ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 29 ΜΑΪΟΥ ICXCNIKA Ἀριθμὸς 22 Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος 29 Μαΐου 2016 (Ἰωάν. δ΄ 5-42) Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη!

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 29 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμὸς 22

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

29 Μαΐου 2016

(Ἰωάν. δ΄ 5-42)

Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη! 

Κατὰ τὴν Ε’ Κυριακὴ τῆς περιόδου ποὺ διανύουμε, δηλ. τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἀδελφοί μου, στὴν Ἐκκλησία μας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς Σαμαρείτιδος, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὴ ἀπὸ τὶς πλέον περίφημες περικοπὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιατί ὡς ἀπόφθεγμα διακηρύσσονται ὕψιστες ἀλήθειες τῆς Χριστιανικῆς μας πίστεως.

«Πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ὁ Θεὸς καὶ ὅλη ἡ ἀλήθεια περὶ Θεοῦ δὲν εἶναι μία ἀνακάλυψη τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου του Θεοῦ σὲ ὅσους εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως. Ὁ Θεὸς ἀποκαλυπτόμενος στὸν ἄνθρωπο τοῦ χαρίζει τὴν γνώση καὶ αὐτὴ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σωτηρία. Στὴ Σαμαρείτισσα ὁ Κύριος ἀποκάλυψε τὸν ἑαυτό Του καὶ αὐτὸ εἶχε ὡς συνέπεια τὴ σωτηρία της. Ὁ Χριστὸς ἀποκαλυπτόμενος στὸ «φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ» ὁμολογεῖται πρῶτον «Ἰουδαῖος», ἔπειτα «Κύριος», μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀξιοσέβαστου προσώπου, κατόπιν «μείζων τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ», ἔπειτα «Προφήτης», ὕστερα «Μεσσίας Χριστὸς» καὶ τέλος «ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου». Στὴ συζήτηση ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Σαμαρείτισσα γυναῖκα τῆς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο τῆς ἀληθινῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν προσκυνοῦν πρέπει νὰ Τὸν προσκυνοῦν «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Ὁ Θεὸς γνωρίζεται καὶ προσκυνεῖται ἐν Χριστῷ ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, ποὺ εἶναι τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας καὶ πέμπεται ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ.

Ἀδελφοί μου, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου στὴν Σαμαρείτιδα εἶναι ἡ πλέον πνευματικὴ διακήρυξη καὶ ὁ πιὸ ὑπέροχος ὁρισμὸς τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ· «Ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστι, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ Πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ. Καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν». Ἡ λατρεία πρὸς Αὐτόν, τότε μόνον εἶναι δεκτὴ καὶ εὐάρεστη, ὅταν εἶναι εἰλικρινὴς ἐκδήλωση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, ὅταν ἐκφράζει πνεῦμα ἀληθινῆς θεογνωσίας καὶ μία ἅγια, φλογερὴ τῆς ψυχῆς ἀφοσίωση· ὅταν μιλᾶ τὸ πνεῦμα μας στὸ Πνεῦμα, ὅταν συνομιλεῖ ὁ μικρὸς μὲ τὸν Μεγάλο, ὅταν μιλᾶ ὁ ἔσω ἄνθρωπος, καὶ ἂς μὴν κινεῖται ἡ γλώσσα, «καὶ σιωπώνων ἀκούει ὁ Θεός».

