27 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

Ἀριθμὸς 30

Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου

27 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου θ΄ 27 - 35

Μεγάλα θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Στὴ σημερινὴ εὐαγγελική περικοπὴ γίνεται λόγος γιὰ τὴ θεραπεία δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς κωφοῦ δαιμονιζομένου.

Πολὺ συχνὰ οἱ Εὐαγγελιστὲς ἀφηγοῦνται περιστατικὰ θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δείξουν ὅτι στὸ πρόσωπό Του ἀποκαλύπτεται ἕνας νέος κόσμος, ἐκεῖνος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἕνας κόσμος ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς συνέπειές της.

Ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο προβάλλει εἶναι: γιατί ὁ Χριστὸς ἔκανε θαύματα; Μήπως τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ἀπαλλάξει ἁπλὰ κάποιους συνανθρώπους μας ἀπὸ τὴ δυστυχία τους; Ὅπως γνωρίζουμε ὁ Θεὸς Πατέρας μας, μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἐγκολπωθοῦμε μία ζωὴ ἀγάπης καὶ ἐλευθερίας, ὀμορφιᾶς καὶ δημιουργίας. Ὅμως ἡ ἁμαρτία μὲ ὅλες τὶς φοβερὲς συνέπειές της, μπῆκε σὰν παράσιτο στὸν κόσμο, σηματοδοτώντας μία πορεία ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν καταστροφή. Τὰ πάθη, τὰ μίση, οἱ πόλεμοι, οἱ ἀσθένειες, εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ κυριαρχοῦν ἀπό τότε ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πλησίασε τὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας. Ἑπομένως, τὸ κακὸ δὲν εἶναι μία ἐπιφανειακὴ κατάσταση ἡ ὁποία περιορίζεται ἁπλὰ στὴν ἐκδήλωση κάποιας ἀσθένειας ἢ κάποιας δοκιμασίας. Ριζοβολεῖ στὸ βάθος τῆς ἁμαρτίας.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Χριστὸς προσφέρει γιατρειὰ σὲ ἀσθενεῖς μὲ τὴ θαυματουργία του, ὅπως καὶ στὶς περιπτώσεις ποὺ ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, φανερώνει ὅτι εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἐλευθερωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ τὸν καταδυναστεύει. Τοῦ προσφέρει μία βαθύτερη γιατρειὰ ποὺ τὸν ἀπαλλάσσει καὶ τὸν ἐλευθερώνει πλήρως ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς συνέπειές του. Τὸ βαθύτερο μήνυμα τῶν ὅσων ἐνεργεῖ ὁ Κύριος εἶναι ὅτι μπροστὰ στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ξανοίγεται τώρα ὁ δρόμος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δυνατότητάς του νὰ εἰσέλθει στὴν αἰωνιότητα. Ὁ Χριστὸς σηματοδοτεῖ μία νέα πορεία ποὺ εἶναι πορεία νίκης ἐναντίον τοῦ κακοῦ καὶ τῶν δυνάμεών του, μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν θέλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὰ σωτηριώδη μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. Μέσα στὴν πραγματικότητά της μποροῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς συνταγὲς ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴ βαθύτερη θεραπεία ποὺ ἀναζητοῦμε.

Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπελευθέρωσε, τότε γιατί ἀρρωσταίνουμε καὶ πεθαίνουμε, διερωτοῦνται πολλοί. Ἰσχυρὴ ἀπάντηση δίνουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι τονίζουν ὅτι τὸ κακό, ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος, ἡ δυστυχία καὶ ὁ θάνατος ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, μέχρι τὴν ὁριστικὴ κατάργησή τους ποὺ σηματοδοτήθηκε μὲ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου. Μέχρι τότε, μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν ὅλα αὐτὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὄχι μόνο δὲν μποροῦν νὰ τὸν ὑποδουλώνουν, ἂν ὁ ἴδιος βέβαια τὸ θέλει, ἀλλὰ ἀντίθετα οἱ ὁποιεσδήποτε δοκιμασίες στὴ ζωὴ προσλαμβάνουν νέο περιεχόμενο ποὺ μὲ τὴν ἀξιοποίησή του ἀντλοῦμε δύναμη καὶ βοήθεια ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς σωτηρίας.

