Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 2013

Ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς


Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος μιλώντας γιὰ τὴν ἀρετὴ ἔλεγε «Πρέπει νὰ μὴ λέμε ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν στὸν ἄνθρωπο νὰ ἐπιτύχη ἐνάρετο βίο, ἀλλὰ μόνο ὅτι δὲν εἶναι εὔκολο.
Οὔτε εἶναι εὔκολο νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν αὐτὸ οἱ τυχόντες ἄνθρωποι. Συμμετέχουν σὲ ἐνάρετη ζωὴ ὅσοι εἶναι εὐσεβεῖς καὶ ἔχουν νοῦν θεοφιλῆ, ποὺ σκέπτονται ὅπως ἀρέσει στὸν Θεό.
Γιατί ὁ κοινὸς νοῦς εἶναι κοσμικὸς, σκέπτεται δηλαδὴ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου καὶ εὐμετάβολος, ποὺ παρέχει νοήματα ἀγαθὰ καὶ κακά, ἀφοῦ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὰ φυσικὰ πράγματα καὶ ρέπει πρὸς τὴν ὕλη. Ἐνῶ ὁ θεοφιλὴς νοῦς τιμωρεῖ τὴν κακία, τὴν ὁποία ἐγκολπώνονται αὐτοπροαίρετα οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ραθυμία».

 Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μιλώντας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα σημειώνει «Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ρίζα καὶ ἀρχὴ κάθε ἀρετῆς, ἡ δὲ ἀγάπη πρὸς τὸν κόσμο εἶναι πρόξενος κάθε κακίας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀντίθετες μεταξὺ των αὐτὲς οἱ δύο καὶ φθείρονται ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη, καθὼς φωνάζει καὶ ὁ Ἀδελφόθεος· “ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα πρὸς τὸν Θεὸ· ὅποιος θέλει νὰ εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, καθίσταται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ”.

Καὶ ὁ ἀγαπημένος ἀπὸ τὸν Χριστὸ Ἰωάννης ἐπίσης λέγει “ἐὰν κάποιος ἀγαπᾶ τὸν κόσμο, δὲν ἔχει μέσα του τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, διότι κάθε τί ποὺ εἶναι στὸν κόσμο, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Πατέρα”.
Ἂς προσέχουμε, μήπως ἀγαπώντας τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες καὶ δεικνύοντας ἀλαζονεία πρὸς ἀλλήλους, ξεπέσουμε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ οὐρανίου Πατέρα.
Διότι σὲ αὐτὰ τὰ δύο συμπεριέλαβε κάθε πάθος, ποὺ μᾶς φέρει σὲ διάσταση μὲ τὸν Θεὸ».

Ὁ ἅγιος Βασίλειος μιλώντας πρὸς τοὺς νέους τούς λέγει « Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀρετὴ εἶναι πρῶτα- πρῶτα τραχὺς καὶ δυσκολοπερπάτητος καὶ ἀνηφορικὸς καὶ γεμάτος ἀπὸ πολὺ ἱδρῶτα καὶ κόπο.
Γι᾽ αὐτὸ δὲν εἶναι εὔκολο στὸν καθένα νὰ ἀρχίσει νὰ τὸν βαδίζει, γιατί εἶναι ἀνηφορικός, οὔτε ἀφοῦ ἀρχίσει νὰ τὸν βαδίζει νὰ φτάσει εὔκολα στὸ τέρμα. Ὅταν ὅμως φτάσει στὴν κορυφὴ μπορεῖ νὰ δεῖ πόσο ὁμαλὸς καὶ καλὸς εἶναι, πόσο εὔκολος καὶ εὐκολοπερπάτητος καὶ περισσότερο εὐχάριστος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κακία, καὶ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ ποιητὴς εἶπε ὅτι εἶναι εὔκολο διὰ μιᾶς νὰ τὸν ἀκολουθήσει κανείς».
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο συνεχίζει « Ἡ ἀρετὴ εἶναι τὸ μόνο ἀναφαίρετο ἀπὸ τὰ κτήματα, γιατί παραμένει στὸν ἄνθρωπο καὶ ἐφ᾽ ὅσον ζεῖ καὶ ὅταν πεθάνει».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ ὁμιλία του στὸ κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλιο λέγει «Διατὶ ἔχει συνδεθεῖ ἡ μεγάλη εὐχαρίστηση μὲ τὴν κακία καὶ μὲ τὴν ἀρετὴ ὁ πολὺς κόπος καὶ ὁ ἱδρώτας; Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνας βασιλεὺς καὶ ἕνας στρατηγὸς καὶ ἐνῶ ὁ βασιλεὺς κοιμᾶται καὶ μεθοκοπᾶ, ὁ στρατηγὸς μὲ μεγάλες ταλαιπωρίες στήνει τρόπαια. Εἶς ποῖον θὰ ἀποδώσης τὴν νίκη;
Καὶ ποῖος ἐκαρπώθη τὴν εὐχαρίστηση αὐτῶν τῶν γεγονότων; Βλέπεις ὅτι ἡ ψυχὴ στρέφεται μᾶλλον πρὸς ἐκεῖνα, διὰ τὰ ὁποῖα ἐκοπίασε;
Δι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἀνέμιξε τοὺς κόπους μὲ τὴν ἀρετή, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἐξοικειώση τὴν ψυχὴ μὲ τὴν ἀρετή. Δι᾽ αὐτὸ τὴν ἀρετὴ τὴν θαυμάζομεν, ἔστω καὶ ἂν δὲν τὴν ἐπιτυγχάνομεν, κατηγοροῦμεν ὅμως τὴν κακίαν, ἔστω καὶ ἂν εἶναι πολὺ εὐχάριστος.
 Δι᾽ αὐτὸ σᾶς συμβουλεύω, ἀφοῦ ἀφήσετε τὴν ἀμέλειαν, νὰ ἀκολουθήσετε τὴν ἀρετή. Διότι ἡ ἐκ τῆς κακίας εὐχαρίστηση διαρκεῖ ὀλίγον, ἐνῶ ἡ ἐξ αὐτῆς λύπη εἶναι διαρκής. Ἀντιθέτως ἡ ἐκ τῆς ἀρετῆς χαρὰ εἶναι αἰώνια καὶ ὁ ἐξ αὐτῆς κόπος προσωρινὸς».

Ὁ Γέροντας Παΐσιος σὲ ἐρώτηση πῶς θὰ ἀποκτήσουμε πνευματικὴ ὀμορφιὰ ἀπαντοῦσε «Ἂν ἀγωνισθῆς μὲ θεῖο ζῆλο νὰ ἀποκτήσης ἀρετές, θὰ ἀποκτήσης καὶ πνευματικὴ ὀμορφιά. Ἡ Παναγία εἶχε καὶ τὴν ἐξωτερικὴ καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ὀμορφιὰ· ὅποιος τὴν ἔβλεπε ἀλλοιωνόταν.
Ἐκείνη ἡ πνευματικὴ ἁπαλάδα, ποὺ σκορποῦσε, θεράπευε ψυχές. Μὲ τὴν ἐσωτερική της ὀμορφιὰ καὶ τὴν δύναμη τῆς χάριτος τί ἱεραποστολὴ ἔκανε! Ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπος, ἂν ἐργασθῆ πνευματικὰ καὶ σμιλέψη τὸν χαρακτήρα του, χαριτώνεται καὶ ὀμορφαίνει ἡ ψυχή του.
Ὅποιος ἔχει πνευματικὴ ὀμορφιὰ ποὺ δίνει ἡ ἀρετή, λάμπει ἀπὸ τὴν θεία χάρη. Γιατί ὅσο ἀποκτάει ὁ ἄνθρωπος ἀρετὲς θεώνεται καὶ ἑπόμενο εἶναι νὰ ἀκτινοβολῆ καὶ νὰ προδίδεται ἀπὸ τὴν θεία χάρη».

1.Ὁ Μέγας Ἀντώνιος Ἐκδ. Ρηγόπουλος σελ. 226
2. Γρηγ. ΠαλαμᾶΕ.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 337
3. Βασιλειανὸ Ἀποθησαύρισμα Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 115
4. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 13 σελ. 351
5. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι τόμ. Ε΄ σελ. 161

Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1984  19 Ἰουλίου 2013, Ἀναβάσεις
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras . blogspot.com

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2013

Τό θαῦμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς σέ μένα


Φίλοι μου, μέσα ἀπό αὐτό τό κείμενο θά ἤθελα νά μοιραστῶ μαζί σας τό θαῦμα ἐκεῖνο, πού ἔζησα στά ὀκτώ μου χρόνια καί πού τό ἀποτέλεσμα καί ἡ χάρη πού πῆρα ἀπό αὐτό διατηρεῖται, χάρη στίς δεήσεις τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ὑπέρ ἐμοῦ, ἕως σήμερα.

Ἀπό δύο ἐτῶν ἔπασχα ἀπό στραβισμό ἰδιαίτερα σοβαρᾶς μορφῆς καί , ὅπως ἔλεγαν οἱ γιατροί μου μέ εἶχαν ἐξετάσει σέ Ἀθήνα καί Κόρινθο, θά ἔπρεπε νά φοράω τά γυαλιά γιά ὅλη μου τή ζωή.
Οἱ γονεῖς μου συνήθιζαν νά μέ πηγαίνουν κάθε χρόνο, παραμονή τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, σέ ἕνα μικρό ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς πού βρίσκεται στήν Ἀρχαία Κόρινθο. Ἐκεῖ, ἀπό τρίων σχεδόν χρονῶν ἔκανα τήν μικρή μου ἀλλά τόσο περιεκτική σέ παράκληση προσευχούλα μου : " Ἁγία μου Παρασκευή, κᾶνε μου καλά τα ματάκια μου " . Ἄναβα λοιπόν τή λαμπάδα μου καί ἤλπιζα πολύ σέ αὐτήν.

