ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Ἀριθμός 8

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Α΄Κορ. η΄8-θ΄2)

Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, ὡς γνωστόν, ὀνομάζεται Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω. Γιατί; Διότι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε ἀπό αὔριο νά ἀπέχωμε τοῦ κρέατος. Δηλαδή σταδιακά, σιγά σιγά μᾶς προετοιμάζει γιά τήν νηστείαν πού θά ἀκολουθήσῃ, τήν νηστείαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Δέν θέλει νά μᾶς βάλῃ ἀπότομα στήν αὐστηρή νηστείαν. Τώρα "κόβει" τό κρέας, μᾶς ἀφήνει τά γαλακτερά, γιά νά τά κόψῃ καί αὐτά τήν Καθαρά Δευτέρα.

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα, ἔχει ληφθῆ ἀπό τήν Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Θέλει νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό τά διάφορα αἴσχη τῆς εἰδωλολατρίας καί νά μᾶς προτρέψῃ στή σωφροσύνη καί τήν ἐγκράτειαν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς κατοίκους τῆς Κορίνθου, ἡ ὁποία τότε ἦτο ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα κέντρα εἰδωλολατρίας. Ἐκεῖ λατρευόταν ἡ θεά Ἀφροδίτη. Ὑπῆρχε ναός τῆς Ἀφροδίτης, ὅπου ὑπηρετοῦσαν σάν ἱέρειες χίλιες περίπου πόρνες. Ἡ πορνεία δέν ἐθεωρεῖτο ἁμαρτία, ὅπως δέν θεωρεῖται σήμερα ἁμαρτία ἡ σύγχρονη μορφή πορνείας, ὁ πολιτικός γάμος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἁμαρτία, ἀφοῦ δέν ἱερολογεῖται, ἀφοῦ λείπει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

Σ’ αὐτήν τήν πόλιν,τήν Κόρινθον,τήν τόσο διεφθαρμένην, ἦλθε καί ἐκήρυξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κορίνθου. Ἀλλά οἱ χριστιανοί τῆς Κορίνθου, οἱ ὁποῖοι προήρχοντο ἀπό τούς εἰδωλολάτρας καί ἐξακολουθοῦσαν νά ζοῦν μέσα σέ ἕνα περιβάλλον εἰδωλολατρικό, δέν μποροῦσαν νά ἀποκοποῦν ἀπό τά εἰδωλολατρικά ἤθη καί ἔθιμα. Ἐνῶ δέν πίστευαν στούς ψεύτικους θεούς, συμμετεῖχαν στά πλούσια τραπέζια τῶν εἰδωλολατρῶν καί ἔτρωγαν ἀπό τά κρέατα πού προσέφεραν ὡς θυσία στούς ψεύτικους θεούς οἱ εἰδωλολάτρες, τά λεγόμενα εἰδωλόθυτα. Αὐτό ἀποτελοῦσε σκάνδαλο γιά τούς ἄλλους χριστιανούς.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, ἐλέγχει τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου, γι’ αὐτόν τόν τρόπον ζωῆς, γι’ αὐτήν τους τήν συμπεριφοράν, ἐφιστᾶ τήν προσοχήν τους στό πάθος τῆς λαιμαργίας, λέγει μακριά ἀπό τά εἰδωλόθυτα καί προσθέτει: Ἐάν πρόκειται, τρώγοντας τέτοια κρέατα, νά σκανδαλίσω τόν ἀδελφόν μου, ποτέ ἄς μή φάω κρέας.

Μέ αὐτά τά λόγια συνιστᾶ καί σέ μᾶς τούς χριστιανούς νά ἀποφεύγωμε τήν γαστριμαργία, νά μή γινώμεθα κοιλιόδουλοι, τώρα μάλιστα πού ἀρχίζει ἡ περίοδος τῆς νηστείας.