Ἡ ἀληθινὴ λατρεία δὲν κολλάει στοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, στὶς μορφὲς τοῦ τόπου ἢ τοῦ χρόνου. Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ δὲν περιορίζεται σὲ εἰδικὲς ἡμέρες ἢ ὧρες. Δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει ὁ Θεὸς πότε προσευχηθήκαμε, ἀλλὰ πῶς προσευχηθήκαμε. Δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει ποῦ προσευχηθήκαμε, ἀλλὰ ἂν τὸν ἀγαπήσαμε καὶ χωρὶς ὑποκρισίες, προλήψεις, δεισιδαιμονίες «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» Τὸν προσκυνήσαμε.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, «Ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστίν». «Ἱδρύεται ἡ πνευματικὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ πολῖτες της θὰ εἶναι ὅσοι σὲ ὅλο τὸν κόσμο λατρεύουν τὸν Θεὸ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· ὄχι ὑλικὰ ἀλλὰ πνευματικά, ὑμνολογοῦν πανταχοῦ παρόντα Θεό. Πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη. Πνευματικοὶ πρέπει νὰ γίνουμε καὶ «ἀσώματοι, σὰν τοὺς ἀγγέλους, καὶ νὰ προσφέρουμε λατρεία διὰ τοῦ ἀσωμάτου μέρους τοῦ ἐαυτοῦ μας τουτέστιν διὰ τῆς ψυχῆς καὶ τῆς τοῦ νοῦ καθαρότητος». Ὁ Θεὸς εἶναι ἀσύλληπτος καὶ ἀνάλογη πρέπει νὰ εναι καὶ ἡ λατρεία Του. Ὁ Θεὸς εἶναι πατέρας ὅλων καὶ σώζει ὅλους διὰ τοῦ Μεσσίου. Ὁ Μεσσίας εἶναι ὁ Χριστός. Μόνον δι᾿ Αὐτοῦ μπορεῖ κάποιος νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ θεογνωσία καὶ σὲ ἀπολύτως ὀρθὴ λατρεία καὶ στὴ σωτρία.

«Ὁ Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός» διεκήρυξε ὅτι εἶναι τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Αὐτὸ ἔκτοτε ὑπάρχει στὴν ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία Του. Ἔχουμε καθῆκον νὰ τὸ γευόμαστε· «Δεῦτε καὶ ἀρρύσασθε», γιὰ νὰ γίνουμε ἀληθινοὶ προσκυνητές, κατοικητήρια τῆς Ἁγίας Τριάος και βλέπονάς μας οἱ πάντες νὰ «καταθέτουν τὴν μαρτυρία»·

« Ὄντως ἠγέρθη ὁ Κύριος»!

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 22 ΜΑΪΟΥ Κυριακή τοῦ Παραλύτου 22 Μαΐου 2016 (Ἰωάν. ε΄ 1-15) Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀδελφοί μου, «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» βροντοφωνάζει ὁ ἄνθρωπος ὁ παραλυτικός, ὁ πρωταγωνιστὴς στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε. Καὶ τοῦτο ἀποτελεῖ τὸ πικρὸ παράπονο τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν συνάνθρωπό του. Ἀποτελεῖ τὴν κραυγὴ τῆς ἀπογνώσεως τοῦ πάσχοντος, τοῦ θλιβομένου, τοῦ περιφρονημένου, τοῦ ἀδυνάτου, τοῦ ξένου, τοῦ ἀρρώστου συνανθρώπου μας καὶ στὴν ἐποχή μας.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 22 ΜΑΪΟΥ

Κυριακή τοῦ Παραλύτου

22 Μαΐου 2016

(Ἰωάν. ε΄ 1-15)

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἀδελφοί μου, «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» βροντοφωνάζει ὁ ἄνθρωπος ὁ παραλυτικός, ὁ πρωταγωνιστὴς στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε. Καὶ τοῦτο ἀποτελεῖ τὸ πικρὸ παράπονο τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν συνάνθρωπό του. Ἀποτελεῖ τὴν κραυγὴ τῆς ἀπογνώσεως τοῦ πάσχοντος, τοῦ θλιβομένου, τοῦ περιφρονημένου, τοῦ ἀδυνάτου, τοῦ ξένου, τοῦ ἀρρώστου συνανθρώπου μας καὶ στὴν ἐποχή μας.

Ὁ παράλυτος ζητεῖ συναντιλήπτορα τῆς ἀνάγκης του, τῆς ἀσθενείας του βοηθό, σύντροφο καὶ συνοδοιπόρο στὴν πορεία του γιὰ τὴν ἴαση. Τὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια τῆς ἀσθενείας του εἶναι μία μακρὰ περίοδος τραγικῆς θλίψεως καὶ ὀδύνης. Βέβαια στὴν Κολυμβήθρα «κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων», ποὺ καὶ αὐτοὶ περίμεναν τὴν κάθοδο τοῦ ἀγγέλου, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἀρρώστιά τους. Ἀλλὰ αὐτὸς βίωνε τὴν δική του πικρὴ ἐμπειρία. Ὅμως «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ…».