Καί τελικά, στά ὀκτώ μου χρόνια, ἡ Ἁγία Παρασκευή,ἔκανε τό θαῦμα της, ἔξω ἀπό τό μικρό αὐτό ἐκκλησάκι. Μιά ξαφνική σκέψη μέσα μου, σάν ἀστραπή, μέ ὤθησε νά βγάλω τά γυαλιά μου καί μέ διαβεβαίωσε ὅτι πλέον δέ θά μοῦ χρειάζονταν ἄλλο! Ἔβγαλα λοιπόν τά γυαλιά μου καί διαπίστωσα ὅτι πράγματι, δέν εἶχα τό παραμικρό πρόβλημα! Ἔβλεπα πάρα πολύ καλά, χωρίς τό παραμικρό ἴχνος στραβισμοῦ! Αὐτόματα, τά ἔδωσα στή μητέρα μου καί τῆς εἶπα ὅτι δέ θά τά ξαναφοροῦσα πιά! Οἱ δικοί μου, στήν ἀρχή νόμιζαν πώς ἐπρόκειτο γιά παιδικό ἐνθουσιασμό ὅμως δέν ἄργησαν κι αὐτοί τίς ἑπόμενες ἡμέρες νά πιστέψουν πώς ἐπρόκειτο στά ἀλήθεια περί θαύματος.

Σήμερα εἶμαι μία ὥριμη γυναίκα μέ ἄριστη ὅραση. Ποτέ δέν ἔπαψα νά ἐπισκέπτομαι ἐκεῖνο τό ἐκκλησάκι κάθε χρόνο καί νά εὐχαριστῶ τήν Ἁγία Παρασκευή γιά τή θαυματουργή της παρέμβαση καί γιά τό ὅτι εἰσάκουσε τίς ταπεινές, παιδικές προσευχές μου! Οἱ Ἅγιοι εἶναι πάντα κοντά μας. Ἀρκεῖ νά τούς ἐπικαλεστοῦμε μέ πίστη καί εἶναι ἕτοιμοι νά σπεύσουν καί νά μᾶς βοηθήσουν...

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2013

Τὸ θαῦμα μιᾶς μικρῆς ἀσπρόμαυρης εἰκονίτσας!


Χρόνια ὁλόκληρα προσευχόμουν γιὰ τὸν ἄντρα μου… Τελευταία ἐπειδὴ δὲν ἔχει μὲ τί ἄλλο νὰ ἀσχοληθεῖ κάθεται μὲ τὶς ὧρες μπροστὰ στὴν τηλεόραση. Κοιμᾶται μὲ τὸν ἦχο της! Σέβεται μέσα του τὸν Θεὸ ἀλλὰ ἐξωτερικὰ δὲν προσπαθεῖὅσο πρέπει. Ἐγὼ προσπαθοῦσα νὰ τὸν βοηθήσω μὲ τὰ λόγια μου νὰ τὴν παρατήσει καὶ νὰ ἀκούσει ἢ νὰ διαβάσει κάτι ὠφέλιμο γιὰ τὴν ψυχή του. Μάλιστα, ἴσως τὸν πίεζα κιόλας διαβάζοντάς του πότε πότε φωναχτὰ κάποια κηρύγματα ἢ κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ θρησκευτικὰ βιβλία. Ἐκεῖνος ἔδειχνε βέβαια ὅτι δὲν ἀκούει. Πιστὸς στὸν ἦχο τῆς ἀγαπημένης τοῦ τηλεόρασης!

Ὅσο γιὰ προσευχή… Δὲν τὸ συζητᾶμε. Καμία προθυμία…

Μιὰ μέρα κρατοῦσα μιὰ παράκληση τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἔλεγα πάλι ἂν θέλει νὰ τὴν διαβάσει. Τίποτα ἐκεῖνος… 

Ὅμως, τυχαία, ἄνοιξε τὸ βιβλίο καὶ εἶδε στὴν τελευταία σελίδα τῆς παράκλησης τὴν ἀσπρόμαυρη αὐτὴ εἰκονίτσα μὲ μιὰ οἰκογένεια νὰ προσεύχονται ὅλοι γονατιστοὶ στὸν Χριστό!

Πόσο τὸν ἄγγισε τότε!

Χάζεψε ὥρα νὰ τὴν κοιτάει! Λὲς καὶ κάποιος τοῦ ἔλεγε κάτι στὴν ψυχή του.

Μετὰ ἀπὸ λίγο μὲ φωνάζει.
- Γυναίκα, μοῦ λέει, ἔλα πᾶμε.
- Ποῦ πᾶμε; τοῦ ἀπαντῶ.
- Ἔλα σου λέω. Πᾶμε νὰ προσευχηθοῦμε…
Δὲν πίστευα στὰ αὐτιά μου. Θαῦμα ἔγινε! εἶπα ἀπὸ μέσα μου. Μὰ εἶναι δυνατόν;

Τότε τὸν βλέπω, αὐτὸν ποὺ ὅλη μέρα δὲν σηκωνόταν ἀπὸ τὴν τηλεόραση, νὰ γονατίζει καὶ νὰ προσεύχεται μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσι.
- Γονάτισε κι ἐσύ, μοῦ λέει. Ἔλα νὰ κάνουμε τὴν παράκληση!
Ἀπὸ τότε τοῦ ἔγινε συνήθεια.

Δοξάζω τὸν Θεὸ ποὺ μιὰ ἀσπρόμαυρη ἀσήμαντη εἰκονίτσα ἔγινε ἀφορμὴ ὁ σύζυγός μου νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ γίνει τὸ θαῦμα ποὺ περίμενα στὴ ψυχή του.
Δὲν ἦταν καν ἔγχρωμη ἢ βυζαντινὴ ἢ ἁγιογραφία… Ἕνα ἁπλὸ τυπωμένο γραμμικὸ σχέδιο ἦταν μόνο στὴν τελευταία σελίδα μιᾶς παράκλησης!
Ὅτι δὲν κατάφερα ἐγὼ μὲ τὰ λόγια μου τόσα χρόνια γάμου, τὸ κατάφερε μιὰ μικροσκοπικὴ ἀσπρόμαυρη εἰκονίτσα ποὺ μίλησε στὴν ψυχή του!

«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΟΥ ΔΩΡΟ!»

Πηγή: Ὀρθόδοξη Γυναίκα
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Σάββατο, 28 Δεκεμβρίου 2013

Τὰ Χριστούγεννα μέσα ἀπ' τὰ μάτια τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ

Βράδυ Χριστουγέννων ἤτανε. Σηκώθηκε ὁ ἅγιος Ρωμανός, πῆγε στὴν ἐκκλησία, ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα κι ἄρχισε νὰ ψάλλει: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει.»

Ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδὸς καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἔμεσσα τῆς Συρίας. Ἀφοῦ ἔμαθε ἄριστα ἑλληνικά, πῆγε στὴ Βηρυτό, ἔγινε διάκονος, καὶ πρὸς τὰ τέλη τοῦ 5ου αἰώνα, στὰ χρόνια του Ἀναστασίου τοῦ Ἅ΄, 491-518, ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μόνασε τὴν Παναγία τῆς Κύρου. Συχνὰ ἀγρυπνοῦσε στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν. Ἤτανε κακοφωνος καὶ στεναχωριόταν καὶ παρακαλοῦσε τὴν Παναγία νὰ τοῦ δώσει δύναμη.

Ἕνα βράδυ, βράδυ Χριστουγέννων ἤτανε, ἦρθε στὸν ὕπνο του ἡ Παναγία καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα χαρτί, καὶ τοῦ εἶπε: «Αὐτό, Ρωμανέ, νὰ τὸ φᾶς.» Ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ τὸ 'φαγε καὶ μετὰ ξύπνησε. Καὶ τότε τοῦ 'ρθε Θεία Ἔμπνευση νὰ γράφει καὶ νὰ μελουργεῖ ὕμνους. Νὰ γράφει, δηλαδή, στίχους καὶ μουσικὴ μαζί. Γι' αὐτὸ ὀνομάζεται καὶ Μελωδός.

Βράδυ Χριστουγέννων ἤτανε. Σηκώθηκε, πῆγε στὴν ἐκκλησία, ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα κι ἄρχισε νὰ ψάλλει: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει.» Τὸ κοντάκιο τῶν Χριστουγέννων, ποὺ πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ χαρτὶ ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Παναγία καὶ ὀνομαζόταν «κοντός». Ἔκτοτε, ἔγραψε πολλοὺς καὶ ἔξοχους ὕμνους γιὰ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς μεγαλύτερους ἁγίους, καθὼς καὶ γιὰ γεγονότα τῆς Καινῆς καὶ Παλαιᾶς Διαθήκης, μέχρι τὸ εἰρηνικὸ τέλος τῆς ζωῆς του, τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 555. Θεωρήθηκε ὁ πρίγκιπας τῶν μελωδῶν καὶ ὁ Πίνδαρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς.