Μὲ ἰδιαίτερη συμπάθεια καὶ ἀγάπη, ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε σήμερα καὶ τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα. Πολλοὶ προστρέχουμε στὴ Χάρη του περιμένοντας νὰ μᾶς προσφέρει κάτι. Μέσα σὲ ἕναν κόσμο γεμάτο πόνο, ἀρρώστια καὶ θάνατο τιμοῦμε ἕναν θαυματουργὸ καὶ ἀνάργυρο ἰατρό. Καὶ στὴν ἐποχὴ του οἱ ἄνθρωποι λάμβαναν ἀπὸ τὸν Ἅγιο τὴ θεραπεία, ἀλλά καὶ σήμερα ἐμεῖς προστρέχουμε σ’ αὐτὸν γιὰ νὰ τὸν παρακαλέσουμε γιὰ τὴν ὑγεία μας καὶ τὴ ζωή μας.

Ὁ κόσμος μας εἶναι κόσμος πτώσης, ποὺ ἔχει δεδομένο τὸ θάνατο. Κι ἂν σήμερα εἴμαστε ὑγιεῖς, δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνει σὲ λίγο. Κι ἂν δὲν πεθάνουμε σήμερα, θὰ πεθάνουμε αὔριο. Ὅσο κι ἂν ζήσουμε, θὰ ἔχουμε κάτι ἀκόμη νὰ ἐπιθυμοῦμε γιὰ νὰ τὸ ζήσουμε, νὰ τὸ ἀπολαύσουμε, νὰ τὸ δοῦμε.

Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς χαρίζει τὴν ὑγεία, τὴ δύναμη ἢ τὴν ἀτελείωτη ζωὴ σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μᾶς χαρίζει τὴν ἀθανασία, τὴν αἰωνιότητα. Τὰ προβλήματα, οἱ δυσκολίες, οἱ στεναχώριες μᾶς βοηθοῦν νὰ καταλάβουμε τὴν ἀδυναμία μας, νὰ ταπεινωθοῦμε, νὰ θυμηθοῦμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν προορισμό μας.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ πόνος καὶ οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή μας, ἀπό τότε ποὺ ὁ Κύριος ἄνοιξε τὴν ὁδὸ τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ, μπορεῖ νὰ γίνονται ἀφορμὲς γιὰ νὰ ἀνακαλύπτουμε μέσα ἀπὸ τὶς φουρτοῦνες τὸ γαλήνιο λιμάνι τῆς σωτηρίας ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ πιὸ μεγάλη πρόκληση εἶναι νὰ γευθοῦμε κι ἐμεῖς τὰ ἀγαθὰ τῶν θαυματουργικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ γίνουμε δέκτες τῶν ἐλπιδοφόρων μηνυμάτων Του τὰ ὁποία πηγάζουν μέσα ἀπὸ τοὺς σωτήριους λόγους Του, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀκούσαμε σήμερα: «Καὶ ἀνεώχθησαν αὐτῷ οἱ ὀφθαλμοί». Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

20 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 29

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου

20 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου  θ΄ 1 - 8

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ξεδιπλώνει μπροστὰ μας βασικὲς παραμέτρους ποὺ ἅπτονται τοῦ θέματος τοῦ πόνου στὴ ζωή μας καὶ κυρίως γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ στεκόμαστε ἀπέναντί του.

Ὁ πόνος, σύμφωνα μὲ τὴν πατερικὴ σκέψη, δὲν εἶναι κατὰ φύσιν κατάσταση. Προέκυψε στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης καὶ ἔκτοτε εἶναι συνυφασμένος μὲ τὴν ἴδια του τὴ ζωή. Ἀποκαλύπτεται στὴν καθημερινότητα μὲ διάφορες μορφὲς καὶ παραμονεύει σὲ κάθε του βῆμα. Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ δὲν ἐγκαταλείπει τὸ πλάσμα του, γιὰ νὰ τὸ ἀφήσει ἕρμαιο στὴν τραγικότητα τῆς ἀσθένειας, τοῦ πόνου καὶ τῆς δυστυχίας, ἀλλὰ διὰ μέσου τους εἶναι δυνατὸ νὰ ἀνιχνευθεῖ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γι’ αὐτὸ ὅμως εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τὴν αὐθεντικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀκυρώνει τὴν τραγικότητα ὄχι μόνο τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ καὶ τοῦ θανάτου, ὡς τοῦ ἔσχατου σημείου ἐξαθλίωσης τοῦ προσώπου.