Ὁ «Μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος», θεράπευσε τὸν κατάκοιτο ποὺ ὑπέφερε τριάντα ὀκτὼ χρόνια. Τότε ποὺ δὲν εἶχε ἄνθρωπο, ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος. Τότε ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ μπεῖ στὴν κολυμβήθρα μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ ἀγγέλου καὶ τὴν «ταραχὴ τοῦ ὕδατος» συναντήθηκε μὲ τὸν Κύριο τῶν ἀγγέλων. Καὶ ὁ Κύριος τὸν ἄμειψε γιὰ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐλπίδα του. Ἀλήθεια πόση πίστη καὶ δύναμη ψυχῆς χρειάζεται, γιὰ νὰ μείνει ἐκεῖ τόσα πολλὰ χρόνια! Τὸ κρεβάτι του εἶχε γίνει τύμβος καὶ τάφος· εἶχεν «ἰατροῖς καταναλώσει τὸν ἅπαντα βίον του καὶ ἐλέους τυχεῖν οὐκ ἠξιώθη»· καὶ τώρα ἀκούει «ἆρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει».

Ὅταν, ἀγαπητοί μου, οἱ συνάνθρωποί μας δὲν πλησιάζουν νὰ μᾶς βοηθήσουν, ὅταν τὰ πάντα γύρω μας εἶναι ἔρημα, ἄφιλα, ἄδικα, σκληρά, ἀπάνθρωπα, τότε καταφθάνει ὁ Θεάνθρωπος, γιὰ νὰ παρηγορήσει, γιατρεύσει καὶ συντροφεύσει· καὶ τότε ἂς θυμηθοῦμε τὸν ποιητή: «Ὅταν εἶσαι σὺ κοντά μου, πές μου τί νὰ φοβηθῶ;».

«Ἆρόν σου τὸ κράββατον καὶ περιπάτει» εἶπε ὁ Χριστὸς πρὸς τὸν παράλυτο καὶ ἀμέσως τὰ παράλυτα νεῦρα καὶ τὰ ἀχρηστευμένα γόνατα ἴσχυσαν, ἐνδυναμώθηκαν καὶ τὸ σῶμα ἠγέρθη, ὁ ἴδιος δὲ εὐθυτενής, εὐκίνητος, πλήρης ζωῆς καὶ χάριτος, κουβαλῶντας τὸ κρεβάτι του περπατάει.

Περπατάει καὶ κατευθύνει τὰ πόδια του μὲ σταθερὸ βῆμα, ὄχι πλέον στοὺς δρόμους ποὺ ἤξερε καὶ συνήθως περπατοῦσε. Ὄχι· γιατί αὐτοὶ οἱ δρόμοι τὸν ἔκαμαν παράλυτο καὶ τὸν κράτησαν τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια νεκρὸ καὶ ἄταφο.

Τώρα, ἀδελφοί μου, χαράσσει νέους δρόμους καὶ ἀνοίγεται σὲ δρόμους χάριτος, ζωῆς καὶ ὑγείας, γιατί ὑπακούει στὸν Χριστὸ ποὺ τοῦ εἶπε· «ἴδε ὑγιειὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν τί σοι γένηται» καὶ ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ προσωπικὴ ἁμαρτία ἔχει συνέπεια τὴν παραλυσία.

«Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα» ψάλλουμε. Βαθύτατη εἶναι ἡ σχέση ἁμαρτίας καὶ σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀσθενείας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς πρὶν θεραπεύσει ἕνα ἁμαρτωλὸ μὲ τὴν μετάνοια, ταράσσει τὴν συνείδησή του μὲ τὶς τύψεις καὶ ὕστερα προσφέρει τὴν ἴαση καὶ τὴν λύτρωση.