Στὴν Ἁγία καὶ Πάνσεπτη Γέννηση τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ
- Ρωμανοὺ Μελωδοῦ

Προοίμιον

Ἡ Παναγία σήμερα στὸν κόσμο φέρνει ὡς ἄνθρωπο τὸν Ἄγνωστο Θεό,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον στὸν Ἀπροσπέλαστο παρέχει·
ἄγγελοι μὲ τοὺς βοσκοὺς δοξολογοῦνε
καὶ μάγοι ἔρχονται στὸ δρόμο μὲ τ' ἀστέρι·
ἀφοῦ πρὸς χάρι μᾶς γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

Οἶκοι

ἃ΄
Ἡ Βηθλεὲμ ἄνοιξε τὸν Παράδεισο, ἐλᾶτε νὰ δοῦμε·
τὴν ἀπόλαυση κρυμμένη βρήκαμε, ἐλᾶτε νὰ πάρουμε
τοῦ παραδείσου τὰ δῶρα, μέσα στὸ Σπήλαιο·
ἐκεῖ φανερώθηκε ὄνειρο Ὑπερφυσικό, ποὺ προσφέρει ἄφεσι,
ἐκεῖ μέσα εὑρέθηκε πηγάδι ἀχειροποίητο,
ἀπ' ὅπου ὁ Δαβὶδ παλιὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ πιῆ·
ἐκεῖ μέσα βρίσκεται Κόρη ποὺ ἐγέννησε Βρέφος
καὶ σταμάτησεν ἀμέσως τὴ δίψα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Δαβίδ· γιὰ τοῦτο πρὸς τὸ Σπήλαιο ἃς τρέξουμε, ἐκεῖ ποὺ ἐγεννήθη
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

β΄
Ὁ δημιουργός της μητέρας Γιὸς τῆς θέλησε κι ἔγινε·
ὁ προστάτης τῶν βρεφῶν Βρέφος στὴ φάτνη πλάγιαζε·
καὶ προσπαθώντας νὰ Τὸν καταλάβει Τοῦ 'λεγεν ἡ Μητέρα Του:
"Πές μου, παιδί μου, πῶς σπάρθηκες ἢ πῶς ἐφύτρωσες
σὲ κοιτάζω, Σπλάχνο μου, καὶ μένω κατάπληκτη,
γιατί Σὲ θηλάζω καὶ γάμο δὲν ἔκανα·
κι ἐνῶ Σὲ βλέπω σπαργανωμένο
τὴν παρθενία μου ἀκόμη ἀπείραχτη θωρῶ·
γιατί Ἐσὺ τὴν ἐφύλαξες ποὺ διάλεξες κι ἔγινες
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

γ΄
Ὑπέροχε Βασιλιά, ποιὰ σχέση ἔχεις Ἐσύ, μ' ἐμᾶς ποῦ ἐπτωχεύσαμε;
Δημιουργέ του οὐρανοῦ, γιατί στοὺς χωματένιους ἦρθες;
Ἀγάπησες τὸ Σπήλαιο ἢ ζήλεψες τὴ Φάτνη;
Νὰ ποὺ δὲν βρίσκεται δωμάτιο γιὰ τὴ δούλη Σου στὸ χῶρο ποὺ ξεπεζέψαμε·
δὲ λέω μόνο δωμάτιο μὰ οὔτε καὶ σπήλαιο,
γιατί κι αὐτὸ ἐδῶ 'ναι ξένο·
καὶ στὴ Σάρρα σὰν ἔγινε μητέρα ἐδόθηκε κληρονομιὰ μεγάλη, σ' ἐμένα ὅμως οὔτε φωλιά.
Χρησιμοποίησα τὸ Σπήλαιο ποὺ θεληματικὰ κατοίκησες Ἐσύ,
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

δ΄
Ἐνῶ ἔκανε αὐτὸν τὸν νοερὸ διάλογο
καὶ καθικέτευε Ἐκεῖνον, ποὺ ξέρει ὅλα τα μυστικά,
ἀκούει τοὺς Μάγους τὸ Βρέφος νὰ ζητᾶνε.
Κι ἀμέσως τοὺς εἶπε: «Ποιοὶ εἶσθε;»,
κι αὐτοὶ τὴ ρωτᾶνε: «Ἀλήθεια Ποιὰ εἶσαι Σύ,
ποῦ γέννησες Τέτοιο Παιδί;
ποιὸς εἶναι ὁ πατέρας καὶ ποιὰ ἡ μητέρα σου;
Διότι ἔγινες Μητέρα καὶ τροφὸς Παιδιοῦ, χωρὶς πατέρα
τοῦ Ὁποίου καθὼς εἴδαμε τὸ ἄστρο καταλάβαμε πὼς ἦρθε στὸν κόσμο
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

ἐ΄
Γιατί καθαρὰ ὁ Βαλαὰμ μᾶς παρουσίασε
τὸ νόημα ἐκεῖνο ποὺ προφήτεψε,
εἶπε δηλαδὴ ὅτι ἄστρο θ' ἀνατείλει,
ἄστρο ποὺ σβήνει ὅλα τα μαντέματα καὶ τὰ προοιωνίσματα· ἄστρο ποὺ διαλύει τῶν σοφῶν τὶς παραβολές,
τὶς γνῶμες καὶ τοὺς γρίφους·
Ἄστρο ἀπ' τ' ἀστέρι ποὺ φαίνεται
ἀσύγκριτα λαμπρότερο, γιατί εἶναι ὅλων των ἄστρων Ποιητής,
περὶ τοῦ ὁποίου ἔγινε ἡ προφητεία. Ἀπ' τὸν Ἰακὼβ ἀνατέλλει
Νέο παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

Στ΄
Τὰ παράξενα λόγια ἡ Μαριὰμ καθὼς ἄκουσε,
ἔσκυψε καὶ προσκύνησε τὸ Σπλάχνο της
καὶ κλαίγοντας Τοῦ εἶπε: "Εἶναι μεγάλα γιὰ μένα Παιδί μου,
ὅλα μεγάλα, τὰ ὅσα ἔκανες σ' ἐμένα τὴ φτωχή.
Γιατί νά, ἔξω οἱ Μάγοι Σὲ ζητᾶνε,
οἱ βασιλιάδες τῆς Ἀνατολῆς· τὸ Πρόσωπό Σου ἐπίμονα γυρεύουν
καὶ ἰκετεόυνε θερμὰ γιὰ νὰ Σὲ δοῦνε οἵ του λαοῦ Σου διαλεχτοί·
γιατί 'ναι αὐτοὶ στ' ἀλήθεια ὁ λαός Σου, στοὺς ὁποίους ἐφανερώθης
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

ζ΄
Κι ἐπειδὴ εἶναι λαός Σου, Παιδί μου, διάταξε
μέσα νὰ 'ρθούνε γιὰ νὰ δοῦν
πλούσια ἀνέχεια, τίμια φτώχεια·
Ἐσένα τὸν Ἴδιο ἔχω δόξα καὶ καύχημα· γι' αὐτὸ καὶ δὲ ντρέπομαι·
Ἐσὺ εἶσαι ὀμορφιὰ καὶ στολίδι
τῆς φάτνης καὶ ἐμένα · το νὰ μποῦνε·
δὲ μὲ νοιάζει ποὺ εἶναι ταπεινὰ ἐδῶ μέσα·
ἀφοῦ Ἐσένα κρατάω σὰν θησαυρό, Ἐσένα ποὺ ἦρθαν βασιλεῖς γιὰ νὰ δοῦνε,
βασιλεῖς καὶ μάγοι ποὺ ἔμαθαν ὅτι ἐφάνης
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.»

κβ΄
Βλέποντας τώρα ἡ Ἀψεγάδιαστη δῶρα πρωτότυπα καὶ ὄμορφα
οἱ Μάγοι στὰ χέρια νὰ βαστᾶνε καὶ κάτω νὰ πέφτουν καὶ νὰ προσκυνοῦν,
τὸ ἀστέρι νὰ δείχνει, τοὺς βοσκοὺς νὰ δοξάζουν,
ὅλων αὐτῶν τὸν Πλάστη καὶ Δημιουργὸ ἱκέτευε καὶ ἔλεγε:
«Παιδί μου, Σὺ ποὺ δέχτηκες τρία δῶρα,
τρεῖς χάρες θέλω νὰ κάνης σὲ μένα ποὺ Σὲ γέννησα·
Σὲ παρακαλῶ δῶσε καλοὺς ἀέρες,
καλοὺς καρποὺς στὴ γῆ καὶ φύλαγε τοὺς ἀνθρώπους.
Συμφιλιώσου μὲ ὅλους γιὰ χάρι μου, γιατί ἐγεννήθης,
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

κγ΄
Εἶναι ἀλήθεια, Σωτήρα μου, Εὔσπλαχνε, πὼς δὲν εἶμαι μονάχα δική Σου Μητέρα·
οὔτε χωρὶς σκοπὸ σὲ θηλάζω Ἐσένα ποὺ τὸ γάλα χορηγεῖς· ἀλλὰ γιὰ ὅλους Ἐγὼ θερμὰ Σὲ ἱκετεύω·
μὲ ἔκανες στόμα καὶ καύχημα ὅλου του γένους μου·
γιατί ἐμένα ἔχει ἡ οἰκουμένη Σου
προστασία πανίσχυρη, καταφύγιο καὶ στήριγμα·
ἐμένα κοιτάζουν ὅσοι διώχθηκαν
ἀπ' τὸν παράδεισο τῆς ἀπόλαυσης, γιατί τοὺς ἐπαναφέρω καὶ τοὺς κάνω
νὰ αἰσθανθοῦνε ὅλα τα καλὰ μέσω ἐμοῦ ποὺ σ' ἐγέννησα
Νέο Παιδί, τὸν Ἄχρονο Θεό.

κδ΄
Σωτήρα μου, σῶσε τὸν κόσμο· ἀφοῦ γι' αὐτὸ ἦρθες στὴ γῆ· κάμε νὰ ἐπικρατήσουν ὅλα τα δικά Σου· ἀφοῦ γι' αὐτὸ ἔλαμψες
σὲ μένα καὶ στοὺς Μάγους καὶ σ' ὅλη τὴν κτίσι·
κοίταξε, νὰ οἱ Μάγοι, ποὺ τοὺς φανέρωσες τὸ φῶς τοῦ Προσώπου Σου,
Σὲ προσκυνοῦν καὶ δῶρα Σου προσφέρουν
χρήσιμα κι ὄμορφα καὶ πολὺ ἀπαραίτητα·
ἀφοῦ ἐτοῦτα χρειάζομαι, ἐπειδὴ ἑτοιμάζομαι,
στὴν Αἴγυπτο νὰ ταξιδέψω καὶ νὰ φύγω μὲ Σένα, γιὰ Σένα,
Ὁδηγέ μου, Υἱέ μου, Πλάστη μου, Λυτρωτῆ μου,
Νέο Παιδί, Ἄχρονε Θεέ.»

