Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

27 Μαρτίου 2016 - Κυριακή Β΄ Νηστειῶν ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Ἀ­ριθ­μὸς 13 Κυριακή Β΄ Νηστειῶν 27 Μαρτί­ου 2016 (Μαρκ. β΄, 1-12) Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ παραλυτικὸς προσκομίζεται στὸν Χριστὸ κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο. Ἐπειδὴ ὑπῆρχε πολὺς κόσμος καὶ ἦταν ἀδύνατο νὰ προσεγγίσουν, γι᾿ αὐτὸ ἀνέβηκαν στὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ ποὺ βρισκόταν ὁ Χριστός, ξήλωσαν ἕνα μέρος ἀπ᾿ αὐτὴ καὶ κατέβασαν τὸ κρεβάτι μὲ τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Χριστό.

27 Μαρτίου 2016 - Κυριακή Β΄ Νηστειῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀ­ριθ­μὸς 13
Κυριακή Β΄ Νηστειῶν 
27 Μαρτί­ου 2016
(Μαρκ. β΄, 1-12)

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ παραλυτικὸς προσκομίζεται στὸν Χριστὸ κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο. Ἐπειδὴ ὑπῆρχε πολὺς κόσμος καὶ ἦταν ἀδύνατο νὰ προσεγγίσουν, γι᾿ αὐτὸ ἀνέβηκαν στὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ ποὺ βρισκόταν ὁ Χριστός, ξήλωσαν ἕνα μέρος ἀπ᾿ αὐτὴ καὶ κατέβασαν τὸ κρεβάτι μὲ τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Χριστό.

Ὅμως τὰ παράδοξα αὐτῆς τῆς Εὐαγγελικῆς περιοκῆς, δὲν σταματοῦν ἐδῶ. Τὸ ἕνα διαδέχεται τὸ ἄλλο. Ὁ Χριστὸς ἀντικρύζοντας τὸν ἀσθενῆ, δὲν ἀναφέρεται στὴν σωματική του ἀσθένεια, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει. Ἀλλὰ ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτὸν τοῦ λέγει πὼς οἱ ἁμαρτίες του εἶναι συγχωρεμένες.

Πόσο παράξενα καὶ παράδοξα ἐνεργεῖ ὁ Χριστός! Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κατανοήσει. Ἀφοῦ δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἑρμηνεύσει τὸν τρόπο ἐνεργείας Του. Εἶναι ἄλλος ὁ δρόμος καὶ ὁ τρόπος λειτουργίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλος τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ συγκεκριμένα ἐδῶ στὸν παραλυτικό, ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, γιατὶ ἐπιθυμεῖ νὰ καταδείξει τὸ στενὸ δεσμὸ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀσθένειας. Γνωρίζει πὼς ἐτοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει σὲ κάθε ἄνθρωπο, ἔχει διαπράξει ἁμαρτωλὲς καὶ ἄδικες πράξεις.

Ἐπιθυμώντας νὰ ἀποκαθάρει τὸν ψυχικὸ κόσμο του μὲ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὑπογραμμίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιδράσεως τῆς ψυχῆς, στὸ σῶμα. Καὶ τὸ ἀντίθετο. Ἐπειδὴ ὅμως τὰ πάντα ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν ψυχή· καὶ ἐπειδὴ ἐκεῖ ὅλα προγραμματίζονται καὶ σχεδιάζονται, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι χῶρος καθαρότητας καὶ ἁγιότητας.

Ὕστερα ἔρχεται τὸ σῶμα, ὡς ὑπηρετικὸ ὄργανο τῆς ψυχῆς καὶ ἐκτελεῖ ὅσα ἤδη ἔχουν σχεδιαστεῖ καὶ ἀποφασιστεῖ. Ἡ ψυχὴ λοιπόν, ὡς κυρίαρχο ὄργανο καθοδηγεῖ τὸ σῶμα νὰ πράξει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό.

Ὁ Χριστὸς ἀναφερόμενος στὶς ἁμαρτίες καὶ ὄχι στὴν ἀσθένεια τοῦ σώματος, ἀποδεικνύει μὲ παρρησία πὼς ἔχει ἐξουσία Θεϊκή. Καὶ μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ. Γιατὶ τὶς ἀσθένειες τοῦ σώματος ὁ ἄνθρωπος πολλὲς φορὲς μπορεῖ νὰ θεραπεύσει καὶ κάποτε ἀποτελεσματικὰ. Ὅμως τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς «εἶν᾿ ἀνήμπορος νὰ τὶς γιατρέψει».

Καὶ ἐπειδὴ ἡ εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὶς πράξεις ποὺ διαπράττει καθημερινὰ εἶναι καθοριστική, ἕνας μονάχα τρόπος ὑπάρχει γιὰ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ βάρος τους. Ἡ συγχώρηση. Μὲ τὴν συγχώρηση, ὅπως καὶ πιὸ πάνω ἀναφέραμε, μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴ δώσει.

Ὁ Θεὸς παρέχοντας τὴν συγχώρηση, ξεπερνάει ἀκόμη καὶ τὰ ὅρια τῆς δημιουργίας Του. Γιατὶ δίνοντας ἄφεση καὶ διαγράφοντας πράξεις καὶ ἔργα ἁμαρτωλά, «δὲν ἐπιτελεῖ μονάχα ἔργο δικαιοσύνης, ἀλλὰ... πραγματώνει ἔργο ἀγάπης, ποὺ δὲν εἶναι πιὰ δημιουργία, ἀλλά ὑπερδημιουργία».

Οἱ γραμματεῖς ποὺ κατηγόρησαν τὸν Χριστὸ πὼς ξεστόμισε βλασφημία μὲ τὸ λόγο Του ὅτι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ, κρίνουν μὲ ἀνθρώπινα μέτρα. Καὶ στέκονται ἀδύναμοι μπροστὰ στὴ Θεϊκὴ βούληση. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς, ξεπερνώντας τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, ἐπιθυμώντας νὰ δείξει ποιὸς εἶναι, τοὺς ἀπευθύνει τὸ ἐρώτημα: «Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ στὸν παραλυτικό, ἂς εἶναι συγχωρεμένες οἱ ἁμαρτίες σου ἢ νὰ τοῦ πῶ, σήκω καὶ πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα;»

Γιατὶ καὶ τὰ δύο φαντάζουν ἀδύναμα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Μήτε νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες μπορεῖ καὶ μήτε νὰ γιατρέψει τὸν παραλυτικό. Μὰ ὁ Χριστὸς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ πράξει καὶ τὰ δύο, γιατὶ εἶναι Θεὸς καὶ ἀγαπᾶ τὰ πλάσματά Του.

Ἐκφράζοντας τὸ Θεϊκὸ κύρος καὶ τὴ Θεϊκὴ ἀγάπη, προστάζει τὸν παραλυτικό: «Σοὺ λέγω, σήκω καὶ πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». Ὁ Χριστὸς ὡς ὁ ἰατρὸς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, θεραπεύει καὶ τὰ δύο.

Καὶ ἔτσι ὁ παραλυτικὸς ἐξῆλθε μπροστὰ σὲ ὅλους θεραπευμένος ψυχικὰ καὶ σωματικά. Διπλὴ ἡ θεραπεία του καὶ διπλὸ τὸ δῶρο τοῦ Χριστοῦ σ᾿ αὐτόν.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ περάσει ἀπὸ τὸ μυαλό μας, πὼς εἴμαστε ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας. Δηλαδὴ πὼς δὲν ἔχουμε διαπράξει ἁμαρτίες, γιατὶ κάτι τέτοιο δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ἀντίθετα μάλιστα, ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ζοῦμε μέσα στὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας καὶ διαπράττουμε ἄλλος λίγες καὶ ἄλλος πολλὲς καθημερινά.

Ὁ Χριστὸς ὅμως ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σηκώσει στοὺς ὤμους Του τὰ δικά μας ἀτοπήματα καὶ ἁμαρτήματα. Αὐτὸς ἄλλωστε ἔχυσε τὸ αἷμα Του ἐπάνω στὸ Σταυρό, γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς νὰ γευμόμαστε τὴ δική Του ζωή, γιὰ νὰ πάρουμε τελικὰ τὸ διπλὸ δῶρο Του, ὅπως ὁ παραλυτικὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὴ θεραπεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν μας. Καὶ νὰ ἐγερθοῦμε, παίρνοντας τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀρρώστιας, γιὰ νὰ τὸ κάνουμε χῶρο χαρᾶς καὶ μακαριότητας, καὶ πορευόμενοι νὰ ζήσουμε τὴν ἀγάπη Του στὴ βασιλεία Του. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

20 Μαρτίου 2016 - Κυ­ρια­κὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Ἀ­ριθ­μὸς 12 Κυ­ρια­κὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 20 Μαρτί­ου 2016 (Ἰω. α΄, 44-52)

20 Μαρτίου 2016 - Κυ­ρια­κὴ τῆς Ὀρθοδοξίας

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀ­ριθ­μὸς 12
Κυ­ρια­κὴ τῆς Ὀρθοδοξίας
20 Μαρτί­ου 2016
(Ἰω. α΄, 44-52)

Πρώτη Κυριακὴ σήμερα τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Ὀρθοδοξία της. Γιατὶ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη κατ᾿ ἀνατολὰς Ἐκκλησία καὶ καυχᾶται γι᾿ αὐτὸ ποὺ εἶναι κι αὐτὸ ποὺ κατέχει ἀπὸ αἰῶνες. Δηλαδὴ τὴν καθόλου ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴν ἄλλωστε τιμάει σήμερα· αὐτὴν προβάλλει, ἀφοῦ αὐτὴν διδάσκει μέσα στοὺς αἰῶνες.