Καί τί παρατηρεῖται; Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μας παραγγέλλει αὐτά καί μᾶς προετοιμάζει γιά τήν ἔναρξιν τῆς νηστείας, ἐμεῖς δίνομεν ἑαυτούς στό φαγοπότι, στό γλέντι, τίς μεταμφιέσεις καί σέ ἄλλα εἰδωλολατρικά κατάλοιπα. Ποῦ καί ποιά ἡ προετοιμασία μας γιά τήν νηστείαν; Γιά τήν νηστείαν, ἡ ὁποία μᾶς εἶναι ἀπαραίτητος στόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί ὁ ὁποῖος ἐντείνεται κατά τήν διάρκειαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς; Ἐάν δέν χρησιμοποιήσομε τό μέσον πού λέγεται νηστεία, πῶς θά μπορέσωμε νά φθάσωμε στόν σκοπόν πού εἶναι ἡ αὐτοσυγκράτησις, ὁ ἔλεγχος τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας, προκειμένου νά ἀποφεύγωμεν τήν διάπραξιν τῆς ἁμαρτίας;

Ἀδελφοί μου!

Ὑπάρχομε στή ζωή, τήν ὁποίαν ζωήν μᾶς ἐχάρισεν ὁ χορηγός τῆς ζωῆς Κύριος καί Θεός. Ἡ τροφή μᾶς χρειάζεται γιά νά διατηρούμεθα στήν ζωήν, ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς. Νά προσέξωμεν, ὅμως, κάτι: Δέν ζοῦμε γιά νά τρῶμε, ἀλλά τρῶμε γιά νά ζοῦμε. Δίνομε στόν ὀργανισμόν μας αὐτά πού χρειάζεται γιά νά ζῇ. Ὅμως καί ἡ ψυχή μας χρειάζεται τήν δική της τροφήν. Τροφή της εἶναι, κατ’ ἐξοχήν, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, ἐφόσον μεταλαμβάνωμεν ἀξίως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἐσωτερική γαλήνη μετά τήν εἰλικρινῆ ἐξομολόγησί μας, τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη καί κάθε ἀγαθοεργία, τροφή τῆς ψυχῆς μας εἶναι καί ἡ νηστεία. Συμβάλλει τά μέγιστα στήν ὑγιείαν καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ἄς παρακαλέσομεν τόν Παντοδύναμον Θεόν νά μᾶς φωτίσῃ καί νά μᾶς ἐνδυναμώσῃ, ὥστε νά τήν βιώσωμεν, ὅπως θέλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. ΑΜΗΝ. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Ἀριθμός 5

Κυριακή 29 Ἰανουαρίου 2017

( Β΄Κορ. στ΄16-ζ΄1 )

Διδακτικός καί παραινετικός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, ὅπως πάντα, ἔχοντας πλήρη συναίσθησιν τῆς ἀποστολῆς του, γράφει τήν Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολήν του, διδάσκει, νουθετεῖ, συμβουλεύει, οἰκοδομεῖ, πρωτίστως τούς κατοίκους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, ἀλλά καί ὅλον τόν νέον Ἰσραήλ, ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τόν Χριστιανόν τῆς κάθε ἐποχῆς, ἄρα καί ὅλους ἐμᾶς.

Τί διδάσκει; Ὅτι ὁ κάθε χριστιανός εἶναι «ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γεννιέται τό ἐρώτημα: Πῶς καί πότε συντελεῖται, γίνεται αὐτό; Κατά τήν τέλεσιν τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος. Ἀπό τήν στιγμήν ἐκείνην ἐνοικοῖ μέσα μας ὁ Χριστός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἐν συνεχείᾳ, παραινετικός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως προείπαμεν. Μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς λέγει: Ἀκριβῶς ἐπειδή εἴμαστε ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Μᾶς μιλάει γιά τήν  καθαρότητα καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Σέ ἄλλη του ἐπιστολή, γράφοντας τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν του, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὀομάζει καθαρότητα τήν ἀπελευθέρωσιν ἀπό τήν ἁμαρτίαν, τήν ἀπέκδυσιν τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νά ἐνδυθῇ τόν νέον ἄνθρωπον, «τόν ἀνακαινούμενον κατ’εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι ὡς ἄνθρωποι ὅλοι μας ἁμαρτάνομε. Καί τί μᾶς συνιστᾶ; Τήν μετάνοιαν καί τήν κάθαρσιν ἀπό τόν μολυσμόν τῆς σαρκός καί τοῦ πνεύματος. Τί σημαίνει μετανοῶ; Συνειδητοποιῶ τά λάθη μου, τίς ἁμαρτίες μου, πονάω ψυχικά γι’αὐτές, συμμετέχω στό Ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ὁπλίζομαι μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί προσπαθῶ νά βιώσω τό θέλημα καί τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ στή ζωή μου, καί, βεβαίως, νά μήν ἐπαναλάβω τίς ἁμαρτίες αὐτές.