Αὐτὰ εἶναι τὰ βαθύτερα μηνύματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ διήγηση τῆς θεραπείας ἑνὸς παραλύτου. Ἡ δυστυχισμένη ἐκείνη ὕπαρξη ὁδηγεῖται μπροστὰ στὸν Χριστό, στὸν ἀληθινὸ ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄλλοι συνάνθρωποί του ἦταν ὑγιεῖς, ὁ παράλυτος ἐκεῖνος βρισκόταν στὴν κλίνη τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου. Ὅλα γι’ αὐτὸν κυλοῦσαν μέσα σὲ μία τραγικότητα. Ὄνειρα, ἐλπίδες, προσδοκίες, εἶχαν συνθλιβεῖ καὶ κατακρημνιστεῖ. Σὲ μία τέτοια κατάσταση εὑρισκόμενος, ὁ παράλυτος ἦταν φυσικὸ νὰ διερωτᾶται μέσα ἀπὸ τὶς μεγάλες δόσεις πικρίας ποὺ γευόταν, γιατί ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτρέπει νὰ ὑποφέρει; Γιατί ὁ πόνος καὶ ἡ δυστυχία νὰ συνοδεύουν τόσο ἀσφυκτικὰ τὴ ζωή του; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔχει διαχρονικὸ, ἀλλὰ καὶ ἐπίκαιρο χαρακτῆρα καὶ ὑψώνεται βασανιστικὰ καὶ ἀδυσώπητα στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὁ καθένας ψάχνει γιὰ νὰ βρεῖ μία ἀπάντηση, ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ βάθος, τὴν οὐσία καὶ τὴν πεμπτουσία τῆς ζωῆς. Δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζεται σὲ ἐπιφανειακὲς ἠθικιστικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ψυχολογικὲς προσεγγίσεις, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία ὑπαρξιακὴ τοποθέτηση, μὲ ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ περιεχόμενο.

Ἀφετηρία γιὰ τὴν σωστὴ κατανόηση τοῦ βαθύτερου περιεχομένου τῶν θλίψεων εἶναι ἡ παραδοχὴ ὅτι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν τὶς ἀρνήθηκε. Μάλιστα ὁ Κύριος διακήρυξε ξεκάθαρα ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε». Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικὰ ὅτι θὰ πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ πολλὲς θλίψεις. Σὲ κάποιες περιπτώσεις, ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει μία ἀρρώστια, μία δοκιμασία, ἕναν πόνο, ὄχι βέβαια γιὰ νὰ τιμωρήσει ἀλλὰ γιὰ νὰ παιδαγωγήσει καὶ ἐξαγιάσει τὰ ἀγαπημένα του παιδιά. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν ἐμφαντικὰ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν δοκιμάζεται παραμένει ἄπειρος καὶ ἀνώριμος στὴ ζωή του. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ δοκιμάζεται γίνεται ὅπως τὸν χρυσὸ ποὺ καθαρίζεται καὶ λαμπικάρεται μέσα στὴ φωτιά. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς διαβεβαιώνει ὅτι κάθε πιστὸς ποὺ διαθέτει πνευματικὸ καρπό, κλαδεύεται ὅπως τὸ κλῆμα γιὰ νὰ καρποφορήσει ἀκόμα πιὸ πολύ. Ἀκόμα, δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ οἱ θλίψεις στὴ ζωὴ λειτουργοῦν ὡς ἕνα ξύπνημα ἀπὸ ἕναν πνευματικὸ λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ἕνα πνευματικὸ γύμνασμα τῆς ψυχῆς. Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν εἶναι ἂν θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες ἀλλὰ πῶς στεκόμαστε ἀπέναντί τους. Μποροῦμε ἐδῶ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἐνῶ πέρασε μέσα ἀπὸ συμπληγάδες δοκιμασιῶν, ὄχι μόνο δὲν βαρυγκώμησε ἐναντίον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ μὲ ὑποδειγματικὴ ὑπομονὴ καὶ βαθιὰ πίστη ἔλεγε: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».

Ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη, ἀπὸ μία ἄλλη σκοπιά, εἶναι στοιχεῖα ποὺ ρίχνουν ἀκόμα καὶ γέφυρες γιὰ νὰ πλησιάζουν πιὸ κοντὰ οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βλέπουμε ὅτι ὑποφέρουν καὶ πονοῦν στὴ ζωή τους, χρειάζονται σὲ κάθε περίπτωση καὶ τὴ δική μας στήριξη. Ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς πλησιάζουμε καὶ νὰ τοὺς βοηθᾶμε στὴ κατάστασή τους. Νὰ τοὺς συμπαραστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο. Αὐτό, ἄλλωστε, καταλείπουν ὡς ἰσχυρὸ παράδειγμα οἱ τέσσερις συνοδοὶ ποὺ περιέβαλαν μὲ ὑποδειγματικὴ ἀγάπη τὸν παράλυτο, παρὰ τὰ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ συναντοῦσαν ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν μπροστὰ στὸν Χριστό. Ποτὲ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀρνούμαστε τὴ βοήθειά μας σὲ συνανθρώπους μας, οἱ ὁποῖοι βυθίζονται στὴν ὀδύνη τοῦ πόνου καὶ τῆς δυστυχίας. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση καλπάζει, ἀφήνοντας πίσω της τὴ μιζέρια καὶ τὴν ἐξαθλίωση τῶν προσώπων, ἡ διάσταση αὐτὴ τῆς προσφορᾶς ἀποκτᾶ πολὺ μεγάλη σημασία.

Ἡ τραγικότητα τῆς σημερινῆς κρίσης ἑστιάζεται περισσότερο στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἄνθρωπος φαίνεται νὰ ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὰ ἴδια του τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα σχεδὸν κατὰ κανόνα παραπέμπουν στὴν αὐτοθεοποίησή του. Μπροστὰ στὰ τραγικὰ ἀδιέξοδα στὰ ὁποῖα ἔχει βρεθεῖ, παραμένει ἀποψιλωμένος ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ ἀνήμπορος νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀληθινὴ ἀρχοντιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὅταν ἐμπιστευθεῖ τὴ ζωή του στὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰώβ, θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ μεταβάλλει τὸν πόνο σὲ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐλπίδα καὶ τὴ σωτηρία του. Ὁ πόνος, οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, προσλαμβάνουν ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ περιεχόμενο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαθέτει πίστη καὶ ὑπομονή, ἀρετὲς ποὺ ἐγκολπώνεται μέσα ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τότε ὄχι μόνο δὲν λυγίζει μπροστὰ στὸν πόνο, ἀλλὰ αὐτὸς γίνεται πολλὲς φορὲς ἀφορμὴ καὶ γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἀρκεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ὅπως ὁ παράλυτός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώξει νὰ συναντήσει Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴν πιὸ αὐθεντικὴ γιατρειά. Κοντὰ σ’ Ἐκεῖνον, ὁ πόνος ἀποβάλλει τὴν τραγικότητά του καὶ μεταβάλλεται σὲ δρόμο λυτρωτικῆς πορείας. Ὅπως ὁ Ἰὼβ ἔτσι κι ἐμεῖς ἂς δείχνουμε ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀληθινὸς πατέρας μας. Ἂς ἀναφωνοῦμε κι ἐμεῖς «εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» καὶ ὅταν διαθέτουμε τὴν ὑγεία μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν πονοῦμε «ἐπὶ κλίνης ὀδύνης».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ περίπτωση τοῦ παράλυτου ποὺ θεράπευσε ὁ Κύριος, βρίθει μηνυμάτων καὶ διδαγμάτων ποὺ κι ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐγκολπωθοῦμε στὴ ζωή μας. Ἀρκεῖ νὰ βάλουμε στὸ κέντρο της Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ δώσει πραγματικὴ θεραπεία στὶς κάθε λογῆς ἀσθένειες ποὺ μᾶς προσβάλλουν καθημερινά. Ἡ προσταγὴ «ἄρον σου τὴν κλίνην, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου», μᾶς δίνει τὴ βεβαιότητα καὶ τὴ σιγουριὰ σ’ αὐτή μας τὴν πορεία. Ἂς μὴν λησμονοῦμε τὶς βασικὲς αὐτὲς ἀλήθειες. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

13 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ Ἁγίων Πατέρων Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