Καὶ ἰδιαιτέρως αὐτὴ τὴν Κυριακὴ ἑορτάζει τὴν νίκη τῆς ἀλήθειας καὶ τὴν φυγὴ-διάλυση τοῦ ψεύδους. Αὐτὸ ἀκριβῶς διατυπώνεται στὸ Συνοδικὸ ὅρο, ποὺ ἕνα τμῆμα του διαβάζεται σήμερα. Νὰ τὶ λέγει ἀκριβῶς ἐτοῦτο τὸ κείμενο: «Οἱ προφῆτες ὅπως εἶδαν-γνώρισαν, οἱ Ἀπόστολοι ὅπως δίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὅπως παρέλαβε, οἱ διδάσκαλοι ὅπως δογμάτισαν, ἡ οἰκουμένη ὅπως συμφώνησε, ἡ χάρη ὅπως ἔλαμψε, ἡ ἀλήθεια ὅπως ἀποδείχθηκε, τὸ ψεῦδος ὅπως ἐξαφανίστηκε, ἡ σοφία ὅπως παρουσιάσθηκε, ὁ Χριστὸς ὅπως ἐβράβευσε, ἔτσι φρονοῦμε, ἔτσι λαλοῦμε, ἔτσι κηρύσσουμε Χριστὸν τὸν ἀληθινὸ Θεό μας...».

Πόσοι ἆραγε ἀπὸ ἐμᾶς γνωρίζουμε αὐτὴ τὴ βασικὴ αλήθεια τῆς πίστεώς μας καὶ πόσοι τὴν διαφυλάσσουμε καὶ τὴν ὑπερασπιζόμαστε;

Γιατὶ εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν τὶ θὰ πεῖ Ὀρθοδοξία. Αὐτοὶ ἀκριβῶς διατείνονται πὼς δὲν τοὺς χρειάζεται. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν γιὰ νὰ ποῦν, πὼς ὅταν εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος, δὲν χρείαζεσαι τὴν Ἐκκλησία μήτε τοὺς ἱερεῖς της.

Ἀκόμη ὑποστηρίζουν πὼς, ἂν δὲν κάνεις τὸ κακό, εἶσαι ἐντάξει· αὐτὸ εἶναι ὅλο κι ὅλο. «Μὰ χριστιανὸς καὶ καλὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν κάνει τὸ κακό, μὰ ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ καλό». Γι᾿ αὐτὸ οἱ καλοὶ ἄνθρωποι γίνονται μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήριά της χορηγεῖ.

Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπὸν πὼς οἱ πρῶτοι ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ πρεσβεύουν ἐτοῦτα τὰ πράγματα, «κι ἂς λένε πὼς εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι κι ἂς θαρροῦνε πὼς εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι».

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ στεναχωροῦνται δῆθεν, γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ φτιάξουν τὸν κόσμο. Καὶ διατυπώνουν σπουδαίους καὶ πομπώδεις λόγους γιὰ τὸ χάλι του. Ὅμως δὲν στεναχωροῦνται ποὺ δὲν μποροῦν νὰ φτιάξουν τὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ διορθώσουν τὸ κακό.

«Οἱ ἄνθρωποι φτιάχνονται μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ δικό τους πνευματικὸ ἀγώνα καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀναπληρώνει ἐκεῖνα ποὺ μᾶς λείπουν».

Ὕστερα, ἂν ἀνατρέξουμε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, θὰ βροῦμε μέσα στοὺς αἰῶνες ποὺ κύλησαν, διάφορους ἐχθρούς της· καὶ ἐσωτερικοὺς ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ σπλάγχνα της καὶ ἐξωτερικούς. Ἐχθρούς, ποὺ ἐπεδίωξαν τὸ διχασμό, τὴ διαίρεση, τὸ σχίσμα. Καὶ ἐχθροὺς ποὺ καταβάλλουν προσπάθειες νὰ δηλητηριάσουν, νὰ νοθεύσουν τὴν ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αἱρέσεις καὶ ψεύδη· διαστρεβλώσεις καὶ παρερμηνεῖες. Ὅλα στὴν πολεμικὴ φαρέτρα, κατὰ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς γνησιότητας.

Ἡ Ἐκκλησία ἐκ τῶν πραγμάτων ἀναγκάστηκε νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσει μὲ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, διατυπώνοντας τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας καὶ κωδικοποιώντας τὶς διδασκαλίες της.

Ἔτσι ἔδωσε ἀποστομοτικὴ ἀπάντηση στὰ φληναφήματα, τὸ ψεῦδος καὶ τὶς αἱρέσεις, διαφυλάσσοντας τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὶς πλάνες τους.

Γιὰ ἐμᾶς λοιπὸν σήμερα, ποὺ κατέχουμε τὴν πραγματικὴ ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μεγάλο τὸ χρέος νὰ τὴ διαφυλάξουμε καὶ νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦμε, ὅταν ὑπάρξει ἀνάγκη.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἑορτάζοντες σήμερα τὴν ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν νίκη της ἔναντι τοῦ ψεύδους καὶ τῆς αἱρέσεως, νὰ θυμόμαστε πὼς ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ ὑπερασπιζόμαστε Θεϊκὲς ἀλήθειες. Ἀλήθειες ποὺ βιώνονται τελικὰ μὲ προσωπικὸ ἀγώνα καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔχουμε λόγο νὰ κρύβουμε ἐτοῦτον τὸ θησαυρό, μὰ νὰ τὸν ἀποκαλύπτουμε στοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν κι αὐτοὶ τὴν ἀξία του.