Ἀδελφοί μου, Βηθεσδᾶ σημαίνει «σπίτι ἐλέους»· καὶ σπίτι ἐλέους, Βηθεσδᾶ σήμερα εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας· οἶκος χάριτος, ἐλέους, ψυχικῆς ὑγείας καὶ σωτηρίας. Ἐδῶ μᾶς περιμένει ὁ Χριστός, ὅπου μὲ τὰ νάματα τῆς Χάριτός Του καὶ διὰ τῶν μυστηρίων Του θὰ μᾶς ἀπολούσει, θὰ μᾶς καθαρίσει, θὰ μᾶς χαριτώσει, θὰ μᾶς δικαιώσει καὶ θὰ μᾶς καταστήσει ὑγιεῖς καὶ καθαρούς. Ἂς προσέλθουμε πρὸς Αὐτόν, ὁ ὁποῖος μᾶς ὑπόσχεται τὴν πλήρη κάθαρση καὶ τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία ὁμολογοῦντες ὅτι· Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Ἀληθῶς ἀνέστη!

ΠΗΓΗ  simantrochios.gr

15 Μαΐου 2016 - Κυριακή τῶν Μυροφόρων ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Ἀριθμὸς 20 Κυριακή τῶν Μυροφόρων 15 Μαΐου 2016 (Μάρκ. ιε΄ 43-ιστ΄8) Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη!

15 Μαΐου 2016 - Κυριακή τῶν Μυροφόρων

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμὸς 20
Κυριακή τῶν Μυροφόρων
15 Μαΐου 2016
(Μάρκ. ιε΄ 43-ιστ΄8)

 

Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη! 

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τῶν Μυροφόρων γυναικῶν «λίαν πρωὶ τῆς μιᾶς Σαββάτων» στὸ μνημεῐο, ὅπου συναντήθηκαν μὲ τὸν Ἄγγελο καὶ ἄκουσαν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα «ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε». Δικαιολογημένα ὁ ὑμνωδὸς σχολιάζει· «φύσις ἀσθενὴς τὴν ἀνδρείαν ἐνίκησεν ὅτι γνώμη συμπαθὴς τῷ Θεῷ εὐηρέστησε». Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ὄχι μόνον ἀξιώθηκαν τῆς ἀγγελικῆς ὀπτασίας καὶ πληροφορήθηκαν πρῶτες τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀξιώθηκαν πρῶτες νὰ δοῦν τὸν Ἀναστάντα. Γι᾿ αὐτὸ σήμερα, Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, τιμᾶται ἡ γυναικεία φύση καὶ γενικὰ ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἀλλὰ συγχρόνως τιμᾶται καὶ ἡ ἀρετὴ τῆς ἀνδρείας. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες οὔτε τὰ ὅπλα τῶν στρατιωτῶν «τῆς κουστωδίας» φοβήθηκαν οὔτε τὴν ἔχθρα τῶν Ἰουδαίων ὑπολόγισαν οὔτε ἡ νύχτα τὶς ἀποθάρρυνε. Ἦλθαν στὸ μνημεῖο, γιὰ νὰ προσφέρουν ἀρώματα στὸ Χριστὸ καὶ μύρα γιὰ τὴν ταφή Του. Ἡ ἀνδρεία τους ὑπῆρξε ἀξιοπρόσεχτη καὶ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνει ἀξιομίμητη.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς πληροφοροῦν ὅτι, γιὰ νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο, πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε τὶς πιὸ μεγάλες ἀρετές· φρόνηση, σωφροσύνη, ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη τὸν Τάφον τοῦ Κυρίου «κατέλαβον» καὶ ἔλαβαν τὸν μισθὸ τῆς φιλοθεΐας τους καὶ τὴν ἀμοιβὴ τῆς ἀνδρείας τους, ὅταν ἄκουσαν ἀπὸ τὸν Ἄγγελο «ὁ Σωτὴρ ἐξανέστη τοῦ Μνήματος».