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Πέμπτη, 26 Δεκεμβρίου 2013

Η Παναγία και ο κλόουν


Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πιά δουλειά. Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία. Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο. Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα. Ο Πέτρος χάρηκε. Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι’ αυτό. Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να Της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι. Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός…

Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε. Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρεί. Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ’ τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ’ το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία. Καί τι να δεί! Ο Πέτρος ήταν μπρός στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά. Μία περπατούσε με τα χέρια, μία ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι, μία κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός. Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ’ αυτά που έβλεπε.

Τα πέρασε για μεγέλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές. Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν. Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.

Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος. Μα εκείνη τη στιγμή του φάνηκε πως είδε την Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν’ απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου. Ανατριχίασε ο ηγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας: "Συγχώρεσε με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα…"

Πηγή: 
http://www.agioritikovima.gr
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Τετάρτη, 25 Δεκεμβρίου 2013

Παναγία η Αγγελόκτιστη



 
Ο ναός της Παναγίας της Αγγελόκτιστης βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του χωριού Κίτι, 12 χιλιόμετρα περίπου νοτιοδυτικά της πόλης Λάρνακος και του αρχαίου Κιτίου. Κτίστηκε τον 11ο αιώνα πάνω στα ερείπια μίας παλαιοχριστιανικής βασιλικής του 5ου αιώνα. Η βασιλική είχε ημικυκλικό σύνθρονο, που σώζεται μέχρι σήμερα στον χώρο του Ιερού Βήματος του ναού του 11ου αιώνα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι κάτοικοι του αρχαίου Κιτίου, εξ’ αιτίας των Αραβικών επιδρομών μετακινήθηκαν προς το Κίτι για περισσότερη ασφάλεια, και αποφάσισαν να αναγείρουν ναό προς τιμή της Θεοτόκου. Με την έναρξη των εργασιών διαπίστωσαν ότι κατά την διάρκεια της νύκτας τα θεμέλια του ναού μετακινούνταν σε διαφορετική τοποθεσία. Σύμφωνα πάντα με την παράδοση, οι κάτοικοι μετέφεραν το ναό αλλού και διαπίστωσαν πως τη νύκτα κατέβαιναν στρατιές αγγέλων και έκτιζαν το ναό, εξού και το προσωνύμιο Αγγελόκτιστη.


Ο αρχιτεκτονικός τύπος του σημερινού ναού ανήκει στην κατηγορία του εγγεγραμμένου σταυροειδούς με τρούλο. Η σημερινή του μορφή οφείλεται σε προσθήκες και μετατροπές που έγιναν με την πάροδο του χρόνου. Το 12ο αιώνα, βόρεια του ναού, κτίστηκε καμαροσκέπαστο παρεκκλήσι αφιερωμένο στους ιαματικούς Αγίους Αναργύρους, Κοσμά και Δαμιανό. Στο εξωτερικό της βόρειας πλευράς του παρεκκλησίου ανευρέθηκαν μεσαιωνικοί τάφοι. Πιθανόν ο ναΐσκος να είχε κοιμητηριακό χαρακτήρα. Στα τέλη του 13ου και αρχές 14ου αιώνα, κτίστηκε στη νότια πλευρά του ναού, το λεγόμενο Λατινικό παρεκκλήσι για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών των νέων ηγεμόνων της Κύπρου. Πάνω από την είσοδό του σώζονται τρία οικόσημα, εκ των οποίων το ένα ανήκε στην πλούσια Φράγκικη οικογένεια των Gibelet, κτητόρων του παρεκκλησίου. Στο εσωτερικό του σώζεται η εγχάρακτη ταφόπλακα της Simone Renier de Gibelet, που αποδήμησε το 1302. Ενδέχεται το παρεκκλήσι να είναι σύγχρονο της ταφής της και να είχε και αυτό, όπως και ο ναϊσκος, κοιμητηριακό χαρακτήρα.

 
Στο εσωτερικό του, ο ναός της Παναγίας της Αγγελόκτιστης κοσμείται με σημαντικές τοιχογραφίες του 13ου αιώνα, φορητές εικόνες διαφόρων εποχών και με το περίφημο ψηφιδωτό της Παναγίας της Αγγελόκτιστης. Το ψηφιδωτό βρίσκεται στο τεταρτοσφαίριο της αψίδας του Ιερού. Θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά και περίτεχνα εντοίχια έργα του παλαιοχριστιανικού κόσμου. 

Η Παναγία παρουσιάζεται όρθια κρατώντας τον Χριστό με το αριστερό Της χέρι, ενώ συνήθως είναι δεξιοκρατούσα. Δεξιά και αριστερά στέκουν άγγελοι. Πρόκειται για την αρχαιότερη σωζόμενη, μνημειώδη απεικόνιση της Παναγίας ιστάμενης Αριστεροκρατούσας. Μοναδική εικόνα, άλλη της ίδιας τεχνοτροπίας ( που η Παναγία να είναι αριστεροκρατούσα) είναι η Ζερβιότισσα στην Κρήτη. 
 
Η Παναγία επιγράφεται ως «Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ». Το γεγονός αυτό προκαλεί ερωτηματικά γύρω από την θεολογική ερμηνεία της επιγραφής, αφού η Παναγία ως Αγία Μαρία απαντάται, την εποχή αυτή, κυρίως στις μονοφυσιτικές επαρχίες της Ανατολής. Η εικονογράφιση της Παναγίας πιθανόν να αποτελεί πρόδρομο του μετέπειτα γνωστού τύπου της Παναγίας της Οδηγήτριας. Στο εικονοφυλάκιο του ναού, που στεγάζεται στο λατινικό παρεκκλήσι φυλάσσονται 21 φορητές εικόνες.

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη, 24 Δεκεμβρίου 2013

Περιμένοντας τὰ Χριστούγεννα


Γράφει ο π. Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος . Μ. σίου Γρηγορίου γ. ρους)

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος καλεῖται νὰ γιορτάσει ἢ μᾶλλον νὰ ζήσει ἀληθινὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὰ δεινὰ τῶν κακῶν καὶ τοῦ διαβόλου. Καλεῖται νὰ δεχθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας καὶ νὰ γεμίσει θεία χάρη καὶ εὐλογία.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς καλοῦν νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ μελετήσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο, ποὺ κυριολεκτικὰ ἄλλαξε τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου.

Ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου; Ὅλη ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου περιέχεται στὴ φράση τοῦ Μεγ. Ἀθανασίου : «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ». 

Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς φέρει ἁπλὰ μιὰ νέα διδασκαλία, ἀλλὰ νὰ μεταδώσει σὲ μᾶς τὴ θεία ζωή, τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Νὰ μᾶς κάνει μετόχους θείας Ζωῆς κατὰ χάρη. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεὸς κατὰ χάρη. Αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ καὶ οὐσιῶδες νόημα τῆς μεγάλης αὐτῆς καὶ σημαντικῆς γιορτῆς.
Πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὁ κόσμος ζοῦσε στὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς εἰδωλολατρίας μὲ φωτεινὲς ἑξαιρέσεις.

Ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Δημιουργό του εἶχε δυσάρεστες συνέπειες στὴ ζωή του. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πλάσμα του. Στὸν κατάλληλο χρόνο στέλνει στὴ γῆ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. «Ὁ Θεὸς ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ, γ´ 38). 

Ὁ ἀόρατος γίνεται ὁρατός, ὁ ἀπρόσιτος προσιτός, ὁ Θεὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μέγα καὶ παράδοξον τὸ μυστήριον. Ἦλθε στὴ γῆ ὄχι ὅπως αὐτὸς μποροῦσε, ἀλλὰ ὅπως ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ τὸν δοῦμε καὶ νὰ τὸν καταλάβουμε. Γι᾿ αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος μὲ σάρκα γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσει καλύτερα μὲ μᾶς. 

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει χαρακτηριστικὰ : «Πῶς ἔγινε τοῦτο τὸ ἐκπληκτικὸ καὶ ἀξιοθαύμαστο; Ἕνεκα τῆς δικῆς Του ἀγαθότητος καὶ ὅπως ἕνας βασιλέας βγάζει τὴν βασιλικὴ στολὴ καὶ σὰν ἁπλὸς στρατιώτης ρίχνεται στὴ μάχη, γιὰ νὰ μὴ ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ ἔτσι πετύχει τὴ νίκη, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἦρθε μὲ ἀνθρώπινη μορφή, γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωρισθεῖ καὶ ἀποφύγει ὁ ἐχθρός τη σύγκρουση μαζί του, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴ φοβίσει τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ἦρθε γιὰ νὰ τοὺς σώσει καὶ λυτρώσει».

Τελικὰ μία εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἐξήγηση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει πολὺ καθαρὰ αὐτὴ τὴν ἐξήγηση. «Διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην, ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς», «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». 