Ἔτσι καλοῦμε πάντες καὶ τοὺς λέμε μὲ παρρησία: «Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε!». Τὴν ὀρθὴ πίστη, τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια, τὴν ἀνόθευτη διδασκαλία, τὸν καθαρὸ βίο. Γιατὶ αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ πεῖ Ὀρθοδοξία· ὀρθὴ πίστη καὶ καθαρὸς βίος.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 Ἀ­ριθ­μὸς 11 Κυ­ρια­κὴ τῆς Τυροφάγου 13 Μαρτί­ου 2016 (Ματθ. στ΄, 14-21) Ἄν στερέψει μέσα μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ πηγὴ τῆς συγγνώμης καὶ τῆς συγχώρησης, τότε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει. Καὶ ἔτσι, ἐμεῖς οἱ δικοί Του, δηλαδὴ τὰ παιδιά Του, θὰ γίνουμε ξένοι. Γιατὶ ἀγνοήσαμε τὸ θέλημά Του, τὴν ἐντολή Του. Νὰ συγχωρᾶμε τὰ κρίματα τῶν ἄλλων καὶ νὰ δίνουμε συγγνώμη καὶ ἄφεση.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ἀ­ριθ­μὸς 11
Κυ­ρια­κὴ τῆς Τυροφάγου
13 Μαρτί­ου 2016
(Ματθ. στ΄, 14-21)
Ἄν στερέψει μέσα μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ πηγὴ τῆς συγγνώμης καὶ τῆς συγχώρησης, τότε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει. Καὶ ἔτσι, ἐμεῖς οἱ δικοί Του, δηλαδὴ τὰ παιδιά Του, θὰ γίνουμε ξένοι. Γιατὶ ἀγνοήσαμε τὸ θέλημά Του, τὴν ἐντολή Του. Νὰ συγχωρᾶμε τὰ κρίματα τῶν ἄλλων καὶ νὰ δίνουμε συγγνώμη καὶ ἄφεση.
Νὰ τὶ λέγει τὸ Εὐαγγέλιό Του: «Ἂν συγχωρέσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ κρίματά τους, θὰ συγχωρέσει καὶ σὲ σᾶς τὰ δικά σας ὁ οὐράνιος Πατέρας».
Ξεκάθαρα λόγια! Ὁ Θεὸς προειδοποιεῖ πὼς γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ζητοῦμε ἀπ᾿ Αὐτὸν συγγνώμη καὶ ἄφεση γιὰ τὰ πολλά μας ἁμαρτήματα καὶ ἀνομήματα, πρέπει πρῶτα νὰ ἔχουμε διάθεση καὶ βούληση νὰ συγχωρᾶμε ἐκείνους ποὺ μᾶς βλάπτουν καθημερινά.