«Ἔρραναν μύρα μετὰ δακρύων τὸ μνῆμα τοῦ Σωτῆρος καὶ ἐπλήσθη χαρᾶς τὸ στόμα αὐτῶν ἐν τῷ λέγειν Ἀνέστη ὁ Κύριος». Ὁ φόβος μεταβλήθηκε σὲ ἐλπίδα. Ἡ λύπη σὲ χαρά, ὁ λίθος ἀποκυλίσθηκε, ὁ τάφος κενώθηκε, ὁ θνητὸς ἄνθρωπος ἔγινε ἀθάνατος. Ὁ ᾅδης θρηνεῖ, ὁ θάνατος νεκρώθηκε. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες, οἱ ἅγιες αὐτὲς ὑπάρξεις, γίνονται οἱ πρῶτες εὐαγγελίστριες· οἱ πρωτοαπόστολοι καὶ πρωτοκήρυκες τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ· ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ Ἀνέστη χαρισάμενος τὴν Ἀνάστασιν.

Ἀδελφοί μου, ὁ ἄγγελος εἶπε στὶς Μυροφόρες: Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· μὴ φοβᾶστε· μὴ τρέμετε· ξέρω πολὺ καλὰ ὅτι ἐσεῖς δὲν ἔχετε τὴν καρδιὰ τοῦ Πιλάτου ἢ τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα· ξέρω πὼς δὲν ἔχετε τὴν καρδιὰ τοῦ Ἰούδα· ξέρω ὅτι μὲ θάρρος καὶ αὐταπάρνηση ἀνεβήκατε ἐδῶ. Ξέρω ὅτι ἀναζητεῖτε ὄχι ἐπίγεια πράγματα, ἀλλὰ Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον Ἐσταυρωμένον. Λοιπὸν σᾶς πληροφορῶ ὅτι «ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν».

Ἀδελφοί μου, ἡ γενναιότητα δὲν κάνει διάκριση φύλων. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἐμπνέει, ἄνδρες καὶ γυναῖκες μεταδίδουν θριαμβικὰ σαλπίσματα νίκης καὶ δόξας. Οἱ ἄνδρες ἂς ἀτενίσουν τὸν εὐσχήμονα βουλευτὴ Ἰωσήφ. Οἱ γυναῖκες ἂς ἀτενίσουν τὶς ὑπέροχες ἡρωίδες καὶ Μυροφόρες τοῦ Χριστοῦ. Ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ νέες ἂς ἐμπνευσθοῦν ἀπὸ τὸ ἀπαράμιλλο παράδειγμα καὶ τὴν γενναιοψυχία τῶν ἀγγελόμορφων τούτων ψυχῶν. Ἀτενίζοντας τὸν Ἀναστημένο Κύριό μας προχωροῦμε μπροστὰ ἀτρόμητοι καὶ γενναῖοι καὶ πανηγυρίζουμε διακηρύσσοντας· «Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη»!

 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2016 ICXCNIKA Ἀριθμὸς 19 Κυριακή τοῦ Θωμᾶ 5 Μαΐου 2016 (Ἰ¬ω¬άν. κ΄, 19-31) Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη! Ὁ νικητὴς τοῦ Ἅδη καὶ τοῦ θανάτου, κρατῶντας τὰ κλειδιὰ ἀπὸ τὶς πύλες του, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του μεταβάλλει τὸν Ἅδη σὲ παράδεισο καὶ τὴν γῆ σὲ οὐρανὸ καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν ἔρχεται νὰ ἐμφανισθεῖ πρὸς τοὺς μαθητές Του.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2016

Ἀριθμὸς 19

Κυριακή τοῦ Θωμᾶ

5 Μαΐου 2016

(Ἰ¬ω¬άν. κ΄, 19-31)

Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὁ νικητὴς τοῦ Ἅδη καὶ τοῦ θανάτου, κρατῶντας τὰ κλειδιὰ ἀπὸ τὶς πύλες του, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του μεταβάλλει τὸν Ἅδη σὲ παράδεισο καὶ τὴν γῆ σὲ οὐρανὸ καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν ἔρχεται νὰ ἐμφανισθεῖ πρὸς τοὺς μαθητές Του.