Μαζὶ μὲ τὸν μεγάλο Ἀπόστολο κάθε πιστὸς βλέπει πίσω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο. Ἀγάπη ποὺ ἔφθασε μέχρι τὸ Σταυρό.
Περιμένουμε τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς γεννήσεως. Καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἀναμένει τὴν ἀνταπόκριση τῆς δικῆς μας ἀγάπης. Μᾶς ἀγάπησε, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε καὶ μεῖς. Νὰ τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιὰ καὶ τὴ ζωή μας. Νὰ συνδεθοῦμε μαζί του. Εἶναι ἀσφαλῶς ἡ μεγαλύτερη δωρεὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τὰ φετεινὰ Χριστούγεννα ἂς εἶναι ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς γεμάτη ἀπὸ τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος
καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Πηγή: Ἀναβάσεις
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ agios .dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου 2013

Εκδήλωση τιμής στη μνήμη του Χιώτη Πρωτοψάλτη Λεωνίδα Σφήκα


ΠΗΓΗ : ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου 2013

Θαῦμα Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ: 'Ὅταν ὅλα εἶχαν τελειώσει…

«Ὅταν ὅλα εἶχαν τελειώσει…» - Θαῦμα Ἁγίων Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ καί τῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ

«Ὀνομάζομαι Ε.Χ., 37 ἐτῶν, ἀπό τήν Μόρφου καί τώρα κάτοικος Λεμεσού. Ἡ ἐργασία μου εἶναι ἀεροσυνοδός καί καθηγήτρια Ἰταλικῶν. Τήν Κυριακή πρωί 28 Ἰουνίου 2008 ξύπνησα νωρίς κι ἔνιωθα λίγη ἀδυναμία. Εἶχα λίγο πυρετό καί ἀποφάσισα νά πάω στήν Πολυκλινική γιά νά μοῦ κάνουν ἔνεση νά μοῦ περάσει γρήγορα, γιατί εἶχα προγραμματίσει ταξίδι στήν Ἁγία Μαρίνα τῆς Ἀνδρου μέ τή μητέρα μου.

Τήν Δευτέρα 29 Ἰουνίου δέν ἔνιωθα καλύτερα καί ἀποφάσισα νά ξαναεπισκεφθῶ τήν Πολυκλινική, ἐπειδή ὁ χρόνος γιά τό ταξίδι πίεζε καί δέν θά προλάβαινα. Στήν Πολυκλινική ὁ γιατρός πού μέ ἐξέτασε ἦταν ὁ γιατρός τῆς μητέρας μου. Μοῦ ἔκανε κάποιες ἐξετάσεις, ἀλλά δέν ἔβρισκε τίποτα, παρά μόνον λίγο πυρετό καί κομμάρες πού ἐγώ αἰσθανόμουνα. Ἔτσι γιά προληπτικούς λόγους ἀποφάσισε νά μέ κρατήσει στήν Πολυκλινική, παρά τήν ἄρνησή μου. Τοῦ εἶπα μάλιστα:

- Δέν γίνεται νά πάω στό προγραμματισμένο ταξίδι καί μετά νά μείνω στό νοσοκομεῖο;
Ἡ ἀπάντησή του ἦταν ἀρνητική, παρόλο πού δέν φαινόταν νά ἔχω κάτι σπουδαῖο, ἐκτός ἀπό κάποια δέκατα καί ἀδυναμία. Τήν ἑπόμενη μέρα, Τρίτη 30 Ἰουνίου, μέ ἐπισκέφθηκε ἡ μητέρα τῆς νύφης μου καί μοῦ ἔδωσε μιά χάρτινη εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ. Δέν γνώρισα ποιός ἦταν αὐτός ὁ ἅγιος, καί τήν ἔβαλα κάτω ἀπό τό μαξιλάρι μου.

Τήν Τετάρτη, 1 Ἰουλίου, ἡ κατάστασή μου ἐπιδεινώθηκε. Μοῦ ἔκαναν ἀξονική, ἡ ὁποία ἔδειξε μόλυνση στήν κοιλιακή χώρα. Τήν ὥρα τῆς ἐξέτασης ἔβλεπα πεντακάθαρα νά μέ παρακολουθοῦν τέσσερα μάτια.

Προσπάθησα νά δῶ καλύτερα, νά διακρίνω κάποιο πρόσωπο, ἀλλά δέν μποροῦσα. Μετά ἀπό τήν ἐξέταση μέ μετέφεραν στήν μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας καί τσακώθηκα μάλιστα, γιατί ἔχασα τήν εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ. Ἡ νύφη μου μοῦ ἔδωσε ἄλλη, ἀλλά βρέθηκε καί ἡ προηγούμενη πίσω στήν πλάτη μου. Ἔτσι κρατοῦσα καί τίς δύο σφικτά στά χέρια μου.


Ξημέρωσε ἡ Πέμπτη 2 Ἰουλίου 2008 καί ἡ μόλυνση προχωροῦσε στούς πνεύμονες. Ἔτσι τό Σάββατο, μή μπορώντας οἱ γιατροί νά ἀνακαλύψουν ἀπό τί προῆλθε ἡ μόλυνση, ἀλλά οὔτε καί νά τήν ἀντιμετωπίσουν παρά τίς δυνατές ἀντιβιώσεις -μέ εἶχαν κατατρυπημένη- ἀποφάσισαν νά μέ χειρουργήσουν.

Ἡ σηψαιμία προχωροῦσε ραγδαία καί ἔλεγαν ὅτι μέχρι τό βράδυ θά κατέληγα. Ἐγώ ἀκόμη, παρά τήν ταλαιπωρία μου, ἔνιωθα ὅτι θά γίνω καλά, μέ τίς εἰκονίτσες στό χέρι μπῆκα στό χειρουργεῖο καί τίς ἔδωσα στόν ἀναισθησιολόγο νά τίς προσέχει τήν ὥρα τῆς ἐγχείρησης. Μοῦ ἀφαίρεσαν τή χολή, ἡ ὁποία δέν εἶχε τελικά τίποτα κι ἔπεσα σέ κῶμα, γιά τρεῖς μέρες. Ἡ κατάστασή μου ἦταν πολύ σοβαρή καί ὅλοι περίμεναν τό μοιραῖο. Οἱ γιατροί δέν ἔδιναν ἐλπίδες στούς δικούς μου γιατί ἡ σηψαιμία ἦταν ραγδαία καί δέν εἶχαν μείνει πνεύμονες πλέον νά ἀναπνέω, καί ὅμως τό θαῦμα ἔγινε, ὅταν ὅλα ἔδειχναν νά ἔχουν τελειώσει.

Τήν τρίτη μέρα ἦλθε ὁ πατήρ Π., ἔχοντας μαζί του ἕνα μικρό τμῆμα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἁγίου Λουκᾶ. Μέ σταύρωσε μέ τήν καρδούλα τοῦ Ἁγίου καί ἐγώ, ὅπως μου εἶπαν, ἐκείνη τήν ὥρα ἀνοιγόκλεισα τά μάτια. Ἀπό τή στιγμή ἐκείνη ὁ ὀργανισμός μου ἄρχισε νά ἀντιδρᾶ καί ἡ σηψαιμία ἀπ’ τό πουθενά νά ὑποχωρεῖ. Τελικά θεραπεύτηκα τελείως. Γιά τούς γιατρούς ἦταν ἀνεξήγητο. Ὅσοι εἶναι πιστοί παραδέχθηκαν ὅτι πρόκειται γιά θαῦμα. Οἱ ὑπόλοιποι προσπάθησαν νά δώσουν ἐπιστημονική ἐξήγηση, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά δώσουν πειστική ἀπάντηση.

Ὅσο ἔμεινα στό νοσοκομεῖο, μοῦ ἔφεραν καί διάβασα τό βιβλίο μέ τή ζωή τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ (καί ἰατρός μου σ’ αὐτή τήν περίπτωση), κι ἔνιωθα ὅτι εἶχε βοηθούς τοῦ τούς ἁγίους Ἀναργύρους Κοσμᾶ καί Δαμιανό. Τότε ἔνιωσα καί κατάλαβα πιά, γιατί μέ παρακολουθοῦσαν τήν 1η Ἰουλίου στήν ἀξονική. Ἦταν ἡ μέρα τῆς γιορτῆς τους καί ἦταν τό δεξί χέρι τοῦ ἁγίου Λουκᾶ στό χειρουργεῖο. Ἡ θεία τῆς νύφης μου βρισκόταν ἐκείνη τή μέρα στή Βέροια στή μονή Δοβρᾶς. Ἔκαναν Παράκληση καί ὁ γέροντας τῆς εἶπε ὅτι ὁ ἅγιος Λουκᾶς μαζί μέ τούς ἁγίους Ἀναργύρους Κοσμᾶ καί Δαμιανό θά εἶναι μαζί μου».