Γιατὶ εἶναι τουλάχιστον προπέτεια καὶ ἀναίδεια νὰ ἁμαρτάνουμε, προσβάλλοντας τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τοῦ ζητοῦμε τὴ συγχώρηση. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ στὰ σφάλματα καὶ στὰ κρίματα τῶν ἄλλων νὰ φερόμαστε μὲ σκληρότητα καὶ ν᾿ ἀρνούμαστε νὰ τοὺς συγχωρέσουμε.
Πόσες ἄραγε φορὲς ζητήσαμε ἀπὸ τὸ Θεὸ συγχώρηση; Ἀμέτρητες! Ὅπως ἀμέτρητο εἶναι καὶ τὸ ἔλεός Του καὶ ἡ ἀγαθότητά Του. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς συγχωράει. Καὶ πόσες φορὲς ἐμεῖς συγχωρέσαμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἔφταιξαν, ζημίωσαν, πίκραναν, πρόσβαλαν, πρόδωσαν; Πόσες; Πολὺ λίγες ἢ καθόλου!
Ὅμως ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν ρώτησε τὸν Χριστὸ πόσες φορὲς πρέπει νὰ συγχωρέσει τὸν ἄλλο ἄνθρωπο, τὸν ἀδελφό του· ἑπτὰ φορές; Πῆρε τὴν ἀπάντηση πὼς πρέπει νὰ τὸν συγχωρέσει ἕως ἑβδομήντα ἑπτά, δηλαδὴ συνέχεια. Δίχως νὰ μετράει τὸ πόσες φορές, ἀλλὰ νὰ ζυγιάζει τὴ διάθεσή του. Γιὰ τὸν πιστὸ ἄνθρωπο θὰ ἦταν φρόνιμο νὰ διερωτηθεῖ, ὄχι πόσο ἢ πότε συγχωράει, ἀλλὰ πῶς. Γιατὶ τὸ πόσο καὶ τὸ πότε ὡς ποσότητες, μετατρέπουν τὴν ὑποχρέωση καὶ τὸ καθῆκον, σὲ ἀνάγκη καὶ συμφέρον. Ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἐνδιαφέρεται ἰδιαιτέρως στὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος συγχωράει.
Κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ συγγνώμη δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει πράξη ἐπίδειξης ἢ πιὸ πολὺ ἀπαξίωσης τοῦ ἄλλου. Ὅταν συγχωρῶ καὶ δίνω ἄφεση, τότε εἶναι σὰν νὰ ὑποδέχομαι τὸν ἄλλο σὲ κοινωνία μαζί μου. Συμφιλιώνομαι μαζί του καὶ τὸν τοποθετῶ στὴ θέση τοῦ ἀδελφοῦ. Καὶ ὁ ἄλλος, αὐτὸς ποὺ μὲ τὶς πράξεις του διετάραξε τὴν ἑνότητα καὶ τὴν κοινότητα, τώρα συγχωρεμένος ἐπανεντάσσεται στὸ χῶρο τῆς ἁγάπης. Ἔτσι ἀποκαθιστᾶται ἡ διαταραχθεῖσα εἰρήνη καὶ ἠρεμία.
Ἡ παροχὴ ὅμως τῆς συγγνώμης πρὸς τὸν ἄλλον καὶ ἄρα ἡ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης πρὸς αὐτόν, δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς παραίτηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Δηλαδὴ δὲν ἀφήνουμε ἀνυπεράσπιστο τὸν ἑαυτό μας ἀπέναντι «στὴν κακία, τὴ δολιότητα, τὴν ἀνηθικότητα, τὴν ἀπιστία τῶν διπλανῶν μας». Ἀπεναντίας, στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ προστατέψουμε τὸν ἑαυτό μας, παίρνοντας τὰ ἀναγκαῖα καὶ κατάλληλα μέτρα.
Ἡ ὑπεράσπιση δὲ αὐτὴ ὑπογραμμίζει τὸ γεγονὸς πὼς ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ προστατεύσουμε τὴν πίστη μας, τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας. Ὅλα ὅμως αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ γίνονται ἀπὸ μίσος ἢ ἐκδίκηση πρὸς τὸν ἄλλο. Γιατὶ τότε θὰ εἴμαστε ἐνάντιοι πρὸς τὴν φιλανθρωπία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ὅπως συμβαίνει πολλὲς φορὲς στὴ ζωή μας. Ἀντιμετωπίζουμε τὶς καιρικὲς μεταβολές. Τὴ βροχὴ καὶ τὸ κρύο. Τὴ ζέστη καὶ τὴ φωτιά. Τὶς πλημμύρες καὶ τοὺς κεραυνούς. Τὶς καταιγίδες καὶ τοὺς σεισμούς. Καιρικὰ φαινόμενα, ποὺ δὲν καταφερόμαστε κατ᾿ ἀυτῶν μὲ μένος καὶ ἐκδίκηση. Δὲν ἔχει ἄλλωστε νόημα μιὰ τέτοια συμπεριφορά! Μᾶλλον θὰ ἦταν γελοῖα! Μὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ τὰ διάφορα μέτρα ποὺ παίρνουμε γιὰ νὰ προφυλαχθοῦμε.
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ὀφείλουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε εἶδος καταστροφῆς «ποὺ πηγή της δὲν εἶναι τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, ὁ διπλανός μας». Καὶ ὅπως ἀγαποῦμε καὶ φροντίζουμε τὴ φύση, πολὺ περισσότερο ὀφείλουμε νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ συγχωροῦμε καὶ νὰ φροντίζουμε τὸν ἄνθρωπο.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἐτοῦτον τὸν ξεκάθαρο θεϊκὸ λόγο γιὰ τὴν ὑποχρέωση ποὺ ἔχουμε νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους, τὸν ἔχουμε ἀσφαλῶς ἀκούσει, τὸν γνωρίζουμε. Προσπαθοῦμε ὅμως νὰ τὸ πράττουμε καθημερινά; Γιατὶ ἐμεῖς κάθε ἡμέρα ὑποσχόμαστε στὸ Θεὸ τὸ «ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν...»;
Μήπως δὲν λέμε τὴν ἀλήθεια; Καὶ ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Καὶ τὸ ἀποδοκιμάζει. Γι᾿ αὐτό, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴ συνείδησή μας ἥσυχη, ὑπακούοντας στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ συγχωρᾶμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀδίκησαν γιὰ τὰ λίγα. Γιὰ νὰ μποροῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ ζητοῦμε τὴ συγχώρηση ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὰ πολλὰ σφάλματα ποὺ καθημερινὰ διαπράττουμε προσβάλλοντας τὸ ὄνομά Του. Ἀμήν.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 ICXCNIKA Ἀ­ριθ­μὸς 10 Κυ­ρια­κὴ τῆς Ἀπόκρεω 6 Μαρτί­ου 2016 (Ματθ. κε΄, 31-46) Πῶς μποροῦμε ἆραγε νὰ κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί; Τὸ ἔχουμε σκεφθεῖ; Γιατὶ ἡ αἰωνιότητα κερδίζεται μὲ ἁπλᾶ πράγματα. Μᾶς τὸ εἶπε ἄλλωστε σήμερα ὁ Χριστὸς στὸ κείμενο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ἀ­ριθ­μὸς 10
Κυ­ρια­κὴ τῆς Ἀπόκρεω
6 Μαρτί­ου 2016
(Ματθ.  κε΄, 31-46)
   