Τοῦτο ἀπαιτεῖ μεγάλην προσπάθειαν, ἔντονον ἀγῶνα. Ἀγῶνα μέσω τοῦ ὁποίου ἐπιδιώκομε τόν ἁγιασμόν, τήν ἁγιωσύνην, καί αὐτά ἐπιτυγχάνονται μέ φόβον Θεοῦ, μέ σεβασμόν τῶν θείων Του ἐντολῶν, τῆς θείας διδασκαλίας Του, τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ.

Ἄν θέλομε νά  θυμηθοῦμε σχετικές ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά ἀνατρέξωμε στούς Μακαρισμούς, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων ὁ Χριστός μᾶς λέγει: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Μακάριοι, δηλαδή εὐλογημένοι, ὅσοι ἔχουν καθαροί τήν καρδιά τους ἀπό κάθε μουσμόν ἁμαρτίας, διότι αὐτοί θά δοῦν τόν Θεόν. Σέ ἄλλο δέ σημεῖον ὁ Χριστός μᾶς παραγγέλλει «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί».

Καί τώρα τό ἐρώτημα: Πῶς φθάνομε στήν ἁγιωσύνη; Πρωτίστως μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι δεδομένη γιά τόν κάθε ἄνθρωπον. Δέν ἐξαιρεῖ ὁ Θεός κανέαν. Ὅμως θά πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία συνίσταται:

Πρῶτον, στήν ζωντανή καί συνειδητή συμμετοχή τοῦ χριστιανοῦ στήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή ζωή (προσευχή, ἐκκλησιασμός, μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μετάνοια, ἐξομολόγησις, Θεία Κοινωνία, ἀγαθά και θεάρεστα ἔργα, κ.ἄ.). Καί Δεύτερον, στήν τήρησι καί φύλαξι τῶν θείων ἐντολῶν, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου πρός τούς μαθητάς Του «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἅγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».

Ἀδελφοί μου!

Ὁ δρόμος τῆς θεώσεως, τοῦ ἁγιασμοῦ, τῆς ἁγιωσύνης εἶναι δύσβατος, εἶναι δρόμος μετ’ ἐμποδίων, ἀπαιτεῖ ἐπίπονον ἀγῶνα καί συνεχῆ ἄσκησιν. Τόν ἔχουν διαβῆ οἱ ἀναρίθμητοι ΑΓΙΟΙ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Χριστός μας εἶναι συνοδοιπόρος, μᾶς ἐνισχύει, εἶναι κοντά μας, εἶναι δίπλα μας. Ἄς Τόν παρακαλέσομε νά εὐλογῇ τήν προσπάθειά μας, ὥστε νά πορευώμεθα στόν δρόμον τῆς ἐσωτερικῆς καθαρότητος, ζῶντας πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό μεγάλο ἐργαστήρι τῆς ἁγιότητος. Γένοιτο ! ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Ἀριθμός 2

Κυριακή 8 Ἰανουαρίου 2017

( Ἐφεσ.δ΄7-13 )

Μία ἀπό ἐκεῖνες τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀδελφοί μου, πού ὀνομάζονται ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας, εἶναι καί ἡ πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀκούσαμε σήμερα ὡς Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὀνομάζονται ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας, διότι ἐγράφησαν μέσα στή φυλακή, στή φυλακή τῆς Ρώμης, ὅπου βρισκόταν δέσμιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Σέ σκοτεινό κελί κλεισμένος, καί ὅμως βρίσκει τόν τρόπον νά νουθετήσῃ, νά παραγγείλλῃ, νά διδάξῃ, νά φωτίσῃ τά πνευματικά του τέκνα, ἀλλά καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ φυλακή, γιά τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἶναι ὁ ἄμβωνας ἀπ’ ὅπου κηρύττει τήν Ἀλήθεια (τό Α κεφαλαῖο), τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».