«Οὔσης, λοιπόν, ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ λέγει αὐτοῖς, εἰρήνη ὑμῖν». Ἐμφανίζεται τὴν ἴδια ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του στοὺς φοβισμένους μαθητές Του «χαροποιῶν αὐτούς», χαρίζοντάς Τους «ἀφοβία καὶ εἰρήνη».

Κεντρικὸ πρόσωπο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ ἀκούσαμε σήμερα εἶναι ὁ Θωμᾶς, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ σημερινὴ Κυριακὴ μᾶς εἶναι γνωστὴ ὡς Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Ὁ Θωμᾶς εἶναι ὁ μαθητὴς ὁ ὁποῖος «οἰκονομικῶς» δὲν ἦταν μεταξὺ τῶν μαθητῶν, «ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς». Ὅταν ἐπέστρεψε στὴ συντροφιὰ τῶν Ἀποστόλων, οἱ λοιποὶ τοῦ ἀνήγγειλαν περιχαρεῖς τὸ γεγονὸς τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀναστημένου Διδασκάλου. Αὐτὸς ὅμως ἀρνεῖται νὰ πιστέψει· «Ἐὰν μὴ ἴδω … οὐ μὴ πιστεύσω».

Δὲν πείθεται ἄπ᾿ ὅσες λεπτομέρειες διηγοῦνται οἱ ἄλλοι μαθητές. Ἐπιμένει στὴν ἄρνησή του, ζητεῖ ἀποδείξεις. Ζητεῖ νὰ δεῖ ὅ,τι εἶδαν καὶ οἱ ἄλλοι. Ζητεῖ ἀκόμα καὶ νὰ ψηλαφήσει τὸν Κύριο. Καλοπροαίρετη εἶναι ἡ ἀπιστία του. Δὲν εἶναι ὁ Θωμᾶς ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν. Εἶναι ἄπιστος, γιατί ὁ νοῦς του δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ παραδεχθεῖ τὸ θαῦμα. Προσδοκᾶ μία νέα ἐπανεμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Χριστὸς ἱκανοποιεῖ τὴν προσδοκία του. Ἐπανεμφανίζεται σήμερα καὶ μπροστὰ στοὺς λοιποὺς μαθητὲς καλεῖ τὸν Θωμᾶ νὰ Τὸν ψηλαφήσει. Ὅμως αὐτὸς δὲν τολμᾶ. Πιστεύει, βεβαιώνεται καὶ ἀναφωνεῖ «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Μιὰ πρωτότυπη ἀπιστία ποὺ ὁδήγησε «στὴν σωτήριο ὁμολογία».

«Ὁ Θωμᾶς, ἀδελφοί μου, δὲν ἀπορρίφθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἑπομένως, τὸ νὰ ζητάει κάποιος ἀποδείξεις τὸ ἐγκρίνει ὁ Θεός. Καὶ ἐπειδὴ ἀμέσως τὸν ὁμολόγησε Κύριο καὶ Θεό του, ὁ Ἰησοῦς τὸν δέχεται καὶ τὸν εὐλογεῖ. Προσθέτει ὅμως ὅτι θἆναι ἀκόμα πιὸ μακάριοι ὅσοι πίστεψαν πράγματα ποὺ δὲν εἶδαν». «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες», ἀφοῦ «πίστις ἐστὶ ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων».

Ἀδελφοί μου, ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, γιὰ νὰ πιστέψει στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ζητοῦσε νὰ δεῖ, νὰ ψηλαφήσει καὶ νὰ ἀποκτήσει αἰσθητὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἐμπειρία τῶν αἰσθήσεων ἀλλὰ ἐσωτερικὴ πληροφορία, ἐσωτερικὴ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό, ποὺ διοχετεύεται καὶ στὸ σῶμα. Ἡ καλὴ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ εἶναι μία ἀπόδειξη ἀλλὰ καὶ ὑπόδειξη, γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν φυλακὴ τῆς δυσπιστίας καὶ τῆς ἀμφιβολίας μας. Ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ «τὴν κοσμοσώτειρα τοῦ Θεανθρώπου Ἔγερσιν πιστοῦται»· καὶ ὁ Θωμᾶς τῇ ὁράσει τῶν χειρῶν καὶ  τῆς πλευρᾶς Θεὸν ὡμολόγησε τὸν Κύριον».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος «οὐ κατέλιπεν βυθιζόμενον βυθῷ ἀπιστίας τὸν Θωμᾶν παλάμας προτείνας εἰς ἔρευναν».