Ἀριθμὸς 28

Κυριακὴ Ἁγίων Πατέρων Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

13 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου  ε΄ 14 - 19

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τιμᾶ σήμερα τὴ μνήμη τῶν ἁγίων 630 Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνῆλθε τὸ 451 μ.Χ. στὴν Χαλκηδόνα γιὰ νὰ διατυπώσει τὸ Χριστολογικὸ δόγμα. Συγκεκριμένα, μὲ ἀφορμὴ τὶς διάφορες αἱρέσεις ποὺ διαστρέβλωναν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου, ἡ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνας διετύπωσε τὸ Χριστολογικὸ δόγμα καὶ διετράνωσε τὴν πίστη τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Μὲ αὐτὴ τὴν ὁμολογία πίστεως ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς Σωτῆρας καὶ Θεός μας καὶ ἑπομένως καθοδηγητὴς τῶν ἀνθρώπων ποὺ δείχνει τὸ δρόμο πρὸς τὸ πραγματικὸ φῶς, πρὸς τὸν Πατέρα τῶν Φώτων. Δὲν εἶναι λοιπὸν τυχαῖο ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ποὺ τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπέλεξε τὸ συγκεκριμένο εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν «Ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλία» καὶ στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς παρομοιάζει τοὺς μαθητές Του μὲ φῶς τοῦ κόσμου, μὲ πόλη κτισμένη πάνω σὲ βουνὸ ποὺ φαίνεται ἀπὸ παντοῦ, ἀλλά καὶ μὲ λυχνάρι τὸ ὁποῖο καίει ἐπάνω στὸ λυχνοστάτη.

Μποροῦμε νὰ ἐπιμείνουμε λίγο στὸν παραβολικὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ μαθητὲς παρουσιάζονται νὰ εἶναι τὸ «φῶς τοῦ κόσμου». Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ἀληθινὸ φῶς τοῦ κόσμου εἶναι μόνον ὁ Θεός. Στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ οἱ ἄνθρωποι εἴδαμε τὸ ἀπρόσιτο φῶς τῆς Θεότητας -«ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου»- καὶ λάβαμε «τὸ φῶς τῆς ζωῆς».  Ἐκεῖνος, λοιπόν, εἶναι «τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων», «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον».

Τόσο οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου ὅσο καὶ οἱ πιστοὶ γενικότερα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δέχονται τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, μποροῦν νὰ γίνουν καὶ οἱ ἴδιοι φῶς μὲ τὴ σχετικὴ ἔννοια. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος τὸ φῶς καὶ ἡ πηγὴ τοῦ φωτός. Οἱ πιστοὶ εἶναι ἑτερόφωτοι, γιατί ἀντλοῦν φῶς ἀπὸ τὴν πηγὴ Ἐκείνου. Παίρνουν τὸν θεῖο φωτισμὸ «ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ» καὶ ἔτσι γίνονται «τέκνα» καὶ «υἱοὶ φωτός».

Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, εἶναι τελικὰ μία πορεία μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτόχρονα μία ἀκτινοβολία τοῦ φωτὸς αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι, στὸ βαθμὸ ποὺ φωτιζόμαστε ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὑπακούομε στὰ κελεύσματα τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, γινόμαστε κι ἐμεῖς φῶς τοῦ κόσμου. Ἀποτελοῦμε ἐπίσης τὴν «πόλιν», ἡ ὁποία «ἐπάνω ὅρους κειμένη οὐ δύναται κρυβῆναι», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Ἡ θέση μας ὡς μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν κόσμο εἶναι περίοπτη. Ὅλοι ἔχουν στραμμένα τὰ μάτια τους ἐπάνω μας. Οἱ Χριστιανοὶ ὡς ἄλλοι λύχνοι -λυχνάρια ἀναμμένα ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ- καλούμαστε νὰ ἐκπέμψουμε τὸ νοητὸ φῶς τῆς πίστεως, τόσο μὲ τὰ λόγια ὅσο καὶ μὲ τὰ καλά μας ἔργα.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ συνειδητοποίηση τοῦ ἱεροῦ μας χρέους ἀπέναντι στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας, θὰ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἀγαθοεργὸ καρποφορία καὶ τὴ φωτεινὴ δραστηριότητά μας κατὰ τὸ πρότυπο τῶν τιμωμένων σήμερα ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἦταν καὶ τότε ἀλλά καὶ σήμερα φῶτα τοῦ κόσμου, ποὺ φωτίζουν τὸ δρόμο πρὸς τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν

   

6 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 27

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου

6 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου η΄ 5 - 13 

Ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας τοῦ ἑκατόνταρχου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ ταπείνωσή του, εἶναι στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντλήσουμε ἕνα ἰσχυρὸ μήνυμα γιὰ τὴν πορεία τὴν ὁποία ἀκολουθοῦμε στὴ ζωή μας. «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχθῶ στὸ σπίτι μου, πὲς ὅμως μόνο ἕνα λόγο σου, καὶ θὰ γιατρευθεῖ ὁ δοῦλος μου». Συγκλονίζουν, πράγματι, τὰ λόγια αὐτὰ γιατί σηματοδοτοῦν μία στάση, τὴν ὁποία δύσκολα ὁ ἄνθρωπος καὶ ἰδιαίτερα ὁ σημερινός, υἱοθετεῖ. Εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ ἀποτολμᾶ μὲ ἕνα ἱερὸ «θράσος», νὰ γκρεμίσει τὰ ὀχυρὰ ποὺ συνήθως ἀνεγείρει, τὰ ὁποία ἀφήνουν τὸν ἑαυτό του σὲ μία παγερὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο. Εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ ἀποκτᾶ συναίσθηση τῆς δικῆς του ἀδυναμίας καὶ κάνει τὴ μεγάλη κίνηση: νὰ ζητήσει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο πλησιάζει μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα.

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος βιώνει μἰα τραγικότητα. Πολλὲς φορὲς ἀκολουθεῖ τὸ δικό του ἐγωιστικὸ δρόμο, ἐκεῖνο τῆς αὐτοθεοποίησης, καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τρέφοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχει στὴ ζωή του. Ἐπιχειρεῖ μὲ τὶς δικές του καὶ μόνο δυνάμεις νὰ κάνει ἀκόμα καὶ «θαύματα», ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ συνεχῶς δοκιμάζει εἶναι ἀπογοήτευση καὶ ἀγωνία. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ἀρνεῖται τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴ ζωή του, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει θεραπεία σὲ κάθε μας ἀσθένεια καὶ βοήθεια, σὲ κάθε μας περίσταση.

Ὅταν ὁ Χριστὸς μπῆκε στὴν Καπερναούμ, ὁ ἑκατόνταρχος τὸν πλησίασε καὶ τὸν παρακάλεσε γιὰ ἕνα δοῦλο του. Τὸν παρακάλεσε συγκεκριμένα νὰ θεραπεύσει τὸν παράλυτο δοῦλο του. Ἡ καρδιὰ τοῦ Ρωμαίου στρατιωτικοῦ δὲν ἀντέχει νὰ τὸν βλέπει νὰ ὑποφέρει στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου.

Σὲ μία ἐποχὴ κατά τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι, θεωροῦσαν τοὺς δούλους, περίπου σὰν ἀντικείμενα, ὁ ἑκατόνταρχος παρὰ τὴ θέση καὶ τὸ ἀξίωμά του, θεωρεῖ τὸν δοῦλο τοῦ σπιτιοῦ του σὰν δικό του παιδί. Ταπεινώνεται μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ ζητᾶ τὸ ἔλεός του. Παρακαλεῖ νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ ὁ Κύριος ἀνταποκρίνεται ἀμέσως.

Ὁ ἑκατόνταρχος μπροστὰ στὴν προθυμία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο δοῦλο του, αἰσθάνεται τὴ δική του ἀναξιότητα καὶ ὁμολογεῖ: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης». 

Συνεχίζοντας, ἐκφράζει δημόσια τὴν πίστη του στὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντας: «Μόνον εἰπὲ λόγον καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Ὡς Θεὸς ποὺ εἶσαι πὲς ἕναν λόγο. Αὐτὸς καὶ μόνον ἀρκεῖ γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ὁ δοῦλος μου.

Εἶναι πράγματι ἀξιοθαύμαστη ἡ ταπείνωση τοῦ ἑκατόνταρχου, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγάλη πίστη ποὺ ἐπέδειξε. Ἕνας πολὺ ἁρμονικὸς συνδυασμὸς ἀρετῶν ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο πολὺ ψηλὰ καὶ τὸν καταξιώνει ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν πιὸ αὐθεντική της μορφή.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, σήμερα ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τόσα πάθη, καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς καὶ ἡ ἀπιστία ἐμφωλεύουν στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς διήγησής μας ἔρχεται νὰ φωτίσει ἕναν ἄλλον δρόμο ζωῆς. Ἐκεῖνον ποὺ περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας καὶ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ ἐπιζητοῦμε τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνας δρόμος μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο προβάλλεται ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἐκφράζεται ὡς ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα καὶ σωτηρία μας. Ἀμήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