Τί διδάσκει μεταξύ τῶν ἄλλων; Ὅτι «ἑνί ἑκάστῳ ἐδόθη ἡ χάρις κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ».Ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει λάβει τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὡς δῶρον, ὡς δωρεά ἀπό τόν Θεόν. Τί σημαίνει αὐτό; Τί σημαίνει Χάρις τοῦ Θεοῦ; Στό ἐρώτημα θά μᾶς ἀπαντήσουν θεόπνευστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύοντες αὐτήν τήν φράσιν μᾶς λέγουν:

Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δυνατότης πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός νά ζήσωμε τήν αἰώνιον ζωήν κοντά Του, νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν σωτηρία. Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλον τό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος, ἔζησε ἀνάμεσά μας, ἐδίδαξε, ἐπόνεσε, ἐσταυρώθη, ἀλλά καί ἀνέστη ὡς Θεός, Ὅλ’αὐτά συνιστοῦν αὐτό πού ὀνομάζομε σωτηρία. Καί ἡ σωτηρία εἶναι χάρις, εἶναι δωρεά τοῦ Χριστοῦ, εἶναι δῶρον τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ἔκτοτε « ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».

Κατά μίαν ἄλλην ἑρμηνείαν, Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τά πολλά καί ποικίλα χαρίσματα πού λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν στιγμήν πού βαπτίζεται καί γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί, κατόπιν, καθώς τελεῖται τό Ἱερό Μυστήριον τοῦ Χρίσματος, ὁπότε ὁ Ἱερεύς χρίει τόν νεοφώτιστον μέ τό Ἅγιο Μύρο, λέγοντας «σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Τότε μεταδίδονται σ’αὐτόν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάποια ἀπό αὐτά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τά κατονομάζει, ὅταν μᾶς λέγει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια».

«Ἑνί ἑκάστῳ ἐδόθη ἡ Χάρις κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» σημαίνει ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστός ἔχει δώσει στόν καθένα μας, ἔχει προικίσει τόν καθένα μας μέ κάποια ἰδιαίτερα, ξεχωριστά, εἰδικά χαρίσματα, τά ὁποῖα διαφέρουν ἀπό ἄνθρωπον σέ ἄνθρωπον. Γιά παράδειγμα, κάποιος ἔχει τό χάρισμα τῆς ὑπομονῆς καί λέμε «αὐτός εἶναι πέτρα τῆς ὑπομονῆς», ἐνῶ κάποιος ἄλλος εἶναι εὐέξαπτος, «ἀνάβει σάν τό σπίρτο », ὅπως λέμε. Ἕνας ἄλλος ἔχει τό χάρισμα τῆς φιλανθρωπίας, δηλαδή ὁ πόνος τοῦ ἄλλου τόν ἀγγίζει στήν ψυχή, τόν εὐαισθητοποιεῖ, τρέχει νά βοηθήσῃ σάν καλός Σαμαρείτης, ἐνῶ κάποιος ἄλλος ἀδιαφορεῖ, μένει ἀσιγκίνητος, ψυχρός, βλέποντας μόνον τό ἄτομό του, τόν ἑαυτούλην του, τό ΕΓΩ του. Ἤ, ὁ ἕνας εἶναι ταπεινός, φθονεῖ τήν προβολή, ὅταν κάνει τό καλό θέλει νά τό γνωρίζῃ μόνον ὁ Θεός, ζητάει ὡς ὁ τελώνης τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, λέγοντας «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», ἐνῶ κάποιος ἄλλος διαχωρίζει τόν ἑαυτόν του ὡς ἄλλος Φαρισαῖος λέγοντας «οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, …». Ἄλλο παράδειγμα: ὁ ἕνας δέχεται μέ καρτερία καί ἀγογγύστως τήν ἀνίατη ἀρρώστια καί… δοξάζει τόν Θεόν,ναί δοξάζει καί εὐχαριστεῖ τόν Θεόν γι’αὐτήν τήν ἐπίσκεψίν Του, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὀλιγοπιστεῖ καί τά βάζει μέ τόν Θεόν. Θέλετε κι ἄλλο παράδειγμα;  Κάποιος εἶναι εὐχαριστημένος ἀπό τά λίγα ἀγαθά πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ἐνῶ κάποιος ἄλλος, ἀχόρταγος ὤν, ἄν καί ἔχει πολλά, δέν εὐχαριστεῖ τόν δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν Θεόν, γιατί θέλει κι ἄλλα.