Αὐτὸν ἂς παρακαλέσουμε νὰ μᾶς φωτίσει, ἀφοῦ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του «πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια» καὶ ἂς μᾶς συνετίσει, ὥστε ὅπως ὁ Θωμᾶς νὰ ὁμολογοῦμε· «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»· δόξα σοι. Χριστὸς Ἀνέστη! ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ἀριθμὸς 17 Κυριακή τῶν Βαΐων 24 Ἀπριλίου 2016 (Ἰω. ιβ΄ 1-18) Κυριακὴ τῶν Βαΐων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται στὴν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων μετὰ βαΐων καὶ φοινίκων. Ἐπευφημεῖται ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ βγῆκαν ἀπὸ τὴν πόλη γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2016

 

Ἀριθμὸς 17

Κυριακή τῶν Βαΐων

24 Ἀπριλίου 2016

(Ἰω. ιβ΄ 1-18)

    Κυριακὴ τῶν Βαΐων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται στὴν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων μετὰ βαΐων καὶ φοινίκων. Ἐπευφημεῖται ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ βγῆκαν ἀπὸ τὴν πόλη γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν.

     Ποιοί ἦταν ὅμως αὐτοί; Μήπως οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ τῆς ἀνωτέρας τάξεως κάτοικοι τῆς πόλεως; Μήπως οἱ μεγάλοι καὶ οἱ τρανοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης; Ποιοί ἦταν; Ὁ ἴδιος ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης θὰ μᾶς δώσει τὴν ἀπάντηση: «ὁ πολὺς λαός, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει στὴν ἑορτή». Καὶ αὐτὸς ὁ λαός, κρατώντας στὰ «χέρια τους κλαδιὰ ἀπὸ χουρμαδιές, ποὺ ἦταν κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου, ἐβγῆκε ἀπὸ τὴν πόλη γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ καὶ φώναζε δυνατά. Δόξα καὶ τιμὴ σ’ αὐτὸν ποὺ ὑποδεχόμαστε...».

    Ἔτσι μὲ τὸν ἁπλὸ καὶ πρόχειρο αὐτὸ τρόπο, ὁ λαὸς ἐκδήλωσε τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀναγνώρισή του πρὸς τὸν Χριστό. Μὲ θερμότητα καὶ ἐνθουσιασμὸ ἀποτελοῦσαν τὴν συνοδεία τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴ θυσία Του. Μὰ καὶ συνοδεία νίκης καὶ θριάμβου γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του.

    «Δόξα καὶ τιμὴ σ᾿ αὐτὸν ποὺ ὑποδεχόμαστε· εὐλογημένος καὶ δοξασμένος νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Κύριο ὡς ἀντιπρόσωπός του...», θὰ τονίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ θὰ περιγράφει μέσα σ᾿ αὐτὲς τὶς γραμμὲς τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ πλήθους.

   Ἐτοῦτος ὁ λαὸς μὲ θερμότητα καὶ ἐνθουσιασμὸ ἐπευφημεῖ σήμερα τὸ Διδάσκαλο. Ζητωκραυγάζει τὸν Χριστὸ ὡς βασιλέα ἐπίγειο καὶ ἄρχοντά του. Τὸν ἀποκαλεῖ εὐλογημένο καὶ ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸν Μεσσία. Καὶ στρώνει τὰ ἱμάτιά του γιὰ νὰ διαβεῖ.

     Καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ ἴσαμε ἐδῶ καλά. Καὶ ἐπαινετὰ καὶ πρεπούμενα. Γιατὶ αὔριο, σὲ λίγες ἡμέρες, ὁ ἴδιος ὁ λαὸς θὰ ἀποδοκιμάζει τὸ Διδάσκαλο. Θὰ τὸν ἀποδιώχνει ἀπὸ τὴ ζωή του καὶ θὰ τὸν παραδίδει στὸ θάνατο. Αὐτὸν τὸν εὐεργέτη, τὸν τίμιο καὶ ἀληθινό! Τὸν σωτῆρα!

     Πῶς μεταβάλλεται καὶ πόσο ἀλλάζει ὁ λαός; Κατευθύνεται ἐπιπόλαια καὶ ἀξιολογεῖ ἐπιφανειακὰ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα. Θαυμάζει καὶ ἐνθουσιάζεται ἀπὸ θαυμαστὰ γεγονότα. Καὶ σύρεται πίσω ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴ δύναμη τῶν πραγμάτων.

      Γι᾿ αὐτὸ παρασυρόμενος ζητεῖ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ κράζει «σταυρωθήτω». Ἡ πρώτη ἐπευφημία ξεχάστηκε. Οἱ ζητωκραυγὲς γιὰ τὸν εὐλογημένο, πετάχθηκαν στὴν ἄκρη. Τώρα «σταυρωθήτω».

     Καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ γιατί; Διότι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ γιὰ κάποιους εἶναι ἐνοχλητική. Καὶ ἀμέσως ἔβαλαν σὲ ἐνέργεια τὸ πονηρὸ σχέδιό τους. Μὲ δημαγωγικὸ καὶ ὑποκριτικὸ τρόπο ἔπεισαν τὸν λαὸ γιὰ τὸν «κίνδυνο» τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

   Ὁ λαὸς δὲ «ὁ μὴ γνωρίζων» παρασύρεται ἀπ᾿ αὐτούς. Ἀπεμπολεῖ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ. Ξεχνάει τὸν σωτήριο λόγο τοῦ Διδασκάλου. Κλείνει τὰ μάτια του στὰ θαύματα καὶ τὶς ἰατρικὲς ἐπεμβάσεις Του. Καὶ δὲν ἀκούει πλέον τὶς δικὲς του ζητωκραυγές.

     Καὶ τελικά, αὐτὸ ποὺ προκύπτει εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι στέκονται ἐνάντια στὸν Χριστό. Καὶ οἱ λιγότεροι κοντά Του. Οἱ περισσότεροι, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα ζητοῦν τὴ θανάτωσή Του. Δίχως καλὰ-καλὰ νὰ γνωρίζουν τὸ γιατί. Ἔτσι ἁπλά, ἐπειδὴ τοὺς τὸ εἶπαν οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ διδάσκαλοί τους.

     Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἂν εἴμαστε μ᾿ αὐτούς, δηλαδὴ τοὺς πολλοὺς, ποὺ ζητωκραυγάζουν καὶ ἐπευφημοῦν. Ἂν μόνο κραδένουμε τὰ βάγια καὶ τὰ σύουμε θριαμβευτικά, δὲν ἔχουμε καταλάβει πὼς ὁ Χριστὸς δὲν ψάχνει νὰ βρεῖ χειροκροτητὲς καὶ φωνασκοῦντες τῆς στιγμῆς.

     Ψάχνει νὰ βρεῖ αὐτοὺς ποὺ μὲ θέληση, θὰ Τὸν ἀκολουθήσουν πιστὰ καὶ στὶς χαρές, μὰ καὶ στὸ πάθος Του. Αὐτοὺς ποὺ θὰ συνταυτιστοῦν μὲ τὸ θάνατό Του καὶ θὰ γευτοῦν τὶς χαρὲς τῆς Ἀνάστασεώς Του. Ἐκείνους, ποὺ θὰ ὁμολογήσουν μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, «Κύριε πρὸς ποῖον ἄλλον διδάσκαλο νὰ ἀπέλθουμε. Ἐσὺ ἔχεις λόγια ποὺ μεταδίδουν ζωὴ τὴν αἰώνιο!».ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