    Πῶς μποροῦμε ἆραγε νὰ κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί; Τὸ ἔχουμε σκεφθεῖ; Γιατὶ ἡ αἰωνιότητα κερδίζεται μὲ ἁπλᾶ πράγματα. Μᾶς τὸ εἶπε ἄλλωστε σήμερα ὁ Χριστὸς στὸ  κείμενο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου.
      Ποιὰ λοιπὸν εἶναι αὐτὰ τὰ ἁπλά πράγματα ποὺ θὰ ζητήσει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ δίκαιος κριτής; Μὰ, ἂν δώσαμε ψωμὶ καὶ τροφὴ στὸν πεινασμένο· ἕνα ποτήρι νερὸ στὸ διψασμένο· ἕνα ροῦχο στὸν γυμνό, μία φιλοξενία στὸν ξένο. Ἂν κάναμε μία ἐπίσκεψη στὸν ἄρρωστο καὶ στὸν φυλακισμένο...
     Πόσο λίγα καὶ πόσο ἁπλᾶ μᾶς ζητοῦνται! Καὶ πόσο πολλὰ καὶ πόσο πλούσια μᾶς χαρίζονται! Ἡ αἰωνιότητα, ἡ βασιλεία Του! Καὶ ἐμεῖς νὰ 'μαστε ἐκεῖ, μαζί Του, τιμημένοι καὶ μακάριοι!  Ὥστε μὲ λίγα πράγματα θὰ κερδίσουμε τὸν παράδεισο καὶ πάλι μὲ λίγα πράγματα θὰ πέσουμε στὴν κόλαση!
      Καὶ ὅλα ἐτοῦτα τὰ λίγα καὶ τὰ ἁπλά εἶναι τὸ δίκαιο καὶ τὸ σωστὸ ποὺ πρέπει νὰ πράξουμε. Αὐτὸ ἄλλωστε διάλεξε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς ἄφησε ὡς παρακαταθήκη. Νὰ ζήσουμε μὲ δικαιοσύνη, νὰ ἀγωνιζόμαστε γι᾿ αὐτὴν καὶ νὰ προσπαθοῦμε γιὰ τὴν ἐπικράτησή της.
     Ὅμως ὁ Χριστὸς προχώρησε ἀκόμη πιὸ πέρα καὶ πρόσθεσε ὅτι, γιὰ νὰ ὑπάρχει δικαιοσύνη, πρέπει νὰ ὑπάρχει πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα ἀγάπη. Εἰδεμὴ, μόνο ἡ δικαιοσύνη μπορεῖ νὰ καταντήσει ἀδικία καὶ σκληρότητα, ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε μὲ τοὺς Φαρισαίους. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ εἶχαν καὶ νὰ γνώριζαν τὸ δίκαιο, ὅμως στεροῦνταν ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἔλεος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.
     Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐτοῦτες τὶς Κυριακὲς ποὺ μᾶς πλησιάζουν πρὸς τὴν περίοδο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μᾶς παρουσιάζει τὸ Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους.
    Φιλάνθρωπος καὶ ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεός μας! Ἀκούει μὲ συμπάθεια τὴν προσευχὴ τῶν ταπεινῶν, δέχεται μὲ ἀγάπη καὶ στοργὴ τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ παρέχει τὴ συγγνώμη καὶ τὸ ἔλεός Του σ᾿ ὅποιον τὸ ζητήσει.
     Προχωρώντας σήμερα, Κυριακὴ τῆς κρίσεως, προβάλλεται ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μονάχα φιλάνθρωπος καὶ ἀγαθός, μὰ καὶ κριτής, ποὺ κρίνει μὲ δικαιοσύνη.
    Ἔτσι, ἂν στὴν πρώτη Του παρουσία στὴ γῆ, ἔδωσε ὡς παρακαταθήκη τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, τώρα στὴ δεύτερη παρουσία Του, κρίνει μὲ δίκαιο καὶ φιλάνθρωπο τρόπο.
    Κρίνοντας λοιπὸν μὲ δικαιοσύνη, ἄλλους τοποθετεῖ δεξιά Του καὶ ἄλλους ἀριστερά, ἀνάλογα πῶς ἔπραξαν καὶ πῶς πορεύτηκαν στὴ ζωή τους μὲ γνώμονα τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Γιατὶ τελικὰ «ἡ ἀγάπη εἶναι ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ Προφῆτες», ὅπως ἔχει τονίσει μὲ ἔμφαση ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
     Καὶ ἐτούτη  ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι λόγος μόνο, ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ στόμα, σκορπίζει καὶ χάνεται. Μὰ «εἶναι καθαρὸ αἴσθημα στὴν καρδιὰ καὶ πράξη φιλαδελφίας». Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι μονάχα γιὰ τοὺς δυνατοὺς καὶ τοὺς πλουσίους· αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ μποροῦν καὶ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν νὰ δώσουν.
    Γιατὶ ὁ Χριστός, δίνοντας τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, δὲν ἔκανε τέτοιο διαχωρισμό, μήτε φόρτωσε τὴν ἀγάπη μὲ δυσβάστακτα βάρη γιὰ τοὺς πολλούς. Τὴν ἔδωσε σὲ ὅλους στὸ μέτρο τῶν δυνατότήτων τους. Ἀφοῦ τελικά, ὅλοι μποροῦν νὰ δώσουν τὸ λίγο καὶ τὸ ἁπλό.
    Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἀσφαλῶς εἶναι ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία· ἀγαθότητα καὶ εὐσπλαγχνία. Ἦλθε μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔδωσε τὴ ζωή του ὁλόκληρη γι᾿ αὐτόν. Ἀλλὰ ὡς δίκαιος ὀφείλει νὰ ἀποδώσει καὶ τὸ δίκαιο· νὰ ἀμείψει αὐτὸν ποὺ ἐργάσθηκε σκορπίζοντας ἀγάπη καὶ νὰ δικάσει ἐκεῖνον ποὺ ἔκρυψε τὸ δῶρο Του, τὸ ἀπαξίωσε καὶ τὸ ἔκανε ἄχρηστο.
    Ὅμως ἐτούτη ἡ κρίση τοῦ Χριστοῦ εἶναι φιλάνθρωπη, ἐπειδὴ δὲν πραγματώνεται μὲ θεϊκὰ κριτήρια, γιατὶ τότε κανένας μας δὲν θὰ σωζόταν. Ἀλλὰ εἶναι στὰ ἀνθρώπινα μέτρα, γι᾿ αὐτὸ εἶναι σωτήρια. Ἂν λοιπὸν μᾶς δίνει θάρρος καὶ ἐλπίδα ἡ φιλανθρωπία Του· ἂν μᾶς στηρίζει ἡ ἀγάπη Του καὶ τὸ ἔλεός Του, τότε καλὸ θὰ εἶναι γιὰ μᾶς νὰ μᾶς φοβίζει ἡ θεία δικαιοσύνη Του. Ὄχι βέβαια ὡς μιὰ τρομοκρατία, ἀλλὰ ὡς φρένο στὸν κατήφορό μας καὶ χαλινάρι στὶς ἀποκοτιές μας. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

