Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

30 Μαρτίου 2014 - Κυριακὴ Δ΄ τῶν Νηστειῶν
ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμὸς 13
Κυριακὴ Δ΄ τῶν Νηστειῶν
30 Μαρτίου 2014
Μάρκου θ, 17-31

Ἀληθινὸ πρότυπο ζωῆς, ζωντανῆς καὶ αὐθεντικῆς πίστης εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας, τὴ μνήμη τοῦ ὁποίου ὅρισε νὰ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Τὸ μεγάλο αὐτὸ πνευματικὸ ἀνάστημα, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας ταπεινὸς ἀσκητής. Ἔπλεε ὅμως μέσα στὸ πέλαγος τῆς θείας Χάριτος. Ἦταν ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἀσκητὴς τοῦ θεοβάδιστου ὅρους Σινᾶ.

Γιὰ τὸ σημερινὸ ἄνθρωπο καὶ τοὺς σύγχρονους ρυθμοὺς τῆς ζωῆς, ἴσως ἡ προβολὴ ἑνὸς ἀσκητῆ, τοῦ ὕψους τοῦ Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, νὰ φαντάζει ὡς κάτι τὸ παράδοξο. Πῶς μπορεῖ νὰ ἐναρμονίζονται τὰ βαθύτερα μηνύματα ποὺ ἐκπέμπει ἡ ἀσκητικὴ αὐτὴ μορφή, ἡ ὁποία μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὰ δάκρυα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτή, μὲ νηστεία καὶ πνευματικὴ ἄσκηση, δείχνει μία πορεία ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπό ἐκείνη ποὺ ὑπαγορεύει τὸ δῆθεν σύγχρονο καὶ ἐξελιγμένο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς;

Καὶ ὅμως, στὰ νάματα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ὑπέρβαση τοῦ ἀτομισμοῦ, ὁ ἐν χάριτι Θεοῦ ἀγῶνας γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος χριστοειδὴς ὕπαρξη, στὴν πιὸ τιμημένη μορφή της. Τὸ ὀρθόδοξο ἦθος εἶναι στὴ βαθύτερη οὐσία του ἀσκητικό, γιατί ἰσορροπεῖ στὴ σωστὴ ἀξιολόγηση καὶ ἱεράρχηση τῶν πραγμάτων. Ἐπειδὴ ἡ πνευματικὴ ὡριμότητα καὶ τελείωση δὲν εἶναι τελικὰ καρπὸς τῶν προσπαθειῶν τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἄσκηση αὐτὴ καθ’ ἐαυτὴ ποτὲ δὲν ἀποβαίνει σκοπός, ἀλλὰ τὸ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόκτηση τῆς δωρεᾶς καὶ τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ περίφημου ἔργου τοῦ Ἰωάννη, ποὺ τὸ ὀνόμασε «Κλίμακα». Μὲ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν πνευματικὴ ἄσκηση, σκαλὶ - σκαλὶ καὶ βῆμα - βῆμα, ὁ ἄνθρωπος ἐγκολπώνεται τὴν ἀρετὴ καὶ ἀποτάσσεται τὴν κακία.

Τὸ περιεχόμενο τῆς «Κλίμακας» εἶναι τόσο ψυχωφελές, ποὺ ἀναδεικνύεται σὲ ἀληθινὴ πυξίδα ζωῆς. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα καὶ ψυχοφελέστερα συγγράμματα ποὺ βγῆκαν ἀπὸ ἀνθρώπινη γραφίδα. Μὲ ὕφος λιτὸ καὶ σοβαρό, ἀποφθεγματικὸ καὶ στοχαστικό, ποὺ ἔχει ὅμως μέσα του ἕνα δυναμισμὸ καὶ μία ἀνείπωτη γλυκύτητα ποὺ γοητεύει καὶ συναρπάζει, κατηχεῖ, ὁδηγεῖ, στηρίζει, ἠλεκτρίζει τὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν. Τοὺς βοηθᾶ νὰ ἀτενίσουν πρὸς τὰ πάνω καὶ ν’ ἀνέβουν τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς θέωσης. «Ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ἀδελφοί, ἀναβάσεις προθύμως ἐν καρδίᾳ διατιθέμενοι… εἴπερ ἡ ἀγάπη ἐστὶν ὁ Θεός».

Στὴν καρδιὰ τῆς ἄσκησης ὡς τρόπου ζωῆς, ξεπροβάλλει ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Τὸ προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου νὰ προσεύχεται, νὰ καταξιώνεται νὰ συνομιλεῖ καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ Δημιουργό του, εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἰσχυρὰ ποὺ διαθέτει. Ἀκριβῶς, ἀπὸ τὸ Συναξάρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, μαθαίνουμε ὅτι πρωτίστως ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Ἦταν ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος. Ὁ «ἔρωτι καὶ πυρὶ θείας ἀγάπης πυρπολούμενος», ὅπως χαρακτηριστικὰ τὸν περιγράφει τὸ λειτουργικὸ βιβλίο τοῦ Τριωδίου. Εἶναι ὁ ἐνσαρκωτὴς τῆς τέλειας προσευχῆς, τὴν ὁποία ἀπὸ μόνος του διδάχθηκε στὴν πράξη, ἀποτυπώνοντας τὶς θεῖες ἐμπειρίες του στὴν Κλίμακα.

Εἰδικότερα, τὴν προσευχὴ ὁ Ἰωάννης τὴν ἀνεβάζει στὰ ἀνώτερα στάδια τῆς τελείωσης τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ μποροῦσε κιόλας νὰ ἦταν διαφορετικά, ἀφοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος ἐπισημαίνει, «προσευχὴ ἐστὶ ἕνωσις ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ». Ἡ προσευχὴ εἶναι «πῦρ… ἅγιο καὶ ἐπουράνιο», ποὺ ἑδρεύει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἡ φλόγα της ἀνάβει ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἡ φωτιὰ αὐτὴ τῆς προσευχῆς κατακαίει καὶ ἐξαγνίζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία στὴ συνέχεια γίνεται εὐλογημένος δέκτης τῆς θείας ἔλλαμψης καὶ κάθαρσης. Τότε ὁ νοῦς, ὁ λογισμὸς καὶ ἡ διάθεση ἀδρανοῦν πρὸς τὴν φορὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες ὑποχωροῦν καὶ ξεριζώνονται.

Ἐξάλλου, στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ βλέπουμε καὶ τὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου ἐκείνου παιδιοῦ νὰ ζητεῖ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αἰσθάνεται μέσα του τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Αὐτὴ φλέγει καὶ πυρπολεῖ τὴν καρδιά του. Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη ποὺ δείχνει στὸν Χριστὸ εἶναι ὑποδειγματική. Ξεπερνᾶ τὰ ὁποιαδήποτε ἐμπόδια καὶ δυσκολίες. Καὶ βέβαια ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», ἀπευθυνόταν ὄχι μόνο στὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους μας. Ἡ ζωντανὴ πίστη εἶναι ὁ ἀγλαὴς καρπὸς τῆς ἄσκησης καὶ τῆς προσευχῆς, στὴν ὁποία παραπέμπει ἡ προσωπικότητα τοῦ Ἰωάννη τῆς Κλίμακας.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ ἀληθινὴ πίστη ποὺ εἰσάγει τὸν ἄνθρωπο στὸ χῶρο τῆς θείας θαυματουργίας, εἶναι στοιχεῖο ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ συμβαίνει αὐτό, τὸν βλέπουμε νὰ ἀκολουθεῖ μία πορεία αὐτοθεοποίησης ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή. Τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα τοῦ πατέρα ποὺ ἡ πίστη του ὁδήγησε στὴ θαυματουργὴ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἰωάννη ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν «Κλίμακά» του ξεδιπλώνει τοὺς πνευματικοὺς ἀναβαθμοὺς ποὺ ἐκτοξεύουν τὸν ἄνθρωπο σὲ πνευματικὰ ὕψη, μὲ φόντο τὴν προσευχή, ἂς σφραγίσει καὶ τὴν δική μας πορεία στὴ ζωή. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει
 
Άγιος Πορφύριος


Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία.


Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος.


Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.


Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή.


Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ' αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ' την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.


Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό. Σ' εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες.


Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.


ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ Ο προστάτης των εγγάμων (συνέχεια)




Στους ναούς , «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός».


 Η Μητρόπολη ,τότε, Αθηνών τον διόρισε εφημέριο στον ιερό ναό Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού. Μόλις 13 οικογένειες ήταν το ποίμνιό του αφού, όπως σημειώσαμε , η Αθήνα της εποχής εκτεινόταν γύρω από την Πλάκα. Ο παπα- Νικόλαος δεν στενοχωρήθηκε γι’ αυτό. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή μερίμνησε να γνωρίσει όλους τους ενορίτες του και να τους φέρει στην εκκλησία. Να συγυρίσει τον μικρό τότε ναό. Και να τελεί τις Ακολουθίες . Κάθε Κυριακή λειτουργούσε στον άγιο Παντελεήμονα , ενώ τις καθημερινές στο εκκλησάκι του προφήτη Ελισσαίου. Οι μαρτυρίες των συγχρόνων του και των πνευματικών του τέκνων κάνουν λόγο για έναν λειτουργό του Υψίστου δοσμένο κυριολεκτικά στη λατρεία του Θεού και στη διακονία των φτωχών και κατατρεγμένων. Με βάση αυτές τις αξιόπιστες μαρτυρίες θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την αγία του μορφή , την ιερατική του ζωή και το φιλάνθρωπο έργο του.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι θείες Λειτουργίες που τελούσε διαρκούσαν επί ώρες. Άρχιζαν στις 8 το πρωί και τελείωναν το μεσημέρι. Ο λόγος ήταν ότι τα χαρτάκια με τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων που του έδιναν οι χριστιανοί για μνημόνευση , δεν τα πετούσε μετά την ανάγνωση τους. Γράφει η Μάρθα μοναχή: «Εμνημόνευε επί ώρας ολοκλήρους . Πρώτον, πεθαμένους πατριάρχας, μητροπολίτας , ιερείς, διακόνους και τους … Ναξιώτες και τους Αθηναίους. Τα ονόματα που του έδιναν τα μνημόνευε επί σειράν πολλών μηνών. Για να τον ξεκουράσουν λίγο τα πνευματικά του παιδιά του έπαιρναν κρυφά και έσχιζαν τα παλαιά , γιατί τα έπαιρνε μαζί του εις όλες τις εκκλησίες που πήγαινε. Τα έβαζε σε δύο μεγάλα μαντήλια και τα έδενε ως είδος μποξά και τα έβαζε στον κόρφο του, πλάκωνε την καρδιά του. Όταν τα κατάφερνε να ‘ρθη στο σπίτι κατά τις 5 μ. μ. και να αλαφρώνη από τα βάρη που είχε στο στήθος – διότι είχε δύο μποξαδάκια τα ονόματα και ένα κουτάκι με άγια λείψανα –του λέγαμε: Τί είναι αυτά τα μποξαδάκια; Και μας απαντούσε: Τα γραμμάτιά μου και τα συβόλαιά μου».
Στο εύλογο ερώτημα μερικών, πώς δεν κουράζεται και πότε θα ησυχάσει και θα ξεκουραστεί, απαντούσε με αφοπλιστικό τρόπο: «Ψαλῶ τῶ Θεῶ μου, ἕως ὑπάρχω». Και στην παρατήρηση γιατί μένει τόσες ώρες στην εκκλησία , ρωτούσε: «Συ, όταν ανοίγης το κατάστημά σου, δεν κάθεσαι όλη την ημέρα μέσα; Και για μένα το ίδιο είναι η εκκλησία».
Πλην της ενορίας του – του αγίου Παντελεήμονος- τελούσε Ακολουθίες τις καθημερινές και σε άλλα εκκλησάκια του κέντρου της Αθήνας , κυρίως δε του προφήτη Ελισσαίου, στην οδό Άρεως, στην αγορά, το οποίο δυστυχώς αργότερα κατεδαφίστηκε. Το εκκλησάκι αυτό αποτελούσε τα χρόνια εκείνα ένα ιδιότυπο λατρευτικό κέντρο και  μια μήτρα από την οποία προήλθαν αρκετοί ενάρετοι μοναχοί και μοναχές που στελέχωσαν διάφορα μοναστήρια της εποχής . Εκεί τελούνταν από τον παπα- Νικόλα κατανυκτικές αγρυπνίες , με ψάλτες τους σκιαθίτες Αλεξάνδρους ( Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη ) . Να τι έγραφε ο Παπαδιαμάντης για τον άγιό μας: «Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τα πόλεις και τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω ένα ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερών και ο απλοϊκώτερος των ανθρώπων…. Κάθε ψυχοχάρτι… αφού άπαξ του το δώσης, το κρατεί διά πάντοτε.. Επί δύο, τρία έτη εξακολουθεί να μνημονεύη τα ονόματα. Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύη δύο ή τρεις χιλιάδες ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ.. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας , όσα κομμάτια έχει εντός του Ιερού, από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε… Είναι αξιαγάπητος . Είναι απλοϊκός και ενάρετος . Είναι άξιος του πρώτου μακαρισμού του Κυρίου…».
Τον παπα- Νικόλα γνώρισαν ως λειτουργό και άλλα ταπεινά εκκλησάκια γύρω από την Ακρόπολη , καθώς αναφέρει και ο Φώτης Κόντογλου, στα οποία τελούσε κυρίως Αγρυπνίες , όπως του Άη- Γιάννη του Κυνηγού (μετέπειτα Άγιος Ιωάννης της οδού Βουλιαγμένης ), των Τριών ιεραρχών Παγκρατίου , του Αγίου Γεωργίου Κουκακίου, του Αγίου Λαζάρου, του Αγίου Φανουρίου Παγκρατίου, του Αγίου Σπυρίδωνος Μαντουκά, του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη. Αλλά τις Κυριακές και μεγάλες εορτές λειτουργούσε στην ενορία του ( Άγιο Παντελεήμονα Ιλισσού ) , με τους λίγους ενορίτες . Ώσπου μια μέρα «τον επεσκέφθη ένας ιερεύς άνευ ενορίας και τον παρακάλεσε να συλλειτουργήσουν ∙ και αυτός ως καλός και αγαθός τον εδέχθη ολοψύχως». Εκείνος όμως συμφώνησε με τους επιτρόπους του ναού και έδιωξαν τον παπα- Νικόλα ,στέλνοντας τον στην εκκλησία του Άη- Γιάννη του Κυνηγού ( ή «του αγρού» ) , που ως ενορία αριθμούσε μόλις 8 οικογένειες και βρισκόταν αρκετά μακριά από το κέντρο της Αθήνας .
Η απομάκρυνσή του από τον Άγιο Παντελεήμο0να τον στενοχώρησε. Σημειώνει η βιογράφος του: «Μια βραδυά, φεύγοντας από τον Άγιο Ιωάννη για να πάη στο σπίτι του, έκλαιγε στο δρόμο. Έρημος ο τόπος τότε. Βλέπει έξαφνα στο δρόμο του ένα νεαρό παλληκάρι και του λέγει: Τι κλαις , πάτερ μου;
- Κλαίω , παιδί μου, γιατί με διώξανε από τον Άγιο Παντελεήμονα .
-         Μη λυπείσαι, πάτερ μου, και εγώ είμαι πάντοτε μαζί σου.
Του λέγει: Ποιος είσαι εσύ , παιδί μου;
-         Εγώ είμαι ο Παντελεήμων, που μένω στον Νέο Κόσμο- και τον έχασε αμέσως από εμπρός του. Αυτήν την οπτασίαν την διηγείτο ο ίδιος επί λέξει εις μίαν κόρην της συνοδείας του».

Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο προστάτης των εγγάμων
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»
Ευαγγέλου Π. Λέκκου
θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας
 Εκδοτική παραγωγή ΣΑΪΤΗΣ
ΠΗΓΗ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Παναγία η Γηροκομίτισσα



Ιδρυμένο τον 9ο αιώνα το μοναστήρι της Παναγίας της Γηροκομήτισσας (στους βυζαντινούς χρόνους υπήρξε και γηροκομείο) καταστράφηκε και ξανακτίσθηκε αρκετές φορές.           


Ιστορικά στοιχεία για την Εικόνα


Η πανίερη και θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Γηροκομήτισσας (4ος αι.) είναι η εφέστιος εικόνα της ιεράς μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Γηροκομείου Πατρών, που είναι μία από τις αρχαιότερες μονές της Ελλάδος, της οποίας κτίτωρ είναι ο άγιος μεγαλομάρτυρας Αρτέμιος. Πήρε το όνομά της διότι την βυζαντινή περίοδο στην μονή λειτουργούσε γηροκομείο και η εικόνα ήταν η παρηγοριά των ηλικιωμένων.
ΠΗΓΗ agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα


Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Το κύριο έργο του ανθρώπου είναι η προσευχή. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να υμνεί το Θεό. Αυτό είναι το έργο που του αρμόζει. Αυτό μόνο εξηγεί την πνευματική του υπόσταση. Αυτό μόνο δικαιώνει την εξέχουσα θέση του μέσα στη δημιουργία. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να λατρεύει το Θεό και να μετέχει στη θεία Του αγαθότητα και μακαριότητα.

Ως εικόνα του Θεού που είναι, λαχταράει για το Θεό και τρέχει με πόθο να ανυψωθεί προς Αυτόν. Με την προσευχή και την υμνωδία ευφραίνεται. Το πνεύμα του αγάλλεται και η καρδιά του σκιρτάει. Όσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο η ψυχή του απογυμνώνεται από τις κοσμικές επιθυμίες και γεμίζει από τα ουράνια αγαθά. Και όσο αποχωρίζεται τα γήινα και τις ηδονές το βίου, τόσο περισσότερο απολαμβάνει την ουράνια ευφροσύνη. Η δοκιμή και η πείρα μας επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή.

Ο Θεός ευαρεστείται στις προσευχές εκείνες που προσφέρονται με τον πρέποντα τρόπο, δηλαδή με συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητας μας. Για να υπάρξει όμως τέτοια συναίσθηση, απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση του κακού μας εαυτού και υποταγή στις εντολές του Θεού, απαιτείται ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.

Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Εκείνος προνοεί για σας. Μη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Μη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονιέστε, όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Να ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείστε το Θεό.

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα. Στην τελείωση οδηγεί ο Κύριος, που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Του. Και μια από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. Και να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους. Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: Κύριε, όχι όπως θέλω, αλλ' όπως εσύ, «γενηθήτω το θέλημα Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης». Χωρίς λοιπόν το Χριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.

Πηγή: http://xristianos.gr  ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Ξύλον πάλιν εισάγει...

 
εμμ. λαμπάρδου




Ξύλο(δέντρο) μας έβγαλε από τον παράδεισο και Ξύλο άνοιξε και πάλι τον παράδεισο για μας.
Εκεί παρακοή και θάνατος, εδώ ζωή και ανάσταση.

Εκεί ο Αδάμ ύπνωσε και η Εύα πλάστηκε από το πλευρό του. Εδώ ο νέος Αδάμ ενύγη στην πλευρά και οικοδομήθηκε η νέα Εύα η Εκκλησία.

Εκεί ο άνθρωπος με θρήνους κληρονόμησε την κατάρα. Εδώ ο Υιός του Ανθρώπου μετά χαράς κληροδότησε την ευλογία.

Εκεί παράδεισος επίγειος και ρομφαία έκλεισε την πύλη της Εδέμ. Εδώ παράδεισος ουράνιος και Σταυρός άνοιξε την θύρα της ζωής.

Εκεί όφις, πειρασμός και κακία. Εδώ ο υιός της Εύας συνέτριψε την κακία του δράκοντα.

Εκεί καρπός της παρακοής και τρόμος ενοχής. Εδώ πηγή της ζωής και φόβος μετά χαράς.

Τότε ο Άδης πλούτιζε με τα παιδιά του ανθρώπου. Τώρα τον Άδη εφτώχυνε ο Υιός του Ανθρώπου.

Εκεί η γή έφριξε και έλαβε την κατάρα. Εδώ εν μέσω της γής η ευλογία υψώθηκε.

Εκεί των ειδώλων η λατρεία και η πλάνη . Εδώ του Σταυρού τελείται η προσκύνηση.

Εκεί τους κόπους ο Αδάμ επωμίσθη. Εδώ ανακούφιση δίνει το Αίμα.

Εκεί το σκοτάδι, το κλάμα, ο τρόμος. Εδώ με ακτίνες χαράς επληρώθη ο κόσμος.

Εκεί ο Αδάμ τω φόβω εκρύβη. Εδώ ο Σταυρός φανερούται τω κόσμω.

Εκεί θριαμβεύει του Νόμου το πνεύμα, εδώ ανατέλλει η σωτήρια χάρις!
        


ΠΗΓΗ : http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
Κυριακή 23 Μαρτίου 2013
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
 ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ
κεφ. η΄ (8 )
Στιχ.: 34-38. Η αυταπάρνηση και η σωτηρία της ψυχής.



34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;
37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Σύντομη ερμηνεία
34 Τότε ο Ιησούς κάλεσε τα πλήθη του λαού μαζί με τους μαθητές του και τους είπε: Εκείνος που θέλει να γίνει δικός μου και να με ακολουθεί ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε φιλία και σχέση με τον διεφθαρμένο απ’ την αμαρτία εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία, αλλά ακόμα και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί μιμούμενος το παράδειγμά μου.
35 Και μη διστάσει κανείς να κάνει τις θυσίες αυτές . Διότι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα χάσει την πνευματική, ευτυχισμένη και αιώνια ζωή . Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για την ομολογία και την υπακοή του σε μένα και το ευαγγέλιό μου , αυτός θα σώσει την ψυχή του στη μέλλουσα ζωή, όπου θα κερδίσει την αιώνια ευτυχία.
36 Κι εκείνη η σωτηρία είναι το παν. Διότι τί θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν κερδίσει όλον αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του; Διότι η ψυχή του , που είναι πνευματική και αιώνια, δεν συγκρίνεται με κανένα απ’ τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου.
37 Ή, εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τί μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει από την αιώνια απώλεια;
38 Κι ασφαλώς θα χάσει την ψυχή του εκείνος που δεν θα υποστεί για μένα τις θυσίες αυτές. Διότι οποιοδήποτε ντραπεί εμένα και τα λόγια μου επηρεασμένος απ’ τις περιφρονήσεις και τους χλευασμούς των ανθρώπων της γενιάς αυτής που αποστάτησε απ’ τον πνευματικό της νυμφίο και είναι αμαρτωλή, αυτόν θα τον ντραπεί και ο υιός του ανθρώπου και θα τον αποκηρύξει ως ξένο, όταν θα έλθει με τους αγίους αγγέλους περιβεβλημένος με τη δόξα του Πατρός του.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ» ΠΗΓΗ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Ὁ θυμός εἶναι χείμαρρος...πού παρασύρει τά πάντα...
 
Μέγας Βασίλειος

«O θυμός είναι κατά κάποιο τρόπο κάποια έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, η οργή δε, είναι η μόνιμη λύπη και διαρκής ορμή προς την ανταπόδοση αυτών που επροκάλεσαν την αδικία, σαν να καλλιεργείται με ζέση η ψυχή προς την εκδίκηση».
Tο παρακάτω απόσπασμα όπως και το προηγούμενο, προέρχεται από την ομιλία του M. Bασιλείου σχετικά με το θυμό και την οργή «Kατά οργιζομένων»:
«Tο πάθος του θυμού, από τη στιγμή που θα αποβάλει την λογική και εξουσιάσει την ψυχή, αποθηριώνει εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο, και δεν του επιτρέπει ούτε άνθρωπος να είναι, αφού δεν έχει πλέον την βοήθεια της λογικής.
Διότι, όπως ακριβώς είναι το δηλητήριο στα δηλητηριώδη ζώα, το ίδιο γίνεται ο θυμός σ’ αυτούς που οργίζονται. Λυσσούν όπως ακριβώς τα σκυλιά, επιτίθενται όπως ακριβώς οι σκορπιοί, δαγκάνουν όπως τα φίδια.

H Γραφή αυτούς που διακατέχονται από το πάθος τους αποκαλεί με ονομασίες των θηρίων, “σκυλιά άφωνα” (Hσ. 56, 10), φίδια, “γεννήματα εχιδνών” (Mατθ. 3, 7) και άλλα παρόμοια.
Διότι αυτοί που είναι έτοιμοι να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον και να βλάψουν τους ομόφυλούς τους, ευλόγως θα μπορούσαν να συναριθμηθούν με τα θηρία και τα δηλητηριώδη ζώα στα οποία εκ φύσεως ενυπάρχει αδιάλλακτο μίσος προς τους ανθρώπους. Eξαιτίας του θυμού υπάρχουν αχαλίνωτες γλώσσες και ξέφραγα στόματα. Xέρια ασυγκράτητα, ύβρεις, χλευασμοί, κατηγορίες, προσβολές και τόσα άλλα που δεν μπορεί να απαριθμήσει κανείς, είναι πάθη που γεννώνται από την οργή και τον θυμό.
Aπό το θυμό και ξίφος ακονίζεται. Tολμάται θάνατος ανθρώπου από χέρι ανθρώπινο. Aπό αυτόν μεν οι αδελφοί αγνόησαν ο ένας τον άλλον, γονείς και παιδιά εξέχασαν την συγγένεια. Kατά πρώτον λοιπόν αγνοούν τους εαυτούς τους οι οργιζόμενοι, έπειτα όλους μαζί τους φίλους.
Όπως δηλαδή οι χείμαρροι που μαζεύονται στα κοιλώματα παρασύρουν ό,τι βρουν μπροστά τους, έτσι οι ορμές των οργιζομένων είναι βίαιες και ασυγκράτητες και παρασύρουν ομοίως όλους.
Oι θυμώδεις δεν σέβονται τα γηρατειά, ούτε την αρετή της ζωής, ούτε την συγγένεια, ούτε υπέρτερα χαρίσματα, ούτε τίποτε άλλο από τα τίμια των ανθρώπων. O θυμός είναι μια στιγμιαία τρέλλα.
Mη λοιπόν θεραπεύετε το κακό με το κακό, μήτε να επιχειρείτε να υπερβείτε ο ένας τον άλλον στις συμφορές. Σε ύβρισε αυτός που οργίσθηκε; Σταμάτησε το κακό με τη σιωπή. Eσύ δε, σαν ρεύμα, την οργή εκείνου αφού υποδεχθείς στην καρδιά σου, τους ανέμους να μιμήσαι, που με το αντιφύσημα ανταποδίδουν κάθε τι που λαμβάνουν.

Nα μην κάνεις διδάσκαλό σου τον εχθρό, μήτε αυτό που μισείς.
Mήτε να γίνεις σαν καθρέφτης του οργίλου, με το να δεικνύεις την μορφή εκείνου στον εαυτό σου. Eκείνος είναι κατακόκκινος, εσύ όμως δεν εκοκκίνησες; Mάτια κατακόκκινα, τα δικά σου, όμως, πες μου, γαληνεύουν; Φωνή τραχεία, η δική σου όμως είναι ήπια;
Oύτε ο αντίλαλος στις ερημιές δεν επιστρέφει συνήθως έτσι ακέραιος πίσω σε αυτόν που φωνάζει, όπως γυρίζουν οι ύβρεις στον οργιζόμενο. Mάλλον δε, ο αντίπαλος γυρίζει ο ίδιος, η δε ύβρη επανέρχεται με προσθήκη.

O θυμός προκαλεί μάχη, η μάχη γεννά ύβρεις, οι ύβρεις κτυπήματα, τα κτυπήματα τραύματα, από τα οποία πολλές φορές προκαλούνται θάνατοι. Aπό την πρώτη στιγμή ας σταματήσουμε το κακό με το να ξεριζώσουμε την οργή με κάθε τρόπο από τις ψυχές.
Σε έβρισε; Συ πες καλό λόγο.
Σε εκτύπησε; Eσύ να υπομείνεις.
Mόνον τότε επιτρέπεται ο θυμός, όταν είναι εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας, όχι κατά των ανθρώπων.

Πηγή: Χριστός- Παναγία  ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ) Ἡ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ τὴν Ὑμνολογίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας
Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)
Ἡ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ τὴν Ὑμνολογίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας
«Λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε»
(Ἰω. Α΄, 47)
Προτρεπτικὴ καὶ συνάμα συμβουλευτικὴ παρουσιάζεται, εἰς τὴν αὐριανὴν Εὐαγγελικὴν περικοπὴν τῆς Α΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, ἡ παραίνεσις αὐτὴ τοῦ τεταρτοκλήτου Ἀποστόλου Φιλίππου πρὸς τὸν ἄδολον φίλον του Ναθαναήλ. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπόψε παραινετικῶς νὰ ἐντρυφήσωμεν ἀκροθιγέστατα εἰς τὸ ἀσύλληπτον μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὴν κατανυκτικὴν τριώδιον ὑμνολογίαν τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

Ὅθεν, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἐνατενίζων τὴν πανάχραντον Εἰκόνα τῆς τοῦ Σωτῆρος μεγαλειότητος καὶ εὐσπλαχνίας, τὴν χάριν τοῦ Παρακλήτου Ἁγ. Πνεύματος ἐπικαλούμενος, τολμῶ ταπεινῶς νὰ ἀπευθύνω λόγον παρακλητικὸν καὶ ἀγαλλιῶντα, σεπταῖς ἐντολικαῖς εὐλογίαις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΜΑΡΚΟΥ, περὶ τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ τὴν Ὑμνολογίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τὸ περιβάλλον κατανυκτικώτατον καὶ ὑποβλητικώτατον. Ὁ περικαλλὴς Ἱερὸς Ναὸς τῆς Θεοτόκου Μαρίας, τῆς Παναγίας τῆς Νεαμονητίσσης, ἀπηχεῖ μὲν τὴν δόξαν τοῦ παρελθόντος βυζαντινοῦ μεγαλείου, διαχέει ὅμως, εἰς τὸ παρὸν, πρὸς ἅπαν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τὴν πατριαρχικὴν ἐκ τοῦ ταπεινοῦ, ἀλλ' ὁλοφωτίστου καὶ θεοφωτίστου Φαναρίου τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς ΚΠόλεως πλουσίαν εὐλογίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Σεπτοῦ Προκαθημένου αὐτοῦ, τοῦ Παναγιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου ΚΠόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου ἡμῶν κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, Σταυροπήγιον τοῦ ὁποίου ὑπάρχει ἡ Ἱερὰ αὐτὴ ἐν Χίῳ Νέα Μονή.
«Δίδου μοι λόγον ὁ τοῦ Πατρὸς Λόγος»
Ἑορτάζει φαιδρῶς καὶ πανηγυρίζει ἐξαιρέτως σήμερα ἡ Ἁγία μας  Ἐκκλησία[1]. Φαιδρὰν μὲν ἑορτήν, διότι κατὰ τὴν χαρμόσυνον καὶ «ἀνάπλεων εὐφροσύνης»[2] αὐτὴν ἡμέραν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «ἀστράπτει καὶ λάμπει»[3], κατὰ τὸν ἱερὸν ὑμνογράφον, ἀπὸ τὴν χαρὰν τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἀληθεστάτης δογματικῆς διδασκαλίας[4], τόσον περὶ τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὅσον καὶ τῆς ἐπικυρώσεως ὅλων τῶν ὅρων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Τῆς διδασκαλίας δηλονότι ὅπως ἀκριβῶς καὶ θεοφωτίστως διετυπώθη κατὰ τὶς Τοπικὲς καὶ κυρίως τὶς ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἐπανέρχεται ὁ στολισμὸς τῆς Ἐκκλησίας[5], τοῦτο μὲν διὰ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων τοῦ Σωτῆρος πρωτίστως καὶ τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων ἔπειτα, τοῦτο δὲ διὰ τὸ συντελεσθέν ἐξ ἴσου σπουδαῖον γεγονός «ὅτι ὁμόνοια γίνεται τῶν πιστῶν θεοβράβευτος»[6].
Ἐξαίρετον δὲ πανήγυριν ἑορτάζουσα ἡ Ἐκκλησία, ἀπολαμβάνει τὴν λύτρωσιν ἐκ τῆς εἰδωλικῆς πλάνης[7], καὶ τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας ἀπεχομένη ἀπαλλάττεται[8]. Τὶς ἱερὲς δὲ καὶ πατροπαράδοτες διδασκαλίες κατέχουσα καὶ διατηροῦσα γνήσιες καὶ ἀνόθευτες χαρίζει εἰς τὸν Ὀρθόδοξον λαόν της ὡς παρακαταθήκην σωτήριον, ὡς ὅπλον ἀληθείας ἰσχυρότατον καὶ ὡς φάρμακον ἀθανασίας δεδοκιμασμένον τὰ ἀσφαλέστατα ἀλεξιτήρια ἐναντίον πάντων τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοί μου, ἀκατάληπτος, κατὰ τὴν ἐκ Θεοῦ γέννησιν[9] καὶ ἀπερίγραπτος κατὰ τὴν θεϊκὴν φύσιν[10], κατεδέχθη διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους νὰ κενωθῇ[11] σαρκούμενος ὡς ἄνθρωπος καὶ προσλαμβάνων πάντα τὰ «ἰδιώματα»[12] τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «χωρὶς ἁμαρτίας»[13]. Ἐπὶ πλέον, ἀναμάρτητος ὤν, νὰ ἀνέλθῃ, οἰκίᾳ βουλήσει, εἰς τὸν Σταυρόν, ὑποστὰς τὸν πλέον ἐπώδυνον καὶ ἐπονείδιστον θάνατον, διὰ νὰ ἀποπλύνῃ, διὰ τοῦ τιμίου Αὐτοῦ αἵματος, τὸν βόρβορον τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτιῶν καὶ νὰ χαρίσῃ εἰς κάθε ἄνθρωπον τὴν ἐπαναφορὰν εἰς τὸ ἀρχαῖον παραδείσιον κάλλος[14], διὰ τῆς μεταλήψεως τοῦ παναχράντου Σώματος καὶ τοῦ τιμίου Αἵματος.
Μετὰ δὲ τὴν Ταφήν, τὴν Ἀνάστασιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψιν καὶ ἀποκατάστασιν, ἱδρύει διὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῆς Πεντηκοστῆς καὶ θεσμοδοτεῖ εἰς τοὺς Ἁγίους Του Ἀποστόλους τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ εἶναι μεταξὺ τῶν πιστῶν «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσιν»[15], διὰ νὰ εἶναι πλέον ἡ Ἐκκλησία Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς, «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰώνας»[16]. Μὲ σκοπὸν νὰ ἐπιστρέψῃ τὸ πλανώμενον πρόβατον[17] εἰς τὴν σωτήριον μάνδραν τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὁδηγήσῃ εἰς αὐτὴν καὶ ἄλλα πρόβατα «ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης»[18], νὰ συναγάγῃ  «τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ εἰς ἕν»[19] καὶ τέλος νὰ καταστῇ ἡ ἀνθρωπότης «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν»[20].
Ἐν συνεχείᾳ, τὸ θεοΐδρυτον τοῦτο οἰκοδόμημα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας παραδίδεται εἰς τοὺς Ἁγίους Πατέρας καὶ Διδασκάλους. Θεμελειωμένον δὲ ἐπὶ τὴν στεῤῥὰν πέτραν τῆς πίστεως -«ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός»[21]- ἐξαπλοῦται καὶ κατακτᾶ τὴν οἰκουμένην, μαθητεύουσα «πάντα τὰ ἔθνη» καὶ βαπτίζουσα εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τοὺς ἀνθρώπους[22], ἀνεξαρτήτως φυλῆς καὶ φύλου, γλώσσης καὶ θρησκείας, καταγωγῆς καὶ κάθε ἄλλης κοινωνικῆς διακρίσεως.
Ἀλλ᾽ ὁ Διάβολος, ὁ φθονήσας τότε τὴν παραδείσειαν εὐτυχίαν τῶν Πρωτοπλάστων, καθ᾽ ὅτι «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾽ ἀρχῆς»[23]φθονεῖ καὶ τώρα τὸν στολισμὸν καὶ τὴν εὐπρέπειαν τῆς Ἐκκλησίας. Κινεῖ τὴν γῆν καὶ τὴν οἰκουμένην ἐναντίον της, «διώκοντας τὴν γυναίκα ἥτις ἔτεκε τὸν ἄρρενα»[24], κατὰ τὸν ἀποκαλυπτικὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου. Καὶ ἐπαληθεύθη ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας : «Καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσον τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ καὶ οὐκ ἔπεσεν· τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν»[25]. Βροχή, οἱ σκληροὶ διωγμοὶ τῶν εἰδωλολατρῶν αὐτοκρατόρων, διαδεχόμενοι ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, σκληροὶ καὶ ἀνελέητοι. Ποταμοί, τὰ αἵματα τῶν ἑκατομμυρίων Χριστιανῶν μαρτύρων, στὶς ἀρρένες καὶ τὰ ἀμφιθέατρα τῆς Ῥώμης καὶ τῆς Ἀνατολῆς, καὶ ὅπου ἀλλοῦ τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Οἱ μαστιγώσεις, οἱ στρεβλώσεις, οἱ τροχοί, τὰ παντοῖα κολαστήρια, δυνάμωσαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐξῆλθεν καθαρή καὶ δυνατή, ὡς ὁ χρυσὸς ἀπὸ τὸ χωνευτήριον. Ἄνεμοι, οἱ λυσσώδεις ψευδοδιδασκαλίες τῶν αἰρετικῶν πρώτων καὶ μεταγενεστέρων, μικρῶν καὶ μεγάλων. Πόλεμος μὲ τὰ ξίφη, πόλεμος μὲ τὸν κάλαμον, πόλεμος μὲ τὸν λόγον, πόλεμος φανερὸς καὶ ὕπουλος «γραφίδες φανεραὶ καὶ λανθάνουσαι»[26] κατὰ τὸν Ἅγ. Γρηγόριον τὸν Θεολόγον, ἐπιστρατεύονται «ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς»[27].
Ἡ πολεμοχαρὴς αὐτὴ διάθεσις καὶ μανία ἐκορυφώθη, ὡς μὴ ὤφειλε, ἐν μέσῳ δυστυχῶς τοῦ χριστιανικοῦ Βυζαντίου. Ἐκεῖ ὅπου, ἀφ' ἑνός, ὁ μεγαλοπρεπέστερος Ναὸς τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὁ ναὸς τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, τὸ ἀκατάλυτον τοῦτο σύμβολον τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας, διεκήρυττε τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν λαμπρότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀφ' ἑτέρου ὅμως, τὴν ἰδίαν στιγμήν, ἀπεγυμνοῦτο - καὶ ὄχι μόνον αὐτὸς - ἀπὸ τὰ ἅγια «ἐκτυπώματα»[28] τοῦ Κυρίου, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων, τόσον ἀπὸ τὴν θηριώνυμον[29] καὶ κοπρώνυμον[30] βασιλικὴν ἀλουργίδα, ὅσον καὶ τὴν οἰονὶ πατριαρχικὴν παρασπονδίαν καὶ προδοσίαν[31].
Καὶ τὸ χειρότερον! Παραγνωρίζουν παντελῶς οἱ Εἰκονομάχοι τὶς ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες, τὶς προφητικὲς προτυπώσεις, τὶς πατερικὲς διδασκαλίες ἤ ἀκόμη καὶ τὶς σύγχρονές των ὀρθόδοξες φωνὲς τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας κυρίως Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ[32], ὑπερασπιστοῦ τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας περὶ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων κατὰ τὴν α΄ φάσιν τῆς εἰκονομαχίας, καθὼς καὶ τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου[33], κατὰ τὴν β΄ φάσιν τοῦ εἰκονομαχικοῦ διωγμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν λοιπῶν ὑποστηρικτῶν τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. Δημιουργοῦν τὴν εἰκονομαχικὴν αἵρεσιν, χειροτέραν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ἀφοῦ ἀφαιροῦν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ἀπὸ τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ὅπως διδάσκει ὁ Δαμασκηνός Ἰωάννης[34].
Μετὰ τὴν ταλαιπωρίαν αὐτὴν ἐπέρχεται ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἀληθοῦς διδασκαλίας μὲ τὴν Σύνοδον[35], τὴν ὁποίαν , βάσει τῆς Ζ΄ Οίκουμενικῆς Συνόδου, συνεκρότησεν ἡ Αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, σύζυγος τοῦ τελευταίου Εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Θεοφίλου τοῦ Ἀμοραίου, μετὰ τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της Μιχαήλ. Ἡ Ἐκκλησία εἰρηνεύει, οἱ πιστοὶ μὲ εὐλάβεια καὶ χαρὰ ἀσπάζονται τὴν ἄχραντον εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ «εὐσεβῶς προσκυνουμένην, οὐ θεοποιουμένην... ἵνα ὅν σεβόμεθα (Ἰησοῦν Χριστόν) τούτου καὶ τὴν Εἰκόνα διακρατοῦντες μὴ πλανώμεθα»[36], ἀφοῦ κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον : «ἡ τιμὴ τῆς εἰκόνος ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει»[37]. Καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος ἐπισημαίνει στὸ Δοξαστικὸ τῶν Ἑσπερίων στιχηρῶν τῆς σημερινῆς ἑορτῆς : «'Ενδυσάσθωσαν αἰσχύνην οἱ οὕτω μὴ πιστεύοντες»[38]. Ἄς ἐντρέπονται τοῦ λοιποῦ ὅσοι δὲν πιστεύουν ἔτσι σωστά.
Θὰ καταλήξω μὲ ἀπόσπσμα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὀλίγον μεταγλωττισμένον πρὸς εὐχερεστέραν κατανόησιν. Ἀπηχεῖ τὴν οὐσίαν τῆς σημερινῆς ἑορτῆς : «Ὅπως οἱ Προφῆτες προεῖδαν καὶ προφήτευσαν, ὅπως ἐδίδαξαν οἱ Ἀπόστολοι, ὅπως παρέλαβεν ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἐδογμάτισαν οἱ Διδάσκαλοι, ὅπως συμφώνησεν ἡ Οἰκουμένη (δηλ. οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι), ὅπως ἔλαμψεν ἡ χάρις, ὅπως ἀπεδείχθη ἡ ἀλήθεια, ὅπως ἔφυγε μακριὰ τὸ ψέμμα, ὅπως φανερώθηκε μὲ παρρησία καὶ θάρρος ἡ σοφία, ὅπως ἐβράβευσεν ὁ Χριστός· ἔτσι φρονοῦμεν, ἔτσι ὁμολογοῦμεν, ἔτσι κηρύσσομεν τὸν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν μας, καὶ τοὺς Ἁγίους Αὐτοῦ τιμώντας τους μὲ λόγους, μὲ συγγραφὲς μὲ νοηματικὲς ἀναλύσεις, μὲ θυσίες (Θ. Λειτουργίες) μὲ Ναούς, μὲ Εἰκόνες, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ ἄλλους ὡς γνησίους ὑπηρέτες τοῦ κοινοῦ Δεσπότου νὰ τιμῶμεν καὶ νὰ τοὺς ἀποδίδωμεν τὴν σχετικὴν προσκύνησιν. Αὐτή εἶναι ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὐτή εἶναι ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὐτή εἶναι ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων αὐτή ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»[39].
Ἀδελφοί μου!
Μὲ τὸν πενιχρώτατον λόγον μου προσπάθησα νὰ προβάλω τὸ μεγαλεῖον τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι τοῦτο εὔκολον ἔργον. Θὰ περάνω λοιπὸν τὴν ὁμιλίαν μου μὲ τὸν ἄφθαστον χρυσοστομικὸν λόγον.
Γράφει λοιπὸν ὁ χρυσορρόας Ἰωάννης: «Τέτοιο μεγαλεῖο ἔχει ἡ Ἐκκλησία· ὅταν τὴν πολεμοῦν νικᾶ· ὅταν τὴν ἐχθρεύονται θριαμβεύει· ὅταν τὴν ὑβρίζουν γίνεται λαμπρότερη. Τὴν τραυματίζουν καὶ δὲν ὑποκύπτει ἀπὸ τὶς πληγές. Δοκιμάζεται ἀπὸ τρικυμίες καὶ δὲν καταποντίζεται. Ταλαιπωρεῖται, ἀλλὰ δὲν ναυαγεῖ. Παλεύει, ἀλλὰ δὲν νικιὲται. Ἀγωνίζεται, ἀλλὰ δὲν χάνει ποτέ. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία»[40].
Σεβασμιώτατε,
Δεηθεῖτε τὴν ἐπίσημη αὐτὴν ἡμέρα νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς τὸν φωτισμὸν τοῦ Πνεύματος καὶ τὴν δύναμιν τῆς καρδίας, ὥστε πάντοτε νὰ καθοδηγούμεθα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφές, νὰ ἐμπιστευώμεθα τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, νὰ συμβουλευώμεθα τὴν ἀνεκτίμητη πατερικὴ διδασκαλία καὶ νὰ μὴν ξεφεύγωμε ποτέ, μὰ ποτέ, ἀπὸ τὴν μάνδρα τοῦ Χριστοῦ μας, γιατί ἔξω μᾶς παραμονεύουν «προβατόσχημοι»[41] «λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου»[42] κατὰ τὸν παύλειον λόγον, ἐνῷ μέσα, μᾶς περιφρουρεῖ καὶ μᾶς διαφυλάττει «ὁ ποιμὴν ὁ καλός, τιθεὶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων»[43].
Γένοιτο!
Ὁμιλία ἐκφωνηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμ. Θρόνου Γεωργίου Κ. Λιαδῆ, Πρωτοσυγκέλλου, ἐν τῇ Πατριαρχικῇ καὶ Σταυροπηγιακῇ Ἱερᾷ Νέᾳ Μονῇ, τῇ 8ῃ Μαρτίου 2014 (Σαββάτῳ α΄ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν), κατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ


[1] α΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[2] γ΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[3] γ΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[4] γ΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[5] β΄ στιχηρὸν τοῦ μικροῦ Ἑσπερινοῦ. γ΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[6] γ΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[7] α΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[8] β΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[9] α΄ στιχηρὸν τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ.
[10] α΄ στιχηρὸν τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ.
[11] (Φιλιπ. Β΄, 7).
[12] γ΄ στιχηρὸν τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ.
[13] (Α΄ Πέτρ Β΄, 22). (Ἰω. Η΄, 46. (Α΄ Ἰω. Γ΄, 5).
[14] Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς.
[15] (Κολ. Γ΄, 11).
[16] (Ἑβρ. ΙΓ΄, 8).
[17] (Α΄ Πέτρ. Β΄,25).
[18] (Ἰω. Ι΄, 16).
[19] (Ἰω. ΙΑ΄, 52).
[20] (Ἰω. Ι΄, 16).
[21] (Ματθ. ΙΣΤ΄, 18). (Α΄ Κορ. Γ΄, 11 καὶ 14).
[22] (Ματθ. ΚΗ΄, 19). (Μάρκ. ΙΣΤ΄, 15).
[23] (Ἰω. Η΄, 44).
[24] (Ἀπ. ΙΒ΄, 13 - ΙΓ΄, 17).
[25] (Ματθ. Ζ΄, 25-26).
[26] Γρηγορίου Θεολόγου (Λόγος Χαριστήριος).
[27] (Ματθ. ΚΔ΄, 24).
[28] β΄ στιχηρὸν τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς.
[29] Οἱ Πατέρες ἐννοοῦν τοὺς αὐτοκράτορες Λέοντα Γ΄ τὸν Ἴσαυρον (ἔναρξις τῆς α΄ φάσεως τῆς Εἰκονομαχίας) καὶ Λέοντα Ε΄ τὸν Ἀρμένιον (ἔναρξις τῆς β΄ φάσεως τῆς Εἰκονομαχίας) ὡς ἔχοντας τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου λέων.
[30] Οἱ Πατέρες ἐννοοῦν τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον Ε΄ τὸν ἐπιλεγόμενον Κοπρώνυμον.
[31] Πρόκειται περὶ τοῦ εἰκονομάχου Πατριάρχου ΚΠόλεως Ἀναστασίου, ὁ ὁποῖος ἀντικατέστησε, βασιλικῇ διαταγῇ, τὸν παραιτηθέντα Πατριάρχην ΚΠόλεως Γερμανὸν (α΄ περίοδος). Ἐπίσης τοῦ εἰκονομάχου Πατριάρχου Θεοδότου Κασσιτερᾶ, ὁ ὁποῖος ἀντικατέστησε τὸν ἀντιδρῶντα εἰκονόφιλον Πατριάρχην Νικηφόρον (β΄ περίοδος).
[32] Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς. Ἔδρασεν εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Συρίας. Ὑπερησπίσθη τὴν ὀρθόδοξον περὶ τῶν ἱερῶν Εἰκόνων διδασκαλίαν σθεναρώτατα, κατὰ την α΄ φάσιν τῆς Εἰκονομαχίας, διδάξας, ὅτι οἱ ἐναντιούμενοι εἰς τὴν ἱστόρησιν (ἁγιογράφησιν) τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Κυρίου, μηδὲν διαφέροντες τῶν Μονοφυσιτῶν.
[33] Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ἡγούμενος τῆς περιφήμου Μονῆς τοῦ Στουδίου, κατὰ τὴν β΄ φάσιν τῆς Εἰκονομαχίας, ἐκήρυξε καὶ ὑπερασπίσθη τὴν ὀρθόδοξον περὶ τῶν ἱερῶν Εἰκόνων,διδασκαλίαν. Ἐξωρίσθη καὶ ἀπέθανεν ἐν τῇ ἐξορίᾳ.
[34] β΄ τροπάριον τῶν Αἴνων.
[35] Πρόκειται περὶ τῆς Συνόδου τοῦ 843, ἡ ὁποία συνεκλήθη ὑπὸ τῆς αὐτοκρατείρας Θεοδώρας καὶ τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της Μιχαήλ, ἐπὶ Πατριάρχου Ταρασίου. Αὐτὴ μὲ βάση καὶ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον (786/787) ἀνεστήλωσε τὴν προσκύνησιν τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καὶ ἐθέσπισε τὴν ἑορτὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, πατριαρχεύοντος τοῦ Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.
[36] Δοξαστικὸν Ἑσπερίων τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ.
[37] δ΄στιχηρὸν τοῦ μικροῦ Ἑσπερινοῦ. β΄ τροπάριον τῆς Η΄ ᾠδῆς τοῦ Κανόνος.
[38] Δοξαστικὸν Ἑσπερίων τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ.
[39] Μετάφρασις ἀποσπάσματος ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
[40] Ἰωάννου Χρυσοστόμου: «Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεὶς Εὐτρόπιος ἀπεσπάσθη ...», (Ὁμιλία Β΄, 1).
[41] (Ματθ. Ζ΄, 15).
[42] (Πράξ. Κ΄, 29).
[43] (Ἰω. Ι΄, 11).
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