Ε.Χ., Λεμεσός-Κύπρος

Πηγή: Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνόπουλου, Καθηγουμένου Ι. Μονῆς Σαγματά - Ἀπό τό βιβλίο «Ταχύς εἰς βοήθειαν…», Τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ σήμερα - ἐκδόσεις Ἀκρίτας

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟΙΣΤΟΛΟΓΙΟ  agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή, 22 Δεκεμβρίου 2013

Συνοπτικὴ Ἱστορία τοῦ Μοναστηριοῦ Ἁγίας Μαρίνας Ἀνδρου


Ἡ ἵδρυσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς χρονολογεῖται ἀπὸ τὸ 1325 μ.Χ. στὴν περιοχὴ Λίτρες τῆς Ἀνδρου, μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἀφοῦ ἡ Ἁγία Μαρίνα παρουσιάσθηκε σὲ ἕνα γέροντα ἀσκητὴ τῆς ἐποχῆς στὸν τόπο αὐτὸ (σημερινὰ Ἀποίκια), ποὺ τοῦ ὑπέδειξε νὰ βρεῖ τὴν κεκρυμμένη σὲ μιὰ σχισμὴ ἑνὸς βράχου εἰκόνα της. Ὁ αὐτοκράτωρ Ἐμμανουὴλ Παλαιολόγος, τὸν ἐνισχύει οἰκονομικὰ καὶ ἱδρύει τὴν Μονήν.
Κατὰ τὸν 16ον αἰώνα, ὕστερα ἀπὸ ἐπιδρομὲς πειρατῶν ἡ Μονή, κατακαίεται τρεῖς φορές, καὶ οἱ λιγοστοὶ μοναχοὶ ποὺ εἶχαν ἀπομείνει δὲν μποροῦν νὰ τῆς δώσουν τὴν παλαιὰ αἴγλη. Τὸ ἔτος 1743 ἡ Μονὴ πλέον εὑρίσκεται σὲ τελεία παρακμὴ καὶ μόνο πέντε ὑπέργηροι Μοναχοὶ ὑπάρχουν στὴ Μονή. Ὅμως ἡ Ἁγία Μαρίνα, μὲ νέο θαῦμα, φέρνει στὴ Μονὴ τῆς τὸν Ἱερομόναχο Σωφρόνιο τὸν Πελοππονήσιον, ποὺ μὲ συνεχῆ ὁράματα, τὸν κρατᾶ στὴν Μονή, καὶ ποὺ ἐκποιώντας τὴν περιουσία του στὴν Πελοπόννησο, ἀνακαινίζει τὴ Μονὴ καὶ τὴν μετατρέπει σὲ γυναικεία το ἔτος 1746. Πολλὲς ἀρχοντοποῦλες τῆς Ἀνδρου ἐνδύονται τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα, καὶ φθάνει ὁ ἀριθμὸς τῶν Μοναζουσῶν, πλέον τὰς ἑκατὸν (100). Ἡ αἴγλη τῆς Μονῆς καὶ ἡ φήμη της, γίνεται γνωστὴ σ’ ὅλο τὸν τότε κόσμο, ἀφοῦ τὸ ἀργυροποιεῖο, ἡ χαρακτική, καὶ ἡ βιοτεχνία τοῦ μεταξοσκώληκα, εἶναι τὸ παγκόσμιο γνώρισμά της.

Ὅμως δὲν ἄργησε καὶ πάλι ἡ Μονή, νὰ δοκιμασθεῖ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, καὶ νὰ κλείσει μὲ διάταγμα τοῦ Ὄθωνα, διὰ τοῦ Βαυαροῦ Ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν Μάουερ, ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ κλείσουν 417 Μοναστήρια –μεταξύ των ὁποίων ἦτο καὶ ἡ Μονὴ τῆς Ἁγίας Μαρίνης Ἀνδρου – νὰ δημευθεῖ ἡ περιουσία τους καὶ οἱ Μοναχοὶ ἢ Μοναχὲς νὰ μετατεθοῦν στὰ Μοναστήρια ποὺ παρέμειναν ἀνοικτά, ἢ νὰ κοσμοποιηθοῦν. Ἁγία ΜαρίναΤουτο ἐγένετο τὸ ἔτος 1833. Τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνης τὴν θαυματουργή, τὴν ἀγόρασε σὲ δημοπρασία ἡ ἱστορικὴ Οἰκογένεια Ἐμπειρίκου, καὶ τὴν διαφύλαττε στὸν κεντρικὸ Ναὸ τῆς Χώρας, τὴν Παναγία, ἐπὶ 146 ἔτη. Εἶναι εἰκόνα ποὺ ἐπισυνάπτεται στὸ κείμενο. Ἡ ἱερὰ Μονὴ μετατρέπεται σὲ στάβλο ζώων, γκρεμίζονται καὶ σχεδὸν ἰσοπεδώνονται τὰ κτήρια, καὶ μιὰ ὄμορφη μάζα ἀπὸ πέτρες καὶ ξύλα καὶ ἀκαθαρσίες ζώων καὶ ἀνθρώπων ποὺ περνοῦν ἀπὸ ἐκεῖ, γιὰ νὰ σταβλίσουν τὰ ζῶα τοὺς (ἀρνιά, κατσίκια, βόδια, ἄλογα), εἶναι ἡ εἰκόνα ποὺ ἀντικρίζει ὁ περαστικός.


Ἀπὸ ἐδῶ καὶ κάτω φίλοι ἀναγνῶστες θὰ ἀφήσουμε τὸν Ἡγούμενο π. Κυπριανό, καὶ πρώην Ἀρχοντάρη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κωνσταμονίτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους νὰ μᾶς πεῖ, πῶς μὲ τὴν βοήθεια τῆς Ἁγίας Μαρίνης καὶ τῶν Ἁγίων Αἰκατερίνης καὶ Παρασκευῆς ἐπανοικοδομήθηκε καὶ ἀνασυστάθηκε ἡ Μονή, γιὰ νὰ ὁμοιάζει σήμερα μὲ ὁλόλευκο Πύργο καὶ παλάτι φιλοξενίας καὶ ἀγάπης Χριστοῦ.
Τὸ ἔτος 1975 εἶμαι διάκονος τοῦ Σὲβ/τάτου Μητροπολίτου Σύρου, Τήνου, Ἀνδρου κ.λ.π. κ. Δωροθέου, καὶ προσωπικός του ἀκόλουθος. Μὲ ἔπαιρνε πάντοτε μαζί του, σὰν διάκονό του, στὶς ἱεροτελεστίες τῶν ἑορταζόντων Μονῶν ἢ Ναῶν. Τὴν 20η Ἰουλίου τοῦ ἔτους ἐκείνου ἐνθυμοῦμαι ὅτι πήγαμε μαζὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῆς Ἀνδρου. Διερχόμενοι ἀπὸ τὸ ἐρειπωμένο κάστρο καὶ τὴ Μονὴ τῆς Ἁγίας Μαρίνης κάμνει μιὰ εὐχή, ὅπως μου εἶπε ἀργότερα, «Ἁγία μου Μαρίνα νὰ μὲ ἀξιώσεις, πρὶν κλείσω τὰ μάτια μου, νὰ σὲ δῶ τουλάχιστον καθαρισμένη... ὡς πότε θὰ σὲ βλέπω νὰ παραμένεις στάβλος». Στὴ συνέχεια τῆς ἐνδόμυχης εὐχῆς τοῦ ἀπευθύνεται σὲ μένα καὶ μοῦ λέγει : «Κυπριανὲ ἄκουσες τί εὐχὴ ἔκανα». Ὄχι, τοῦ ἀπαντῶ, καὶ μοῦ φανερώνει τὴν εὐχή. Τοῦ ἁπαντὰ ἡ ταπεινότης μου, «Νὰ σὲ ἀξιώσει Δέσποτά μου ἡ Ἁγία Μαρίνα, νὰ δεῖς τὴ Μονὴ τῆς ὅπως ἐπιθυμεῖς». Τρεῖς φορὲς κατὰ τὴ διαδρομὴ ὁ Σεβασμιότατός μου ἐπανέλαβε, ἔντονα τὴν εὐχή του γιὰ τὴ Μονὴ τῆς Ἁγίας Μαρίνης, καὶ τὶς τρεῖς φορὲς ἔλαβε τὴν ἴδια ἀπάντηση ἀπὸ τὴν ταπεινότητά μου, ὥσπου μετὰ τὸ πέρας τῆς λειτουργίας, ἐπῆγε ὁ καθένας στὰ ἴδια. Ἡ ἐλαχιστότης μου ἔμεινε στὸ πατρικὸ σπίτι στὴν Ἄνδρο, στὸ χωριὸ ποὺ μέχρι σήμερα ἐφημερεύω, καὶ ποὺ εἶχα πρόγραμμα νὰ κτίσω Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ. Μὲ τὴ σκέψη αὐτή, ξάπλωσα νὰ ξεκουραστῶ ἀλλὰ δὲν πρόφτασα, διότι μὲ πρόλαβε τὸ τηλεφώνημα τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου, ποὺ ἔλεγε: «Ὁ Δεσπότης Κυπριανέ, προτείνει σὲ σένα καὶ σὲ μένα νὰ ἀναστηλώσουμε τὴ Μονὴ τῆς Ἁγίας Μαρίνης καὶ ὁ Δεσπότης μας, θὰ φροντίσει νὰ γίνει, μὲ ὑπουργικὸ διάταγμα, ἡ ἀνασύσταση τῆς Μονῆς». Ἀρνήθηκα νὰ δεχτῶ τὴν πρόταση τοῦ Δεσπότη μας στὸν Ἀρχιερατικὸ ἐπίτροπο, ἂν καὶ μοῦ ἐπανέλαβε ἐπὶ τρεῖς συνεχεῖς ἡμέρες, λέγοντάς του τὰ σχέδιά μου, καὶ ὅτι ἔχω ὑπὸ τὴν προστασία μου τὴν ὑπερήλικη μητέρα μου.

Αἰσθανόμενος, ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄρνησή μου, ἄσχημα ἀνέβηκα στὸ δωμάτιό μου, γιὰ νὰ ἀναπαυθῶ, ἔκαμα τὴν προσευχή μου, σὲ μιὰ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνας, λέγοντάς της τὰ ἑξῆς : «Ἁγία μου Μαρίνα μὴ ἐκλάβεις τὴν ἄρνησίν μου, σὰν ἄρνησιν πρὸς τὸ Ἅγιον πρόσωπό σου. Ἐγὼ σὲ ἀγαπῶ, εἶσαι ἡ ἀγαπημένη, ἀπὸ τὶς ἀγαπημένες μου Ἁγίες, καὶ ἐσὺ γνωρίζεις τὸν ἱερό μου πόθο. Πεπεισμένος ὅτι τὰ εἶχα βρεῖ μὲ τὴν Ἁγία Μαρίνα ἔπεσα ἥσυχος νὰ κοιμηθῶ. Δὲν ἐνθυμοῦμε τί ὥρα ἦτο καὶ ἂν ἤμουν κοιμώμενος ἢ ἔξυπνος, ὅταν νοιώθω σὲ κάποιο σημεῖο τοῦ δωματίου νὰ γίνεται σεισμὸς καὶ νὰ συνταράσσεται τὸ δωμάτιο. Σκέφθηκα ὅτι ἂν εἶναι σεισμός, ἔχω δύο σκάλες νὰ κατέβω, ὁπότε δὲν προλαμβάνω καὶ θὰ μὲ καταπλακώσουν τὰ ἐρείπια. Ἔκαμα τὸ Σταυρό μου καὶ εἶπα : «Κάθισε ἐδῶ Κυπριανὲ καὶ σκεπάσου μὲ τὴν κουβέρτα καὶ ὅτι πεῖ ὁ Θεός».

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ νοιώθω κάτι νὰ μὲ ἁρπάζει καὶ νὰ μὲ τοποθετεῖ κάπου. Ξυπνάω λοιπὸν καὶ βλέπω ὅτι εὑρισκόμουν στὰ ἐρείπια τῆς Ἁγίας Μαρίνης – σὲ ἀπόσταση ὀκτὼ χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ σπίτι μου – καὶ διαλογιζόμουν, «τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Δεσπότης μου, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναστηλωθεῖ αὐτὴ ἡ Μονὴ ποὺ εἶναι πετρωμένα μπάζα, νὰ κοποῦν τὰ πελώρια δένδρα ποὺ εἶχαν γίνει δάσος κ.λ.π. ἐμπόδια». Κάνοντας αὐτοὺς τοὺς διαλογισμούς, βλέπω νὰ σχίζεται στὰ δύο το Νότιο μέρος τοῦ τοίχους, νὰ ἀνοίγει σὰν συρταρωτὴ πόρτα, καὶ νὰ παρουσιάζεται ἕνας ἁμαξωτὸς δρόμος ποὺ ἔφθανε στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, καὶ νὰ ξεπροβάλλουν τρεῖς νέες Μοναχὲς πού μου ἔκαμαν νεῦμα νὰ σταματήσω ἐκεῖ ποὺ ἤμουν, διότι ἐρχόντουσαν νὰ μὲ συναντήσουν.
Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ ἦλθαν μπροστά μου ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη – καὶ ἡ πρώτη παίρνει τὸ λόγο – μὲ χαιρετάει καὶ μοῦ λέγει : «Χαῖρε Κυπριανέ…». Ἐγὼ φοβούμενος ἀπὸ τὸ παράδοξο αὐτὸ θαῦμα ποὺ βλέπω, κάμνω μιὰ ὑπόκλιση σεβασμοῦ καὶ λέγω : «Εὐλογεῖτε Γερόντισσες…». Τότε αὐτὴ ποὺ μὲ χαιρέτησε, ἐπιτακτικά μου λέγει : «Θὰ κτιστεῖ τὸ Μοναστήρι Κυπριανέ, καὶ νὰ δεχθεῖς τὴν ἐντολὴ τοῦ Δεσπότη σου». Ἄρχισα τότε ἐγὼ νὰ προφασίζομαι, μὲ πολλὰ «πώς», πῶ τοῦτο, πῶς ἐκεῖνο, θέλουμε πολὺ νερὸ καὶ δὲν ὑπάρχει Γερόντισσα. Τότε μὲ πάει σὲ ἕνα μέρος τῆς Μονῆς καὶ μοῦ λέγει : «ἐδῶ ἔχω νερὸ Κυπριανέ, γιὰ νὰ πίνει ὅλη ἡ Ἄνδρος». Πράγματι εὑρέθη τὸ ἄφθονο νερὸ στὸ σημεῖο ποὺ μᾶς ὑπέδειξε ἡ Ἁγία Μαρίνα.

Συνεχίζω ἐγὼ ὅμως τὴν ἄρνησή μου καὶ τὶς προφάσεις μου λέγοντάς της : « Γερόντισσα ποιὸς θὰ πείσει τοὺς τσοπαναραίους νὰ πάρουν τὰ πρόβατά τους, τὰ κατσίκια τους καὶ τὰ βόδια τους καὶ τὰ ἄλογά τους; Ποῖος θὰ πείσει τὸν Παπαγιάννη ὅτι τὸ ἐκκλησάκι ποὺ λειτουργεῖ εἶναι τῆς Μονῆς καὶ θὰ ἀποχωρήσει;».

Τότε μὲ βγάζει ἔξω ἀπὸ τὸ τεῖχος, καὶ βλέπω στὴ σειρὰ τοὺς δύο ἱερεῖς τῶν Ἀποικίων καὶ τοὺς κολίγους. Ἀπευθύνεται πρῶτα στὸν Πατέρα Ἰωάννη (τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε, διότι ἐκοιμήθη) καὶ τοῦ λέγει : « Ἐσὺ Παπὰ Γιάννη δὲν θὰ δώσεις τὸ κτῆμα καὶ τὴν ἐκκλησία;» καὶ ὁ Πάπα-Γιάννης ἀπάντησε θετικὰ μὲ μιὰ ὑπόκλιση. Ἔπειτα ἀπευθύνεται στὸν ἀρχηγὸ τῶν τσοπαναραίων τὸν Ζανὴ Καλαμπούκη καὶ τοῦ λέγει : « Ἐσὺ Ζανὴ δὲν θὰ δώσεις ἐντολὴ νὰ πάρουν τὰ ζῶα τους ἀπὸ ἐδῶ;». Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ζανὴς μὲ μιὰ ὑπόκλιση, ἔδωσε θετικὴ ἀπάντηση.

Ἔπειτα ἀφοῦ μὲ πῆγε μέσα ἀπὸ τὸ τεῖχος, ἐγὼ συνέχιζα νὰ ἀρνοῦμαι καὶ τῆς λέγω : « Γερόντισσα ὁ Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος θέλει νὰ ἀναλάβει τὴν ἀναστήλωση, ἀναθέσατε σ’ αὐτόν». Τότε ἡ ἀπάντησίς Της σὲ αὐστηρὸν τόνο ἦτο : « Ἐσὺ θὰ ἀναλάβεις Κυπριανέ, σ’ αὐτὸν θὰ μιλήσω ἄλλη ὥρα». Συνεχίζοντάς μου λέγει σὲ γλυκὸ ὕφος καὶ τόνο : « Ἐσὺ θὰ ἀναλάβεις τὴν ἀναστήλωση τῆς Μονῆς Κυπριανὲ καὶ δὲν θὰ χρειαστεῖς νὰ κτυπήσεις ἄλλη πόρτα, γιὰ βοήθεια, - γιατί ξέρω, ὅτι αὐτό σε στεναχωρεῖ – θὰ εἶμαι κοντά σου, ἐδῶ, καὶ ὅτι θέλεις θὰ τὸ ζητὰς ἀπὸ ἐμένα».

Τότε τὴν ἐρώτησα : « Ποία εἶσαι ἐσὺ καὶ ποῖες εἶναι οἱ ἄλλες δύο, ποῦ μὲ τόση σιγουριά, μὲ τέτοια βεβαιότητα, μοῦ λέγετε αὐτά;» καὶ εὐθέως μου ἀπάντησε : « Δὲν κατάλαβες Κυπριανέ!!! Εἶμαι ἡ Μαρίνα καὶ οἱ δύο ἄλλες ἀδελφές μου, εἶναι ἡ Παρασκευὴ καὶ ἡ Αἰκατερίνα ποὺ συγκατοικοῦν μὲ ἐμένα στὸ Μοναστήρι. Τὸ διάταγμα τοῦ Ὄθωνα μᾶς πέταξε ἔξω καὶ μένουμε λίγο πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Θὰ ἀνοίξει ὅμως τὸ Μοναστήρι καὶ θὰ ἔλθουμε πάλι ἐδῶ νὰ κατοικήσουμε. Ἐμένα δέ, θὰ μὲ βλέπεις κάθε μέρα. Μαζὶ θὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ ἀναστηλώσουμε τὸ Μοναστήρι. Νὰ δεχθεῖς λοιπόν, τὴν ἐντολὴ τοῦ Δεσπότη σου τ’ ἄκουσες Κυπριανέ;». μὲ χαιρέτησε καὶ κάμνει μία στροφὴ πρὸς τὸ δρόμο καὶ κλείνει τὸ τεῖχος σὰν συρταρωτὴ πόρτα.
Τότε νέο σεισμὸ νοιώθω, ἐνῶ ταυτόχρονα, νομίζω ὅτι μὲ ξαναπέταξε ὁ σεισμὸς στὸ κρεβάτι μου. Ξυπνώντας ἀπὸ τὴν ληθαργική, ἐνοραμικὴ κατάσταση, βλέπω ὅτι πράγματι εὑρίσκομαι στὸ κρεβάτι μου • ἀνάβω τὸ φῶς καὶ κοιτάζω τὸ ρολόι ποὺ ἔδειχνε 3,45’ μ. μεσονύκτιο. Κάμνω τὸ σταυρό μου, καὶ στρέφοντας τὰ μάτια μου στὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνης λέγω μὲ τὸ λογισμό μου «Ἁγία μου ἤσουν Ἐσὺ • ἤμουν κοντά Σου • Μιλοῦσα μαζί Σου», τότε βλέπω τὰ μάτια της, στὴν εἰκόνα νὰ ἀνοιγοκλείνουν, σὰν νὰ μοῦ λέγουν. Νὰ ἐγὼ ἤμουν». Δὲν χρειαζόμουν ἄλλα πλέον γιὰ νὰ βεβαιωθῶ ὅτι ἡ Ἁγία, διάλεξε τὴν ταπεινότητά μου, γιὰ νὰ ἀναστηλώσω τὴν Μονή της, καὶ ἀμέσως παίρνω ἐκείνη τὴν ὥρα τὸν Ἀρχιερατικό, ὁ ὁποῖος ἀκούγοντας τὴ φωνή μου ἐτρόμαξε καὶ τοῦ λέγω νὰ πεῖ στὸ Μητροπολίτη μας, ὅτι δέχομαι νὰ ἀναλάβω τὴν ἀναστήλωση τῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Μαρίνης καὶ ὅτι τὰ ὑπόλοιπα θὰ τοῦ τὰ ἐξηγοῦσα ἄλλη ὥρα.
Ἀπὸ τὴν ἑπομένη, ἡ ταπεινότης μου εὐρίσκετο, μὲ ἕναν κασμά, ἕνα φτυάρι καὶ ἕνα καρότσι στὸ ἐρειπωμένο Μοναστήρι. Πέντε ὁλόκληρα χρόνια ἀγωνιζόμουν νὰ ξεμπαζώσω τὸ ἐρειπωμένο Μοναστήρι. Ὅμως ἡ παρουσία παρουσία τῆς Ἁγίας πού μου ὑποσχέθηκε ἦτο πάντοτε ἔντονη. Ἔγινε δὲ ἀκόμη πιὸ ἔντονη μὲ τὴν Εἰκόνα Της (ἡ εἰκόνα τοῦ κειμένου). Ἕνας γέροντας, ἐπίτροπος τοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας στὴ Χώρα μου λέγει μιὰ μέρα : « Ἔμαθα πατέρα Κυπριανὲ ὅτι ἄνοιξες τὸ Μοναστήρι, ἔχε ὑπ’ ὄψιν σου, ὅτι ἡ Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνης ποὺ εἶναι σ’ αὐτὸ τὸ προσκυνητάρι εἶναι τῆς Μονῆς, ποὺ τὴν ἀγόρασαν ἡ οἰκογένεια Ἐμπειρίκου καὶ τὴν τοποθέτησαν ἐδῶ. Νὰ μποροῦσες νὰ τὴν πάρεις καὶ νὰ τὴν πᾶς στὸ Μοναστήρι, τὸ Μοναστήρι θὰ σωζότατε».
Τότε θυμήθηκα τὴν ὑπόσχεση τῆς Ἁγίας Μαρίνας, ὅτι θὰ εἶναι παντοῦ καὶ πάντοτε μαζί μου, καὶ ἀμέσως πηγαίνω στὸν ἐφημέριό του ναοῦ τῆς Παναγίας τὸν π. Νικόλαο καὶ μὲ παρακλητικὸ τρόπο, τοῦ ζητῶ, ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ μοῦ δώσει τὴν εἰκόνα ποὺ ἀνῆκε ἄλλοτε στὸ Μοναστήρι. Τὸ πῶς δὲν μὲ ἔδειρε εἶναι ἀπορίας ἄξιον, καὶ μὲ τὸ δίκαιό του ὁ π. Νικόλαος, ἀφοῦ ὅπως μου ἐξήγησε ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας ἐτοποθετήθη, πρὶν τόσα καὶ τόσα χρόνια, ἀπὸ τοὺς ἰδιοκτῆτες της στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας. Ἡ ταπεινότης μου τοῦ ἁπαντὰ «Πατέρα Νικόλαε ἡ Ἁγία Μαρίνα σε μὲ τὸν ἐλάχιστον εἶπε, ὅτι θὰ εἶναι κοντά μου, θὰ εἶναι πάντοτε παροῦσα καὶ θὰ μὲ βοηθάει στὸ ἔργο τῆς Μονῆς της. Νὰ κατέβει ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ εἶναι ἀδύνατο, μήπως ἐννοοῦσε ὅτι θὰ εἶναι κοντά μου, μὲ τὴν Ἱερὰ καὶ θαυματόβρυτο αὐτὴ εἰκόνα Της;».

Δὲν ἄντεξε καὶ μὲ ἔβγαλε ἔξω καὶ δὲν δέχτηκε καμιὰ ἄλλη συζήτηση. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες δέχομαι ἕνα σημείωμα ἀπὸ τὸν πατέρα Νικόλαο, πού μου ἔγραφε νὰ κατέβω νὰ τὸν συναντήσω στὸν Ναὸ τῆς Παναγίας.

Κατέβηκα λοιπὸν στὴ χώρα, καὶ στὸ Γραφεῖο τοῦ Ναοῦ , μὲ περίμεναν συγκεντρωμένοι, ὁ π. Νικόλαος καὶ οἱ τέσσερις Ἐπίτροποι τοῦ Ναοῦ, οἱ ὁποῖοι μου ὑποδεικνύουν νὰ ὑπογράψω ἕνα πρακτικό, τὸ ὁποῖο διαβάζοντάς το, ἔγραφε ὅτι μου παραχωροῦν τὴν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνης. Μὲ ρίγη συγκινήσεως τὸ ὑπέγραψα, λέγοντάς του : « τί ἦτο αὐτὸ ποῦ σᾶς ἔκαμε νὰ ἀλλάξετε τὴν ἀρνητική σας στάση γιὰ τὴν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας;». ἡ ἀπάντησή τους ἦτο « μὴ μᾶς ρωτᾶς». Μοῦ ἐνεχείρησαν δὲ καὶ ἕναν φάκελο μὲ τρεῖς χιλιάδες, λέγοντάς μου, ὅτι αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ μεταφορὰ τῆς εἰκόνος στὸ Μοναστήρι. Δάκρυα χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης τρέχουν ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀπὸ τὰ μάτια μου πρὸς τὴ Ἁγία, βλέποντας τὴν ἔντονη παρουσίαν της καὶ τὴν ταχύτατην βοήθειά της. Μὲ ἀναμμένα κεράκια μὲ θυμιάματα καὶ μὲ συνοδεία πιστῶν, μεταφέραμε τὴν εἰκόνα στὴ Μονὴ τὸ ἔτος 1976.

Ἔκτοτε ἡ Μονὴ ἀπέκτησε τὴν Κυρά της, ἀπέκτησε Ἔφορο, ἀπέκτησε Οἰκονόμο, ἀπέκτησε Γερόντισσα. Ἀπὸ τότε, ὅτι καὶ ἂν ἔβαζα στὴ σκέψη μου, γιὰ ἀνέγερση κτιριακῶν συγκροτημάτων στὴ Μονή, ξεκινοῦσα μὲ ἀπειροελάχιστες οἰκονομικὲς δυνατότητες καὶ ὅταν βρισκόμουν σὲ οἰκονομικὸ ἀδιέξοδο, γιὰ τὴν ἐξόφλησή του, ἔτρεχα στὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας καὶ τὴν παρακαλοῦσα θερμά, νὰ βρεῖ τὸν τρόπο νὰ ἐξοφλήσω τὸ χρέος. Καὶ Ἐκείνη, ὢ Ἐκείνη, ἔτρεχε νὰ μοῦ φέρει τὸ ποσὸ ποὺ χρεωστοῦσα, καὶ παραπάνω ἀπ’ αὐτά.

Ἔτσι χτίστηκε καὶ πάλι ἡ Μονὴ τῆς Ἁγίας Μαρίνης, ἀπὸ τὴν Ἁγία Μαρίνα καὶ τοὺς προσκυνητές της, ποὺ ἔφερνε καὶ φέρνει, μὲ θεία τῆς νεύση, γιὰ νὰ προσφέρουν τὸ κεράκι τους, καὶ νὰ πάρουν τὸ δῶρο τους ἀπὸ τὴν Ἁγία Μαρίνα, μὲ τὰ θαύματά της καὶ τὴν ἀγάπη της.
Ἡ ταπεινότης μου δὲν αἰσθάνεται εὐεργετημένη ἀπὸ τὴν Ἁγία Μαρίνα, δὶ’ αὐτὸ καὶ ἔχω δοθεῖ ὁλόκληρος στὴν Ἁγίαν μας, καὶ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τίποτε ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πῶς θὰ τελειοποιηθοῦν οἱ ναοὶ τῆς Μονῆς, ὁ ξενώνας της, καὶ ὅτι ἄλλο ποὺ θὰ κοσμεῖ τὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας. Κάποτε εἶχα ἀγαπήσει τὸ Ἅγιον Ὅρος, καὶ ἔλεγα νὰ πεθάνω στὸ Ἅγιο Ὅρος • τώρα ἡ προσευχή μου ἔχει ἀλλάξει, καὶ λέγω νὰ πεθάνω Ἁγία μου Μαρίνα κοντά σου, διότι ξέρω, ὅτι σὺ θὰ μὲ βοηθήσεις νὰ ἀνέβω τὴν Οὐρανόδρομο κλίμακα.

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ ἐγκόσμια ἀλλὰ ἡ ὑγεία, ἡ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ γιὰ νὰ συνεχίσω τὴν τελειοποίηση τοῦ ἔργου τῆς Μονῆς τῆς Ἁγία Μαρίνης, καὶ μὲ τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπη καὶ τῆς Ἁγίας Μαρίνης, τὸ τῆς φιλοξενίας τῶν προσκυνητῶν της, ποὺ μὲ ἐντολὴ τῆς Ἁγίας Μαρίνης, πραγματοποιεῖται καὶ θὰ πραγματοποιεῖται. Ὁ κάθε προσκυνητής, ἢ ὅσοι καὶ ἂν εἶναι, θὰ πρέπει νὰ φάει, νὰ κοιμηθεῖ δωρεάν, καὶ ἐφόσον τὸ ἐπιθυμεῖ κάθε προσκυνητής, θὰ προσφέρει τὸ κεράκι του στὴν Ἁγία Μαρίνα.

Μὲ τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἀγάπη,
+ Ἀρχιμανδρίτης Κυπριανὸς Χειμώνας

 TO ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com