Ὅμως, εἴτε μέ τήν πρώτην ἔννοιαν δοῦμε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, εἴτε μέ τήν δευτέραν, εἴτε μέ τήν τρίτην, σημασίαν ἔχει κι ἄς τό προσέξωμε τοῦτο: Ποιός ὁ σκοπός καί ποιό τό χρέος μας; Δηλαδή,  γιατί μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τά χαρίσματα; «Πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων…», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, σκοπός τῶν χαρισμάτων εἶναι: Πρῶτον, ἡ προκοπή τῶν πιστῶν στήν ὀρθή πίστι καί τήν ἐν Χριστῷ ζωήν. Δεύτερον, τό ἔργον τῆς διακονίας. Πού σημαίνει, μᾶς τά ἔδωσε ὁ Θεός ὄχι μόνον γιά τόν ἑαυτόν μας, ἀλλά καί γιά τό καλό τῶν ἀδελφῶν μας, γιά νά θέσωμε τά χαρίσματά μας στήν ὑπηρεσία τοῦ κοινοῦ συμφέροντος. Καί τρίτον, γιά νά στερεώνεται τό πνευματικό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δοξάζεται ὁ Θεός.

Τό χρέος μας; Ποιό τό χρέος μας; «Νά καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς ἄνδρα τέλειον». Δηλαδή, νά προσπαθοῦμε νά ὁμοιάσωμε μέ τόν Χριστόν, νά γίνωμε, κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, τέλειοι, ἅγιοι, ξερριζώνοντας μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τά πάθη πού φωλιάζουν καί κατατρώγουν ὡς ἄλλος καρκίνος τήν ψυχή μας, ὅπως αὐτά τοῦ θυμοῦ, τῆς ὀργῆς, τῆς ὑπερηφανείας, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς πλεονεξίας, τῆς ἀχαριστίας, τῆς φιλαυτίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας κ.λπ. Δύσκολο, βεβαίως, τοῦτο, ὅμως ὄχι ἀκατόρθωτο.

Ἀδελφοί μου!

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη. Ὁ Θεός « πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ὅμως δέν σώζει μόνη ἡ Χάρις, διότι ὁ Θεός σέβεται τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου. Τά χαρίσματα, ἐπίσης, εἶναι δεδομένα. Ὁ Θεός ἔχει προικίσει τόν κάθενα μας μέ ἰδιαίτερα χαρίσματα. Τί μένει σέ μᾶς; Ἡ δική μας διάθεσις, ἡ θέλησίς μας, ὁ ζῆλος μας, ἡ προσπάθεια νά ζήσωμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά τηρήσωμε τίς ζωηφόρες ἐντολές Του, ἀξιοποιώντας κατ’αὐτόν τόν τρόπον καί ἐπαυξάνοντας τά δοθέντα ἀπό τόν Θεόν σέ μᾶς χαρίσματα, μέ ἀπώτερο σκοπόν τήν ΣΩΤΗΡΙΑ μας. Γένοιτο!

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