28 Φεβρουαρίου 2016 - Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Ἀριθμὸς 9 Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου 28 Φεβρουαρίου 2016 (Λουκ. ιε΄, 11-32) Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου, τὴν ὁποία διαβάσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς τὸ Εὐαγγέλιο τῶν Εὐαγγελίων. Καὶ τοῦτο διότι, ἂν ὑποθέσουμε ὅτι χάνονταν τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, αὐτὴ ἡ περικοπὴ θὰ ἀρκοῦσε νὰ μᾶς φανερώσει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ δύναμη τῆς μετανοίας.

28 Φεβρουαρίου 2016 - Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμὸς 9
Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου
28 Φεβρουαρίου 2016
(Λουκ. ιε΄, 11-32)

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου, τὴν ὁποία διαβάσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς τὸ Εὐαγγέλιο τῶν Εὐαγγελίων. Καὶ τοῦτο διότι, ἂν ὑποθέσουμε ὅτι χάνονταν τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, αὐτὴ ἡ περικοπὴ θὰ ἀρκοῦσε νὰ μᾶς φανερώσει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ δύναμη τῆς μετανοίας.

Ἀπό τὴ διήγηση μαθαίνουμε ὅτι ὁ νεώτερος γιὸς τῆς οἰκογένειας θέλει νὰ χαρεῖ τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία του. Αἰσθάνεται νὰ τὸν πνίγει ἡ ἐξουσία τοῦ πατέρα καὶ ζητεῖ μὲ πεῖσμα νὰ πάρει ὅ,τι τοῦ ἀνήκει. Δὲν παραβαίνει ἁπλᾶ κάποιο νόμο, ἀλλὰ ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ πατέρα καὶ γίνεται ἀντάρτης.

Ὁ ἄσωτος φεύγει σὲ μακρινὴ χώρα καὶ ἐκεῖ σπαταλᾶ ὅ,τι ἔχει καὶ δὲν ἔχει: ὑποστατικά, χρήματα, πνευματικὰ χαρίσματα. Φθάνει στὸ τραγικὸ κατάντημα νὰ γίνει χοιροβοσκός. Ἀπὸ ἀγαπητὸς γίνεται δοῦλος. Ἀπὸ πρίγκηπας, ψωμοζήτης. Ἀπὸ χορτασμένος, τώρα πεινασμένος. Αὐτὸς ποὺ πρὶν φοροῦσε πολυτελῆ ἐνδύματα, τώρα εἶναι βρώμικος καὶ κουρελιάρης. Ἐζήτησε τὸ πολὺ καὶ δὲν ἔχει οὔτε τὸ λίγο. Τώρα νοιώθει ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι μιὰ τραγικὴ αὐτοκαταστροφή.

Συνεπαρμένος ἀπ’ τὸν «οἶστρο τῆς ἀκολασίας» δὲν εἶχε καταλάβει ποῦ πήγαινε. Φθάνοντας τὸ τελευταῖο σκαλοπάτι τῆς δυστυχίας «ἔρχεται εἰς ἑαυτόν». Ἀναλογίζεται τί εἶχε καὶ τί ἔχασε. Ἡ θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ καὶ πρὸ πάντων ἡ ἀγαθότητα τοῦ πατέρα τὸν συγκλονίζει συθέμελα. Παίρνει τὴν ἡρωϊκὴ ἀπόφαση νὰ ἐπιστρέψει στὸ πατρικό του σπίτι. Αὐτὴ ἡ μεταμέλειά του γίνεται ἡρωϊκότερη, διότι τὴν πραγματοποιεῖ χωρὶς ἀναβολή, χωρὶς δισταγμό.

Ἐκεῖνο ποὺ ὤθησε τὸν ἄσωτο νὰ ἐπιστρέψει ἦταν ἡ ἀπέραντη θλίψη γιὰ τὸ κατάντημά του ἀλλὰ καὶ ἡ στοργὴ τοῦ πατέρα του. Δὲν ἄκουσε ὁ ἄσωτος οὔτε μιὰ διαμαρτυρία, ποὺ θὰ ἦταν ἄλλωστε δικαιολογημένη. Ὁ ἀγαθὸς πατέρας τοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν τὸν ἀποκληρώνει. Ὅτι θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ τὸν βλέπει ὡς γνήσιο παιδί του. Ἡ ἀγκαλιά του θὰ εἶναι ἀνοιχτὴ νὰ τὸν δεχθεῖ, παρ’ ὅλη τὴν ἀμυαλιὰ καὶ τὴν ἀγνωμοσύνη του.

Εἶναι συγκλονιστικὴ ἡ σκηνὴ τῆς ὑποδοχῆς ποὺ ἐπιφυλάσσει ὁ πατέρας στὸν ἄσωτο γιό. Ἐνῶ ἀπέχει πολὺ ἀπ’ τὸ σπίτι, τρέχει, τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν ἀσπάζεται. Τὸν ἀποκαθιστᾶ ὄχι σὰν δοῦλο, ὅπως ὁ ἄσωτος παρακαλεῖ, ἀλλὰ ὡς υἱὸ ἀγαπητό. Τοῦ δίνει τὸ δακτυλίδι τῆς υἱοθεσίας καὶ ἑτοιμάζει πλούσιο καὶ γιορταστικὸ τραπέζι, γιὰ νὰ χαρεῖ τὴν ἐπιστροφή του.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ Ρῶσος Θεολόγος π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν γράφει ὅτι ὅλες οἱ ἁμαρτίες συνοψίζονται σὲ μιὰ βασικὴ ἁμαρτία: στὴν ἔλλειψη ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, πίστεως σ’ Αὐτὸν καὶ ἀκράδαντης ἐλπίδας στὴν πρόνοιά Του.

Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι δὲν εἶναι ἁμαρτωλός; Ἡ ἁγία Γραφὴ λέγει ὅτι καὶ μιὰ ἡμέρα νὰ εἶναι ἡ ζωή μας καὶ πάλι ἔχουμε ἁμαρτίες. Καὶ πάλι «ἐὰν ποῦμε ὅτι δὲν ἔχουμε ἁμαρτίες, ἐξαπατᾶμε τὸν ἑαυτό μας καὶ δὲν λέμε τὴν ἀλήθεια».

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε: Ἔχουμε πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν πρόνοιά Του; Προσευχόμαστε; νηστεύουμε; ἐκκλησιαζόμαστε; ἐξομολογούμεθα; κοινωνοῦμε συχνὰ καὶ μὲ προετοιμασία; Ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας καὶ ὄχι μόνο τοὺς συγγενεῖς μας; Μήπως ἔχουμε ζήλεια, φθόνο, σκληρότητα, μνησικακία;

Ἁμαρτία δὲν εἶναι μόνον ἡ διάπραξη κάποιας κακῆς πράξεως ἀλλὰ καὶ ἡ ἀδιαφορία καὶ ἀμέλεια γιὰ τὴν ἐξάσκηση τῆς ἀρετῆς. Δὲν ἀρκεῖ τὰ χέρια μας νὰ εἶναι μόνον καθαρὰ ἀπὸ ἀδικίες, ἀλλὰ νὰ εἶναι καὶ γεμᾶτα ἀπὸ ἀγαθοεργίες. Ἡ αὐτογνωσία εἶναι ἐπώδυνη ἀλλὰ ἀπαραίτητη, προτοῦ πλησιάσουμε τὸν πνευματικό. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει: «Ἁμάρτησες; Μετανόησε. Χιλιάδες φορὲς ἁμάρτησες; Χιλιάδες φορὲς μετανόησε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ρωτήθηκε ὁ ἀββᾶς Μιὼς ἀπὸ κάποιον στρατιωτικὸ ἐὰν δέχεται ὁ Θεὸς τὴ μετάνοια. Κι ἐκεῖνος, ἀφοῦ τὸν κατήχησε μὲ θερμὰ λόγια, τὸν ἐρώτησε: «Πές μου, ἀγαπητέ, ἂν σοῦ σχισθεῖ ἡ χλαμύδα σου τὴν πετᾶς;» Τοῦ ἀπαντᾶ: «Ὄχι, ἀλλὰ τὴ ράβω καὶ τὴ χρησιμοποιῶ ξανά». Τοῦ λέγει τότε ὁ Γέροντας: «Ἂν λοιπὸν σὺ τὸ ροῦχο σου τὸ λυπᾶσαι, ὁ Θεὸς τὸ πλάσμα Του δὲν θὰ τὸ λυπηθεῖ;»

Ἂς θυμόμαστε αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Κἂν δάκρυον στάξῃς, ἰσοδυναμεῖ τῷ λουτρῷ τοῦ Βαπτίσματος». Δηλαδή, «Ἕνα δάκρυ μετανοίας ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ ὕδωρ τῆς Βάπτισής μας...».

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου