφυρες γιὰ νὰ πλησιάζουν πιὸ κοντὰ οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βλέπουμε ὅτι ὑποφέρουν καὶ πονοῦν στὴ ζωή τους, χρειάζονται σὲ κάθε περίπτωση καὶ τὴ δική μας στήριξη. Ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς πλησιάζουμε καὶ νὰ τοὺς βοηθᾶμε στὴ κατάστασή τους. Νὰ τοὺς συμπαραστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο. Αὐτό, ἄλλωστε, καταλείπουν ὡς ἰσχυρὸ παράδειγμα οἱ τέσσερις συνοδοὶ ποὺ περιέβαλαν μὲ ὑποδειγματικὴ ἀγάπη τὸν παράλυτο, παρὰ τὰ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ συναντοῦσαν ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν μπροστὰ στὸν Χριστό. Ποτὲ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀρνούμαστε τὴ βοήθειά μας σὲ συνανθρώπους μας, οἱ ὁποῖοι βυθίζονται στὴν ὀδύνη τοῦ πόνου καὶ τῆς δυστυχίας. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση καλπάζει, ἀφήνοντας πίσω της τὴ μιζέρια καὶ τὴν ἐξαθλίωση τῶν προσώπων, ἡ διάσταση αὐτὴ τῆς προσφορᾶς ἀποκτᾶ πολὺ μεγάλη σημασία.

Ἡ τραγικότητα τῆς σημερινῆς κρίσης ἑστιάζεται περισσότερο στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἄνθρωπος φαίνεται νὰ ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὰ ἴδια του τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα σχεδὸν κατὰ κανόνα παραπέμπουν στὴν αὐτοθεοποίησή του. Μπροστὰ στὰ τραγικὰ ἀδιέξοδα στὰ ὁποῖα ἔχει βρεθεῖ, παραμένει ἀποψιλωμένος ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ ἀνήμπορος νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀληθινὴ ἀρχοντιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὅταν ἐμπιστευθεῖ τὴ ζωή του στὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰώβ, θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ μεταβάλλει τὸν πόνο σὲ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐλπίδα καὶ τὴ σωτηρία του. Ὁ πόνος, οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, προσλαμβάνουν ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ περιεχόμενο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαθέτει πίστη καὶ ὑπομονή, ἀρετὲς ποὺ ἐγκολπώνεται μέσα ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τότε ὄχι μόνο δὲν λυγίζει μπροστὰ στὸν πόνο, ἀλλὰ αὐτὸς γίνεται πολλὲς φορὲς ἀφορμὴ καὶ γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἀρκεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ὅπως ὁ παράλυτός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώξει νὰ συναντήσει Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴν πιὸ αὐθεντικὴ γιατρειά. Κοντὰ σ’ Ἐκεῖνον, ὁ πόνος ἀποβάλλει τὴν τραγικότητά του καὶ μεταβάλλεται σὲ δρόμο λυτρωτικῆς πορείας. Ὅπως ὁ Ἰὼβ ἔτσι κι ἐμεῖς ἂς δείχνουμε ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀληθινὸς πατέρας μας. Ἂς ἀναφωνοῦμε κι ἐμεῖς «εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» καὶ ὅταν διαθέτουμε τὴν ὑγεία μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν πονοῦμε «ἐπὶ κλίνης ὀδύνης».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ περίπτωση τοῦ παράλυτου ποὺ θεράπευσε ὁ Κύριος, βρίθει μηνυμάτων καὶ διδαγμάτων ποὺ κι ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐγκολπωθοῦμε στὴ ζωή μας. Ἀρκεῖ νὰ βάλουμε στὸ κέντρο της Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ δώσει πραγματικὴ θεραπεία στὶς κάθε λογῆς ἀσθένειες ποὺ μᾶς προσβάλλουν καθημερινά. Ἡ προσταγὴ «ἄρον σου τὴν κλίνην, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου», μᾶς δίνει τὴ βεβαιότητα καὶ τὴ σιγουριὰ σ’ αὐτή μας τὴν πορεία. Ἂς μὴν λησμονοῦμε τὶς βασικὲς αὐτὲς ἀλήθειες. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